Forskjell mellom versjoner av «Lausavísur: Egill Skallagrímsson (B1)»

Fra heimskringla.no
Hopp til navigering Hopp til søk
m
m
 
(Én mellomliggende revisjon av samme bruker vises ikke)
Linje 1: Linje 1:
{| class="toccolours" border="1" width="100%" cellpadding="4" style="border-collapse:collapse"
 
 
{| class="toccolours" border="1" width="100%" cellpadding="4" style="border-collapse:collapse"
 
{| class="toccolours" border="1" width="100%" cellpadding="4" style="border-collapse:collapse"
 
|- style="background-color:#e9e9e9"   
 
|- style="background-color:#e9e9e9"   
Linje 11: Linje 10:
 
|-
 
|-
 
! !!  !!  !!  !! [[Fil:Dansk.gif|32px|link=Egils vers om øldrikning hos Årmod Skæg]] !!  !!  
 
! !!  !!  !!  !! [[Fil:Dansk.gif|32px|link=Egils vers om øldrikning hos Årmod Skæg]] !!  !!  
 +
|-
 +
! !!  !!  !!  !! [[Fil:Dansk.gif|32px|link=Egils vers om sejlads i hvast vejr]] !!  !!
 
|-
 
|-
 
|}
 
|}
Linje 21: Linje 22:
  
  
'''Egill Skallagímsson'''<br>''Islandsk skjald, o. 900-983''
+
'''Egill Skallagrímsson'''<br>''Islandsk skjald, o. 900-983''
  
  

Nåværende revisjon fra 15. mar. 2020 kl. 08:07

Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif Norsk.gif Dansk.gif
Original.gif Dansk.gif
Original.gif Dansk.gif
Dansk.gif
Dansk.gif


Den norsk-islandske skjaldedigtning


ved
Finnur Jónsson
1912-1915


Egill Skallagrímsson
Islandsk skjald, o. 900-983


Lausavísur


1. (o. 907)
Þat mælti mín móðir,
at mér skyldi kaupa
fley ok fagrar árar,
fara á braut með víkingum,
standa upp í stafni,
stýra dýrum knerri,
halda svá til hafnar
hǫggva mann ok annan.
 
2. (o. 923)
Sǫgðuð, sverriflagða,
sumbleklu, herkumbla
- því telk - brjótr, þars blétuð
- bragðvísan þik - dísir;
leynduð alls til illa
ókunna hjǫrrunna,
ilt hafið bragð of brugðit,
Bárøðr, hugar fári.
 
3. (c. 923)
Rístum rún á horni,
rjóðum spjǫll í dreyra,
þau velk orð til eyrna
óðs dýrs viðar róta;
drekkum veig sem viljum,
vel glýjaðra þýja;
vita, hvé oss of eiri
ǫl þats Bárøðr signði.
 
4. (c. 923)
Ǫl ber mér, þvít Ǫlvi
ǫl gervir nú fǫlvan,
atgeira lætk úra
ýring of grǫn skýra;
ǫllungis kant illa,
oddskýs, fyr þér nýsa,
(rigna getr at regni)
regnbjóðr (Háars þegna).
 
5. (c. 923)
Svá hefk leystsk ór Lista
láðvarðaðar garði,
né fágak dul drjúgan,
dáðmildr ok Gunnhildar,
at þrifreynis þjónar
þrír nakkvarir Hlakkar,
til hásalar Heljar
helgengnir, fǫr dvelja.
 
6. (c. 924)
Upp skulum órum sverðum,
ulfs tannlituðr, glitra,
eigum dǫ́ð at drýgja
í dalmiskunn fiska;
leiti upp til Lundar
lýða hverr sem bráðast,
gerum þar fyr sjǫt sólar
seið ófagran vigra.
 
7. (c. 924)
Farit hefk blóðgum brandi,
mér benþiðurr fylgði,
ok gjallanda geiri,
gangr vas harðr af víkingum;
gerðum reiðir róstur,
rann eldr of sjǫt manna,
létum blóðga búka
í borghliði sœfask.
 
8. (c. 924)
Gerðum hølzti harða
hríð fyr Jótlands síðu,
barðisk vel sás varði
víkingr Dana ríki,
áðr á sund fyr sandi
snarfengr með lið drengja
austr af unnar hesti
Eyvindr of hljóp skreyja.
 
9. (c. 925)
Áleifr of kom jǫfri
ótt (víg) á bak flótta
(þingharðan frák þengil
þann), en feldi annan;
glapstígu lét gnóga
Goðrekr á mó troðna,
jǫrð spenr Engla skerðir
Alfgeirs und sik halfa.
 
10. (c. 925)
Gekk, sás óðisk ekki,
jarlmanns bani snarla
(þreklundaðr fell) Þundar
(Þórolfr) í gný stórum;
jǫrð grœr, en vér verðum,
Vínu nærr of mínum,
(helnauð es þat) hylja
harm, ágætum barma.
 
11. (c. 925)
Valkǫstum hlóðk vestan
vang fyr merkistangir;
ótt vas él þats sóttak
Aðjils blǫ́um Naðri;
háði ungr við Engla
Áleifr þrimu stála,
helt, né hrafnar sultu,
Hringr á vápnaþingi.
 
12. (c. 925)
Hrammtangar lætr hanga
hrynvirgil mér brynju
Hǫðr á hauki troðnum
heiðis vingameiði;
rauðmeldrs kná ek reiða,
ræðr gunnvala bræðir,
gelgju seiðs á galga
geirveðrs, lofi at meira.
 
13. (c. 925)
Knǫ́ttu hvarms af harmi
hnúpgnípur mér drúpa,
nú fank þann, es ennis
ósléttur þær rétti;
gramr hefr gerðihǫmrum
grundar upp of hrundit,
sá 's mér ýgr af augum,
armsíma, mér, grímu.
 
14. (c. 926)
Ókynni vensk, ennis,
ung, þorðak vel forðum,
hauka klifs, at hefja,
Hlín, þvergnípur mínar;
verðk í feld, þás, foldar,
faldr kømr í hug skaldi
berg-"óneris", brúna
brátt miðstalli hváta.
 
15. (c. 926)
Sef, Skuldar felk sjaldan,
sorg, Hlés vita, borgar,
í niðjerfi Narfa
nafn aurmýils, dafnar,
þvít geir-Rótu gǫtva
gnýþings bragar fingrum
rógs at ræsis veigum
reifendr munu þreifa.
 
16. (934)
Þýborna kveðr þorna
þorn reið áar horna,
sýslir hann of sína
síngirnð Ǫnundr, mína;
naddhristir, ák nistis
norn til arfs of borna,
þigg þú auðkonr eiða,
eiðsœrt es þat, greiða.
 
17. (934)
Erfingi ræðr arfi
arfljúgr fyr mér svarfa,
mœtik hans ok heitum
hótun, Þyrnifótar;
nærgis simla sorgar
slík rǫ́n ek get hǫ́num,
vér deildum fjǫt foldar
fold væringja, goldin.
 
18. (934)
Nú hefr þrymrǫgnir þegna
þróttharðr, en mik varðak
víti, várrar sveitar
vígelds tíu felda,
þvít sárlaxa Sýrar,
sendr ór minni hendi,
digr fló beint meðal bjúgra
bifþorn Ketils rifja.
 
19. (934)
Svá skyldi goð gjalda,
gram reki bǫnd af hǫndum,
reið sé rǫgn ok Óðinn,
rǫ́n míns féar hǫ́num;
folkmýgi lát flœja,
Freyr ok Njǫrðr, af jǫrðum,
leiðisk lofða stríði,
landǫ́ss, þanns vé grandar.
 
20. (934)
Lǫgbrigðir hefr lagða,
lindalfs, fyr mér sjǫlfum,
blekkir brœðra søkkva
brúðfang, vega langa;
Gunnhildi ák gjalda,
greypt 's hennar skap, þenna,
ungr gatk ok læ launat,
landrekstr, bili grandat.
 
21. (934)
Sǫ́tum lyngs til lengi,
ljósheims of bǫr þeima,
meirr varðak fé forðum,
fjarð-ǫlna hlut skǫrðum,
áðr Berg-Ǫnund benjum
bensœfðan létk venjask;
Bors niðjar feltk beðju
blóði Hadds ok Fróða.
 
22. (934)
Bǫrðumk vér, né virðak,
vígleiptr sonar, heiptir,
Blóðøxar rauðk blóði
bǫðmildr ok Gunnhildar;
þar fellu þó þollar
þrettán lagar mána,
stendr af styrjar skyndi
starf, á einum karfa.
 
23. (934)
Þél høggr stórt fyr stáli
stafnkvígs á veg jafnan
út með éla meitli
andœrr jǫtunn vandar,
en svalbúinn selju
sverfr eirar vanr þeiri
Gestils ǫlpt með gustum
gandr of stáli ok brandi.
 
24. (936)
Kominn emk á jó Ívu
angrbeittum veg langan
ǫldu enskrar foldar
atsitjanda at vitja;
nú hefr sískelfir sjalfan
snarþǫ́tt Haralds áttar
við ofrhuga yfrinn
undar bliks of fundinn.
 
25. (936)
Erumka leitt,
þótt ljótr séi,
hjalma klett,
hilmir, þiggja;
hvar 's sás gat
af gǫfuglundum
œðri gjǫf
allvalds syni.
 
26. (936)
Svartbrúnum lét sjónum,
sannspár, hugins vára,
hugr tjóðum mjǫk mága,
mǫgnuðr Egil fagna;
arfstóli knák Ála
attgǫfguðum hattar
fyr rógnaðra regni
ráða nú sem áðan.
 
27. (938)
Urðumk leið en ljóta
landbeiðaðar reiði;
syngrat gaukr, ef glamma
gamm veit of sik þramma;
þar nautk enn sem optarr
arnstalls sjǫtul-bjarnar;
hnígrat allr, sás holla
hjalpendr of fǫr gjalpar.
 
28. (938)
Esa Friðgeiri fœri,
fǫrum holms á vit sǫrvar
(skulum banna) mjǫk (manni
mey) ørlygi at heyja;
við þanns bítr ok blótar
bǫnd élhvǫtuð Gǫndlar,
alfeigum skýtr œgir
augum, skjǫld, of bauga.
 
29. (938)
Esat lítillar Ljóti,
leik ek við hal bleikan
við bifteini, bœnar,
brynju, rétt at synja;
búumk til vígs, en vægðar
vǫ́n lætka ek hǫ́num,
skapa verðum vit skjǫldu
skœru-drengr á Mœri.
 
30. (938)
Hǫggum hjalta vendi,
hœfum rǫnd með brandi,
reynum randar mána,
rjóðum sverð í blóði,
stýfum Ljót af lífi,
leikum sárt við bleikan,
kyrrum kappa errinn
(komi ǫrn á hræ) jǫrnum.
 
31. (938)
Fyrir þykki mér, fúra
flóðstøkkvandi, nøkkvat,
hræðisk hodda beiðir
happlauss, fara kappi;
stendrat fast, sás frestar,
fleindǫggvar stafr, hǫggum;
vábeiða ferr víðan
vǫll fyr rotnum skalla.
 
32. (938)
Fell sás flest et illa,
fót hjó skald af Ljóti,
ulfgrennir hefr unnit,
eir veittak Friðgeiri;
séka lóns til launa
logbrjótanda í móti;
jafn vas mér í gný geira
gamanleikr við hal bleikan.
 
33. (938)
Beitat nú, sás brugðum,
blár Dragvendill randir,
af þvít eggjar deyfði
Atli, framm, enn skammi;
neyttak afls við ýti
ǫrmálgastan hjǫrva,
jaxlbróður létk eyða,
ek bar sauð, af nauðum.
 
34. (938)
Sjalfráði lét slœður
silki drengr of fengit
gollknappaðar greppi,
getk aldri vin betra;
Arinbjǫrn of hefr árnat
eirarlaust, eða meiri
síð man seggr of fœðask
slíkr, oddvita ríki.
 
35. (951)
Títt erum verð at vátta,
vætti berk, at hættak,
þung, til þessar gǫngu,
þinn, kinnalǫ́ minni;
margr velr gestr, þars gistir,
gjǫld, finnumk vér sjaldan,
(Ármóði liggr) œðri
(ǫlðra dregg í skeggi).
 
36. (951)
Drekkum ór, þótt Ekkils
eykríðr beri tíðum
horna sund at hendi,
hvert full, bragar Ulli,
leifum vætr, þótt Laufa
leikstœrir mér fœri
hrosta tjǫrn í horni,
horns, til dags at morni.
 
37. (951)
Nýtr illsǫgull ýtir
armlinns konu sinnar,
oss 's við ógnar hvessi
óttalaust, ok dóttur;
þeygi munt við þenna
þykkjask verðr fyr drykkju
grepp, skulum á veg vappa
vítt, svágǫru hlíta.
 
38. (951)
Skalat maðr rúnar rísta,
nema ráða vel kunni;
þat verðr mǫrgum manni,
es of myrkvan staf villisk;
sák á telgðu tálkni
tíu launstafi ristna,
þat hefr lauka lindi
langs oftrega fengit.
 
39? (c. 951)
Veizt, ef ferk með fjóra,
færat sex þás vexli
hlífa hneitiknífum
hjaldrgoðs við mik roðnum,
en ef ek em með átta,
esat þeir tolf, es skelfi
at samtogi sverða
svartbrúnum mér hjarta.
 
40. (c. 965)
Bǫrðumk einn við átta,
en við ellifu tysvar,
svá fingum val vargi,
varðk einn bani þeira;
skiptumk hart af heiptum
hlífar skelfiknífum;
létk af emblu aski
eld valbasta kastat.
 
41. (c. 970)
Þverra nú, þeirs þverðu,
þingbirtingar Ingva,
(hvar skalk mildra manna)
máreitar dag (leita?),
þeir es hauks fyr handan
háfjǫll digulsnjávi
jarðar gjǫrð við orðum
eyneglða mér heglðu.
 
42. (c. 965)
Ákkak erfinytja
arfa mér til þarfan,
mik hefr sonr of svikvinn
(svik telk í því) kvikvan;
vel mátti þess vatna
viggríðandi bíða,
es hafskíða hlœði
hljótendr of mik grjóti.
 
43. (978)
Spanðak jǫrð með orðum
endr Steinari ór hendi,
ek þóttumk þá orka
arfa Geirs til þarfar;
mér brásk minnar systur
mǫgr, hétumk þá fǫgru,
máttit bǫls of bindask
Blundr, ek slíkt of undrumk.
 
44. (c. 980)
Vals hefk vǫ́fur helsis,
váfallr em ek skalla,
blautr erum bergifótar
borr, en hlust es þorrin.
 
45. (c. 980)
Hvarfak blindr of branda,
biðk eirar Syn geira
þanns berk harm á hvarma
hnitvǫlum mér sitja,
es jarðgǫfugr orðum
orð mín konungr forðum
hafði grams at gamni
geirs Hamðis mik framði.
 
46. (c. 980)
Langt þykki mér,
ligg einn saman
karl afgamall
firr konungs vǫrnum,
eigum ekkjur
allkaldar tvær,
en þær konur
þurfu blossa.




   1. Det sagde min moder, at man skulde købe til mig et skib og glattede årer - at jeg skulde drage bort med vikinger, stå oprejst i stavnen, styre det dyre fartöj, lægge så i havn, hugge én og en til.
   2. Sǫgðuð, herkumbla sverriflagða brjótr, sumbleklu, þars blétuð dísir; því telk þik bragðvísan; leynduð alls til illa ókunna hjǫrrunna hugar fári; hafið of brugðit ilt bragð, Bárøðr = Du sagde kriger, at der var mangel på drik, hvor I offrede til diserne; derfor siger jeg du er listig; du har skjult dit slette sindelag for dig ubekendte mænd altfor slemt. Du har begået en slet handling, Bård.
   3. Rístum rún á horni, rjóðum spjǫll í dreyra, þau orð velk til róta eyrna-viðar óðs dýrs; drekkum veig vel glýjaðra þýja, sem viljum; vita, hvé ǫl, þats Bárøðr signði, of eiri oss = Jeg rister en rune på hornet; jeg rødfarver de indristede ord i blod; de ord vælger jeg til hornets rod (dets øverste brede ende); jeg drikker de muntre tærners drik, som mig lyster; gad vide, hvorledes det øl, som Bård signede, bekommer mig.
   4. Ber mér ǫl, þvít ǫl gervir Ǫlvi nú fǫlvan; lætk ýring úra atgeira skýra of grǫn; kant ǫllungis illa nýsa fyr þér, oddskýs regnbjóðr; getr at rigna regni Háars þegna = Bring mig øllet, ti øllet gör Ölve nu bleg; jeg lader hornets indhold strömme over min læbe. Du forstår slet ikke at se dig for, krigerske mand. Nu regner det med Asa-regn (ɔ: jeg digter en vise, og siger dig deri besked).
   5. Svá hefk leystsk dáðmildr ór garði Lista láðvarðaðar ok Gunnhildar - né fágak dul drjúgan -, at þrír nakkvarir þjónar Hlakkar þrifreynis dvelja fǫr helgengnir til hásalar Heljar = Således er jeg sluppen, rig på dåd, ud af den norske konges og Gunnhilds gård - jeg nærer ingen stærk indbildning -, at omtrænt tre tjænere af krigeren opsætter deres rejse, eftersom de ved døden er komne til Hels höje sal.
   6. Skulum glitra sverðum órum upp, ulfs tannlituðr; eigum at drýgja dǫ́ð í fiska dal [ɔ: dalfiska] miskunn; lýða hverr leiti sem bráðast upp til Lundar; gerum þar ófagran vigra seið fyr sjǫt sólar = Vi skal svinge vore lynende sværd, kriger; vi har en dåd at udføre i sommer; enhver mand søge hurtigst muligt op til Lund; lad os dér för solsætstid udføre den uskönne spydsang.
   7. Hefk farit hefk blóðgum brandi ok gjallanda geiri - mér fylgði benþiðurr -, gangr vas harðr af víkingum; gerðum reiðir róstur, eldr rann of sjǫt manna, létum búka sœfask blóðga í borghliði = Jeg har faret om med blodig klinge og gjaldende spyd; ravnen fulgte mig; vikingerne (vi) trængte voldsomt frem; ophidsede holdt vi kampe; ilden rasede hen over mænds boliger; vi lod de blodige kroppe blive livløse i borgeledet.
   8. Gerðum hølzti harða hríð fyr Jótlandssíðu - víkingr, sás varði Dana ríki, barðisk vel -, áðr snarfengr Eyvindr skreyja of hljóp á sund af unnar hesti með lið drengja fyr sandi austr = Vi gjorde et meget hårdt angreb udenfor Jyllands (vest)kyst - den viking, som forsvarede Danernes rige kæmpede tappert -, för den raske Eyvind skeyja sprang overbord af skibet med sine mænds skare udenfor den sandede kyst østerpå.
   9. Áleifr of kom ótt flótta á bak jǫfri en feldi annan; frák þann þengil víg-þingharðan; Goðrekr lét troðna gnóga glapstígu á mó; Engla skerðir spenr halfa jǫrð Alfgeirs und sik = Olaf bragte (den ene) fyrste(n) hurtig til at flygte og fældede den anden; jeg har hørt, at den konge var kraftig i kamp; Godrek har trådt mange fejlstier på jorden; Anglernes overvinder underkaster sig Alfgeirs halve land.
   10. Jarlmanns bani, sás óðisk ekki, gekk snarla í stórum Þundar gný; þreklundaðr Þórolfr fell; jǫrð grœr, nærr Vínu, of mínum ágætum barma, þat es helnauð, en vér verðum hylja harm = Jarlens banemand, som intet frygtede, trængte kraftigt frem i den store kamp. Den modige Torolv faldt; jorden nærved Vina, gror over min fortræffelige broder; det er mig en dødelig sorg, men jeg må skjule min smærte.
   11. Hlóðk vestan vang Valkǫstum fyr merkistangir; él þats sóttak Aðjils blǫ́um Naðri vas ótt; ungr Áleifr háði stála þrimu við Engla; Hringr helt á vápnaþingi; ne sultu hrafnar = I vesten opdyngede jeg valen på jorden foran fanestængerne; den storm var hæftig, hvormed jeg angreb Adils med det brune sværd; den unge Olaf holdt slag med Anglerne; Ring opretholdt våbentinget. Ravnene sultede ikke.
   12. Brynju Hǫðr lætr Hrammtangar hrynvirgil hanga mér á heiðis vingameiði; hauki troðnum: ek kná reiða rauðmeldrs gelgju á geirveðrs seiðs galga; gunnvala bræðir ræðr at meira lofi = Krigeren lader ringen hænge på min høgebetrådte arm; jeg bærer det røde guldbånd på min arm; krigeren (kongen) råder over så meget større ros.
   13. Hvarms hnúpgnípur Knǫ́ttu drúpa mér af harmi; nú fank þann, es rétti þær ósléttur ennis; gramr hefr of hrundit upp grímu grundar gerðihǫmrum mér armsíma; sá ýgr es mér af augum = Öjenbrynene ludede på mig som klippeknuder på grund af min sorg; nu har jeg fundet ham, som kunde glatte de panderynker; kongen har bragt dem tilrette igen med guldringen; den uhygge er nu borte fra mine öjne.
   14. Ung hauka klifs Hlín vensk ókynni; þorðak vel forðum at hefja mínar ennis þvergnípur; verðk brátt hváta brúna foldar miðstalli í feld, þás berg-"óneris" -faldr kømr skaldi í hug = Den unge kvinde vænner sig til ukendskab (holder sig borte fra mig); jeg havde fordum mod til at løfte mine öjenbryn; nu må jeg straks stikke næsen ned i min kappe, når Asgerd rinder mig ihu.
   15. Felk sjaldan nafn Hlés vita Skuldar í niðjerfi aurmýils Narfa - sorg sefborgar dafnar -, þvít geir-Rótu gǫtva gnýþings reifendr munu þreifa bragar fingrum at veigum rógs ræsis = Jeg skjuler sjælden en kvindes navn i verset - sorgen i brystet trives -, ti krigerne (mændene) vil med digterfingre berøre (med deres indsikt i poesi forstå) krigsvækkerens (Odins) drik (digtet, værset).
   16. Þorna þorn kveðr mína horna áar reið þýborna; hann Ǫnundr sýslir of sína síngirnð; naddhristir ák nistis norn of borna til arfs; þat es eiðsœrt; þigg þú auðkonr greiða eiða = Manden erklærer min hustru for trælbåren; han Önund tænker kun på (er ganske ledet af) sin egen havesyge; kriger, jeg har en hustru, der er ægtefødt til arv (at arve); det kan der aflægges ed på; modtag, rige mand, hurtige eder.
   17. Erfingi Þyrnifótar ræðr svarfa arfljúgr arfi fyr mér; mœtik hans hótun ok heitum, - nærgis ek get slík rǫ́n goldin hǫ́num; vér deildum fold foldar fjǫtværingja "simla sorgar" = Tornefods arving berøver mig arven, og lyver sig den til - men jeg møder hans trusler og truen -, når jeg end kan gengælde ham sligt ran; vi har stredes om guldet (?).
   18. Nú hefr vígelds þrymrǫgnir þróttharðr felda tíu þegna várrar sveitar, en varðak mik víti, þvít digr sárlaxa Sýrar bifþorn, sendr ór hendi minni, fló beint meðal bjúgra rifja Ketils = Nu har den kraftige kriger fældet 10 mænd af vor skare, men jeg slap for ulykken, ti det tykke spyd, skudt ud af min hånd, flöj lige ind imellem Ketils krumme ribben.
   19. Bǫnd reki gram af hǫndum, svá skyldi goð gjalda hǫ́num rǫ́n míns féar; reið sé rǫgn ok Óðinn; landǫ́ss, lát folkmýgi flœja af jǫrðum; Freyr ok Njǫrðr leiðisk lofða stríði, þanns grandar vé = Guderne jage kongen bort; således skulde de gengælde ham ranet af mit gods; magterne og Odin være (ham) vrede; land-gud, lad folkeundertykkeren flygte fra sine jorder; Frey og Njord hade den mændenes fjende, der krænker helligdommen.
   20. Lǫgbrigðir hefr lagða langa vega fyr mér sjǫlfum; brúðfang lindalfs blekkir brœðra søkkva; ák gjalda Gunnhildi þenna landrekstr - hennar skap 's greypt -; gatk ungr grandat bili ok launat læ = Lovbryderen har tildelt mig lange veje bort (herfra); krigerens hustru lokker brodermorderen (Erik); det er Gunnhild - hendes sind er grumt -, som jeg har denne landsforvisning at takke; som ung kunde jeg handle rask og lönne svigefuld adfærd (mod mig).
   21. Sǫ́tum til lengi of skǫrðum hlut þeima lyngs fjarðǫlna ljósheims bǫr - meirr varðak forðum fé, - áðr létk Berg-Ǫnund venjask bensœfðan benjum; feltk beðju Bors niðjar blóði Hadds ok Fróða = For længe har jeg fundet mig i at måtte undvære mit overfor denne mand - kraftigere har jeg fordums værget mit gods -, för jeg lod Berg-Önund, dødelig såret, vænne sig til sårene; jeg har givet Odins hustru (jorden) en hovedbedækning af Hadds og Frodes blod.
   22. Vér bǫrðumk; rauðk bǫðmildr vígleiptr blóði sonar Blóðøxar ok Gunnhildar; né virðak heiptir; þar fellu þó þrettán lagar mána þollar á einum karfa; starf stendr af styrjar skyndi = Vi kæmpede; jeg rødfarvede kamplysten sværdet i Blodøkses og Gunnhilds söns blod; jeg ænsede ikke deres fjendskab; der faldt dog 13 mænd på én karve; krigeren (jeg) udfører et stort arbejde.