Fjörutíu Íslendinga þættir: Kvæði Sighvats skálds Þórðarsonar

Fra heimskringla.no
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif


Fjörutíu Íslendinga þættir

Kvæði Sighvats skálds Þórðarsonar

Þórleifur Jónsson gaf út
Reykjavík, 1904







Brot ór kvæði um Ólaf helga (Ort 1014.)


1. Langr bar út hinn unga
jöfra-kund at sundi
(þjóð uggði sér síðan)
sjámeiðr (konungs reiði);
kann’k til margs, enn manna
minni, fyrsta sinni
hann rauð œztr fyr austan
úlfs fót við sker Sóta.


2. Þat vas enn, at önnnr
Áláfr (né svik fálusk)
odda-þing í eyddri
Eysýslu gekk heyja;
sitt áttu fjör fótum
(fár beið ór stað sára)
enn þeir’s undan runnu,
allvaldr! búendr gjalda.


3. Hríð varð stáls í stríðri
ströng Herdala göngu
Fiunlendinga at fundi
fylkis niðs hin þriðja;
enn austr við lá leysti
leið víkinga skeiðar;
Balagarðs at borði
brimskíðum lá eiða.


4. Enn kváðu gram gunnar
galdrs upphöfum valda
(dýrð frá’k, þeim’s vel varðisk,
vinnask) fjórða sinni;
þá’s ólítill úti
jöfra liðs á miðli
friðr gekk sundr í slíðri
Suðrvík Dönum kuðri.


5. Víg vannt, hlenna hneigir,
hjálmum grimmt hit fimmta
(þoldu hlýr) fyr hári
(hríð) Kinnlima-síðu:
þá’s við rausn, at ræsis
reið herr ofan skeiðum,
enn í gegn at gunni
gekk hilmis lið rekkum.


6. Rétt’s, at sókn hin sétta
(snarr þengill bauð Englum
at) þar’s Ólafr sótti
(yggs) Lundúna-bryggjur;
sverð bitu völsk, enn vörðu
víkingar þar díki,
átti sumt í sléttu
Súðvirki lið búðir.


7. Enn lét sjaunda sinni
sverðþing háit verða
endr á Úlfkels landi
Áláfr, semk ferr máli;
stóð Hringmaraheiði
(herfall vas þar) alla
Ellu kind, enn olli
arfvörðr Haralds starfi.


8. Veit’k, at víga mœtir
Vindum háttr hinn átta
(styrkr gekk vörðr at virki
verðungar) styr gerði,
sinn mátt-ut bœ banna
borg Kantara (sorgar
margt fekk prúðum Pörtum)
portgreifar Óleifi.


9. Vann ungr konungr Englum
ótrauðr skarar rauðrar
endr (kom brúnt á branda
blóð) í Nýjamóðu;
nú hef’k orrostur, austan
ógnvaldr, níu taldar;
herr fell danskr, þar’s dörrum
dreif mest at Óleifi.


10. Tögr vas fylldr í fögrum
fólkveggs drífa hreggi
(helt sem hilmir mælti)
Hringsfirði (lið þingat);
ból lét hann á Hœli
hátt (víkingar áttu;
þeir báðu-t sér síðan
slíks skotnaðar) brotna.


11. Óláfr, vannt, þar’s jöfrar,
ellifta, styr tellu
(ungr komtú af því þingi
þolls) í Gríslupollum;
þat frá’k víg at víttu
Vilhjálms fyr bœ hjálma
(tala minnst es þat telja)
tryggs jarls háit snarla.


12. Tönn rauð tólfta sinni
tírfylgjandi ylgjar
(varð) í Fetlafirði,
(fjörbann lagit mannum).


13. Þrettánda vann Þrœnda
(þat vas flótta böl) dróttinn
snjallr í Seljupollum
sunnarla styr kunnan;
upp lét gramr í gamla
Gunnvaldsborg of morgin
(Geirfiðr hét sá) gerva
gengit, jarl of fenginn.


14. Málms vann Mœra hilmir
munnrjóðr, es kom sunnan,
gang, þar’s gamlir sprungu
geirar, upp at Leiru;
varð fyr víga-njörðum
Varrandi sjá fjarri
brenndr á byggðu landi —
bœr heitir svá — Peitu.


15. Ríkr kvað sér at sœkja
Sauðungs konungr nauðir
fremdar-gjarn í forna
fund Hákonar sundi;
strangr hitti þar þengill
þann jarl, es varð annarr
œztr ok ætt gat bezta,
ungr, á danska tungu.


Brot ór Nesja-vísum (ort 1015)


1. Fór ór Vík á vári
válaust konungr austan,
þeir knúðu blá báðir
borð, enn jarl kom norðan;
kann’k sigrviðum segja
sunds, hvé þeira fundir,
œrin skil, því at órum,
at bárusk, þar, váru.


2. Veitti sókn, þar’s sótti
siklingr firinmikla
(blóð fell rautt á róða
rein) í höfn at Sveini;
snjallr helt at, þar’s olli,
eirlaust konungr, þeira,
enn Sveins liðar, sýnnm,
saman bundusk skip, fundi.


3. Þat erum’k kunnt, hvé kennir
Karlhöfða lét jarli
Odda frosts fyr austan
Agðir nær af lagðan.


4. Hirð Áláfs vann harða
hríð (enn svá vark bíða)
[Peitneskum félt ek] (páska)
pálm-sunnudag [hjálmi].


5. Vas-a sigmána Sveini
sverða-gnýs at frýja
gjóðs né gerrar hríðar
gunnreifum Áleifi;
þvít kvistingar kostu
(kom at herr í stað verra)
óttu sín, þar’s sóttusk,
seggir hvárirtveggja.


6. Teitr sá’k okkr í ítru
allvalds liði falla
(gerðisk harðr) of herðar
(hjördynr) svalar brynjur;
enn mín at flug fleina
falsk und hjálm inn valska
(okkr vissa’k svá sessa)
svört skör (við her görva).


7. Stöng óð gyllt, þar’s gengum,
göndlar serks, und merkjum,
gnýs með göfgum ræsi
greiðendr á skip reiðir;
þá-gi vas sem þessum
þengila á jó strengjar
mjöð fyr málma kveðju
mær heiðþegum bæri.


8. Vér drifum hvatt, þar’s heyra
hátt vápna-brak knátti
(rönd klufu roðnir brandar)
reiðir upp á skeiðar;
enn fyr borð, þar’s börðumk
(búin fengusk skip) gengu,
nár flaut fút við eyri
ófár, búendr sárir.


9. Öld vann ossa skjöldu
(auðsætt vas þat) rauða
(hljóms), þá’s hvítir kvámu
(hringmiðlöndum) þingat;
þar hykk ungan gram göngu
(gunnsylg), enn vér fylgdum
(blóðs fekk svörr, þar’s slœðusk
sverð) upp í skip gerðu.


10. Sjálfr bað svartar kylfur
Sveinn harðliga skeina;
nær vas áðr í œra
auðván róit hánum;
þá’s til góðs, enn gjóði,
gört fengum, hræ svörtum
yggs lét herr of höggvit,
hrafni, skeiðar stafna.


11. Þess get ek meirr at missi
morðárr, sá’s kom norðan
harða margr í hörðum
heimkvámu styr þeima;
Sökk af syndiblakki
sunnu margr til grunna
(satt es at Sveini mœttum)
samknúta (vér úti).


12. Frýr-at oss í ári
Innþrœnzk, þót lið minna,
(gert hugðak svá) snertu
snotr mær, konungs væri:
Brúðr man heldr at háði
hafa drótt, þá’s ’fram sótti-t’
feld ’ruðum skers’, ef skyldi
skeggi, aðra-tveggju.


13. Afli vex, því at efla
Upplendingar sendi
(Sveinn fnndut þat) þenna
þilblakks, konungs, vilja.
Raun er hins at Heinir
hrælinns megu vinna
(þeir áttu’ flug) fleira
fjölrekks en öl drekka.


14. Þat frá’k víg á vatni
verðung jöfurs gerðu,
nadda él enn, nýla,
næst tel (ek) öng hin smæstu.


Austrfarar-vísur


Eru í þættinum (2.-3. k.).


Brot ór kvœði um Ólaf Helga


1. Áláfr réð it efra
andprútt höfuð landi
fulla vetr áðr felli
fimmtán á því láni.
Hvar hafi hers inn nörðra
heims-enda sér kendan
(skjöldungr helzk enn skyldi
skemr) landreki in fremri.?


2. Upplönd fekk til enda
ósgneista, ok þar reisti
kristnihald, þat’s heldu
hverr, veitir, sverðs beita;
áðr stýrðu því eyðar
ellifu fyrr hella
mildings máls, enn guldu
menn vísliga gísla.


3. Lyngs bar fiskr til fengjar
flugstyggs sonar Tryggva
gjolnar golli mölnu
(Goð vildi svá) roðnar;
annan lét á unnir
Áláfr búinn hála
(lögr þó drjúgt) inn digri
(dýrs horn) Vísund sporna.


4. Vissi helzt, þat’s hvössum
hundmörgum lét grundar
vörðr með vápnum skerða
víkingum skör, ríkis.
Mildr lét mörgu valdit
Magnúss faðir gagni.
Fremd Áláfs kveðk frömdu
flestan sigr hins digra.


5. Gull buðu oft, þeir’s ollu
úthlaupum, gram kaupask
rautt, enn ræsir nítti,
ríklunduðum, undan;
skör lét hann með hjörvi
(herland skal svá verja)
[ráns biðu rekkar sína
refsing] firum efsa.


6. Fœddi mest sá’s meiddi
margdýrr konungr varga
hvinna ætt ok hlenna,
hann stýfði svá þýfðir.
Þýðr lét þermlast bæði
þjóf hvern konungr erna
(frið bœtti svá) fóta
(fylkis lands) ok handa.


7. Tólf frák tekna elfar
tállaust viðu bála,
olli Áláfr falli
eirlaust konungr þeira.
Svía tiggja leit’k seggi
sóknstríðs fyrrum ríða
(böl vas brátt) til heljar
(búit mest) Sigars hesti.


8. Loftbyggir, mátt leggja
landrétt þann es skal standask
unnar, allra manna,
eikihliðs á miðli.


9. Þórð frák þat sinn herða
(þreifsk, sókn) með Áleifi
[góð fóru þar] geirum
gört víg [saman hjörtu].
Stöng bar hatt fyr hringa
hjaldr-móðum gram bróðir
(fullt vann) fagrla gylta,
framlundaðr Ögmundar.


10. Mest frák merkjum næstan
minn dróttinn fram sínum
(stöng óð fyrir gram) gengu
[gnógr styrr vas þar] fyrri.
Öld vann Áláfr felda
öflgan sigr hinn digri,
gekk söknþorinn sœkja
sinnjór fram í brynju.


11. Sumir trúðu á Goð gumnar
grein vas liðs á miðli,
folkorrustur fylkir
framráðr tjogu háði.
Frægr bað hann á hœgri
hönd kristit lið standa;
feðr Magnúss biðk fagna
flóttskjarrum Goð dróttinn.


12. Enn þeirs austan nenna
(óx hildr) með gram mildum
[mart segik bert] í bjarta
blóðröst Svíar óðu.


13. Ólmr esumk harmr sás hilmir
hafði (golli vafðan
jöfurr kreisti) sá austan
aflfátt (meðalkafla).
Gagn fengu því þegnar
þeir at hálfu fleiri,
hvötuð tældi þat hildar,
hvárungi frák váru.


14. Fór í fylking þeira
fram [iðrask nú] miðri
(snarir fundusk þar) Þrœnda
[þess verks búendr] merki.


15. Vítt varð fold und fótum
(friðbann vas þar) mannum
[þá réð í böð bráða
brynjað folk] at dynja,
þá es árliga ærir
álms með bjarta hjálma
(mikill varð á stað Stikla
stálgustr) ofan þustu.


16. Ekl vas ógn á Stikla
óblíð stöðum síðan . . .


17. Geirs hykk grimmligt váru
gunnreifum Áleifi
logrœtöndum líta
lóns í hvassar sjónir;
þorðut þrœnzkir virðar
(þótti hersa dróttinn
œgiligr) í augu
ormfrán séa hánum.


18. Rauð í rekka blóði
rönd ’með gumna höndum’
dreyrug sverð þars dýran
drótt þjóðkonung sótti;
ok at ísarnleiki
Inn-Þrœndum lét finnask
rœkinn gramr í reikar
rauðbrúnan hjör túnum.


19. Mildr fann gerst hvé galdrar
gramr sjálfr meginrammir
fjölkunnigra Finna
fullstórum barg Þóri;
þá es hyrsendir Hundi
húna golli búnu
(slœtt réð sízt at bíta)
sverði laust um herðar.


20. Þollr dylr saðrar milli
seims, enn þat veit, heiman
(hverr sæi Hunds verk stœrri?)
hug stórs es frýr Þóri,
es þvergarða þorði
þróttr hinn’s fram of sótti
glyggs í gegn at höggva
gunnranns konung-manni.


21. Björn frá’k ok af œrnu
endr stallarum kendu
hug hvé halda dygði
(hann sótti fram) dróttinn;
fell í her með hollum
hann verðungar mannum
(leyfðr es) at hilmis höfði
hróðrauðigs (sá dauði).


22. Hörð es, síz hermenn gerðu
(hlíf raufsk fyr gram) lífi,
auðn at Engla-stríði,
ómjúk, konung sjúkan;
ör brá Óláfs fjörvi
öld, þar’s herr klauf skjöldu,
(folks odda gekk fylkir
fund) enn Dagr helt undan.


23. Áðr vitu eigi meiðar
ógnar skers né hersa
(þjóð réð þengils dauða)
þann styrk búand-manna:
es slíkan gram sóknum
sárelds-viðir feldu
(mörg lá dýr í dreyra
drótt) sem Áláfr þótti.


24. Undr láta þat ýtar
eigi smátt es mátti-t
skænjörðungum skorðu
skýlauss röðull hlýja;
drjúg varð á því dœgri
(dagr náðit lit fagrum)
[orrustu frák austan
atburð] konungs furða.


25. Geit es þeim’s gótt bar hjarta
gullskrín af veg mínum
(hrósa ek helgi rœsis)
[hann sótti goð] dróttni,
ár gengr margr frá mæru
meiðr þess konungs leiði
hreins með heilar sjónir,
hrings, es blindr kom þingat.


26. Lýg ek nema Aláfr eigi
ýfs, sem kvikir tívar,
(gœðik ’helzt’ í hróðri
hárvöxt konungs) árar;
enn helzk (þeim es sun seldi)
svörðr (þann’s óx í Görðum)
[hann fekk læs] á ljósum
[lausn] (Valdimar) hausi.


27. Oss dugir Áláfs messu
(jöfur magnar Goð) fagna
meinalaust í mínu,
Magnúss föður, húsi;
skyldr em ek skilfings halda
skoll-laust (þess es bjó golli)
helgi (handar tjalgur)
harmdauða (mér rauðu).


28. Dánar dróttni mínum
dœgn of sent at hendi . . .


29. Lát auman nú njóta
Nóregs ok gef stórum
(mál halt) svá sem sælan,
sinnjór, laga þinna!


Brot ór kvæði um Ívar hvíta


Eigi sátut ítrum,
Ívarr, meginfjarri,
orð þá’s ossum fœrða’k
at, sóttisk lof, dróttni;
þér’s, alls hann réð hlýða
hróðr sínu, lofi þínu
(hljóðs hefði’k beitt á báða
bekki) vant at hnekkja.


Brot ór Vestrfarar-vísum


Eru í þættinum (9. k.).


Brot ór flokk um fall Erlings Skjálgssonar


1. Erlingr, vas svá, jarla
átt, es skjöldungr máttit,
Ólafs mágr at œgði,
aldyggs sonar Trvggva,
næst gaf sína systur
snarr búþegna harri
Úlfs nið (vas þat) aðra
(aldrgifta) Rögnvaldi.


2. Erlingi, vas engi
annarr lendra manna
örr sá’s átti fleiri
orrustur stóð þorrinn;
þrek bar seggr til sóknar
sinn, þvít fyrst gekk innan,
mildr, í marga hildi,
mest, enn ór á lesti.


3. Út réð Erlingr skjóta
eik, sá’s rauð hinn bleika,
(iflaust es þat) jöfri
arnar fót, í móti;
skeið hans lá svá síðan,
siklings í her miklum,
snarir börðusk þar sverðum,
síbyrð við skip, fyrðar.


4. Rakkr þengill hjó rekka;
reiðr gekk hann of skeiðir;
valr lá þröngt á þiljum;
þung vas sókn fyr Tungum;
bragningr rauð fyr breiðan
borðvöll Jaðar norðan;
blóð kom varmt í víðan,
vá frægr konungr, ægi.


5. Öll vas Erlings fallin,
ungr fyr norðan Tungur
skeið vann skjöldungr auða,
skip-sókn við þröm Bóknar;
einn stóð, sonr á sínu
snarr Skjálgs, vinum fjarri,
í lyftingu lengi
læ-trauðr, skipi auðu.


6. Réð eigi grið, gýgjar
geðstirðr, konungs firða,
skógs þótt skúrir væxi,
Skjálgs hefnir sér nefna;
enn varðkeri virðir
víðbotn né kemr síðan
glyggs á gjálfri leggðan
geirs ofrhugi meiri.


7. Öndverða bað, jarðar
Erlingr, sá’s vel lingi
geymdi, lystr, (né lamdisk
landvörn) klóask örnu;
þá’s hann at sig sönnum,
sá vas áðr búinn ráða,
snjallr við Útstein, illra,
Áláfr of tók málum.


8. Erlingr fell; enn olli
allríkr skipan slíkri
(bíðr-at betri dauða
bragna konr) með gagni;
mann veit engi annan
allbrátt, at fjörláti
einn þann’s allan kunni
aldr fullara at halda.


9. Áslákr hefir aukit,
es vörðr drepinn Hörða
(fáir skyldu svá) foldar,
frændsekju (styr vekja);
ættvígi má hann eigi,
(á líti þeir) níta,
frændr skyli bræði bindask
bornir, (málin fornu).


10. Drakk eigi ek drekkju
dag þann, es mér sagðu
Erlings tal, at jólum,
allglaðr, þess es réð Jaðri;
hans mun dráp of drúpa,
dýrmennis, mér kenna,
höfuð bárum þó hæra,
(hart morð vas þat), forðum.


Stök vísa um Erling á Jaðri


Einn vissa’k þér annan
jálks bríktöpuð glíkan;
vítt réð gumna gætir
(Guðbrandr hét sá) landum;
ykkr kveð’k jafnan þykkja,
ormláðs hati, báða;
lýgr hinn, at sér, lægir
linnsetrs, es telsk betri.


Brot ór Togdrápu um Knút hinn ríka


1. Ok senn sonu
sló hvern ok þó
Aðalráðs, eða
út flœmdi Knútr.


2. Knútr es und himnum —
Hykk ætt at frétt
Haralds í her
hug vel duga;
lét lýrgötu
lið suðr ór Nið
Áláfr jöfurr
ársæll fara.


3. Þurðu norðan
(namsk þat) með gram
til stétts svalir
Silunds kilir;
enn með annan
Önundr Dönum
á hendr at há
herr sœnskan ferr.


4. Lét um lönd lokit
liðs gramr saman
marbeðjum með
mörg nefbjörgum,
gnúði fyr gnoð
grá hjálmunlá.
Þreifsk brims þrima
Þundar umb öndr.


5. Mátt-ut dróttnar
Danmörk spanit
und sik sökum
snarir herfarar;
þá lét skjótla
Skáney Dana
hlöðr herjaða
— höfuðfremstr jöfurr.


6. Knútr es und himnum
Her austan ferr
fríðr filkis niðr
fráneygr Dana;
skreið vestan viðr
varrglœstr, sá es bar
út andskota
Aðalráðs þaðan.


7. Oft báru í byr
blá segl við rá
(dýr var döglings för)
drekar landreka;
enn þeir’s kómu
Kilir vestan til
um leið liðu
Limafjarðar brim.


8. Létat af jöfurr
(ætt manna fannsk)
Jótlands etask
ílendr (at því);
vildi foldar
fæst rán Dana
hlífskjöldr hafa
— höfuðfremstr jöfurr.


9. Knútr es und himnum . . .


10. Kvámu fylki
farlystir, es bar
hervíg í hug,
hafanda staf;
rauf ræsir af
Rúms veg sunnan
kær keisara
Klús-Petrúsi.


11. Svá mun fár feril
fetum suðr metinn
hringdrífr hafa
— höfuðfremstr jöfurr.


12. Ok Ellu bak
at lét hinn’s sat
Ívarr ara
Jórvík skorit.


Vísur um Ástríði drottningu


1. Hrein getum hála launa
hnossfjöld lofi ossu
Áláfs dœttr, es átti
jöfurr sigrhvatastur digri;
þings beið herr á Höngrum
hundmargr Svía grundar
austr, es Ástríðr lýsti
Áláfs sonar málum.


2. Máttit hon við hættna
heilráð Svía deila
meirr, þótt Magnús væri
margnenninn sonr hennar;
olli hon því, at allri
áttleifð Haralds knátti,
mest með máttkum Kristi,
Magnús konungr fagna.


3. Mildr átt menneku at gjalda,
Magnús, enn því fagnum,
(þat gerði vin virða
víðlendan) Ástríði;
hon hefir svá komit sínum
(sönn) at fá mun önnur
(orð gerik drós til dýrðar)
djúpráð kona stjúpi.


4. Ástríði láttú œðri,
Álfhildr, en þik sjálfa,
þér þótt þinn hagr, stórum
(þat vildi Goð) batni.


Bersöglisvísur

(Ortar 1038 til Magnúsar góða).


1. Vask með gram, þeims gumnum
goll bauð dróttinhollum;
nafn fekk hann, en hröfnum
hræ þess konungs ævi.
Fullkerska sák falla
(fráneygum sunr gránum
gaf margan val vargi)
verðung (konungs sverðum).


2. Fylgdak þeim es fylgju
fémildum, gramr! vildi
(nú þegnar frið fagna)
feðr þínum vel mína;
varat í hæl með hjörvi
hlið þars stóðk í miðjum
(hræsinn skal með hrísi)
hers flokki (við þjokkva).


3. Gekk við móð enn mikla,
Magnús! allt í gagnum
ferð, þars flokkar börðusk,
faðir þínn liði sínu.
Varði hart, en hjörtu
hugfull við þat skullu,
(Óláfr réð svá) jöfra
erfðir (fram at hverfa).


4. Hét sás fell á Fitjum
fjölgegn ok réð hegna
heiftarrán, enn hánum,
Hákun, firar unnu.
Þjóð helt fast á fóstra
fjölblíðs lögum síðan
(enn eru af því minni)
Aðalsteins (búendr seinir).


5. Rétt hykk kjósa knáttu
karlfólk ok svá jarla,
af þvít eignum lofða
Óláfar frið gáfu.
Haralds arfi lét haldask
hvardyggr ok sunr Tryggva
lög, þaus lýðir þágu
laukjöfn af þeim nöfnum.


6. Ungr vask með þér, þengill!
þat haust er komt austan;
einn stillir! mátt alla
jörð hegna (svá fregnisk).
Himin þóttisk þá heiman
hafa, es landa krafðir,
lofðunga burr! ok lifðir,
landfólk tekið handum.


7. Föður Magnúss létk fregna,
fólgin jöfurs dólga
orð þaus eyru heyrðu
ór, á svik hvé fóru;
mál bark hvert af heilum
hug því at eigi brugðumk,
(ek vissa þó) ossum
(ótta) lánardróttni.


8. Skulut ráðgjöfum reiðask
(ryðr þat, konungr) yðrum,
(dróttins orð til dýrðar)
döglingr við bersögli.
Hafa kveðask lög, nema ljúgi
landherr, búendr verri
endr í Úlfasundum
önnur, en hézk mönnum.


9. Fregnk at suðr með Sygnum;
Sighvatr hefir gram lattan
folkorrustu at freista;
ferk ef þó skulum berjask.
Ferum í vápn ok verjum
vel (tyst) konung lystir
(hvé lengi skal) hringum
(hans grund?) til þess fundar.


10. Hverr eggjar þik, harri
heiftarstrangr! at ganga
(oft reynir þú) þínum
(þunn stál) á bak málum?
Fastorðr skyli fyrða
fengsæll vesa þengill;
hœfir heit at rjúfa,
hjaldrmögnuðr! þér aldri.


11. Hverr eggjar þik höggva,
hjaldrgegninn! bú þegna?
Ofrausn es þat jöfri
innanlands at vinna.
Engr hafði svá ungum
áðr bragningi ráðit;
rán hykk rekkum þínum,
(reiðr es herr) konungr! leiðask.


12. Gjalt varhugs, veltir,
viðr þeims nú ferr hiðra,
þjófs! (skal hönd í hófi)
hölda kytt (of stytta).
Vinr es sás, varmra benja,
vörnuð býðr, enn hlýðið,
tármútaris teitir!
til hvat búmenn vilja.


13. Hætt es þats allir ætla
(áðr skalt við því ráða)
hárir menn, es heyrik,
(hót) skjöldungi at móti.
Greypt es þats höfðum hnepta
heldr ok niðr í feldi
(slegit hefr þögn í þegna)
þingmenn nösum stinga.


14. Eitt es mál, þats mæla,
minn dróttinn leggr sína
eign á óðul þegna,
öfgast, búendr göfgir.
Rán mun seggr, es sína
selr út, í því telja,
flaums at fellidómi
föðurleifð konungs greifum.


16. Syni Óláfs biðk snúðar
(síð kveða aftans bíða
óframs sök; meðal okkar
allt er háligt) svá mála.
Esumk, Magnús, vægnir;
vildak með þér mildum
(Haralds varðar þú hjörvi
haukey) lifa ok deyja.


16. Óláfr létumk jöfra
órýrr framast dýrða;
urðu drjúg ens digra
dróttins þing með hringum.
Goll bark jafnt of allan
aldr ok herverk sjaldan
hrygg á hvárritveggja
hendi flotna sendis.


17. Sighvats hugir, es hittik,
Harða-Knúts í garði,
mildr nema mjök vel skáldi
Magnús konungr fagni.
Fórk með feðrum þeira
(fekk mér ungum tunga
golls; vask enn með öllu
óskeggjaðr þá) beggja.


Ýmsar vísur


1. Sverð standa þar [sunda
sárs leyfum vér árar]
(herstillis þarf ek hylli
hollust) búin golli;
við tœkja ek (víka
vas endr með þér sendir
elds) ef eitthvert vildir,
allvaldr, gefa skaldi.


2. Ek tók lystr, nék lasta
(leyfð ið es þat) síðan
sóknar-njörðr við sverði
(sá es minn vili) þínu;
þollr fekkstu húskarl hollan
(höfum ráðit vel báðir)
láttrs, enn ek lánardróttinn,
linns blóða, mér góðan.


3. Áðr hefk gótt við góða
grams stallara alla
átt, þás ossum dróttni
ógndjarfs fyr kné hvarfla.
Björn, faztú oft at árna,
íss, fyr mér at vísa
góðs megut gótt of ráða
gunnrjóðr, því at vel kunnut.


4. Jór renn aftanskæru
allsvangr götur langar
(völl kná hófr) til hallar
[höfum lítinn dag] (slíta).
Nú es þata blakkr of bekki
berr mik Dönum ferri;
fákr laust drengs í díki
(dœgr mœtask nú) fœti.


5. Út munu ekkjur líta
allsnúðula prúðar
(fljóð sjá reyk) hvar ríðum
Rögnvalds í bý gögnum;
keyrum hross, svá at heyri
harða langt ór garði
hesta rás ór húsum
hugsvinn konan innan.


6. Fjándr ganga þar þengils
(þjóð býðr oft) með sjóða
(höfgan málm fyrir hilmis
hans ófalan) lausa.
Sik veit hverr, es harra
hollan selr við golli
(vert es slík) í svörtu,
sinn, Helvíti innan.


7. Kaup vas daprt þats djúpan
dróttin rækt of sóttu,
þeir es, heim á himni
hám ells, svikum beldu.


8. Gerðusk hilmis Hörða
húskarlar þá jarli
es við Áláfs fjörvi
of vægir fé þægi;
hirð esa hans at verða
háligt fyrir því máli;
dælla es oss ef allir
erum vér of svik skírir.


9. Hrafna sék til hafnar
(hræs minnask þeir) sinna,
þar es flaut und nið nýtum
Norðmanna skip forðum;
gjalla hátt fyrir Hillar
hvern dag frekir ernir
endr þeir es Áláfr grendi,
innan, mörgu sinni.


10. Há þótti mér hlœja
höll um Noreg allan
(fyrr vask kendr á knörrum)
klif meðan Áláfr lifði;
nú þykkja mér miklu
(mitt stríð es svá) hlíðir
[jöfurs hylli varð ek alla]
óblíðari síðan.


11. Endr réð engla senda
Jórdanar gramr fjóra,
fors þó hann á hersi
heilagt skoft ór lofti.