Tveggia postola saga Phillippus ok Jacobs

Fra heimskringla.no
Revisjon per 14. jan. 2021 kl. 15:18 av August (diskusjon | bidrag) (August flyttet siden Tveggia postola saga Phillipus ok Jacobs til Tveggia postola saga Phillippus ok Jacobs)
(diff) ← Eldre revisjon | Nåværende revisjon (diff) | Nyere revisjon → (diff)
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif


Noen spesialtegn vises ikke på iPhone/iPad.


Postola sögur


Tveggia postola saga Phillippus ok Jacobs



I. 630. qv

Sagan fra Philippo postola

Ruben:
Philippus postola

I dag hỏlldum ver dyrliga hatið postolum Philippo ok Jacobo, i þa minning er þeir skilduz við þetta fallvallta lif ok sottu þa til himinrikis fagnaða, ok þagu þa eilifar ỏmbunir af almatkum guði fyrir sit lif dyrligt ok sinn dauða fagran. Er sa dagr skylldr til einkum at hallda ollum guðs postolum, þviat sa verðr postoladagrinn optast næstr piningu vars drottins ok upprisu, ok verðr nu af þvi at hallda þeim af skylldu fagnaðartið, at þeir hỏfðu litlu minni mannraun af piningu vars drottins en af sialfra sinna piningu eða dauða. Eigi berr ok af þvi saman hatið þeira ok liflatzdag postolanna Philippi ok Jacobi, at þeir væri asamt, aðr þeir skildu við þetta lif. En af þvi eru skammar frasagnir a bokum gỏrvar fra hvarum þeira, at Jacobus var eigi lengi til raunar, en kominn þar at heimsvist, sem reynt var, at mest væri i kaf haldit allri guðs kristni ok heilagra manna dyrð, en Philippus var sva fiarlægr þeim mỏnnum, er heilagra manna sỏgur hafa samsettar, ok er þvi fra honum fatt sagt.

Sva segia helgar ritningar, at Philippus var ættaðr af borg þeiri, er Bethsaida heitir, þeiri hinni sỏmu sem Petrus ok Andreas voru. Ok annan dag eptir, er þeir Petrus ok Andreas hofðu hit fyrsta sinn kannaz við drottin, þa kallaði hann Philippum til fylgðar með ser, ok fylgði hann honum siðan i sifellu. Ok af hans orðum kom ok til fylgðar með lærisveinum Natanael, er aðr var spekingr mikill ok drottinn mællti til lofligum orðum, hann kvað hann vera trulyndan ok flærðlausan. Philippus kallaz lioskers muðr, af þvi at hann var orðførr ok slettmall, ok sneri hann mỏrgum manni aleiðis ok mællti mỏrgum manni hughvarf af sinni gøzku ok orðføri, er aðr voru miok vanstilltir ok aftruaðir, ok lysti liknarbraut fyrir sinum undirmỏnnum bæði með kenningum ok dømum goðra verka[1], eptir þvi sem drottinn mællti sialfr: Lysi lios yðart fyrir monnum, at þeir siai verk yður goð ok dyrki fỏður yðarn, þann er a himnum er. Su er mikil virðing þessa mannz Philippi, ef hann hefir hann fyrstan kallaðan til fỏruneytis af engri ættlegð. ok var þat haleit virðing, at hann væri einn af ỏllum fyrstr kosinn til þessa dyrliga embættis at fylgia sialfum guðs syni ok honum at þiona i sifellu.

En eptir uppstigning drottins, þa er postolar hans dreifðuz til kenninga naliga um allan heim, þa for Philippus a þat land, er Scitia heitir, er af sumum monnum er kỏlluð Sviþioð hin mikla, ok er hon kolluð hingat nalægst þeira landa, er postolarnir hafa kenningar sialfir kent. En þegar er postolinn kom þar, þa var hann tekinn af heiðnum monnum ok leiddr til Tys hofs, ok var hann nauðgaðr til at blota Tys likneski. Ok i fari bili varð sa atburðr, at skreið undan umbuningi skurðgoðsins dreki mikill, ok drap þegar til dauðs son hofgoðans, er reykelsi bar fyrir skurðgoðit. Ok hann laust ok tva hỏfðingia, þa er upphafsmenn voru at ofriði við postolann, ok þeira fylgðarmenn; margir fengu sott af blæstri drekans. En er þessi stortiðindi hofðu gorz, þa tok Philippus til orða ok mællti: „Ef þer vilit hlyða minum orðum, þa mun enn mikit um bøtaz, þott mikit se at orðit. Dreki, sa er yðr hefir lengi meinsamr verit, mun flyia a braut i nafni guðs mins.“ En allir baðu, at sva skylldi verða. Philippus postoli mællti: „Briotit niðr likneski þetta, er i Tys liki þikkir gort verit hafa, en reisit upp þar i staðinn kross drottins Jesus Kristz, er honum er sigrs ok piningar mark en hinn styrkasti stolpi varrar hialpar ok lausnar.“ En hinir siuku menn eggiuðu miok, at þat skylldi fram fara sem skiotast, ef þeir væri þa nỏkkut nærr heilsu sinni en aðr. Ok var sva gert. Postolinn beiddi ser hlioðs, ok mællti siðan: „Ek byð þer, dreki, sa er her hefir lengi bygt i þessum stað til meins monnum, at þu farir a braut heðan i eyðimork, þar er engi er fỏr manna ne fenaðar, ok verðir engum manni at meini siðan.“ Þa sa allir, er við voru, at ut for einn hræðiligr dreki ok sotti i eyðimork, ok varð siðan alldri at meini. En eptir þat reisti postolinn upp þa þria menn, er dauðir voru, en gaf þeim heilsu, er siukir voru.

En eptir þat sneruz þeir allir til rettrar truar, er aðr hỏfðu ofrið boðit postolanum, ok iðruðuz þa þess, er þeir hofðu honum i mot mællt eða gort, ok hugðu hann guð vera ok villdu hann a þa leið dyrka. En hann sagði þeim, „at annarr var sannr guð, sa er skapaði himin ok iỏrð ok alla aðra skepnu, ok heimrinn hafði allr tapaz af synd hinna fyrstu manna, en guðs son let beraz hingat i heim fra Mariu meyiu, ok hann hafði pining tekit ok dauða, ok hann hafði upprisit af dauða ok stigit til himna, ok hann hafði sent þeim postolum sinum astgiof heilags anda, ok kunnu þeir siðan allar tungur at mæla, ok af þeiri gipt toku þeir iartegnir at gera allzhattar ok reisa menn af dauða. En þar em ek einn af þeim sendr hingat til yðar at kenna yðr retta tru.“ En allir þeir er við voru staddir, toku tru, ok voru þa skirðar margar þusundir manna. Philippus postoli for þa siðan um heroð ok borgir ok vigði byskupa, presta ok diakna, ok marga aðra klerka, ok let þar margar kirkiur reisa ok efla þar miok kristinn dom. Ok var hann þar .xx. ar kenningar at kenna, ok gerði allzkyns iartegnir, gaf syn blindum, en heyrn daufum, gỏngu hỏlltum, en hreinsun likþram, ok reisti dauða menn til lifs.

En at liðnum þessum stundum vitraði guð postola sinum, at hann hyrfi aptr i Asiam ok Affrikaland i hofuðborg þa er Hieropolis heitir. Þar geck yfir villa þeira manna, er Hebioniti voru kallaðir. Ok for postolinn þangat eptir guðs boði ok tilvisun, ok eyddi þeiri villu ok førði kristnina i lag, sem þa er bezt hafði verit. Þar voru i borginni døtr postolans tvær, helgar nunnur ok dyrligar, ok hafði hvartveggia þeira mikla meyiasveit með ser, þær er guði þionuðu i sifellu. En er postolinn var sva gamall, at hann hafði siau vetr ens niunda tigar, þa kallaði hann til sin klerka ok kennimenn ok byskupa þar nalægra borga, ok sagði þeim skammar mundu eptir lifstundir sinar, en bað þa gæta vandliga guðs boðorða ok sinna kenninga. Segia sva helgar bøkr, at þa kømi þar heiðnir menn með ofriði miklum ok hỏndluðu postolann ok dømdu hann þegar til liflatz, ok var hann siðan krossfestr, ok gryttu þeir hann siðan a krossinum, ok for hann með þeim piningarsigri a þessum degi til almattigs guðs. En eptir þat toku kristnir menn likama postolans ok grofu með allri slikri dyrð, sem þeir hỏfðu framast fỏng a. Ok þa er døtr hans onduðuz, þa voru þær hia honum grafnar, a sina hond hvar, ok veitir guð þar margfolld gøði fyrir dyrð sins postola ỏllum þeim, er hann søkia at arnaðarorði með ast ok rettri tru til almattigs guðs; honum se dyrð ok valld um alldir allda. Amen.


_______________


Saga Jacobs postola


Ruben:
Jacobus postola

Nu er enn skylldugt, goðir brøðr, at segia nỏkkut fra þeim enum dyrliga guðs postola ỏðrum, er sa dagr er helgaðr með guði, Jacobo postola, er einn er af naverondum drottins. Hann var systrungr hans at iarðligri frændsemi, hans moðir var Maria, systir Mariu drottningar, sammøðra við hana, ok var hon Cleophas dottir ok broðurdottir Josephs fostra drottins. Alfeus var faðir hans, brøðr hans Jacobi voru þeir Simon ok Judas ok Joseph hinn rettlati. Jacobus þyðiz undirgrefill eða rotsetiari, ok hefir hann af þvi þat nafn, at i kenningum sinum grof hann syndir ok andmarka or briosti manna ok hiỏrtum, en rotsetti i staðinn ast ok elsku til almattigs guðs með oðrum mannkostum.

En aðrir lærisveinar ok guðs postolar foru af Gyðingalandi, til þess þioðlandz hverr, sem guð hafði til visat, en þat kom a hluta Jacobi at styra þeiri kristni, er at Jorsolum var, ok þotti þat ỏllum torsott, fyrir þvi at þat var reynt, at þeir mundi fam þyrma Gyðingarnir, er þeir hỏfðu lagt hendr a postolana ok þvi framarr a drottin sialfan, en hofðu synt sik i ỏllum ofriði við postolana, meðan þeir voru allir saman. En sva var hann vinsæll ok hugþekkr alþyðunni, at hann var kallaðr enn rettlati Jacobus, ok var honum þat sannefni. Sva segia bøkr helgar, at Jacobus hafi olikr verit oðrum monnum at flestu, hann drakk alldri afengan drykk, hann at alldri slatr, ok alldri kom harknifr yfir hỏfuð honum, hann hafði alldri laug eða bað, hann hafði alldri ullklæði, ne af oðrum vefium ger, hann vafði sik allan i einum linduki. Hann var naliga allar stundir i guðs musteri nætr ok daga. Hann einn kom i Sancta sanctorum, þar er allir voru enir helgustu hlutir varðveittir. Hann la longum flatr til iarðar i guðs musteri, ok bað sva fyrir lyðnum litillatliga. En hann fell a kne bæði hart ok opt, ok gerði sva hỏrð knein ok kneskeliarnar sem a ulfallda, at horn þotti a vera, eða sva sem skeliar væri, ok var eptir sliku annat harðlifi hans. Margir voru aðrir villumenn i borginni en Gyðingar, ok komu þeir til postolans ok baðu hann skyra fyrir ser, hvat dura Jesus væri, er hann hafði sialfr haft i sinum kenningum. Sva segir Jon guðspiallamaðr, at drottinn hafi mællt við sina lærisveina: „Sỏnnu sannara segi ek yðr, at sa er eigi gengr inn um dyrr i sauðahus, helldr stigr hann annan annan veg upp, hann er þiofr ok illvirki; en sa er inn gengr um dyrr, er hirðir sauðanna.“ Ok nỏkkuru siðarr segir drottinn i hinu sama guðspialli: „Ek em dyrnar, segir hann, ok ef nỏkkurr gengr inn fyrir mik, hann mun heill verða, ok inn mun hann ganga, ok sva mun hann ut ganga ok goða haga finna.“ En Jacobus sagði þeim, at hann hafði sik sialfan sva kallat, ok dyrnar skulu iartegna þrenning almattigs guðs; þær eru einar, ok megu eigi dyrnar vera nema af þrim triam, tveim dyristỏfum ok umdyri; er sva þrenning guðs, at hon er með þrennum greinum, ok er hann þo einn guð; en þreskỏlldrinn iartegnir tru vara, ok ma þa auðvelldliga i dyrnar ganga, ef þreskolldrinn helldr i sundr dyristỏfunum; megum ver ok þvi at eins i himinrikis dyrr inn ganga, ef ver hỏfum þrenningar tru retta.

En er Jacobus hafði þetta mællt, þa sneruz margir menn fra villu til rettrar truar af hans kenningum, ok nỏkkurir af yfirgyðingum. Ok er yfirgyðingar urðu þessa varir, þa foru þeir til fundar við Jacobum ok mælltu við hann: „Ver biðium þik, enn bezti maðr ok hinn rettlatasti, at þu kennir mỏnnum tru retta ok segir fra Jesu, at menn viti þat it sanna, hvat titt er, af þvi at ver vilium þer allir hlyða ok þat hafa, sem þu byðr. Er her nu kominn mikill fioldi folks, bæði or nalægum borgum ok margir langt tilkomnir, en hatið mikð, ok høfir, at þu ser þar kominn, er þu siair alla, ok allir megi sia þik ok heyra þat, er þu mælir.“ Hofu þeir hann þa upp siðan a hialla þa hafa, er i musterinu voru. Ok tok hann þa til orða ok mællti við allan lyð, þann er við var: „Hlyðit mer ok hugleiðit þat, er ek mæli, Gyðinga lyðr fyrst at upphafi, ok allir þeir, er nu heyra mitt mal. Ek em nu kominn i hafan stað, ok skal ek nu bera vitni af Jesu hinum nadverska, er yfirgyðingar krossfestu ok sogðu hann fiỏlkunnigan mann vera, en eigi guðs son. En hann var sannr guðs son, ok var fyrr getinn af feðr, en himinn ok iorð voru. Sa hinn sami tok manndom a sik ok let beraz maðr hingat i heim a varum dỏgum af meyiar kviði ok af Davids ættrifi a dỏgum Herodis konungs, en var krossfestr undir domi Pilati iarls. Hann reis upp af dauða a þriðia degi, ok gaf oss til þess velldi ok matt lærisveinum sinum, at gefa syn blindum monnum ok grøða allar sottir ok reisa dauða menn til lifs. Ok til þess at hann syndi oss sanna ok efalausa upprisu sina, fyrir þvi at hann hafði hin sỏmu orð upp fyrir oss eptir upprisu sina, sem hann hafði tiað fyrir upprisu sina ok pining, tok hann føzlu með oss ok syndi oss oll ỏrr groin sara sinna, þeira er hann tok a krossinum. En er hann sagði oss, at hann mundi upp stiga til himna, ok er ver urðum við þat hryggir, þa bað hann oss eigi hrygga vera, skulu þer helldr fagna, sagði hann, þviat ek fer til fỏður mins, ok mun ek senda yðr innan skamms bragðz enn helga anda. Ok vitruðuz þar tveir englar ok sỏgðu oss, at hann ste upp til himna, ok hann mundi með þeim hætti koma til domsdags hingat i heim, sem þa skildiz hann við oss. En fam dỏgum siðarr, þa er ver satum allir saman ok lærðum lyðinn, ok sỏgðum þat, sem satt var, at Jesus er sannr guðs son af guði getinn, þa kom hinn helgi andi yfir oss alla saman sva sem lios af himni ok gerði hiỏrtu var gloandi naliga af ast ok gipt heilags anda. Kunnum ver þa bæði at mæla ok at skilia a allar tungur.“

En er Jacobus hafði þetta mællt, þa gengu yfirgyðingar ok mælltu: „Ver baðum þik, at þu skylldir eyða villu lyðsins um Jesum, en oss þykkir, sem þu hafir aukit miỏk i ummælum þinum.“ Jacobus svaraði þeim: „Ek tok a braut villuna, en synda ek hit sanna.“ Ok er þeir sa þat yfirgyðingar, at allir fỏgnuðu kenningu postolans ok truðu a Jesum, þa hliopu þeir at honum ok hrundu honum ofan. Ok var van, at hann mundi allr lemiaz, en hann kom standandi niðr, ok sakaði ekki, ok stott hann siðan upprettr ok kendi kenning sina. Þa hliop at einn af yfirgyðingum i reiði mikilli ok øði ok greip upp þvattvifl eina mikla ok laust i hỏfuð postolanum, sva at þegar la heili a iorðu, ok for hann a þessum degi með piningarsigri til almattigs guðs. En allr lyðr villdi hondla þa yfirgyðinga, er þessa ohæfu gerðu, en þeir flyðu. En trufastir menn grofu likama postolans með mikilli virðingu, ok veitir guð þar margar iartegnir, ok hvilir hann við sialfs guðs musteri; þeim enum sama guði se dyrð ok vegr um alldir allda. Amen.


II. Codex Scardensis (Fragment 238 Folio)

Her hefr upp sogu Philippi postola

Heilagr Philippus postole guds drottins vỏrs Jesus Cristz fỏr eftir uppstigning hans til þess landz, er Scithia heitir, ok kendi þar kenningar ok retta tru .xx. vetr. Enn er hann var tekinn af heiðnum monnum ok leiddr til Tys hofs ok neyddr at blota, þa skreid dreki mikill undan syllustokki, þar sem Tys liknerski stỏð yfir, ok drap hann son blotbyskups, þess er fyrir þvi bloti red, ok heradshofdingia. .ii., þa er taka leto Philippum postola ok setia i bỏnd. Enn af blæstri drekans feingu allir sott, þeir (er) fyrir urðu. Þa mællti Philippus postole við lyðinn: „Hlydit þer radum minum, ok munu þer taka heilsu, enn þessir heilsu ok lif, sem dauðir ero, enn dreki sió mun flyia i nafni drottins mins.“ Þa svaradi lydrinn: „Segðu hvat vær skulum giỏra.“ „Dragit þer ut skurgoðit þetta ok briotid, enn setid þar i stadinn cross drottins mins Jesus Cristz.“ Þa kaulludu þeir sem siukir voru: „Gef þu oss afl ok heilsu, ok munu vær briỏta Ty þenna, sem vær hỏfum blotad.“ Þa mællti postolin: „Ek byð þer, dreki, i nafni drottins mins Jesus Cristz, at farir þu i brutt ỏr þessum stad, ok giỏr aungum manni mein, ok far i eydimỏrk, þar sem eingi er manna faur ne nytsemi.“ Þa flydi ꜳ brutt inn grimmasti dreki, ok var hvergi siðan senn. En postolen reisti af dauda son blotbyskups ok .ii. hofdingia, þa er drekinn hafdi drepit, ok gaf hann aullum heilsu, þeim er sỏtt hỏfdu feingit af blæstri drekans. Þa idruduzt þeir, sem ofrid hỏfdu giort moti postolanum, ok hugdu hann gud vera ok gaufgudu hann. En postolin sagdi þeim (fra drotni), hversu hann kom i þenna heim at biarga mannkyninu, ok hversu hann reis upp af dauða ꜳ þridia degi ok ste sidan til himin(s)ins at ꜳsianndum postolum sinum, ok hversu hann sendi þeim inn helga anda i elldligum tungum, sem hann het, ok gaf þeim mal allra tungna. „Enn ek em einn af þeim, sagdi postolinn, ok sendi hann mik hingat at gera yðr þess visa, at skurgỏd þessi ero dioflar ok uvinir blỏtmanna sin(n)a.“ En er postolinn hafdi mællt þetta, þa toku margar þusundir manna tru ok skirn. Enn Philippus postole vigdi byskupa ok presta ok adra kennimenn ok let kirkiur giỏra. Enn sidan fỏr hann til Asialandz, sem gud vitradi honum, i borg þa er Hieropolis heitir. Hann eyddi þar villu þeira manna, er þat sỏgdu, at sonr mannz ok guds hefði eigi tekit sannan likam af meyiu. Enn þar vỏru .ii. detr Philippi enar helgustu meyiar, þær sem margar meyiar leiddu eptir ser til guds. Enn Philippus postole kalladi til sin byskupa ok presta ok diakna ur mỏrgum[2] borgum .vii. dỏgum fyrir andlat sitt ok mællti vid þa: „Þessa .vii. daga veitti drottinn mer at vera i þessu[3] lifi. Vere þer minnigir kenningar drottins mins Jesus Cristz, ok standit upp hreinliga[4], enn hann man fylla heit sitt ok efla kristni sina.“ Enn er postolin hafði þetta mællt, þa fỏr hann[5] til guds, er hann hafdi [.vii. vetr ins niunda[6] tigar. Enn er nỏckurir vetr lidu þadan, þa aunduduzt dætr hans, ok voru grafnar hia honum, ꜳ sina hỏnd honum hvar. Enn þar getazt margir gỏdgerningar af gudi aullum maunnum, þeim er trua a gud fỏdr[7] ok son ok anda helgan.


_______________


De sancto Jacobo apostolo[8]

Jacobus postole hafdi fỏrrad þeirar kristni, sem at Jỏrsỏlum var. Enn Gydingar gerdu ofrid moti honum, ok toko þeir hann ok settu yfir ræfr musteris ok mælltu: „Vær bidium þik, inn rettlatasti madr, þvi at þu hefir þat ord[9] af aullỏm, at eigi megi annarr þinn iafningi finnazt at rettlæti, af þvi tel þu fyrir [folkinu ok allri[10] alþydu, er her er komin til þin ok hatidardags þessa, eigi at eins ỏr enum næstum borgum, helldr oc[11] ỏr fiarlægum herỏdum, at eigi villizt menn ok segi Jesum Nazarenum guds son vera.“ Þa kalladi Jacobus postole ꜳ allan lyðinn með mikilli rỏddo ok mællti: „Heyrid þer allir synir Israel! Til þess em ek settr i hafan stad, at ek bera vitne um Jesum Nazarænum, þan er Gyðingar krossfestu ok sỏgdu fiolkunnigan vera, enn hann er sannr sonr guds eingetinn af fedr fyrr enn [himininn væri ok iordin[12]. Hann tok manndom a sik ꜳ vỏrum[13] timum ok let berazt fra meyiu ỏr kyne Davids, hann var borinn ꜳ dỏgum Herodis konungs ok pindr ꜳ krossi undir Pontverskum Pilato iarle. Sia reis upp af dauda ꜳ þridia degi ok gaf oss lærisveinum sinum matt i sino nafni at lysa blinda, græda siuka, reka brutt diỏfla ok lifga dauda menn. Hann let oss at fullri ok sannri rann um koma sik af dauda hafa risit, er hann minti oss ꜳ þa hluti alla, sem hann hafdi oss kent fyrir pining sina, sva át hann med oss, ok syndi hann ꜳ hỏndum sinum nagla spỏr, sagdi hann oc[14], at hann mundi upp stiga til fedr[15] sins ꜳ himna. Enn ver lærisveinar hans hrygdumzt af þvi, enn hann kvidiadi oss þat, ok sagdi: Fagnit þær, þviat ek þer til fỏðr[16] mins, enn ek man senda ydr helgan anda huggara[17]. Ok eptir .xl. daga fra upprisu sinni at oss ꜳsiỏndum[18] steig hann til himins, ok er vær sꜳm [til himinsins[19], þa synduzt oss tveir einglar sva mælandi: „Jesus þessi, sem nu er uppnuminn yfir ydr, man sva koma, sem þer siait hann nu fara i himininn. En eigi eptir marga daga, þa er vær satum i einu husi ok kenndum kenningar fỏlki, at Kristr væri sannr gud ok af gudi getinn, þa kom bradum yfir heilagr andi sva sem lios af himne ok ikynde [hiaurto vár oc lauc[20] upp fyrir oss allra þioða tungur, sva at sina tungu sialfra[21] mælltu ver vid hveria þioð um stormerki Kristz drottins vars sonar guds lifanda.“

Þa gengu upp til postolans yfirgydingar ok mælltu: „Þess badum ver þik, at þu skylldir taka fra lydnum villuna um Jesum, enn þu iỏkt[22] vid.“ Jacobus postole svarar þeim: „Ek tok brutt villu ok synda sannyndi.“ Enn er þeir sa, hvar komit var, at allir felldu goðan ok gladan hug til eyrendis postolans ok villdu trua ꜳ Jesum, þa hrundu þeir honum ofan þadan ok allt ꜳ iỏrd. Enn hann kom standandi nidr ok osakadr, ok predickadi þa enn af nyiu. Þa tok einn yfirgydingr upp i ædi sinni þvatvifl ok færdi i hỏfut postolanum, sva at þegar lꜳ heilinn ꜳ iordu. Ok er allir lydir þustu at ok villdu handtaka Gydinga, þa er þessa voru valldir, þa flydu þeir felms fullir. Enn allt folkit gerdi med veg ok virding leizlu postolans ok iorðudu hann þar hia musterinu, truandi ꜳ son guds lifanda, þann er med fedr ok helgum anda lifir ok rikir gud um allar alldir. Amen.




Fotnoter

  1. manna Cd.
  2. Her beg. Fr.
  3. þvisa Fr.
  4. drengiliga Fr.
  5. saal. Fr.; postolin A.
  6. [saal. Fr.; vetr ok siỏ ins .ix.unda A.
  7. fauðor Fr.
  8. Overskr. Fr., capitulum A.
  9. vitne Fr.
  10. [mgl. Fr.
  11. tilf. Fr.
  12. [himenn oc iorð væri Fr.
  13. varom Fr.
  14. tilf. Fr.
  15. fỏðor Fr.
  16. fauðor Fr.
  17. saal. Fr., hyggara A.
  18. asiandom Fr.
  19. [i himenenn Fr.
  20. [saal. Fr.; hiartu vỏr ok laukzt A.
  21. saal. ogsaa Fr.
  22. iokt Fr.