Svipdagsmål. I. Grogalder

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes i flere utgaver på følgende språk ►

Edda-Kvæde

Norrøne fornsongar

(Andre utgåve, 1928)

På nynorsk ved

Ivar Mortensson-Egnund

Svipdagsmaal

I. Grogaldr

W. G. Collingwood: Groas galder

Sonen:

1.

«Vakne Groa,

vakne du gode,

eg vekkjer ved daudheims dørar;

um i minnet du bèr

det du baud sonen din

til gravhaugen gange.»

Groa:

2.

«Kva er deg so ant um,

min einaste son,

kva heve so ilt deg hendt,

naar du mor di manar,

som i mold er lagd

og longo or livheim gjengi?»

Son:

3.

«Ho leide trautar

la meg den meinvise,

ho som far min famna.

Av ho meg sende

paa ukjend veg

Menglad til møtes.»

Groa:

4.

«Lang er leidi

langt er aa fara,

langt mun hugen leike.

Um soleis det gjeng,

som du set deg fyre,

daa er lukka deg laga.»

Son:

5.

«Du galdrar meg gale

som gode er,

du berging gjeve ditt barn.

Aldri, eg ottast,

eg att mun koma,

for ung tykkjest sveinen endaa.»

Groa:

6.

«Galdr den fyrste

eg fullgod deg gjel.

Rane gol han for Rind:

av akslom du skake

det deg atalt tykkjest,

sjølv leid du sjølvan deg.

7.

Eg gjel deg den andre,

um utrygg du sviv

og vonlaus mun vanke;

Urd skal kverve,

kvar du fer,

vondt fraa dine vegjer.

8.

Eg gjel deg den tridje,

um treiske elvar

lurer paa ditt liv;

Horn og Rud

horvast til Hel,

tverre, kvar du trød.

9.

Eg gjel deg den fjorde,

um deg fiendar møter

grime paa gaglveg:

deg til hande

hugen seg vende,

vondt seg snu til venskap!

10.

Eg gjel deg den femte,

um fjetra du vert,

og lemer vert lagde i band.

Um leggen eg kved deg

løysnings-galdrar,

og laas sprett av lemom,

band av beinom.

11.

Eg gjel deg den sette,

um paa sjø du kjem

verre enn folk veit;

luft og laag

lognast umkring deg

og gjeve deg fredfull ferd.

12.

Eg gjel deg den sjuande,

um styggvêr kjem

og frost paa høge fjell:

isende kalde

skal ’kje ilt deg gjera,

ver heil i led og lem.

13.

Eg den aattande gjel deg,

vert du ute um natt,

paa skume skodde-veg:

meinlaus du vere,

møter du og

kristen kvinnmann daud.

14.

Eg gjel deg den niande,

gjeld det um ord

aa skifte med spjotsterke jotun;

maal og mannvit

i munn og hjarta

fulla vert guten gjevi.

15.

Før deg aldri

i ulukke frami,

vike so mein fraa din veg!

Paa jordfast stein

stod eg innandørs,

medan eg galdrar deg gol.

16.

Talen til mor di

take du imot,

gjev paa ordi gaum.

Daa skal heider

og heppe deg fylgje,

naar mors ord du minnest.»