Ívars þáttr Ingimundarsonar
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
||||
|
Ívars þáttr Ingimundarsonar bjó til prentunar
Í ÞEIMA hlut má marka, er nú mun ek segja, hverr dýrðarmaðr Eysteinn konungr var eða hve mjök hann var vinhollr ok hugkvæmr eftir at leita við sína ástmenn, hvat þeim væri at harmi.
Sá maðr var með Eysteini konungi, er Ívarr hét ok var Ingimundarson, íslenzkr at ætt ok stórættaðr at kyni, vitr maðr ok skáld gott. Konungr virði hann mikils ok var til hans ástsamliga, sem sýnist í þessum hlut.
Þorfinnr hét bróðir Ívars. Hann fór ok útan á fund Eysteins konungs ok naut þar mjök frá [mörgum mönnum] bróður síns. En honum þótti þat mikit, er hann skyldi eigi þykkja jafnmenni bróður síns ok þurfa hans at njóta, ok unði af því eigi með konungi ok bjóst út til Íslands. Ok áðr en þeir bræðr skilðist, mælti Ívarr, at Þorfiðr skyldi þau orð bera Oddnýju Jóansdóttur, at hon biði hans ok giftist eigi, lét sér um hana mest vera allra kvenna. Síðan ferr Þorfinnr út ok varð vel reiðfari ok tók þat ráð, at hann bað Oddnýjar sér til handa ok fekk hennar.
Ok litlu síðar kom Ívarr út ok frá þetta ok þótti Þorfiðr illa hafa ór haft við sik, ok unir hann engu ok ferr aftr síðan til konungs ok er með honum í góðu yfirlæti sem fyrr.
Ívarr tekr nú ógleði mikla, ok er konungr fann þat, heimtí hann Ívar til máls við sik ok spurði, hví hann væri svá ókátr, - “ok fyrr, er þér váruð með oss, var margs konar skemmtan at yðrum orðum, ok eigi leita ek fyrir því eftir þessu, at eigi vita ek, at vér höfum ekki af gert við þik. Ertu ok svá vitr maðr, at eigi muntu grun draga af því, er eigi er, ok seg mér, hvat er."
Ívarr svaraði: “Þat, sem er, herra, má ek ekki frá segja.“
Konungr mælti: “Ek mun þá geta til. Eru nökkurir menn, þeir er þér getist eigi at?“
“Eigi er þat, herra," segir Ívarr.
Konungr mælti: “Þykkist þú af mér hafa minna sóma en þú vildir?“
“Eigi er þat, herra," segir hann.
“Hefir þú sét nökkura hluti," segir konungr, “þá er þér hafa svá mikit um fundizt hér í landinu?“
Hann kveðr eigi þat vera.
“Vandast oss nú getan," segir konungr. “Villtu hafa forræði nökkur yfir eignum nökkurum?"
Hann neitti því.
“Eru nökkurar konur þær á yðru landi,“ segir konungr, “er þér sé eftirsjá at?“
Hann svaraði: “Svá er, herra."
Konungr mælti: “Ver eigi þar um hugsjúkr. Þegar er várar, far þú út. Mun ek fá þér fé ok bréf mitt með innsigli til þeira manna, er ráða eigu, ok veit ek eigi þeira manna vánir, at eigi víkja eftir várum vinmælum eða ógnarorðum at gifta konuna."
Ívarr svaraði: “Eigi má svá vera.“
Konungr mælti: “Engi veg má þess vera," segir konungr. “Því mun ek mæla framar, þó at annarr maðr eigi hana, þá mun ek þó ná, ef ek vil, þér til handa."
Ívarr svaraði: “Þungligar er farit málinu, herra. Bróðir minn á nú konuna."
Þá mælti konungr: “Hverfum þar frá," segir hann. “Sé ek þá ráð til. Eftir jólin mun ek fara á veizlur, ok far þú með mér, ok muntu þar sjá margar kurteisar konur, ok ef eigi eru konungbornar, þá mun ek fá þér einhverja."
Ívarr svaraði: “Herra, því þungligar er komit mínu máli, at jafnan, er ek sé fagrar konur, þá minnir mik þessar konu, ok er æ því meiri minn harmr."
Konungr mælti: “Þá mun ek gefa þér nökkur forræði ok eigur, sem ek bauð þér fyrr, ok skemmtir þú þér við þat.“
Hann svaraði: “Ekki uni ek því.“
Konungr mælti: “Þá fæ ek þér lausafé, ok ferr þú kaupferðir þangat til landa, sem þú vill.“
Hann lézt eigi þat vildu.
Þá mælti konungr: “Vandast mér nú heldr, því at eftir hefi ek nú leitat sem ek kann. Ok er nú einn eftir hlutrinn, ok er sá alllítils verðr hjá þessum, er ek hefi boðit þér, en þó kann eigi geta, hvat helzt hlýðir. Far þú nú hvern dag, þá er borð eru uppi, á fund minn, ok ek sitk eigi um nauðsynjamálum, ok mun ek hjala við þik. Skulum vit ræða um konu þessa alla vega, þess er þú [vill] ok má í hug koma, ok mun ek gefa mér tóm til þessa, því at þat verðr stundum, at mönnum verðr harms síns at léttara, er um er rætt. Ok þat skal ok þessu fylgja, at aldri skaltu gjaflaust í brott fara frá minum fundi.“
Ívarr svaraði: “Þetta vil ek, herra, ok haf þökk fyrir eftirleitunina."
Ok nú gera þeir svá, at jafnan, er konungr sitr eigi yfir vandamálum, þá talar hann oft um þessa konu við Ívar. Ok þetta hlýddi bragðit, ok bættist nú Ívari harms síns vánum bráðara. Gladdist hann eftir þetta, ok kemr í samt lag sem fyrr hafði verit um skemmtun hans ok gleði. Ok er hann með Eysteini.
