Þiðreks saga af Bern - Hefndir Sifka

Fra heimskringla.no
Revisjon per 9. nov. 2017 kl. 12:44 av August (diskusjon | bidrag)
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif Dansk.gif


Þiðreks saga af Bern

GUÐNI JÓNSSON

bjó til prentunar

Hefndir Sifka


276. Erminrekr konungr tekr Odila nauðga.

   Nú sitr Erminrekr konungr í sínu ríki. Hann er yfirkonungr í Rómaborg ok um mörg önnur stór konungsríki, ok til hans þjóna ok lúta allir konungar ok hertogar fyrir sunnan fjall ok þó víða annars staðar, ok er hann mestr ok ríkastr konunga í þann hluta heims, er heitir Evrópa, því at sjálfir keisarar ráða nú mest út um Bolgaraland ok um Grikkland. En ríki Erminreks konungs stendr allt út til sjávar, þess er heitir Aðrimarr.
   Ok þat er eitt sinn, at Erminrekr konungr sendir ráðgjafa sinn, sá heitir Sifka, til þess staðar, er heitir Sarkasteinn. Hann skal þar skipa öllum konungs málum ok dæma lög ok með honum margir riddarar, ok er þetta för in vegligsta. Ok nú ferr Sifka með erendi sitt allt, svá sem honum hefir sagt Erminrekr konungr, en heima var kona hans, er hét Odila. Hún er allra kvenna fríðust, þeira er mann hafa sét.
   Ok þat berst at, sem áðr hefir ætlat konungrinn, at einsaman er stödd Odila í húsi nokkuru, ok fyrr en hana varir, kemr þar Erminrekr konungr einn saman leyniliga, ok hann segir henni, at hann vill hafa hennar vilja, sem hann hefir áðr fyrir ætlat oft. En hún vill þat víst eigi, ok þó þorir hún eigi annan veg vera láta en konungr vill, ok hann gerir svá sem hann hefir áðr ætlat, at hann á lag við hana, ok áðr brýzt hún við, svá at í sundr rifnuðu hennar klæði, ok fær hún harðleikit fyrir aðra sök. Nú gengr hann á brott, en hún annan veg.


277. Sifka spyrr framferð Ermimeks konungs.

   Nú kemr Sifka heim ok hefir vel rekit erendi ok gengr nú heim í sinn garð ok í sín hús ok hittir konu sína, Odilam. En er hún sér Sifka, stendr hún upp ok gengr í móti honum ok veinar sér ok grætr allsárliga.
   Ok nú mælti Sifka: "Hví grætr þú, frú? Ek hugða, at þú mundir heldr fagna, er ek væra heim kominn, en gráta eigi."
   Nú svarar hún: "Þat er langt at segja, hví ek græt, en því veldr Erminrekr konungr ok hans illska. Þat var eitt sinn, er þú vart í brottu farinn, er ek sat í minni lítilli stofu ok saumaða ek þína silkiskyrtu, en þar kom Erminrekr konungr, ok áðr hann færi þaðan í brottu, muntu aldregi honum fá goldit með illu þá ósæmd, er hann gerði mér," - ok segir honum allt glöggliga, hversu farit hefir.
   Nú svarar Sifka: "Ver kát, frú, ok lát sem þetta hafi ekki verit. En ek skal svá til haga, at konungr skal þessa gjalda með margs konar ósæmd, áðr en ek hætta."
   Nú gengr Sifka til konungs ok lýtr honum ok heilsar honum ok er allra glaðastr. En konungr tekr honum vel, ok hafa nú saman öll ráð sem áðr.


278. Sifka ræðr Friðreki konungssyni banaráð.

   (343) Þat er eitt sinn, er þeir sitja á málstefnu, Erminrekr konungr ok Sifka ok hans ráðgjafar. Nú mælti Sifka til konungs: "Herra," segir hann, "þú ert allra konunga ríkastr ok mestr í veröldu, ok allir konungar ok tignir menn lúta yðr ok þjóna til yðars ríkis með stórum skattgjöfum um allar norðrhálfur heimsins fyrir utan þat, er Ósantrix, konungr Vilkinalands, veitir þér enga sæmd af sínu ríki, ok þat harmar oss mjök, þína ina kærustu vini, ok er hann ekki meiri maðr fyrir sér heldr en þeir, er yðr þjóna sæmiliga. Ok þat ráð vil ek gefa yðr, at þér sendið yðarn son, inn drengiliga Friðrek, til hans ok biðja hann veita yðr skatt fyrst með ská, en um síðir með því, at þú munt gera her á hendr honum. Ok bú þú för hans sæmiliga ok lát honum eigi fylgja marga menn. Það er sendimanns háttr, at þeir skulu eigi vera margir menn saman."
   Þetta líkar konungi vel ok vill svá vera láta. Ok nú kallar hann sinn son Friðrek ok segir honum, hversu hann skal haga sinni ferð ok hvert hans erendi skal vera. Ok nú býr Friðrekr sína ferð ok með honum sex riddarar ok fara síðan allt til þess, er þeir koma til borgar þeirar, er heitir Vilkinaborg. Þá borg á einn jarl. Sá er maðr Ósantrix konungs.
   Nú hefir Sifka sent mann fyrir leyniliga ok þó skyndiliga, ok nú koma sendimenn Sifka á fund jarlsins með þeiri orðsending, at þá er jarlinn spyrr ferð Friðreks konungssonar, skal hann menn gera til at drepa hann, ok er sá jarl frændi Sifka. Nú er Friðrekr kemr í borgina, þá kemr í gegn honum jarlinn ok hans menn ok drepa þá alla sjau, ok lýkr þar ævi Friðreks, svá sem Sifka hefir fyrir ráðit.
   Nú er Erminrekr konungr spyrr þetta, þá hyggr hann, at þat skulu verit hafa ráð Ósantrix konungs ok hann muni því ráðit hafa, er hann var beiddr skatts.


279. Sifka ræðr Reginbald konungssyni bana.

   Annat sinni ganga þeir á einmæli ok málstefnu, Erminrekr konungr ok Sifka.
   Ok nú mælti Sifka: "Þat grunar mik, herra, at þú munt hafa fengit engan skatt af Englandi, ok þar af skyldir þú at vísu skatt hafa, ok þat veit ek, ef þitt innsigli kemr þangat, at Englakonungr þorir eigi at neita þér skatt at gjalda. Ok þat væri nú mitt ráð, at þú sendir nú þinn son, Reginbald, ok með honum marga riddara, ok mun honum vera frægðarför mikil ok báðum ykkr, konungr. Ok þat ráð vil ek gefa þér, at hans ferð látir þú búa annars vegar en öðrum mönnum er títt. Þú skalt láta búa honum skip, fyrir því at þat er hálfu minni fékostnaðr, en hálfu meiri rausn, enda megu þá eigi óvinir hans svíkja hann sem bróður hans. En ef hann fær skatt, sem mik varir, þá er þann skatt betra að flytja á skipum en at bera á hestum ok þessi skipaför er miklu auðsóttari en þér mun sagt vera."
   Þetta ráð lízt konungi vel ráðit ok vill svá vera láta ok kallar til sín sinn son, Reginbald, ok segir honum, hvat hann ætlast fyrir, en hann biðr föður sinn ráða fyrir sinni ferð ok lézt mundu gera allt þat, er hann vildi.
   Nú ferr Reginbaldr þar, sem skipin eru í einni á, ok með honum Sifka ok hitta þar þrjú skip. Ok nú segir Reginbaldr, at hann vill hafa it bezta skip, er þar sé. Sifka segir, at konungr vill þat eigi láta ok vísar honum til þess skips, er verst var, ok telr þó vera fullgott til eigi lengri ferðar. Ok nú vill Reginbaldr eigi fara, nema hann hafi gott skip.
   Þá svarar Sifka, at þá mun hann hafa fyrir reiði föður síns, ef hann kemr svá aftr á hans fund, - "at þú rakt eigi hans erendi."
   Nú ferr Reginbaldr ok hefir it versta skip, ok er hann er kominn skammt í haf, þá fær hann veðr svá mikit, at hans skip leysir allt í sundr, ok þar týnist hann ok allir hans menn.


280. Sifka verðr ráðbani Samsons konungssonar.

   (344) Þat er eitt sinn, at Erminrekr konungr ríðr út á dýraveiði ok með honum hans inn yngsti son, Samson, ok Sifka hans ráðgjafi, ok er Sifka allókátr ok ríðr þó með konungi jafnan.
   Þá mælti konungr: "Inn góði Sifka, hví ertu svá ókátr?"
   Sifka svarar: "Herra," segir hann, "mér þykkir þat mikil skömm, er þinn son gerði, er hann vildi taka mína dóttur nauðga, er allra meyja er fegrst. En þess verðr aldrigi hefnt, nema þú hefnir sjálfr, herra, á nokkura lund."
   Ok nú verðr konungr reiðr sínum syni, Samson. Var þessi frumvaxta ok eigi alvaxinn. Hann er yngstr konungssona ok efniligastr. Nú ríðr Erminrekr konungr at Samsoni, syni sínum, ok grípr til hans af reiði mikilli ok svá í hár honum, at hann fell af hestinum ok konungshestr hleypr öllum fótum á sveininn, ok fær sveinninn af því bana. Ok nú ríðr konungr heim, ok þat sama kveld spyrr konungr, at Reginbaldr, son hans, er drukknaðr ok nú hefir hann látit alla sonu sína af ráðum Sifka, ok er hann nú allókátr.


281. Odila rægir sonu Áka hertoga.

   Nú er þat enn eitt sinn, at Odila, kona Sifka, gengr með sínar meyjar til sinnar frúvu, drottningar Erminreks konungs, ok sitja þær ok drekka allar saman gott vín ok eru kátar, ok segir Odila drottningu margt frá Egarð ok Áka af Ömlungalandi, ok þat segir Odila með, at Egarð mundi vilja, ef hann mætti, ekki þyrma drottningu, ok segir, at hún hafði henni þat erendi boðit, ok biðr hana varast. En drottning reiðist mjök ok þykkir Egarð hafa mælt mikla skömm við sik. Ok þá kemr þar Erminrekr ok sitr ok drekkr með þeim.
   Nú mælti Odila: "Nú er vestanveðr ok sunnan ok fagrt skin ok heitt ok stundum smátt regn ok fagrt austan ok norðan. Hvat kemr þaðan nema inn ungi Egarð ok hans bróðir Áki, ok þá er þat er, þá er griðalaust hvert villidýr ok hverr skógarfugl, ok furðu mikla hræsni gera þeir af sér."
   Konungr þegir nú ok svarar engu.
   Nú svarar drottning: "Eigi er þat mikil furða, at eigi hafi fyrir þeim grið dýr eða fuglar, er hvert sinn, er þeir koma hér til vár, skulu eigi hafa grið fyrir þeim várar þjónustukonur, ef þeir megu ráða."
   Ok enn þegir Erminrekr konungr, ok at hvggr hann fullgerla, hvat þær konur segja, ok þangat var genginn með konungi sá maðr, er heitir Fritila ok er fóstri Egarðs ok Áka.
   Ok enn mælti drottning: "Nú eru þau orð borin at sönnu, at sjálfrar mín á ek at gæta fyrir þeim ok mik vilja þeir ósæma, ef þeir skulu ráða."
   Nú svarar konungr af reiði mikill: "Ef eigi skaltu, drottning, hafa grið af þeim, þá skulu þeir eigi fá grið fyrir mér, ok þat vil ek sverja, at eigi skal ek þar liggja á aðra nótt, er ek em aðra, áðr en vér skulum finnast, ok svá hátt skulu þeir hanga, at engi maðr skal hanga hæra."
   Ok nú svarar Fritila: "Nú mun þess gjalda Egarð ok hans bróðir Áki, at Viðga er riðinn á fund Þiðreks konungs af Bern, ok ef hann væri heima fyrr en hans stjúpsynir væri hengdir, myndi margr hjálmr klofinn vera ok mundi þar fylgja höfuð ok mörg brynja slitin, margr skjöldr veikr gerr ok margs manns son mundi sik aldrigi sjá síðan.
   Ok nú svarar konungr: "Ekki megu þeir njóta þíns ofrmælis, þóttu sér þeira fóstri, heldr skulu þeir nú hanga nokkuru hæra en ek hafða áðr ætlat."
   Ok nú mælti Fritila: "Meðan ek stend upp ok minn son, skal ek eigi þat sjá, at þeir hangi á gálga."
   Ok nú gengr Fritila til síns hests, ok nú sem harðast má hann nótt ok dag þá ríðr hann.


282. Dráp Egarðs ok Áka.

   Nú lætr Erminrekr konungr blása sínum lúðrum ok stefnir til sín öllum riddurum ok hefir marga riddara ok ríðr til fundar Egarðs ok hans bróður. Ok er Fritila kemr einn dag at Rín, hlaupa þeir af hestum sínum ok á ána út, liafa hestana með sér yfir ána. Trelinborg stendr á Rínarbakka, ok í þeiri borg var Egarð. Nú sér Egarð, hvar mennirnir svima, ok kennir, ok mælti Egarð: "Minn fóstri, Fritila, svimr þar, ok eigi vill hann skips bíða, ok því veit ek, at allstór nauðsyn er til hans fara."
   Ok nú er Fritila kemr yfir ána, ganga þeir Egarð ok Áki í gegn honum ok spyrja, hví hann ferr svá skyndiliga. En hann svarar: "Ærin nauðsyn er til. Erminrekr konungr er kominn á ferð með sinn her ok vill drepa ykkr, ok forðið ykkr."
   Nú svarar Egarð: "Vér munum sættast, er vér finnumst, ok skulum vér ekki hræðast várn föðurbróður."
   Ok nú segir Fritila þeim öll merki, hvaðan af þetta er, en þeir vilja eigi flýja ok senda boð eftir sínum mönnum, ok nú draga þeir upp brú af díkinu ok vilja verja borgina. Ok nú kemr Erminrekr konungr með sínu liði til borgarinnar, ok áðr hann ríðr at borginni, tekr hann sitt merki, ok ríðr hann sem harðast má hann at díkinu ok skýtr merkisstönmnni yfir díkit.
   Þá mælti Egarð: "Herra, hvat gefr þú oss at sök? Fyrir hví villtu taka borg vára?"
   Þá mælti konungr: "Hvat sem ek gef ykkr at sök, þá skuluð þit í því tré hanga í dag, er ek finn hæst."
   Áki mælti: "Áðr en vér látum várt líf, þá skaltu oss dýrt kaupa ok láta margan duganda dreng."
   Nú skjóta hvárir á aðra um hríð. Nú lætr Erminrekr konungr reisa valslöngur, ok þar í lætr hann leggja eld, ok síðan lætr hann slöngva í borgina, svá at allr logar kastalinn ok staðrinn. Ok nú mælti Fritila ok biðr þá deyja fyrir sæmd, en eigi brenna hér. Nú ganga þeir út með sextigi manna. Nú berjast þeir við Erminrek konung, þar til er fallnir eru af Erminrek konungi fjögur hundruð.
   Nú verða þeir bræðr handteknir ok hengdir báðir, ok er nú um þeira aldr, svá sem Sifka hafði ráðit. Nú ferr Erminrekr konungr heim.


283. Þiðrekr sættir Viðga ok Erminrek konung.

   Ok nú kemr Viðga aftr ok hittir nú sína borg brennda ok allt lausafé, ok konu sína finnr hann í einum kotbæ. Ok nú tekr Viðga alla sína menn ok allt sitt fé ok ferr á fund Þiðreks konungs til Bernar ok segir honum svá búit ok vill þiggja hans ráð, hve með skal fara. Þiðrekr konungr ferr nú með Viðga á fund Erminreks konungs ok spyrr hann, hverju þetta gegnir eða hvárt Viðga hefir nokkura sök til þess. En konungr segir, at eigi berr þat til og Viðga er saklauss, ok býðr honum til sín, ok skal hann nú gera hans metnað eigi minna en áðr. Ok nú gefr hann honum þá borg, er Rana heitir, ok nú ræðr Viðga þeiri borg. Nú ferr Þiðrekr konungr heim ok þykkir þat mikill harmr, er Errninrekr konungr er svá illr sínum frændum.


284. Skattkrafa Erminreks á hendr Þiðreki.

   (345) Nú er þat eitt sinn, at Erminrekr konungr kallar Sifka á málstefnu, ok nú mælti Sifka við konung: "Herra," segir hann, "nú lízt mér sem þú munir verða at varast þinn frænda, Þiðrek konung af Bern. Mér lízt sem hann mun búa yfir nokkurum stórráðum við yðr, fyrir því at hann er ótrúr maðr ok inn mesti kappsmaðr, ok nú grunar mik, hvárt þú munt fá haldit þínum konungdómi eða eigi fyrir ofkappi hans, ok nú muntu verða við at búast ok gæta. Hann hefir, síðan er hann varð konungr, mikit aukit sitt ríki í marga staði. En hann minnkar þitt ríki, eða hverr hefir skatt af Ömlungalandi, þann er hann fekk með sínu sverði, er átti þinn faðir? Þat er engi nema Þiðrekr konungr, ok miðlar hann þér ekki af, ok aldrigi muntu fá, meðan hann ræðr fyrir Bern."
   Konungr svarar: "Þat er satt, er nú minnist þú á, þat land átti faðir minn, ok eigi veit ek, at ek sjá verr tilkominn en Þiðrekr konungr, ok þat verð ek að vísu fá."
   Ok nú mælti Sifka: "Gerum nú þat ráð, at þú skalt senda Reinald inn meira riddara ok með honum sextigi riddara til Ömlungalands ok biðja þér senda skatt. En ef þat er svá gert, þá er þat vel, en sá, er við mælir, sá er þinn sannr óvinr, hvárt sem þat er Þiðrekr konungr eða annarr maðr."
   Ok þetta ráð líkar konungi vel ok vill nú svá vera láta. Nú fara þessir sendimenn alla sína leið, til þess er þeir koma í Ömlungaland, ok nú stefna þeir þing við landsmenn, ok berr Reinaldr upp sitt erendi.
   Nú svara landsmenn: "Vér höfum skatt gefit áðr Þiðreki konungi, þann er vér áttum. En nú með því at hann vill upp gefa skattinn Erminreki konungi, þá verðr svá at vera, en eigi viljum vér báðum þeim gjalda skatt."
   Nú senda þeir orð Þiðreki konungi, at hann skal til koma ok halda svórum fyrir þá, ok láta segja honum, hvat títt er. Nú ríðr Þiðrekr konungr út af Bern með tólf riddara ok til þings, ok nú er hann kemr þar, stendr hann upp ok talar ok lýkr svá sínu máli, at hann bað Reinald fara heim ok segja Erminrek konungi, at aldregi fær hann skatt af Ömlungalandi, meðan Þiðrekr konungr er í Bern, ok hér á ofan skal hann hafa mikla óþökk fyrir þessa orðsending.


285. Erminrekr hefir í heitingum við Þiðrek.

   Nú ferr Reinaldr á fund Erminreks konungs ok segir honum svá búit. Sifka heyrir þessi tíðendi.
   Þá mælti Sifka: "Já," segir hann, "nú fór sem mik grunaði fyrir löngu, at Þiðrekr konungr vill nú eigi vera minni maðr en þú, ok svá mun vera, ef þú varast eigi meir."
   Nú svarar Erminrekr konungr máli Sifka: "Svá lízt mér sem minn frændi, Þiðrekr konungr af Bern, hefir gert svá mikit kapp bæði við mik ok svá við alla aðra, hvar sem hann hefir farit, ok nú vill hann jafnast við mik ok mitt ríki, ok þat skal honum svá verða goldit, sem nú meguð þér heyra, at fyrr en hann fái því aflat, skal hann hanga, þá er ek veit ok hann, hvárr er okkar ríkari."
   Þá mælti Heimir: "Guð hjálpi Þiðreki konungi. En fyrir því er þú spillir svá mörgum þínum frændum ok ættmönnum, þá muntu þess gjalda um síðir með alls konar ósæmd, því at þessu ok öllu öðru veldr Sifka."
   "Já," segir Viðga, "þetta verði in mesta skömm, sú er jafnan verði getit, meðan veröld tendr, Erminrekr konungr."


286. Viðga berr Þiðreki hersögu.

   Nú gengr Viðga þegar til síns hests ok ríðr nú allra mest nótt ok dag, sem hann má. En Erminrekr konungr lætr á sömu stundu við kveða alla sína lúðra ok lætr Kalla, at allir hans menn skulu taka vápn sín ok hesta. Ok er þessi herr er búinn, ríðr hann nótt ok dag sem allra mest má hann ok safnar at sér hverjum manni, er hann fær, ok stefnir með þenna her til Bernar.
   Viðga kemr um miðja nótt til Bernar ok eru aftr öll borgarhlið. Ok nú verða varðmenn varir við, at maðr er kominn undir borgina, ok spyrja, hverr þar sé. Viðga nefnir sik ok biðr upp láta borgina. Nú ganga varðmenn til borgarhliðs, en sumir at segja Þiðreki konungi, at Viðga er þar kominn, hans félagi. En þegar er Þiðrekr konungr heyrir þetta, stendr hann upp ok gengr í gegn honum, ok þegar er þeir finnast, fagnar konungr honum vel ok blíðliga ok spyrr, hver tíðendi hann kann segja, ok enn spyrr hann, ef Viðga viti, - "hví Erminrekr konungr heimtir skatt af mínu landi."
   Viðga segir: "Ek kann segja þér ill tíðendi ok mikil ok þó sönn. Ef hér bíðið þér dags, þá mun hér koma Erminrekr konungr með óvígan her, ok nú ertu svá rægðr fyrir honum, at hann vill drepa þik sem allra frændr sína."


287. Þiðrekr konungr flýr frá Bern.

   Nú gengr konungr í sína höll ok lætr blása sínum lúðrum ok stefnir til sín öllum sínum höfðingjum ok ráðgjöfum ok riddurum ok segir, hver tíðendi Viðga hefir sagt, ok lýkr á þessa lund sínu máli, - "at nú munu oss vera tveir kostir gervir. Sá er annarr at bíða hans ok verja sik sem bezt, ok mun Erminrekr konungr láta marga dugandi drengi, ok vér munum ok fyrir sakar ofreflis láta várt ríki ok svá sjálfa oss, áðr létti. Sá er annarr kostr, at vér búum oss ok ríðum í brottu ok leifum borgina, guð má ráða, nær vér fám hana, ok höldum vér þá mönnum várum ok lifi, ok er þat mitt ráð, ef þér vilið sem ek."
   Nú svarar Hildibrandr, hans inn bezti vin: "Þat veit guð, at nú verðum vér at láta várt ríki ósæmiliga, nær sem vér fám þat, ok hverr þeira, er nú vill flýja. Þiðrekr konungr hann skal nú upp standa ok búa sik sem tíðast, fyrir því at ekki er nú hér lengr at tala. Undan skal nú ríða at sinni, en vér megum fá várt, ef guð vill."
   Ok nú er þetta hefir mælt Hildibrandr, verðr mikill rómr um alla Bern af konum ok börnum. Sumar gráta sína menn, sumar sonu, sumar bræðr, sumar feðr, sumar aðra vini sína góða. En í öðrum stað er mikit vápnabrak ok hesta gneggjun, er hverr riddari tekr sín vápn ok hest, ok er nú á þessi nótt mikill grátr ok veinan í Bern ok mikill stormr af lúðrum ok ópi. Ok nú eru albúnir allir til reiðar með vápnum, ok ganga þeir allir í inar mestu konungshallir ok sitja þar ok talast við ok drekka vín um stund.
   Nú kemr ríðandi at Bern Heimir, þeira félagi, ok kann segja in sömu tíðendi, at Erminrekr konungr mun eiga skammt þangat ok hann hefir fimm þúsundir riddara ok ótal annarra manna. En Þiðrekr konungr hefir átta hundruð riddara.
   Ok er þeir heyra þessi tíðendi, þá sverr Heimir þat við guð, - "at víst látum vér várt ríki við ósæmd fyrir sakar Erminreks konungs ok enn má hann fá af oss meira skaða en gagn, áðr en vér skiljum, þótt hann taki Bern ok allt Ömlungaland."
   Ok nú tekr Hildibrandr meistari merkisstöng Þiðreks konungs ok biðr nú alla fylgja sér, en hann lézt munu fyrir ríða. Nú hlaupa allir riddarar hverr á sinn hest. Ok nú ríðr fyrir Hildibrandr út í Langbarðaland ok snýr með Mundinu ok svá í ríki Erminreks konungs. Nú brenna þeir borgir ok kastala ok þorp ok bæi ok margan mann drepa þeir, ok áðr þeir ríði norðr um fjall, hafa þeir brennt í ríki Erminreks konungs ellifu þúsundir þorpa ok bæja ok kastala.


288. Frá skiptum Heimis við konung ok Sifka.

   Ok nú ríða þeir aftr Viðga ok Heimir ok skiljast nú við sína félaga allókátir ok fara á fund Erminreks konungs.
   Heimir gengr nú á fund Ermínreks konungs með reiði mikilli ok mælti: "Þú, Erminrekr konungr hefir margt illt gert á þínum frændum. Friðrek ok Reginbald sendir þú fyrst sjálfr til dauða, ok inn unga Samson draptu, ok þína bróðursonu Egarð ok Áka léztu hengja, ok hér á ofan hefir þú á brott rekit ór sínu ríki þinn frænda, Þiðrek konung, ok Þether ok Úlfráð, þinn systurson, ok inn góða dreng Hildibrand ok marga aðra góða riddara, suma drepit, en suma brott rekit, ok þessu öllu illu veldr Sifka inn illráði."
   Þá svarar Sifka: "Þat sagða ek þér fyrir löngu, herra, þá er þú drótt Heimi hingat ok gerðir hann svá stolzan, at nú ofryrðir hann sjálfan þik, ok þat væri fallit, attu létir hann fara í sama skóg ok hans faðir sat ok gætti hann þinna hesta sem faðir hans."
   Þá mælti Heimir: "Þat veit guð, ef nú hefða ek hér mitt it góða sverð Naglhring, þá skylda ek svá drepa þik sem einn hund."
   Ok nú lýstr hann til Sifka með hnefa sínum á hans vanga, svá at þegar fell hann á gólfit fram fyrir fætr konungi, ok ór hrjóta fimm tenn ór hans höfði, ok ekki veit hann til sín.
   Ok nú mælti Erminrekr konungr: "Standi upp allir mínir menn ok taki hann ok hengi."
   Ok nú gengr Heimir skyndiliga í brott, þá er hann heyrir orð konungs, ok þar til, sem váru hans vápn, ok býr sik sem tíðast. Nú hleypr hann á sinn hest Rispa ok ríðr út at borgarhliði, en eftir honum sextigir riddara, alvápnaðra. Ok nú kemr at hliðinu Viðga ok hleypr fyrir mitt hliðit ok hefir Mímung í hendi, ok nú þorir engi þessi riddari út at ríða, ok kemst Heimir undan at sinni ok ríðr út á skóg ok allt þar, sem eru bú eða eignir Erminreks konungs eða Sifka, þá brennir hann ok drepr menn, ok eigi léttir hann, fyrr en hann hefir brennt fimm hundruð bæja. Ok nú liggr hann úti á skógum, en SÍfka þorir aldrigi með færi menn at ríða en sextigu riddara, ok nú óttast þeir æ Heimi.


289. Þiðrekr kemr til Roðingeirs markgreifa.

   (346) Nú er at segja frá Þiðreki konungi, at hann ríðr norðr um fjall ok ferr leið sína allt þar til, er hann kemr í borg þá, er heitir Bakalar. Hún stendr við Rín. Þar ræðr fyrir mikill höfðingi, markgreifi Roðingeirr. Ok nú er greifinn heyrir sagt, at kominn er Þiðrekr konungr af Bern skammt frá borginni, hann lætr búa alla sína menn ok setr á hesta ok sjálfr ríðr hann út af borginni ok kona hans Guðilinda, ok lætr hann skipa allt með klæðum alls konar ok ríða svá í gegn Þiðreki konungi. Ok nú er þeir finnast, ríðr at Guðilinda at Þiðreki konungi ok gefr honum merki af silki, hálft grænt, en hálft rautt ok markat á leó, allt með gulli, ok enn gefr hún honum eitt purpurapell, þat er engi maðr sá meiri gersimi. Nú gefr markgreifi Roðingeirr honum hesta ok gull ok vápn ok góð klæði ok nokkura góðgripi hverjum þeira riddara, er með konungi váru. Ríðr nú Þiðrekr konungr til borgarinnar með markgreifa Roðingeir ok sitr þar í inum bezta fagnaði.


290. Þiðrekr kemr til Attila konungs.

   Nú ríðr Þiðrekr konungr ok með honum greifinn til Susam á fund Attila konungs. Ok er Attila konungr spyrr, at Þiðrekr konungr er þar kominn, lætr hann blása öllum sínum lúðrum ok búa alla sína riddara sem hann bezt má hann, ok út lætr hann bera öll sín merki ok ríðr síðan í móti Þiðreki konungi með mikilli prýði ok drambi ok með honum hans kona, Erka drottning, ok með honum margir leikarar með alls konar skemmtanarleikum. Ok nú er þeir finnast, fagnar hvárr öðrum vel. Nú ríðr Þiðrekr konungr með Attila konungi heim í Susam, ok setr Attila konungr hann it næsta sér, ok öllum hans riddurum skipar hann vegliga, ok gerir hann nú mikla veizlu ok göfugliga ok býðr Þiðreki konungi með sér at vera svá lengi sem hann vill sjálfr ok þiggja hans öll in beztu föng, þau er til sé, ok þetta boð þekkist nú Þiðrekr konungr ok dvelst nú með Attila konungi langa hríð.