Fjörutíu Íslendinga þættir: Þórarins þáttr stuttfeldar
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
||||
|
Þórarins þáttr Stuttfeldar
Þórleifur Jónsson gaf út
Reykjavík, 1904
Svá barst at eitt sinn, at Sigurðr konungr (Jórsalafari) gekk frá skytningi til aftansöngs; váru menn drukknir mjök ok kátir. Sat konungr ok hirðin úti fyrir kirkju, ok lásu aftansönginn, ok varð söngrinn eigi greiðligr. Þá mælti Sigurðr konungr: „Hvat karla er þat, er ek sé þar hjá kirkjunni í feldi nökkurum stuttum. Menn hans kváðust eigi vita. Konungr mælti.
- Villir hann vísdóm allan, —
- veldr því karl í feldi.
Karl gekk fram ok mælti:
- Hykk, at hér megi þekkja
- heldr í stuttum feldi
- oss, enn ek læt þessa
- óprýði mér hlýða;
- værir mildr, ef mæra
- mik vildir þú skikkju,
- (hvat hafim heldr enn tötra?)
- hildingr, muni vildri.
Konungr mælti: „Kom til min á morgin, þar sem ek drekk“. Um daginn eftir kom þessi Íslendingr, er síðan var kallaðr Þórarinn stuttfeldr, til drykkjustofunnar, þar sem Sigurðr konungr sat. Maðr stóð úti fyrir stofunni, ok hafði horn í hendi; sá sagði svá: „Þat mælti konungr, Íslendingr, at þú skyldir yrkja vísu, áðr þú gengir inn, ef þú vildir þiggja nökkura vingjöf af honum. Enn þú skalt kveða um þann mann, er Hákon heitir er ok Serksson, ok geta þess í vísunni, at hann er kallaðr mörstrútr“. Þessi maðr, er talaði við Íslending, var kallaðr Árni fjöruskeifr. Enn er þeir komu inn í stofnna, gekk Þórarinn fyrir konung ok kvað:
- Þú vændir mér, Þrœnda
- þengill, et'k stef fengja
- frænda Serks, at fundi,
- fólkrakkr, gefa nakkvat;
- lézk þú at Hákon heiti,
- hildingr hinn fémildi,
- enn samir mér at minnask,
- mörstrútr, á þat görva.
Konungr mælti: „Þat sagða ek aldri, ok muntú vera spottaðr, ok er þat ráð, at Hákon skapi þér víti fyrir; far þú í sveit hans“. Hákon mælti: „Velkominn skal Íslendingr hér með oss, ok sé ek, hvaðan þetta er at komit“. Settist Þórarinn niðr hjá Hákoni, ok váru menn kátir. Enn er á leið daginn, ok drykkr fekk á menn, þá mælti Hákon: „Þykkist þú nökkut eiga bótþarfa við mik, Íslendingr? Eðr þótti þér eigi heldr sett vélræði fyrir þik“? Þórarinn svarar: „Víst þykkjumst ek þér bœta eiga“. „Þá munu vit sáttir“, (segir Hákon,) „ef þú yrkir aðra vísu um Árna fjöruskeif“. Þórarinn lézt þess albúinn. Gengu síðan um þvert gólf, þar fyrir sem Árni sat. Þórarinn kvað:
- Fullvíða hefir frœðum
- fjöruskeifr um her veifat
- lystr, ok leiri kastat,
- lastsamr, ara hins gamla;
- ok vanntú eina kráku,
- orðvandr, á Serklandi
- skeifr, bartú Högna húfu
- hræddr, varliga brædda.
Árni hljóp upp ok brá sverði, ok vildi höggva til Þórarins. Hákon bað hann hætta, ok vera kyrran; kvað hann á þat mega minnast, at hann myndi bera lægra hlut, ef þeir ættist við. Þórarinn gekk þá fyrir konung, ok sagði, at hann hefði ort drápu um hann, ok bað hann hlýða, ok þat veitti konungr. Þat kvæði er kallat Stuttfeldar-drápa. Enn er lokit var kvæðinu, spurði konungr, hvat hann vildi ráða sinna. Hann kveðst hafa ætlat ferð sína til Róms. Þá fekk konungr honum fé mikit, ok bað hann vitja sín, er hann kœmi aftr, ok kvaðst þá mundu gera sóma hans. Enn hér er eigi greint, hvárt þeir fundust síðan.
