Þiðreks saga af Bern - Þáttr af Ekka, Fasold ok Sistram
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
GUÐNI JÓNSSON
bjó til prentunarÞáttr af Ekka, Fasold ok Sistram
96. Þiðrekr leitar nýrra æfintýra.
(171) Konungrinn Þéttmarr er nú í Bern heima ok Þiðrekr með honum ok hefist nú meðallagi af sárum. En þessir riddarar eru með konungi fjórir: Einn er Hildibrandr, annarr er Viðga, þríði Hornbogi jarl, fjórði er Heimir.
Nú er Þiðrekr orðinn heill sára sinna, ok þat er einn dag, er hann ríðr út af Bern einn saman ok engi veit, hvert hann ferr nema Viðga. Honum segir hann ætlan sína. Hann hefir nú farit ósigr, en hvat fyrir því, þó vill hann eigi týna lofi sínu, ok vill hann eigi koma fyrr til Bernar en hann sé jafnfrægr sem áðr var hann. Nú ríðr hann nætr ok daga, kveld ok morgna, svá sem hann má mest á sjau náttum. Hann ríðr stórar byggðir ok óbyggðir ok ókunnar leiðir, þar til er hann kom at skógi einum, er heitir Osning, ok tók þar gisting um kveldit við skóginn.
(172) Þar spyrr hann þau tíðendi, at öðrum megin skógsins stendr ein borg, er heitir Drekanflis. Þá borg átti konungr sá, er Drusian hét, en hann var þá dauðr, en konu átti hann eftir ok níu dætr, ok drottning hefir fest sér mann þann, er heitir Ekka. Engi riddari má við hann jafnast í öllum þeim löndum, er hann er barnfæddr á. Hans bróðir heitir Fasold. Hann var svá styrkr ok stolz, at þess hefir hann strengt heit, at hann hittir engan mann svá mikinn fyrir sér, at hann skal gefa meira en eitt slag, þá er hann skal berjast, ok engan hefir hann þann fundit, er honum hafi staðizt meira en eitt slag, hvargi sem hann hefir til einvígis komit. En þat er iðn Ekka, at hann ferr í þann skóg at veiða dýr með alvæpni, ok ef hann finnr nokkurn þann mann, er við hann vill jafnast, þá vill hann hverjum þeim fyrirkoma.
Nú veit hann eigi, hversu hann skal komast um þann skóg fyrir sakar Ekka, fyrir því at hann vill eigi hafa fund hans at sinni, ef hann má ráða, fyrir því at í öðrum stað vill hann sín fyrri freista en við Ekka, fyrir því at hann þykkist enn kenna sára þeira, er Viðga veitti honum, ok vill hann fyrr við minna mann freista sín en Ekka er.
97. Þiðrekr fann Ekka.
Nú ríðr Þiðrekr á braut at miðri nótt, sem myrkast var, ok ætlar nú at ríða svá um skóginn, at Ekka verði eigi varr við hann. Nú villist hann í skóginum ok veit eigi, hvar hann ferr.
(173) Áðr en Þiðrekr yrði varr við, þá kom þar Ekka ok kallaði á hann ok spyrr eftir, hvat þar ferr, er svá stolzliga ríðr.
Þá mælti Þiðrekr: "Hér ríðr sá maðr, er Heimir heitir, sonr Studas, en ek ríð minna skyldra erenda heim í Bertangaland til föður míns, ok á ek engi skyld erendi við þik, ok eigi vil ek finna þik."
Þá mælti Ekka: "Svá má vera sem þú segir, at þú sér Heimir, en þín rödd væri vænni til, at þú værir Þiðrekr sjálfr, sonr Þéttmars konungs. En ef þú ert svá dugandi maðr sem sagt er frá, þá muntu eigi vilja leyna nafni þínu fyrir einum manni."
Nú svaraði Þiðrekr: "Þó spyrr þú nafns míns svá kappsamliga, þá skal eigi lengr leyna því fyrir þér. Ek em Þiðrekr, sonr Þéttmars konungs af Bern, sem þú gazt, ok á ek ekki erendi við þik, ok vil ek ríða leið mína fyrir þá sök."
Þá svarar Ekka: "Ef svá er sem mér er sagt, at þú hafir farit ósigr fyrir einum dönskum manni eigi alls fyrir langri stundu, þá hefir þér hér nú vel til borizt, at hér máttu fá svá mikla sæmd sem áðr fekktu ósæmd. Þú spellaðir góð vápn í ykkrum viðrskiptum. Hér fær þú önnur eigi verri óspellað, ef þú tekr af mér mín vápn ok fellir mik til jarðar."
Nú mælti Þiðrekr: "Býðr þú mér einvígi, en ek hefi ekki til þess heiman búizt, eða hvat mundum vit nú berjast, er hvárgi okkarr má annan sjá, en ef dagr væri ljóss, þá mætta ek varla þess synja þér, er þú biðr, þó at ek sjá eigi jafnvel við búinn sem þú ert. Ok hefi ek ótrauðr verit til einvígis, þá er ek hefi minnr beðinn verit en nú, ok er þat mörgum mönnum kunnigt í váru landi, þó at hér sé fárætt um. En at svá búnu þá vil ek eigi við þik berjast"
98. Frá viðræðu Þiðreks ok Ekka.
Þá mælti Ekka: "Níu konungsdætr, ok þeira móðir er mín festarkona, en þær bjuggu mik til þessa vígs, ok fyrir þeira sök kom ek hér, ok þær fengu mér þessur vápn. (174) Minn hjálmr er allr gullroðinn, ok mín brynja er öll gulli búin, ok á einn skjöld kom aldrigi meira rautt gull eða betri steinar en á þenna. Ek hefi enn engan hest, en þú ríðr, ok máttu fyrir því flýja okkarn fund, en þat er drengs verk at bíða heldr eins manns. Ósynju lét ek hest minn heima eftir. Væri hann nú hér, þá skyldir þú nú berjast við mik, hvárt er þú vildir eða eigi."
Ok enn mælir Ekka: "Bíð mín Þiðrekr, góðr drengr. Ek hefi hér eitt sverð, er ek kann þér af at segja. (175) Þat sverð sló inn sami dvergr Álfrekr, er þitt sverð sló, Naglhring. Hann gerði þat neðarla í jörðu, áðr en fullgert væri. Hann leitaði ok um níu konungsríki, áðr en hann fyndi þat vatn, er hann fengi hert þat í, ok eigi fann hann þat, áðr en hann kom þar, sem á ein var, sú er Treya heitir. Þar var hann herðr í. Eljölt hans ok meðalkafli er hvárttveggja af rauðu gulli slegit ok steypt, ok eftra hjaltit er skyggt sem gler, ok öll umgerð frá hjöltum ok til odds er með rauðu gulli lögð, ok fetlar allir eru gulli lagðir ok góðum sylgjum búnir ok sprotum ok dýrum steinum settir. Brandr er vel skyggðr ok gulli merktr. Ef þú setr odd hans niðr á jörð, þá sýnist sem ormr renni frá oddinum ok upp til hjaltanna, litr sem gull. En ef þú heldr honum upp, þá sýnist sem sá inn sami ormr renni undan hjöltunum ok upp á oddinn. Þat bragðar allt, sem kvikt sé, sá ormr. Hans eggjar eru svá hvassar, at fátt stál vænti ek, at því standist. Þat sverð heitir Ekkisax. Því heitir þat svá, at ekki sax né sverð var jafngott borit ór eldi, þó at leiti um alla veröld, en ef hans jafningi finnst, þá mun allvíða áðr koma. En þat sverð var stolit ok leynt lengi, en þat gerði Álfrekr dvergr inn mikli stelari. Hann kom í þat berg, er faðir hans átti, leyniliga, ok stal hann því frá feðr sínum, ok gaf hann síðan konungi Rozeleifi. Þar var þat vel varðveitt, þar til er inn ungi Rozeleifr bar þat, ok þar með drap hann margan mann. Síðan bar hann margt konungsbarn. En ef þú fær hann af mér fyrir utan sár, þá láti guð þik vel njóta. Fyrr vil ek dauðr vera en ek vil þat spara í mína nauðsyn."
Nú mælti Þiðrekr: "Hví má ek þitt sverð flýja, meðan ek má eigi sjálfan þik sjá, ok ekki veit ek af þér, nema ek heyri kall þitt ok ofrmæli. Ek hefi riðit í þenna inn myrkva skóg, svá at ekki fæ ek sét. Nú er mér við því hermt, at ek fór svá, at ek missta bæði götunnar ok svá förunauts. Nú með því at þú vill halda þitt líf, þá skalt þú eigi oftar bjóða mér einvígi. Þegar er dagr kemr, þá vil ek, at hvárr okkarr taki þat af annars hendi, sem fá má, ok alls væntir mik, at þú skalt þess gjöld fá, áðr en vit skilimk, er nú hefir þú hælzt."
99. Þiðrekr tekr áskorun Ekka.
(176) Nú mælti Ekka: "Far þú nú vel ok heill, en þó vil ek segja þér áðr af fégyrðli mínum. Þar eru í tólf pund af rauðu gulli. Nú ef þú fær sigr, þá hefir þú þetta gull allt, en ef þú fær þat, þá hefir þú vel árnat. Nú brenn ok glóar svá mitt hjarta sem þetta gull glóar í mínum sjóð, fyrir því at ek má nú eigi ná þér at berjast vð þik. Ok ef þú vill eigi berjast við mik fyrir sakir gulls eða góðra vápna, þá berst fyrir líf ok kurteisi þessa níu drottninga ok þeira móður, er mín vápn létu búa með brenndu gulli, ok mörg snilldarbrögð skal ek fyrir þeira sakir gera. Bíð mín fyrir þeira sakar ok berst við mik."
(177) Þá mælti Þiðrekr: "Þat veit guð með mér, at eigi fyrir gull ok eigi fyrir vápn þín vil ek berjast við þik, en fyrir sakar kurteisi ok hæversku þeira níu drottninga þar fyrir vil ek gjarna berjast nú," - ok hleypr af hesti sínum.
Nú mælti enn Þiðrekr: "Hér er svá myrkt, at ek má ekki sjá." Hann brigðr sverði sínu Naglhring ok höggr í grjótit fyrir sér, svá at eldr mikill flýgr ór grjótinu, svá at hann mátti sjá, hvar hann skal binda hest sinn við eitt olivetré, ok svá gerir hann. Nú er Þiðrekr svá brjóstreiðr orðinn, at eigi er gott fyrir honum verða. Hann trað svá fast grjótit, at upp gekk, er fyrir fótum hans varð.
Nú er Þiðrekr vill til einvígis, þá er Ekka feginn ok glaðr, er þeir skulu finnast, ok höggr nú sínu sverði í grjótit, svá at eldr glæðir ór, er stál ok steinn mætast, ok þat eitt hafa þeir ljósit, til þess er þeir finnast.
100. Þiðrekr drepr Ekka.
(178) Saman koma þeir ok berjast afburðar snarpliga ok hraustliga, ok svá er sagt, at engi maðr hafi vitat áðr né síðan drengiligra tveggja manna víg. Nú er svá til at sjá, er eldr rýkr ór vápnum þeira, sem eldingar sé, ok svá mikill gnýr ok stórir brestir eru af höggum þeira sem inar mestu reiðarþrumur. Ok svá kom um síðir, at náliga váru af þeim höggnar allar hlífðir af hvárumtveggja þeira, en hvárgi þeira er þó enn sárr. Nú höggr Ekka af öllu afli til Þiðreks, svá at hann fell í svima við.
Ok Ekka lætr nú fallast á hann ofan ok spennir fast báða armleggi hans ok mælti síðan: "Ef þú vill halda lífi þínu, þá skaltu nú bundinn vera, ok upp skaltu nú gefa sjálfan þik ok vápn þín ok svá hest þinn. Síðan skaltu fara með mér til borgarinnar, ok skal ek sýna þik þar bundinn ok yfirkominn þeim drottningum, er mik bjuggu til þessarar orrostu."
Þá svaraði Þiðrekr: "Láta má ek líf mitt hér at sinni fyrir þér, en eigi má ek þat þola at hafa spott af níu jungfrúm ok þeira nióður ok þar með af öllum kurteisum konum ok körlum, þeim sem mik sjá eða spyrja til, svá lengi sem ek lifi."
Nú tekr Þiðrekr ok leysir hendr sínar ok tekr um háls honum Ekka, ok sviptast þeir nú af öllu afli.
(179) Fálka, hestr Þiðreks inn góði, nemr þetta at sjá, at hans herra þurfti liðs. Þá slítr hann í sundr beizlit milli tanna sér ok hleypr þar til, er þeir skiptast við, ok hefr upp síðan sína báða ina fvrri fætr ok lýstr seni harðast má hann á bak Ekka, svá at mjök svá gengr í sundr hryggrinn í honum. Nú kemst Þiðrekr á fætr ok höggr síðan á háls Ekka ok af höfuðit. Nú tekr Þiðrekr vápn hans ok herneskju ok vápnar sik með, ok aldrigi þykkist hann fyrr sét hafa jafngóð vápn sem þessur eru.
101. Þiðrekr kemr til borgar Ekka, en snýr frá.
(180) Nú stígr hann á hest sinn ok ríðr nú fram af skógínum. Er þá alljóst, er hann kom fram af skóginum. Nú ætlar Þiðrekr sitt ráð, at hann skal ríða til borgarinnar Drekanflis, ok væntir hann, ef þetta sannast, at hann hefir fyrirkomit Ekka, at nú mun hann fá kvánfang ok þvílíkan metnað sem Ekka var áðr til kominn. Síðan ríðr hann til borgarinnar.
Nú er drottning gengin upp í einn turn borgarinnar ok má nú vel sjá reið þessa manns ok verðr nú fegin, gengr síðan ok segir dætrum sínum. "Ek sá nú góð tíðendi," sagði hún, "herra Ekka gekk heðan í gærkveld, en nú ríðr hann til borgarinnar góðum hesti, ok má ek af því nú at vísu vita, at hann hefir fengit sigr af nokkurum kappa."
Nú ganga þær til gersima sinna ok búa sik einkar vel ok ganga nú út í mót honum. En þá er Þiðrekr átti skammt til þeira, þá kenndu þær, at eigi var herra þeira, Ekka, ok þetta er annarr maðr.
(181) En þá er in gamla drottning sér þetta, þá kemr henni í hug, hverju gegna mun, er hún kennir vápnin, en eigi manninn, ok þykkist nú vita, at eigi hefir Ekka leift vápn sín fyrir einum manni at sér lifanda, ok harmar hún þetta svá mjök, at hún veit ekki til sín. Síðan ganga þær heim ok segja borgarmönnum, ok fara þær nú í hryggleiksklæði sín ok kasta nú tignarskrúði sínu.
En þá er borgarmenn verða þess vísir, at Ekka er drepinn, þá hleypr hverr til sinna vápna ok vilja at vísu hefna hans. En þá er Þiðrekr sá þetta ofrefli, þá snýr hann aftr hesti sínum ok ríðr nú sem mest má hann, ok því náir hann, fyrir því at allir borgarmenn víkja nú aftr ok eru nú orðnir við dráp Ekka bæði reiðir ok þó hræddir.
102. Þiðrekr finnr Fasold, bróður Ekka.
Nú ríðr Þiðrekr aftr á skóginn ok veit nú eigi gerla, hversu at ferr, er hann er í ókunnu landi ok drepit höfðingja þeira. Ok nú veit hann þat, at allir munu óvingast við hann, meðan hann er í því ríki.
(182) Ríðr nú Þiðrekr af skóginum, ok þá er hann kemr fram, þá sér hann mann einn ríða í móti sér. Sá maðr var mikill vexti ok vel vápnaðr. Þat er Fasold, bróðir Ekka. Nú ríðr hvárr þeira á mót öðrum, ok hyggr Fasold, at Ekka, bróðir hans, sé þar, fyrir því at hann kennir vápn hans, ok kallar á hann: "Ertu þar, bróðir Ekka?" sagði hann.
Þiðrekr svaraði: "Annarr maðr er þetta, en eigi þinn bróðir."
Þá svaraði Fasold: "Heyr þú, inn illi hundr ok morðingi, þú stalst á bróður minn, Ekka, sofanda ok drapt hann. En með því at hann hefði vakat, þá mundir þú verra hlut af hafa borit ykkrum viðrskiptum, fyrir því at hann var svá góðr drengr ok mikill hreystimaðr, at ekki tækir þú einn af honum einum."
Nú svarar Þiðrekr: "Ósatt segir þú þar. Eigi drap ek hann sofanda, heldr veitta ek honum nauðigr at berjast, áðr en ek vilda bíða hans. Hann bað mik bíða sín fyrir gull ok silfr ok fyrir níu jungfrúr ok þeira móður, er hans var unnusta, ok fyrir allan þann drengskap ok hreysti, er duganda manni samir at hafa. En fyrir sakir þessara inna sömu orða beið ek hans ok veitta ek honum mitt einvígi. Ok var þó sú hríð, ef ek hefða vitat, at hann hefði verit svá styrkr ok mikill maðr fyrir sér sem hann var, at ek vilda eigi til hætt við hann. En at vísu tók ek vápn hans af honum dauðum, ok skaltu ekki í því dyljast, þó at annat hyggir þú."
103. Þiðrekr vann Fasold ok gerðist fóstbróðir hans.
(183) Nú brigðr Fasold sínu sverði ok ríðr at Þiðrek með miklum ofstopa ok kappi ok höggr til hans allstyrkliga í hjálm hans, svá at þegar fell Þiðrekr ofan af hesti sínum, ok mjök svá vissi hann ekki til manna, svá þaut at eyrum hans af því inu mikla höggvi. Nú minntist Fasold á þat, at hann skal engi mann sverði höggva né vápnum ræna, þann er fallinn er fyrir hans einu höggvi, ok ríðr hann nú í brott ok vendir aftr til borgarinnar.
En nú er Þiðrekr fær vit sitt, þá stendr hann upp sem hvatligast ok hleypr á hest sinn ok vill at vísu hefna sín ok ríðr nú eftir honum ok kallaði á hann ok sér nú, hvar hann ferr: "Ef þú ert svá góðr drengr sem sagt er ok hraustr, þá bíð eins manns ok ríð nú eigi lengr undan. En ef þú vill eigi bíða, þá ver þú fyrir þat hvers manns níðingr, ok villtu eigi hefna bróður þíns."
Nú er Fasold heyrir þetta, þá snýr hann aftr hesti sínum ok vill at vísu berjast við hann heldr en þola ámæli af honum. (184) En þá er þeir finnast, þá stígr hvárr af sínum hesti ok gengr öðrum í gegn at berjast. Síðan eigu þeir vápnasldpti sín á milli harðligt ok hraustligt, ok veitir hvárr öðrum stór högg ok mörg. Nú hefir Þiðrekr hlotit þrjú sár ok eigi mikil, en Fasold hefir hlotit fimm sár ok öll stór, ok mæðist hann mjök af sárum ok af blóðrás ok sér, at hans hlutr mun nú lægri verða, áðr en þeir skili ok þreyta þeir lengr. Nú er sem mælt er, at hverjum er lífit sárast at láta, ok þó at Fasold sé mikill hreystimaðr ok ærit góðr drengr, þá býðr hann nú upp at gefa vápn sín ok gerast Þiðreks þjónustumaðr.
(185) Þiðrekr svaraði: "Þú ert góðr drengr ok kurteiss riddari. Grið skaltu fá af mér, en eigi vil ek þiggja þína þjónustu, fyrir því at ek drap bróður þinn, ok má ek varla trúa þér, meðan þat er óbætt. En ef þú víll þá bót þekkjast, þá skulum vit nú leggja hendr okkrar saman, ok skal ek veita þér svá mikla virðing, at ek skal vinna þér félagsskapareið, en þú mér, at hvárr okkarr skal duga öðrum í nauðsynjar allar, svá sem bornir bræðr værim vit, ok skal kallast hvárr okkarr annars jafningi."
Þetta boð þekkist Fasold vel ok þakkar honum, ok vinnr nú hvárr óðrum eið. Stíga þeir nú á hesta sína ok ríða mjök ákafliga.
104. Þiðrekr ok Fasold vinna elefant.
(186) Frá því er nú at segja, at Þiðrekr vill nú heim fara aftr til Bernar ok þykkist nú hafa sótt erendi sitt ok veit nú, ef hann kemr heim, at hann mun verða eigi ófrægri en áðr var hann. Ríða þeir nú til þess, er kvelda tekr, ok kómu þar, sem heitir Aldinsæla, ok váru þar um þá nótt. En um morguninn ríða þeir í brott ok fara um skóg þann, er heitir Rimsló. Þar kom í móti þeim dýr eitt, er heitir elefans; allra dýra er þat mest ok ólmast.
Þá mælti Þiðrekr við Fasold: "Villtu, góðr drengr, veita mér lið, ef ek vil ríða at dýri þessu, ok ef vit fengim yfir þat stigit, þá mundi kallat vera mikit þrekvirki."
Þá svaraði Fasold: "Í okkru viðskipti þá fekk ek svá stór sár, at fyrir þær sakir týnda ek mínu blóði, svá at nú hefi ek lítinn styrk at veita þér lið nú at sinni, ok væntir mik þess, ef þú ríðr í móti þessu dýri, at þú skalt þat segja, ef þú kemr aftr heldr en eigi, at þú komt aldrigi í meiri mannraun."
(187) Nú svarar Þiðrekr: "Ef þú mátt eigi veita mér lið, þá veiti sá mér sitt fylgi, er ek trúi á, en æ verð ek til at ríða, hvárt sem ferr vel eða illa. Nú ríðr hann at dýrinu, ok þá er hann á skammt til dýrsins, þá stígr hann af hesti sínum ok bindr við eitt olivetré ok gengr síðan í mót dýrinu ok höggr þegar til dýrsins, ok beit ekki á. En dýrit laust hann með sínum fyrrum fótum, svá at þegar fell hann. En þá er Fasold sá, at hann var svá staddr, þá ríðr hann nú til ok vill veita honum slíkt lið sem hann er til færr ok hleypr af hesti sínum ok kemr til þar, sem dýrit var, ok fær hann eigi þann höggstað á dýrinu, er duga muni.
Nú mælir Fasold við Þiðrek, en hann lá undir dýrinu: "Ef þú mátt hafa þínar hendr lausar ok nær þú þínu sverði, þá skaltu leggja neðan í kvið dýrinu nær naflanum, ok væntir mik, at þá muni bíta."
En dýrit þröngdi honum svá fast, at varla fekk hann hrærðan sik.
(188) Fálka, inn góði hestr Þiðreks, nemr nú at sjá, hversu herra hans var nauðuliga staddr. Nú slítr hann í sundr taumana, er hann var bundinn með, ok hleypr til dýrsins ok færir svá báða fyrri fætr sína á lendar dýrinu, at dýrit veiktist allt við ok fell náliga mjök svá til jarðar. Nú leggr Þiðrekr til dýrsins neðan í kviðinn, svá at hjöltin tóku við. Nú hleypr Þiðrekr undan dýrinu, ok hefir hann nú báðar hendr blóðgar, en dýrit fellr nú dautt niðr. En áðr hafði Fasold veitt dýrinu mörg högg, en þat stoðaði ekki at sinni, því at ekki beit, en þó vildi hann gjarna duga honum, ef hann mætti, fyrir sakar síns drengskapar. Nú stíga þeir á hesta sína ok ríða veg sinn.
105. Þiðrekr ok Fasold bjarga Sistram ór drekagini.
(189) Nú er þeir koma af skóginum, þá sjá þeir mikil tíðendi ok undarlig. Þeir sjá einn mikinn flugdreka. Hann var bæði langr ok digr. Hann hefir fótleggi digra ok klær bæði hvassar ok langar. Hofuð hans var mikit ok ógurligt. Hann flýgr náliga með jörðu sjálfri, ok hvervitna sem klær hans taka jörðina, þá var sem með inu hvassasta járni væri höggvit. Í munni sér hefir hann einn mann ok hefir sólgit fótunum ok allt upp undir hendr. En ór munninum út stóð höfuðit ok herðarnar. Hendrnar váru í neðra keftinum, ok enn lifir maðrinn.
Ok nú er hann sér, hvar þessir menn tveir ríða, þá kallar hann á þá: "Góðir drengir," segir hann, "ríðið hingat ok dugið mér. Þessi inn mikli andskoti tók mik sofandi af mínum skildi. En ef ek væra vakandi ok við búinn, þá mundi mik alls ekki sakat hafa."
Nú er þeir félagar heyra þetta, Þiðrekr ok Fasold, þá hlaupa þeir af hestum sínum ok brigða sverðum ok höggva þeir báðir senn til drekans, ok beit nokkut sverð Þiðreks, en Fasolds alls ekki. Nú þó at þessi dreki væri mikill ok styrkr, þá var honum þó ofrefli í at bera manninn með vápnum, ok komst hann eigi á loft at fljúga ok eigi sik at verja, svá sem hann væri lauss.
(190) Þá mælir sá maðr, er í munni drekans var, til Fasolds: "Ek sé, at þitt sverð bítr ekki á honum, svá er hann harðgerr. Tak hér sverð í kefta drekanum, þat er meiri ván er, at bíti flest, er undir þess eggjar kemr, ef drengr heldr á."
Nú hleypr Fasold til af mikilli hreysti ok þrífr í kefta drekanum ok fær sverðit, ok þegar um leið höggr hann til drekans. Þetta sverð bítr eigi verr en inn hvassasti hárknífr skegg.
Nú mælir enn inn sami maðr við Fasold: "Högg varliga. Mínir fætr eru harðla langt komnir niðr í háls drekans, ok skaltu varast þat, at eigi vil ek hljóta sár af sjálfs mín sverði, ef þú fær til gætt, því at þat er sárbeitt harðla." Ok enn mælir hann við þá báða: "Höggvið nú sem fastast, góðir drengir, því at nú þröngvir mér svá fast þessi inn illi dreki með sínum keftum, at blóð hleypr ór munni mér, ok veit ek nú eigi, hversu yður viðrskipti munu fara."
Nú höggva þeir stórt, þar til er drekinn er dauðr.
106. Sistram segir frá ætt sinni.
Ok er nú maðrinn lauss ór munni drekanum, ok standa nú þessir þrír drengir allir saman á einum velli.
(191) Maðrinn mælir til þeira: "Vel ætta ek ykkr þetta at launa, svá vel sem þit hafið mik nú leystan frá þeima inum illa fjanda. En ein er bæn sú, er ek vilda biðja ykkr ok geta, ef kostr væri, at ek vilda fá mitt sverð af ykkr at ykkrum vilja, þat er Fasold tók ór munni drekans."
(192) Nú mælir Þiðrekr til hans: "Hvat manna ertu, góðr drengr, eða hverrar ættar, eða hvar ertu fæðingi, eða hvert villtu fara?"
Hann svarar ok segir honum: "Ek heiti Sistram, en minn faðir heitir Reginbaldr. Hann er jarl í Fenidi, ok þar var ek fæddr. En ek vilda fara á fund Hildibrands, frænda míns, ok hans fóstra, Þiðreks af Bern. Ok nú hefi ek riðit ellifu daga ok nætr ok alllítit hefi ek dvalzt, ok varð ek móðr áðan ok svá hestr minn, ok lögðum ek hér niðr ok sofnaða, ok þá tók mik sjá inn illi dreki."
Nú svarar Þiðrekr honum: (193) "Velkominn, góðr drengr, fá skaltu þitt sverð ok allt þat, er þú beiðist af oss, því at þér hefir nú vel til borit. Þú hefir nú fundit Þiðrek af Bern, ok skaltu nú fara heim með oss ok vera þar í góðum fagnaði."
107. Þiðrekr ok félagar hans halda heim.
Nú ganga þeir í skóginn ok finna vánu bráðari skjöld hans, ok leita þeir hests hans tvá daga ok finna eigi, ok ferr nú sér hverr þeira.
(194) Þiðrekr kemr nú ór skóginum. Þar stendr ein borg. Hún heitir Aldinflis. Þá borg á einn greifi, er heitir Loðvígr. Ok þar finnr hann hestinn með söðli, ok hafa fundit greifans menn ok fært honum. Nú biðr Þiðrekr fá sér hestinn ok segir, hverr á, en greifinn lætr þess enga ván, at hestrinn fáist.
Þá svarar Þiðrekr: "Kann vera, ef þú vill nú eigi láta hestinn, at þú látir þó síðar meir ok þar með tíu aðra eða fleiri, ef svá kann at berast. Ok þar með máttu týna lífi þínu ok ríki."
Nú grunar jarlinn, hví þessi maðr mælir svá djarfliga ok mikilmannliga, ok þat þykkist hann sjá á vápnum hans ok á búnaði, at hann er ein kempa, ef hann er eigi tignari maðr, ok mikill þykkir honum hann vera yfirsýndum ok stórmannligr.
Þá mælir jarlinn: "Ek vil fyrir vináttu sakar gefa þér hestinn. Ek sé, at þú munt vera dugandi maðr, er þú ert svá djarfr í ókunnum stað," - ok tekr einn mikinn gullhring ok gefr honum.
Síðan mælir jarlinn við hann: "Hvárt ertu Þiðrekr af Bern eða eigi, eða ertu einnhverr hans jafningi?"
Þá mælti Þiðrekr: "Eigi vil ek leyna nafni mínu. Ek em Þiðrekr, sonr Þéttmars konungs af Bern, ok hafið þökk fyrir velgerning yðra ok lifið heilir."
Nú mælir jarlinn, at hann skal vel fara. Þá ríðr Þiðrekr á braut, til þess er hann finnr sína lagsmenn, ok hleypr nú Sistram á hest sinn ok hverr þeira á sinn hest ok ríða nú allir saman ok létta eigi fyrr en þeir koma heim til Bernar, ok er þar tekit við Þiðreki vel ok hans félögum, sem ván var at.
