Þiðreks saga af Bern - Dauði Attila konungs

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Fornsvensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Þiðreks saga af Bern

GUÐNI JÓNSSON

bjó til prentunar

Dauði Attila konungs

423. Aldrian, sonr Högna, hyggr á hefndir.

   (427) Attila, konungr Húna, stýrir sínu ríki eftir dráp Niflunga, ok þar fæddist upp Aldrian, son Högna. Þenna son átti Högni við þeiri konu, er Þiðrekr konungr fekk honum næstu nótt, áðr hann fekk bana. Ok nú var þessi sveinn tólf vetra gamall. Attila konungr ann honum mikit. Attila konungr á einn son. Sjá er nú ellifu vetra gamall. Þá fóstrar ein kona báða ok Aldrian.
   Þat er eitt kveld, at Attila konungr sitr í hásæti ok fyrir honum stendr Aldrian með eitt kerti, ok þar var einn arinn ok eldr á, ok af eldinum stökk enn brandr logandi, lítill, ok kom á fót Aldrian ok brann í gegnum skóinn ok hosuna, ok fótrinn brann, en Aldrian fann ekki til þessa sjálfr, áðr einn riddari tók brandinn af honum.
   Þetta sér Attila konungr ok mælti: "Aldrian, at hverju hyggr þú svá fast, at þú gáir eigi at taka eld af þér?"
   Þá svarar Aldrian: "Herra, ek hugða at því, er lítil eru merki í, at fyrir yðr stendr similebrauð ok alls kyns krásir ok it bezta vín, hvárt sá dagr mun koma, at þú mundir eta byggbrauð ok drekka vatn."
   Þá segir konungr: "Fyrir hví kom þér þat í hug? En staddr hefi ek oftliga þar verit í her, at mik þyrsti ok hungraði, en nú em ek svá gamall ok örvasi, at ek veit, at aldri kem ek svá í her heðan í frá, at ek þurfi vatn at drekka eða bygg eta."

424. Aldrian býðr at vísa Attila til Niflungaskatts.

   (428) Eitt sinn, er Attila konungr er riðinn út á skóg með sína menn að veiða dýr, þá skiljast frá honum allir menn nema Aldrian.
   Þá mælti Aldrian til konungs: "Hversu mikit fé mun átt hafa Sigurðr sveinn, þat sem kallat er Niflungaskattr?"
   Þá segir konungr: "Þat fé, er kallat er Niflungaskattr, er mest fé saman komit, svá at vér vitum."
   Þá segir Aldrian: "Hverr varðveitir nú þessu miklu fé?"
   Þá svarar konungr: "Eigi veit ek, hvar Niflungaskattr er fólginn, ok þat hygg ek, at þat skal nú engi maðr vita."
   Þá svarar Aldrian: "Herra, hvat muntu þeim manni launa, er þér má sýna Niflungaskatt?"
   Þá svarar konungr: "Hverr má þat gera? Svá skylda ek þann mann mikinn gera í mínu ríki, at fár einn skyldi vera jafnauðigr."
   Þá mælti Aldrian: "Villtu nú gera þann mann svá mikinn ok ríkan sem nú segir þú, at þér má sýna Niflungaskatt, þá kann vera, at ek sé sá maðr."
   Þá svarar konungr: "Víst væri þat mikit happ, ef þú kynnir at segja mér, hvar kominn er Niflungaskattr."
   Þá segir Aldrian: "Villtu, at ek segja þér, hvar fólginn er Niflungaskattr, þá skulum vit ríða tveir saman, svá at engi inn þriði skal okkr fylgja."
   Konungr svarar, at þat vill hann gjarna til vinna. Þá segir Aldrian, at þeir skulu heim ríða at sinni, ok svá gera þeir.

425. Aldrian lykr Attila konung inni í berginu.

   Nokkurum dögum síðar vill Attila konungr ríða út á skóg ok vill engi mann láta fara með sér nema Aldrian, sinn fóstra. Þetta þykkir mönnum kynligt, því at Attila konungr er svá gamall maðr, at hann er eigi vel hestfærr, þykkir þat ekki vera hans sómi at ríða með einn mann. Konungr vill engi mann láta ríða með sér nema Aldrian.
   Ok svá er, at þeir ríða í skóginn svá langa leið ok þar til, at þeir koma at einu bergi. Aldrian tekr lykla, er at ganga berginu, lýkr upp hurð ok aðra hurð ok ina þriðju hurð. Þá gengr Aldrian inn í bergit ok Attila konungr eftir honum. Þá segir Aldrian Attila konungi, at þar mun vera Niflungaskattr. Hann gengr ok sýnir Attila konungi þar gull ok silfr ok góð vápn, er átt hefir Sigurðr sveinn ok Gunnarr konungr ok Högni af Tróju, ok þar er nú komit allt lausafé Niflunga. Í einum stað er þat fé, er átt hafði Gunnarr konungr, gull ok silfr ok góða gripi, ok í annan stað gengr Attila konungr þar til, er þat fé er, er átt hefir Högni af Tróju. Þar var eigi minna fé en í inum fyrra stað. Attila konungr hyggr lengi sér at hverjum hlut. En Aldrian gengr nú innan um bergit, biðr enn Attila konung þar koma. Þar sýnir hann honum þat fé, er átt hafði Sigurðr sveinn. Þat var hálfu meira en hvárt hinna, er fyrri sá hann. Nú er Attila konungr allkátr ok veit nú, at svá mikit fé mun þar vera, at engi konungr mun vera ríkari at fé alla sína ævi en hann mun vera. Nú gengr enn Aldrian innan um bergit ok utar til dyranna ok út eftir þat ok lætr aftr hurðina.
   Nú kallar Attila konungr: "Minn góði vin, Aldrian, kom enn hingat til mín."
   Þá svarar Aldrian: "Nú máttu hafa gull ok silfr ok góða gripi svá nóga, at eigi þarftu at ágirnast meira en nú hefir þú. En ek hefi lengi svá lifat, at ek hefi litlu fé ráðit. Nú vil ek fara út í skóg at skemmta mér."
   Hann lykr aftr annarri hurðinni ok inni þriðju ok berr á ofan grjót ok torf. Nu kemr Attila konungi í hug, hvat þessi sveinn hefir gert. Hann þykkist vita, at þessi sveinn vill nú hefna föður síns ok allra Niflunga.

426. Attila konungr sveltr til bana.

   Þrem dögum síðar kom þar Aldrian til bergsins. Þá hefir Attila konungr höggvit upp eina hurðina ok kallar: "Góði vinr, Aldrian, lát upp nú bergit. Ek vil gefa þér gull ok silfr, sem þú vill mest eiga, ok setja þik höfuð yfir mitt ríki ok bæta þér þinn föður ok þína frændr, ok þú skalt eiga einn saman allt þetta gull ok silfr, er hér er í berginu, ok mikit annat til, ok ek skal aldrigi gefa þér at sök þetta, er nú hefir þú gert."
   Þá svarar Aldrian: "Attila konungr, þú ágirntist mjök Niflungaskatt, þá er lifði þinn mágr, Gunnarr konungr, ok hans bræðr. Nú ert þú orðinn svá sæll, at nú máttu hafa einn saman allt þat gull ok silfr, er átt hafa þessir konungar. Hvárt er þat nú fram komit, er ek hugða, at sá dagr mundi verða, at þú mundir eta bygg ok drekka vatn?"
   Þá svarar Attila konungr: "Ek vilda nú hvárttveggja, eta bygg ok drekka vatn, ef kostr væri."
   Þá svarar Aldrian: "Villtu nú eta bygg ok drekka vatn soltinn? Nú máttu hvártki fá. Drekk nú gull ok silfr. Þar hefir þik lengi til þyrst."
   Þá tekr Aldrian grjót ok torf ok berr fyrir hurðirnar ok hleðr svá miklu at, at hann veit, at Attila konungr kemr þaðan aldrigi lífs í brott.

427. Aldrian verðr jarl í Niflungalandi.

   Aldrian ríðr nú alla sína leið í Niflungaland á fund innar ríku Brynhildar, er átt hafði Gunnarr konungr. Hún tekr við honum vel, ok segir Aldrian, at meiri ván er, at Attila konungr sé dauðr, ok meiri ván, at hefnt sé Gunnars konungs ok Högna ok þeira bræðra. Hann segir henni atburðinn, hversu farit hefir. Hún biðr hann hafa fyrir mikla guðs þökk, er hann bar svá mikla gæfu til at hefna síns föður. Nú tekr hún við honum allfeginsamliga, safnar saman öllum sínum mönnum ok lét segja þessi tíðendi, hversu farit hefir. Fær hún Aldrian marga riddara til, at hann skal fá sitt ríki. Aldrian ríðr nú yfír landit með mikinn her ok fær jnrldóm í Niflungalandi ok svá mikit ríki sem átt hefir Gunnarr konungr ok Högni. Þessu ríki ræðr Aldrian alla sína ævi, svá lengi sem hann lifir.
   Attila konungr hefir látit sitt líf með þvílíkum atburðum sem nú er sagt, ok engi maðr hefir vitat síðan, hvar Niflnngaskattr er fólginn, fyrir þá sök, at Aldrian, er einn saman vissi, tók aldri upp síðan skattinn, svá lengi sem hann lifði.

428. Þiðrekr tekr ríki í Húnalandi.

   (429) Eftir dauða Attila konungs tók Þiðrekr af Bern allt Húnaland at ráði margra vina sinna, er verit höfðu með Attila konungi, þá er Þiðrekr konungr var í Húnalandi. Þiðrekr konungr réð sínu ríki til elli, ok ekki er nú frá því at segja, at höfðingjar hafi barizt í móti honum. Svá eru nú allir hræddir fyrir honum, at engi þorir at hefnast á honum, þótt einn saman ríði hann með sínum vápnum.