Hrafns þáttr Guðrúnarsonar

Fra heimskringla.no
Revisjon per 18. sep. 2016 kl. 13:02 av JJ.Sandal (diskusjon | bidrag)
(diff) ← Eldre revisjon | Nåværende revisjon (diff) | Nyere revisjon → (diff)
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif Dansk.gif
Original.gif


Íslendinga sögur

Hrafns þáttr Guðrúnarsonar

Guðni Jónsson

bjó til prentunar


1. Þorgrímr vá Sighvat á Melum.

ÞORGRÍMR hét maðr. Hann bjó at Stað í Hrútafirði. Hann var féríkr ok lítill búþegn. Þorgerðr hét kona hans. Synir þeira váru Kálfr ok Grímr, mannaðir at hófi, ágangsamir ok ótrúir í skapi sem faðir þeira.
   Maðr hét Sighvatr. Hann bjó á Melum í Hrútafirði. Guðrún hét kona hans, skýr ok sköruglynd. Hrafn hét sonr þeira, ungr at aldri, vænn ok mikill vexti. Sighvatr hafði fé sitt mjök í kostnaði. Hann átti land gott, en eyddust lausafé. Á einu sumri sagði hann konu sinni, at selja myndi verða land þeira til skulda ok búfjár.
   Hon svarar: "Þar liggr fyrir annat ráð. Sel heldr gullhring minn til skulda, en eigi landit."
   Sighvatr svarar: "Þá mun verða at finna Þorgrím. Hann skortir eigi kvikfé."
   Hon svarar: "Letja vil ek þik at eiga kaup við Þorgrím. Hann er slægr ok óheill."
   Sighvatr fór allt at einu til fundar við Þorgrím ok mælti: “Þat er mitt erendi, at kaupa at þér kvikfé nökkur."
   Þorgrímr svarar: "Þat er vel fallit."
   Sighvatr mælti: “Gullhringr þessi er til verðs látinn."
   Þorgrímr svarar: “Þat er ódrengiligt bragð at selja gripi konu sinnar. Sel mér heldr eng þat, er þú kallar Grænateig. Ek þarf bæði hey ok útbeit, en þú hefir þó meir en nógar engjar eftir."
   Sighvatr svarar: "Selja mun ek þér teiginn, en engra vil ek annarra manna beit í land mitt.”
   “Sé þessu nú keypt," segir Þorgrímr.
   Sighvatr kom heim ok sagði húsfreyju kaupit.
   Hon svarar: “Ókeypt myndi þessu, ef ek hefða ráðit. Brátt mun hann beita upp land várt, þegar hann þykkist nökkurn spotta í eiga."
   Annan dag var þagat rekit kvikfé þat, er Sighvatr hafði keypt.
   En er á leið sumarit, mælti Þorgrímr: “Nú höfum vér heldr aukit engjar várar, en ek heyri þat af konum, at málnytu verði hagfátt ok dugi lítt. Nú skal reka búfé várt í land Sighvats til beitar. Mér hefi ek nú helgat þat land."
   Var nú svá gert. En er Guðrún sá þat, mælti hon: “Eigi fór fjarri getu minni. Mér var lítit um kaup þetta. Hefir ok illa gefizt, því at Þorgrímr fær nú til þræla sína at beita upp engjum várum ok heyjum."
   Sighvatr svarar: “Oftreynt er þat, at Þorgrímr launar illu gott."
   Einn dag gekk Sighvatr til ok keyrði naut Þorgríms ór sæti sínu.
   Þorgrímr kom þá at ok mælti: “Djarfr gerist þrælsjafninginn nú."
   Hann lagði með spjóti í gegnum Sighvat, svá at hann fekk þegar bana. Þorgrímr fór þegar heim. Guðrún varð skjótt vör við þessi tíðendi ok lét veita gröft bónda sínum ok fór með hljóðliga. Hrafn, sonr þeira, var þá fjögurra vetra. Hann nafntogaði oft föður sinn ok spurði, hvar hann væri. Móðir hans sagði, at hann var dauðr ok hefði orðit bráðsjúkr.
   Litlu síðar kom Þorgrímr til fundar við Guðrúnu ok mælti: “Þér mun ek þykkja hafa gert þér nökkurt skjótræði. Nú vil ek bæta þér manninn ok gjalda mik í mót, ok ef þú vill mína umsjá þekkjast, þá mun þik fátt skorta."
   Hon svarar: “Þat er líkast, at sér búi hvárt okkart. Em ek ekki svá manngjörn, at ek mynda taka til mín bóndabana minn, þótt þú værir kvánlauss.”


2. Hrafn vá Kálf Þorgrímsson ok fór útan.

Hrafn óx þar upp með móður sinni. Hann var mikill ok sterkr, blíðr ok vinsæll við alþýðu ok gleðimaðr mikill. Hann fór oft til leika til Staðar. Þorgrímr var vel við hann, en Hrafn þekkðist þat vel. Þeir Kálfr, sonr Þorgríms, lékust jafnan við. Þá var Hrafn fimmtán vetra. Kálfr var ellri ok óstyrkari. Fekk hann þungt af Hrafni, því at hann var kappgjarn í leikinum.
   Einn dag, er þeir höfðu við leikizt, mælti Kálfr:
   “Illa kanntu, Hrafn, at stilla afli þínu, ok munt þú hafa farar föður þíns."
   Hrafn svarar: “Margtítt er þat, at menn deyi, ok svá mun mér verða."
   Kálfr mælti: “Leyndr ert þú, hvat honum varð at bana. Hann var drepinn, ok gerði þat faðir minn, en ek mun drepa þik."
   Hrafn sneri þá brott ok svaraði engu. Hann kom heim um kveldit ókátr. Móðir hans spurði, hverju þat gegndi.
   Hann svarar: “Þú sagðir mér, at faðir minn hefði orðit sóttdauðr, en Kálfr brá mér því í dag, at hann hefði verit drepinn, en mér þykkir undarligt, er þú leyndir mik því."
   Hon svarar: “Þat gekk mér til, at mér þóttir þú ungr, en ríkir menn til móts. En nú varðar eigi, þótt sá seyðir rjúki, er þeir hafa hreyft."
   Hrafn mælti: “Hvar er búit um föður minn?" Hon kvað þar nú vallgróit yfir.
   Hrafn mælti: “Koma skal ek þó þar til, ok mun ek nú vera glaðr, er ek veit it sanna, ok væri mikit undir, at hann ætti harðan son."
   Fór hann nú til leika sem áðr, ok fann engi maðr á honum ógleði.
   Liðu nú stundir fram, þar til er hann var átján vetra. Þá var þat einn dag, er Hrafn var kominn í klæði sín eftir leik, at Kálfr mælti: "Betra þykkir Hrafni at herða knúa at knetti en hefna föður síns."
   Hrafn svarar: “Nú skal brátt."
   Snaraðist hann þá í mót Kálfi ok hjó hann banahögg.
   Þorgrímr mælti: “Þetta fór sem ván var, en þó hæfir oss eigi at láta kyrrt.”
   Hrafn kom heim ok sagði móður sinni vígit.
   Hon sagði þat mundu vera dýrgilt, - “mun ek nú," sagði hon, “láta soninn sem fyrr bóndann. Far nú brott, því at ek má þér enga hjálp veita.”
   Gekk hon þá út með honum ok bað hann fara með sér í útibúr, er stóð í túninu. Þar var jarðhús mikit ok vel um búizt. Gekk hann i jarðhúsit, ok skorti hann ekki, þat er hann þurfti.
   Um morgininn eftir kom Þorgrímr þar við tólfta mann. En Guðrún hafði safnat at sér mönnum um nóttina af næstum bæjum, ok hafði hon mannfleira fyrir en Þorgrímr.
   Þorgrímr mælti: “Þat er erendí várt at leita eftir Hrafni, syni þínum, ok sel þú hann fram.”
   Guðrún svarar: “Þat er várkunn, at þú leitir eftir sonarbana þínum, en eigi er hann hér. Var eigi þess ván, at ek mynda hafa afla eða dirfð til at halda hann fyrir þér í næsta húsi.”
   Hann svarar: “Ván þykkir mér, at þú segir ekki i hávaða, þótt hann sé hér, ok viljum vér rannsaka bæ þinn."
   Hon svarar: “Ekki var ek hér til með þjófum talin, ok munt þú ekki rannsaka, meðan þú hefir færi menn til en ek hefi fyrir."
   Lét hon þá drifa út mannfólk sitt.
   Þorgrímr mælti: “Eigi ert þú ráðlaus." Reið hann brott við svá búit.
   Á næsta sumri gerði Þorgrímr Hrafn sekan skógarmann á alþingi. Kaupskip var búit í Hrútafirði til hafs, er þetta gerðist, er áttu norrænir menn. Hét annarr Einarr, naumdælskr maðr. Annarr hét Bjarni. Einarr var auðigr, drengr góðr ok kærr vinr Magnúss konungs góða. Bróðir Einars hét Sigurðr, er á skipi var með honum. Sigurðr var á ungum aldri ok inn mannvænligsti.
   Þorgrímr reið til skips, þegar hann kom af þingi. Þá váru kaupmenn mjök albúnir. Hann mælti til þeira: “Ek vil yðr kunnigt gera, at ek á einn skógarmann, er heitir Hrafn, ok vil ek vara yðr við, at þér flytið hann eigi um Íslandshaf, þótt hann sé yðr boðinn."
   Þeim kvaðst þykkja sér vandalaust at vísa af höndum öllum illmennum. Litlu síðar kómu þau mæðgin til skips ok kölluðu á land Einar stýrimann.
   Ok er þau hittust, mælti Guðrún: “Hér fer ek með son minn, er hitt hefir í vandkvæði, ok munu sumir menn kalla honum drengsbót í sínu tiltæki, en ek verð þó nú vanafli til at halda hann fyrir Þorgrími, því at hann er sekr orðinn. Vilda ek, at þér flyttið hann útan. Vænti ek, at þér virðið meira í þessu máli frændr hans göfga í Nóregi ok málaefni heldr en ofrkapp ok ósæmð Þorgríms, er hann drap saklausan bónda minn, föður Hrafns, ok lagði ógildan."
   Einarr mælti: “Lítt er þessi maðr leyfðr fyrir oss, ok er mér ekki um at flytja seka menn.”
   Þá mælti Sigurðr, bróðir hans: “Hví sýnist þér þat ráð at vísa honum af hendi? Hyggr þú ekki at, hversu vænligr maðrinn er eða hversu drengiliga hann hefir rekit sinna harma? Nú far þú til mín, Hrafn, þótt þat sé minna traust en með bróður mínum, ok gakk þegar út á skip, því at vér erum albúnir, en veðr byrvænligt. Eða hverja áttu frændr í Nóregi?"
   Hrafn svarar: “Þat segir móðir mín, at Sighvatr skáld sé bróðir hennar.”
   Sigurðr mælti: “Njóta skalt þú hans frá mér."
   Hratt hann þegar út bryggjunni, drógu síðan upp akkeri, ok sveif skipinu frá landi.
   Í því bili kom Þorgrímr af landi ofan ok mælti við kaupmenn: “Þat hygg ek, at þér hafið mér nú lausmálir orðit.”
   Sigurðr mælti: “Sýn þú þik nú, Hrafn. Hæfiliga er Þorgrímr nú nær."
   Hrafn hljóp upp á búlkann ok mælti: “Þá væri hann hæfiliga nær, ef öx mín tæki til hans."
   Bjarni bað þá flytja Hrafn til lands.
   Sigurðr mælti: “Þat mynda ek vilja, ef hann væri fenginn nauðigr í vald Þorgríms, at nökkurir gengi stopalt at því starfi, ok sýnist mér meiri nauðsyn at vinda segl," - ok var svá gert. Þeim byrjaði vel ok tóku Þrándheim.


3. Hrafn vá Ketil, sýslumann konungs.

Ketill hét maðr ok kallaðr rípr, er þar hafði bæjarsýslu af hendi konungs. Signý hét kona hans, en Helga dóttir. Hon var væn ok vel at sér.
   En er kaupmenn drifu frá skipi, hverr til síns heima, þá mælti Einarr til Hrafns: “Þat mun til liggja at gera vel til þín, þótt ek hafa eigi verit svá bráðfengr sem Sigurðr. Vill þú, at ek taka þér hér vist í bænum, en ek skal gefa fé fyrir þik? Þykkir mér þetta nú auðveldra fyrst en þú farir með mér."
   Hrafn svaraði: “Ek vil vera auðráðr þinni forsjá, ef þú vill mér vel. Ætla ek á engan mann at leita fyrri, en gjalda grimmliga mótgerðir ok vansæmð."
   Eftir þetta hittu þeir Ketil, ok mælti Einarr: “Þenna mann fæ ek þér í hendr, ok ger vel til hans. En þú kom til mín, Hrafn, þá er þér líkar ok tími er til."
   Hrafn var með Katli. Hann var hljóðr ok fáskiptinn, en þó kátr við menn þá, er orða ortu á hann. Löngum talaði hann við Helgu, dóttur Ketils. Lét hann sér þat vel líka um hríð, því at Hrafn fór með sér vel.
   Nú leið eigi langt, áðr Ketill sneri sínu skapi eftir sinni ódyggð ok eiginligri hugarlund. Hann tjáði þá fyrir konu sinni ok dóttur, at Hrafn væri óskapgæfr, en nennti ekki at starfa, ok væri við þær of fjölræðinn.
   Þær svöruðu báðar, at þat væri hæfiliga ok meinalaust, - “eru hans hættir þvílíkir nú," sögðu þær, “sem þá, er þér líkaði vel til hans. Kann hann vel at vera með góðum mönnum."
   Ketill kvað þær heillaðar. Lagði hann fæð á Hrafn ok orti um hann heldr hæðiliga. Hrafn lét sem hann vissi þat eigi.
   Þar váru komnir kaupmenn til bæjarins vestan um haf ok váru þá mjök brott búnir. Einn dag kom Ketill til þeira ok kvaðst hafa þræl einn at selja þeim. Þeir létu sér þat vel gegna.
   Hann mælti: “Ekki skal ek pretta yðr í þessu kaupi. Hann er bæði lyginn ok at mörgu öðru annmarkafullr, ok þurfuð þér í fyrstu at taka hann fast ok láta kenna harðenda."
   Mörgu keyptu þeir öðru. Gekk Ketill þá heim í garð sinn ok mælti til Hrafns: “Vill þú ganga til skips með mér ok skemmta þér?"
   Hrafn svarar: “Fúss em ek at fylgja þér, ef þú ert í góðum hug."
   Ok þegar er kaupmenn sáu Hrafn, runnu þeir móti honum ok gripu til hans. Hrafn hafði hendr fyrir sér ok spurði, hvat sjá leikr skyldi. Þeir sögðu hann varan mundu við verða. Hann varð þeim harðr fyrir ok sópaði þeim af sér. Þeir sögðu þenna þræl ofkátan.
   Hrafn svarar: “Er nú svá þá. Þetta er mér þrælsverkit skapfelldast, at glíma, ok hefi ek þó eigi fyrr jafnmikit at unnit."
   Tók hann þá einn þeira ok varðist með, þar til er sá vissi ekki til sín. Ketill sneri þá upp í bæinn.
   Hrafn hljóp upp eftir honum ok veitti honum banasár. En er kaupmenn sá þetta, bjuggust þeir brott sem hvatast, því at þeir hræddust, at þeim myndi kennt vígit.
   Hrafn lýsti víginu sér á hendr. Gekk hann eftir þat upp í garðinn, er Ketill hafði átt, ok fann þær mæðgur ok sagði nú þat at gert, at þeim myndi lítit um samvistur við hann. Þær sögðu illa hafa til borit, en létu þó slíkt helzt várkunnarverk. Fengu þær honum bæði klæði ok vist ok báðu hann meir forðast konungs reiði en sína. Síðan gekk hann á merkr ok skóga hulðu höfði.


4. Konungr vísaði Hrafni til vetrvistar.

Magnús konungr kom litlu síðar til bæjarins ok spurði þessi tíðendi. Hann varð reiðr við ok mælti: “Slíkt eru firn mikil, at Íslendingar skulu til þess fara higat í land at drepa umboðsmenn vára eða sýslumenn, ok skal þann mann gera útlægan, sem verkit hefir unnit."
   Einarr Naumdæll var þá með konungi ok mælti: “Búa má maðr, herra, svá illa sína sök til, at hann hafi fyrirgert sér."
   Litlu síðar var þat, at konungr fór á veiðar einn dag með haukum ok hundum, ok dreifðust menn frá honum, svá at hann varð einn saman staddr. Þá kom at honum ór skóginum maðr mikill í loðkápu ok bað hann ásjá.
   Konungr mælti: “Hverr vandi er mér á við þik?"
   Hann svarar: “Engi annarr en frændr mínir eru vinir þínir ok enn drengskapr þinn, at þú synjar engum manni ásjá, er þik biðr."
   Konungr mælti: “Kolr heitir maðr, er býr suðr í Þauskadal. Þagat skal þik senda til vistar. Eða hverr ert þú?"
   Hann svarar: “Spellvirki hefi ek verit, en ek vil nú af því láta. Á ek sökótt við fólkit, ok beiði ek því ásjá. Nú ef þér vilið mik þagat senda til Kols, þá fáið mér skýrar jarteignir, at hann taki við mér, ok mun ek þar vera í vetr."
   Konungr mælti: “Ger þú svá, ok mun ek þar koma viku eftir páska."
   Tók konungr þá fingrgull af hendi sér ok dró á spjótsoddinn ok rétti svá at honum, því at hann gekk ekki nærri.
   Konungr mælti til hans: “Hvat hyggr þú, at hann Hrafn, útlaginn, geri af sér?”
   Hann svarar: “Herra, hann mun sækja á fund Einars ins naumdælska, vinar þíns, ok hafið þér þá þegar vald á honum.”
   Tók hann þá gullit af spjótsoddinum ok hvarf jafnskjótt í skóginn.
   Þá mælti konungr: “Lék hann mik nú Hrafn ok gabbaði."
   Hrafn kom til Kols ok sýndi honum jarteignir konungs til viðtöku.
   Kolr mælti: “Þetta mál ferr undarliga. Þú hefir sannar jarteígnir konungs, en hefir áðr óvingazt við hann.”
   Hrafn var þar um vetrinn, ok líkaði hverjum manni vel við hann, en eigi vildi hann þar bíða konungs ok fór brottu laugardag í páskaviku.
   En er konungr kom þar, mælti hann til Kols: “Hvar er Hrafn Guðrúnarson? Hann verð ek at finna.”
   Kolr svarar: “Brottu er hann nú, herra."
   Konungr mælti: “Þat er illa. En víti þat allir menn, at hann er nú útlægr ok friðlauss. Þykkir mér meiri vera svívirðing mín, er hann hefir gabbat mik, en vígit, ok því legg ek nú þrjár merkr silfrs til höfuðs honum. Skal nú ok engum manni tjá at biðja honum líknar eða lífsgriða."
   Helt konungr þá miklum her suðr með landi ok ætlaði til Danmerkr, því at í þenna tíma var it mesta stríð með þeim Sveini Úlfssyni.


5. Hrafn leitar á fund Sighvats skálds.

Þá er hálfr mánuðr var af sumri, kom Hrafn ór mörkum fram til sjóvar einhvers staðar. Hann sá þar skipaflota mikinn. Hann sneri þar at, sem sveinar bjuggu mat á landi.
   Hann gekk heldr óframliga ok spurði: “Hverr á þenna mikla skipaflota?"
   Þeir svöruðu: “Þú munt vera ófróðr maðr ok heimskr. Magnús konungr liggr hér, því at honum gefr eigi byr at sigla til Danmerkr.”
   Hrafn spurði: “Hvat er hér vírðingamanna með konungi?”
   Þeir sögðu, at þar var fyrir Einarr inn naumdælski, vinr konungs, ok Einarr þambarskelfir með þrettán skipum, - “en Sighvatr skáld er á konungs skipi."
   Hrafn mælti: “Segið þér Sighvati, at maðr á skylt erendi við hann á landi.”
   Þeir gerðu svá. Hrafn stóð við skóginn meðan.
   Sighvatr kom á fund hans ok mælti: “Hverr er þessi inn mikli maðr?"
   “Sjá heitir Hrafn,” segir hann.
   Sighvatr mælti: “Forða þér. Eigi mun ek taka fé til höfuðs þér, ok eigi vil ek segja til þín, þótt ek hafa fundit þik."
   Hrafn svarar: “Eigi er þat svá einsætt. Þú ert kallaðr maðr fégjarn, en mér er lítit lífs at missa, ok verðr margr maðr meira at vinna til minna fjár, en þótt þú segir til mín ok öx konungs sé langskeft, þá mun hon þó eigi taka í skóginn til mín. En ef þú vill mér gagn gera, þá samir þér þat ok allvel, því at þú ert móðurbróðir minn."
   Hann svarar: “Við kennumst ek frændsemi þína, en eigi hefi ek traust til at veita þér lið. Nú bíð þú mín hér.”
   Hrafn svarar: “Ek vil ganga með þér á skipit út. Þykkir mér betra at vera þar drepinn hjá þér, ok eigi munt þú minna leggja til við mik."
   Sighvatr svarar: “Þú ert vandræðamaðr. Eigi hæfir, at ek selja þik svá undir öxi, því at þetta mætti okkr eigi endast, þótt ek hefða hér til allra manna lið ok bænafullting. Ger nú sem ek beíði. Bíð mín hér, meðan ek hitti vini mína."
   Hrafn svarar: “Gera skal sem þú beiðir um litla stund. Þó mun ek skjótt koma eftir þér, því at eigi skal bæði bíða þungan banann ok hyggja lengi til."
   Sighvatr hitti Einar inn naumdælska ok mælti: “Nú er svá, félagi, at í vandkvæði er slungit. Hér er nú kominn Hrafn ok vill ekki annat en ganga á vald óvina sinna. Eða hvat skal ek þar eiga, er þú ert?"
   Hann svarar: “Ógiftumaðr er hann, en skyldir erum vér at forða honum við bana, en berjast eigi fyrir hann móti konungi við lítinn afla. Mun konungr síðan aldri várt lið þiggja, ef vér göngum nú í móti honum."
   Því næst gekk Sighvatr fyrir Einar þambarskelfi ok mælti: “Skal ek nökkut traust eiga, þar er þú ert, Einarr?"
   Hann svarar: “Hvers þarftu við?”
   Sighvatr mælti: “Hér er kominn Hrafn, frændi minn."
   Einarr mælti: “Eigi em ek þess búinn at berjast við konung fyrir hann. Þat var einn tíma, er ek helt þann mann, sem konungr hafði reiði á, ok var við sjálft, at ek mynda eigi í þrift komast. Nú höfum vit Eindriði hér þrettán skip til forráða ok ætlum til bardaga við Dani með konungi. Nú vísa þú manninum á brott, at hann forðist, ok lát hann eigi komast á vár skip, at hann sé þar drepinn, því at ek kann kappi Magnúss konungs, at heldr mun hann missa várs liðs en taka af oss afarkosti.”
   En meðan þeir áttu þetta við at talast, gekk Einarr inn naumdælski á land til fundar við Hrafn ok mælti: “Ger svá vel, félagi, snú eigi öllu fólki í vanda. Far heldr brott at mínu ráði. Ek vil senda þik norðr til Hítar til bús míns. Þar munt þú hólpinn um hríð."
   Hrafn svarar: “Finna vil ek Sighvat áðr.”
   Gekk Einarr brott, en Sighvatr kom þar litlu síðar.
   Hrafn mælti: “Hversu gefst nú höfðingja traustit?”
   Hann svarar: “Ekki mjök, ok ert þú eigi gæfudrjúgr, eða hvat munt þú nú ráða taka?”
   Hann svarar: “Slíkt sem ek hefi áðr sagt, ganga út á konungsskipit með þér."
   Sighvatr mælti: “Hví vill þú svá hrapa til dauðans?"
   Hrafn svarar: “Því, at mér þykkir betra at deyja en fella konungs reiði á yðr alla, er varir hafið orðít við mik, sem vís ván er, þegar hann spyrr, at þér hafið mér undan skotit."
   Sighvatr svarar: “Drengiliga er slíkt talat. Er ok enn eftir fulltrúinn minn, ok skal nú þagat leita traustsins, sem enn hefir aldri bilat, en þat er inn heilagi Óláfr konungr.”
   Lagðist hann þá til bænar ok hét á Óláf konung. Eftir þat gengu þeir út á konungsskipit. Magnús konungr hafði sofnat í lyftinginni ok vaknaði í því, er þeir Sighvatr váru komnir í fyrirrúmit.
   Hann spratt upp hart ok kallaði: “Upp allir mínir menn, byrr er á kominn, en víss sigrinn, er vér komum til Danmerkr."
   Bjó þá hverr sitt skip ok sigldu, þegar þeir váru búnir. En er þeir kómu til Danmerkr, gekk allt fólk á land af skipum. Var þar fyrir mikill Danaherr, ok tókst in mesta orrosta. Magnús konungr var í framanverðri fylking, en Hrafn Guðrúnarson gekk fram fyrir konung ok barðist allfræknliga, en engi maðr mælti orð við hann.
   Í þeim bardaga sá nökkurir menn inn heilaga Óláf konung með liði Magnúss konungs, ok fekk hann þann dag fagran sigr.


6. Hrafn komst í vináttu við konung.

Þeir kómu aftr til skipa um kveldit ok þökkuðu guði sigr sinn.
   En er þeir váru á skip komnir, mælti konungr: “Hvar er hann nú Hrafn? Gangi hann nú fram ok felist eigi."
   Einarr ok Sighvatr mæltu til konungs: “Gefið manninum frið, herra, svá frækn sem hann er.”
   Konungr svarar: “Engu heit ek um þat, en sjá vil ek hann."
   Þá gekk Einarr inn naumdælski til Hrafns ok mælti: “Nú skalt þú ganga fyrir konung ok ger þik við hann mjúkorðan ok þó djarfmæltan. Seg honum satt ok greiniliga, þat sem hann spyrr þik.”
   Hrafn gekk fyrir konung ok kvaddi hann.
   Konungr mælti: “Hví fluttir þú, Einarr, sekan mann af Íslandi?”
   Hann svarar: “Herra, því, at hann var um þat sekr gerr, er hann hefndi föður síns, er drepinn var meir en saklauss."
   Konungr mælti: “Hví draptu Ketil, Hrafn?”
   Hann svarar: “Því, herra, at hann níddi mik í kveðskap, en síðan seldi hann mik í þrældóm, ok þá er ek hafða drepit hann, kvað ek um hann erfiflokk lítt vandaðan."
   “Lát heyra hann,” sagði konungr.
   “Þat skal svá sem þér vilið," sagði Hrafn, “en hlýða verðið þér þá ok öðru kvæðinu.”
   Konungr mælti: “Hvert er þat kvæði?"
   “Þat er ort um yðr," sagði Hrafn.
   “Kveð þú þá," sagði konungr.
   Hann gerði svá, ok er lokit var báðum, mælti konungr: “Misjöfn kvæði. Hví kvattu um mik svá gott kvæði, en ek vilda bana þér?”
   “Því, at þú vart góðs kvæðis verðr,” segir Hrafn.
   Konungr mælti: “Hví komtu til mín á skóginum?"
   Hrafn svarar: “Því, at ek vænti þaðan gæfunnar, sem nú gafst, er þér váruð, en áðr mjök þröngt kostinum, er mér var engi dugnaðarmaðr hér í ókunnu landi, en hitt í þung tilfelli, at drepa ríkan mann, þótt mér þætti eigi fyrir sakleysi."
   Konungr mælti: “Nú er rannsakat allt þitt mál. En nú skal segja þat, er til mín heyrir. Þá er ek var sofnaðr á skipinu, kom at mér Óláfr konungr, faðir minn, ok mælti styggt: “Þar liggr þú, Magnús konungr, ok gefr meira gaum at drepa frænda skálds míns fyrir litla sök en at fá fagran sigr á Dönum, óvinum þínum, því at byrr er á kominn. Taktu við öllum þeim vel, sem nú eru á skipinu, ella mun liggja á þér víti þessa heims, svá at þér mun eigi duga." Ok þegar ek vaknaða, sá ek þá báða í fyrirrúminu, Sighvat ok Hrafn, en miklu var ek hræddari orðinn við heitanarorð föður míns en ek geymða þá drápsins Ketils eða annarra saka Hrafns. Nú skalt þú, Hrafn, vera hér með oss vel kominn. Svá vill faðir minn. Ok til yfirbóta við þik, er ek hefi þér ónáðír gert, skal ek gifta þér Helgu Ketilsdóttur með miklu fé."
   Hrafn svarar: “Þetta vil ek með þökkum þiggja. En út vil ek í sumar til Íslands ok frelsa mik undan sekð ok sökum, en sækja síðan yðvarn fund sem skjótast ok fara tvívegis í sumar, ef svá vill takast.”
   Konungr bað hann svá gera. Þá sagði Sighvatr skáld konungi, at hann hafði heitit á Óláf konung til fulltings Hrafni, þá er hann hafði ekki traust af félögum sínum.
   Konungr mælti: “Mikils virðir faðir minn vingan þína, er hann veitir þér slíkt ok annat, þat er þú biðr hann, svá nú, sem þá er hann lifði hér í heimi.”
   Hrafn fór út um sumarit ok kom til Íslands um alþingi. Var þá þegar færð fram sýkna hans. Síðan fór hann útan ok móðir hans. Gekk Hrafn at eiga Helgu, ok gaf konungr þeim miklar eignir. Hrafn var jafnan síðan með Magnúsi konungi, meðan konungr lifði. Þótti Hrafn röskr maðr í öllum raunum. Ok lýkr þar nú frá honum at segja.