Þórarins þáttr stuttfeldar

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Íslendinga sögur

Þórarins þáttr stuttfeldar

Guðni Jónsson

bjó til prentunar

SVÁ bar til eitt sinn, at Sigurðr konungr gekk fra skytningi til aftansöngs. Váru menn drukknir mjök ok kátir. Sat konungr ok hirðin úti fyrir kirkju ok lásu aftansönginn, ok varð söngrinn eigi greiðligr.
   Þá mælti Sigurðr konungr: “Hvat karla er þat, er ek sé þar hjá kirkjunni í feldi nökkurum stuttum?"
   Menn hans kváðust eigi vita. Konungr mælti:

Villir vísdóm allan.
Veldr því karl í feldi.

Karl gekk fram ok mælti:

Hykk, at hér megi þekkja
heldr í stuttum feldi
oss, en ek læt þessa
óprýði mér hlýða.
Værir mildr, ef mæra
mik vildir þú skikkju,
hvat hafim heldr an tötra,
hildingr, muni vildri.⁽¹⁾

Konungr mælti: “Kom til mín á morgin, þar sem ek drekk.“
   Um daginn eftir kom þessi Íslendingr, er síðan var kallaðr Þórarinn stuttfeldr, til drykkjustofunnar, þar sem Sigurðr konungr sat.
   Maðr stóð úti fyrir stofunni ok hafði horn í hendi. Sá sagði svá: “Þat mælti konungr, Íslendingr, at þú skyldir yrkja vísu, áðr þú gengir inn, ef þú vildir þiggja nökkura vingjöf at honum. En þú skalt kveða um þann mann, er Hákon heitir ok er Serksson, ok geta þess í vísunni, at hann er kallaðr mörstrútr.“
   Þessi maðr, er talaði við Íslending, var kallaðr Árni fjöruskeifr. En er þeir kómu inn í stofuna, gekk Þórarinn fyrir konung ok kvað:

Þú vændir mér, Þrænda
þengill, ef stef fengak
frænda Serks at fundi,
folkrakkr, gefa nakkvat.
Lézt, at Hákon héti,
hildingr enn fémildi,
enn samir mér at minnask,
mörstrútr, á þat görva.⁽²⁾

Konungr mælti: “Þat sagða ek aldri, ok mun þú vera spottaðr, ok er þat ráð, at Hákon skapi þér víti fyrir. Far þú í sveit hans.“
   Hákon mælti: “Velkominn skal Íslendingr hér með oss, ok sé ek, hvaðan þetta er at komit."
   Settist Þórarinn niðr hjá Hákoni, ok váru menn kátir.
   En er á leið daginn ok drykkr fekk á menn, þá mælti Hákon: “Þykkist þú nökkut eiga bótþarfa við mik, Íslendingr? Eða þótti þér eigi heldr sett vélræði fyrir þik?"
   Þórarinn svarar: “Víst þykkjumst ek þér bæta eiga.“
   “Þá munum vit sáttir, ef þú yrkir aðra vísu um Árna fjöruskeif."
   Þórarinn lézt þess albúinn, gengu síðan um þvert gólf þar fyrir, sem Árni sat. Þórarinn kvað:

Fullvíða hefr fræðum
Fjöruskeifr of her veifat
lystr ok leiri kastat
lastsamr ara ens gamla.
Ok vannt eina kráku
orðvandr á Serklandi,
Skeifr bart Högna húfu
hræddr, varliga brædda.⁽³⁾

Árni hljóp upp ok brá sverði ok vildi höggva til Þórarins. Hákon bað hann hætta ok vera kyrran, kvað hann á þat mega minnast, at hann myndi bera lægra hlut, ef þeir ættist við.
   Þórarinn gekk þá fyrir konung ok sagði, at hann hafði ort drápu um hann, ok bað hann hlýða, ok þat veitti konungr. Þat kvæði er kallat Stuttfeldardrápa. En er lokit var kvæðinu, spurði konungr, hvat hann vildi ráða sinna. Hann kveðst hafa ætlat ferð sína til Róms. Þá fekk konungr honum fé mikit ok bað hann vitja sín, er hann kæmi aftr, ok kvaðst þá mundu gera sóma hans. En hér er eigi greint, hvárt þeir fundust síðan.

---

Fotnoter:

(▲ etter fotnoten fører tilbake til teksten)

1. Hykk, at hér megi þekkja oss í heldr stuttum feldi, en ek læt þessa óprýði hlýða mér. Værir rrnildr, hildingr, ef þú vildir mæra mik muni vildri skikkju. Hvat hafim heldr an tötra: Eg ætla, að hér megi sjá mig í heldur stuttum skinnfeldi, en eg læt þá óprýði hæfa mér. Þú værir örlátur, konungur, ef þú vildir sæma mig nokkuru betri skikkju. Allt er betra en tötrarnir. ▲
2. Þú Vændir gefa mér nakkvat, folkrakkr þengill Þrænda, ef fengak stef at fundi frænda Serks. Lézt, enn fémildi hildingr, at Hákon héti mörstrútr. Enn samir mér at mínnask görva á þat: Þú lofaðir að gefa mér nokkuð, vígdjarfi konungur Þrænda, ef eg gæti ort vísu, þegar eg fyndi son Serks (Hákon). Þú sagðir, örláti konungur, að Hákon héti mörstrútur. Enn sæmir mér að minnast rækilega á það. ▲
3. Fullviða hefr Fjöruskeifr veifat lystr fræðum of her ok kastat lastsamr leiri ara ens gamla. Ok vannt orðvandr, varliga brædda eina kráku á Serklandi. Skeifr, bart hræddr Högna húfu: Fullvíða hefir Fjöruskeifur haldið kvæðum sínum með ánægju á lofti meðal manna og kastað illmáll út gömlum arnarleíri. Og þú gazt, þótt orðvondur værir, varla satt eina kráku á Serklandi, Skeifur, þú barst hræddur hjálm. ▲