Austrfararvísur
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
Udvalg af norske og islandske skjaldekvad ved Finnur Jónsson
G.E.C. Gads Forlag - København 1929
Austrfararvísur
1.
Hugstóra biðk heyra
hressfœrs jöfurs þessar
(þolðak vás) hvé vísur
verðung of för gerðak;
sendr vask upp af öndrum
austr (svafk fátt) í hausti
til Svíþjóðar (síðan)
svanvangs í för langa.
2.
Létk til Eiðs, þvít óðumk
aptrhvarf, dreginn karfa
(vér stiltum svá) valtan
vátr (til glœps á báti);
taki hlœgiskip hauga
herr; sákat far verra;
létk til húms á hrúti
hætt; fór betr an vættak.
3.
Vasa fýst, es rank rastir
reiðr of skóg frá Eiðum
(menn of veit, at mœttum
meini) tolf ok eina;
hykka fót án flekkum
(fell sár á il hvára)
hvast gengum þó þingat
þann dag, konungs mönnum.
4.
Réðk til Hofs at hœfa;
hurð vas aptr, en ek spurðumk
(inn settak nef nenninn)
niðrlútr fyrir útan;
orð gatk fæst af fyrðum,
(flögð baðk) en þau sögðu,
hnekðumk heiðnir rekkar,
heilagt (við þau deila).
5.
Gakkat inn, kvað ekkja,
armi drengr, in lengra;
hræðumk ek við Óðins
(erum heiðin vér) reiði;
rýgr kvazk inni eiga
óþekk sús mér hnekði
alfa blót sem ulfi
ótvín í bœ sínum.
6.
Nú hafa hnekt, þeis hnakka
(heinflets) við mér, settu
(þeygi bella þollar)
þrír samnafnar (tíri);
þó séumk hitt, at hlœðir
hafskíðs myni síðan,
út hverr 's Ölvir heitir,
alls mest, reka gesti.
7.
Fórk at finna böru
(fríðs vættak mér) síðan
brjót, þanns bragnar létu,
bliks, vildastan miklu;
grefs leit við mér gætir
gerstr; þá 's illr hinn versti
(lítt reiðik þó lýða
löst) ef sjá 's hinn bazti.
8.
Mista ek fyr austan
Eiðaskóg á leiðu
Ástu bús, es æstak
ókristinn hal vistar;
ríks fanka son Saxa;
saðr vas engr fyrir þaðra
(út vask eitt kveld heitinn)
inni (fjórum sinnum).
9.
Kátr vask opt, þás úti
örðigt veðr á fjörðum
vísa segl, í vási,
vindblásit skóf Strinda;
hestr óð kafs at kostum
(kilir ristu men Lista)
út þars eisa létum
undan skeiðr at sundi.
10.
Snjalls létum skip skolla
skjöldungs við ey tjölduð
fyr ágætu úti
öndvert sumar landi;
en í haust, þars hestar
hagþorns á mó sporna
(ték ýmissar) Ekkils,
(íðir) hlýtk at ríða.
11.
Jór rinnr aptanskœru
allsvangr götur langar,
völl kná hófr til hallar
(höfum lítinn dag) slíta;
nú 's þats blakkr of bekki
berr mik Dönum ferri,
fákr laust drengs í díki
(dœgr mœtask nú) fœti.
12.
Út munu ekkjur líta,
allsnúðula, prúðar
- fljóð séa reyk - hvar ríðum
Rögnvalds í bý gögnum;
keyrum hross, svát heyri
harða langt, at garði,
hesta rás ór húsum
hugsvinn kona innan.
13.
Átt hafa sér, þeirs sóttu,
sendimenn fyr hendi
Sygna grams, með sagnir
siklinga, för mikla;
spörðumk fæst, en fyrða
föng eru stór við göngu;
vörðr réð nýtr því 's norðan
Nóregs þinig fórum.
14.
Drjúggenginn vas drengjum
(drengr magnar lof þengils)
austr til jöfra þrýstis
Eiðaskógr á leiðu;
skyldit mér, áðr mildan
minn dróttin komk finna,
hlunns af hilmis runnum
hnekt dýrloga bekkjar.
15.
Oss hafa augu þessi
íslenzk, kona, vísat
brattan stíg at baugi
björtum langt hin svörtu;
sjá hefr, mjöð-Nanna, manni
mínn ókunnar þínum
fótr á fornar brautir
fulldrengila gengit.
16.
Búa hilmis sal hjálmum
hirðmenn, þeirs svan grenna
(hér sék) bens, ok brynjum
(beggja kost á veggjum),
þvít ungr konungr engi
(ygglaust es þat) dyggra
húsbúnaði á hrósa;
höll es dýr með öllu.
17.
Létk við yðr, es ítran,
Áleifr, hugaz-málum
rétt, es ríkan hittak
Rögnvald, konungr, haldit;
deildak mál hins milda,
malma vörðr, í görðum
harða mörg, né heyrðak,
heiðmanns, tölur greiðri.
18.
Þik bað, sólar søkkvir,
sínn halda vel, Rínar,
hvern, es hingat árnar,
húskarl nefi jarla,
en hverr 's austr vill sinna
(jafnvist es þat) Lista
þengill, þinna drengja
þar á hald und Rögnvaldi.
19.
Folk réð of sik, fylkir,
flest es ek kom vestan,
ætt sem áðr of hvatti
Eiríks svika þeira;
enn þvít jarla, frænda,
eins, þás tókt af Sveini,
yðr kveðk jörð, es, náðuð
Ulfs bróður-lið stóðusk.
20.
Sunr lét Ulfs (meðal ykkar),
Áleifr, tekit málum
þétt fengum svör, sátta
(sakar leggið it beggja);
þér lét, þjófa rýrir,
þær sem engar væri
riptar reknar heiptir,
Rögnvaldr gefit, aldar.
21.
Fast skalt, ríkr, við ríkan
Rögnvald, konungr, halda,
hann es þýðr at þinni
þörf nátt ok dag, sóttum;
þann veitk, þinga kennir,
þik baztan vin miklu
á austrvega eiga
alt með grœnu salti.
