Þiðreks saga af Bern - Herferð Þiðreks gegn Erminreki

Fra heimskringla.no
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif


Þiðreks saga af Bern

GUÐNI JÓNSSON

bjó til prentunar

Herferð Þiðreks gegn Erminreki


316. Frá Þether ok sonum Attila konungs.

   (366) Þiðrekr konungr af Bern kom til Attila konungs í Susat, þá er hann flýði sitt ríki fyrir Erminreki konungi, sínum föðurbróður, ok þar var með honum hans bróðir Þether. Hann var þá vetrgamall, er hann kom í Susat, ok hefir hann nú þar dvalizt tuttugu vetr með Attila konungi. Hann var allra manna drengiligastr ok vaskastr fyrir allra hluta sakar, ok sinn jafnaldra fekk hann aldrigi þann, er hans maki mundi vera fyrir sakar sterkleiks ok vænleiks ok allrar hæversku ok kurteisi.
   Attila konungur átti tvá sonu. Annarr heitir Erpr, en annarr Ortvin. Þessir þrír sveinar eru allir jafngamlir, ok svá mikit ann hverr þeirra öðrum, at varla megu þeir skiljast. Erka drottning ann mikit sínum sonum, Erp ok Ortvin, ok eigi minna ann hún jungherra Þether, sínum fóstra, ok slíkt sama Attila konungr, ok allra manna lof hafa þeir í Húnalandi.


317. Erka drottning heitir Þiðreki liðsinni sínu.

   (367) Á einum degi gengr Þiðrekr konungr af Bern í þá höll, er átti Erka drottning, ok hún sitr inni með sínar fylgiskonur. Ok er drottningin sér, at þar er kominn Þiðrekr konungr af Bern, stendr hún upp ok fagnar honum blíðliga ok lætr taka eina gullskál fulla af víni ok berr sjálf Þiðreki konungi ok mælti: "Vel kominn, góði herra, sit hér ok drekk með oss ok haf hér allt þat, er vér kunnum at veita yðr."
   Ok enn mælti hún: "Herra, hvaðan komtu eða hvat villtu eða áttu nokkut skylt erendi við oss, eða kanntu at segja oss nokkur ný tíðendi?"
   Þiðrekr konungr er nú fullr af harmi, ok nú flýtr vatn af hans báðum augum, ok svarar á þessa lund: "Frú, ek kom af mínuni garði, ok hingat á ek skyld erendi, en engi kann ek at segja ný tíðendi. En þó kann ek segja mikil tíðendi, ok eru nú forn. Ek minnist nú, hversu ek lét mitt ríki ok mína góðu borg, Bern, ok ina ríku Ravennam ok marga aðra dýrliga staði, ok svá kom ek á miskunn ok hald Attila konungs. Ok alls þessa hefi ek misst tuttugu vetr, ok þetta it sama harmar mik mjök. Þetta mál vil ek fyrir yðr kæra ok fyrir öllum Húnum, svá at spyrjast skal um allt Húnaland."
   (368) Nú svarar Erka drottning: "Góði herra Þiðrekr konungr, þat eru mikil tíðendi, er nú minnist þú á, ok þat er eigi kynligt, at yðr komi þat oftliga í hug. Þér hafið lengi í váru ríki verit ok veitt oss oft mikit lið, en þér hafið látit mikit ríki fyrir yðrum frænda Erminreki konungi. Nú ef þér vilið minnast ríkis yðars ok til ríða ok freista, at þér fáið unnit, þá er þat makligt, at Hýnir stoði yðr til með sinni liðveizlu. Skal ek ok vera inn fyrsti maðr, ok nú skuluð þér þat heyra, hvat ek mun til stoða þeirar ferðar. Ek vil fá þér mína tvá sonu, Erp ok Ortvin, ok þar með tíu hundrað riddara, ok enn hér með vil ek biðja Artila konung, at hann veiti yðr lið."
   Nú svarar Þiðrekr konungr ok bað drottningina hafa fyrir mikla þökk.


318. Erka drottning flytr mál Þiðreks við konung.

   Nú stendr upp Erka drottning ok tekr sín yfirklæði ok gengr til þeirar hallar, er í sat Attila konungr, ok Þiðrekr konungr fylgir henni. Nú er drottningin kemr fyrir hásæti Attila konungs, fagnar konungr henni vel ok lét bera henni eina gullskál fulla af víni ok gefr henni ok bað hana sitja í hásætinu hjá sér ok spyrr, ef hún hafi nokkur tíðendi fregit nýliga eða hvárt hún þykkist nokkut erendi eiga.
   Þá svarar Erka drottning: "Herra," segir hún, "ek á skylt erendi á yðarn fund, þat er Þiðrekr konungr af Bern hefir kært fyrir mér um hríð. Hann hefir oss á minnt, hversu hann var rekinn ór sínu ríki ok hversu hann lét sína góðu borg Bern ok Ravennam, ok allt sitt ríki hefir hann látit, ok nú ráða fyrir hans óvinir. Þat harmar hann mjök ok vill nú gjarna fara aftr í sitt land ok hefna sín, ef hann fær af yðr liðveizlu. Þiðrekr konungr hefir verit langa hríð hér í Húnalandi ok verit í mörgum háska, bæði í orrostum ok í einvígi, ok margan dag illan haft fyrir yðrar sakir. Hefir hann ok mikit lið veitt yðr ok með sínu sverði mikit land yðr unnit. Nú munuð þér þat vilja honum vel launa ok fá honum her af yðru landi til at vinna sitt ríki."
   (369) Þá svarar Attila konungr reiðuliga ok þykkir illa, at hann er þess beðinn. "Ef Þiðrekr konungr vill hafa lið at vinna sitt land eða várn styrk, þá má hann þess sjálfr biðja, eða er hann svá stolz, at hann vill eigi lið hafa, nema vér bjóðim honum?"
   Þá svarar drottningin: "Þiðrekr konungr má vel þetta erendi reka, ok eigi gengr honum þar til kapp eða metnaðr, at eigi rak hann sitt erendi. Fyrir því talaði ek heldr en hann, at hann hugði ok svá ek, at þá skyldi verða betra hans erendi en þá, at einn saman ræddi hann um. Ek skal veita honum til liðveizlu mína sonu, Erp ok Ortvin, ok þar með tíu hundrað riddara, vel vápnaða. Nú máttu segja, herra, hvat er þú vill honum fá."
   Þá svarar Attila konungr: "Frú, víst segir þú satt, at Þiðrekr konungr af Bern hefir lengi með oss verit ok margt gott oss gert ok mikit styrkt várt ríki, síðan hann kom í várt land, ok víst er þat makligt, at vér fám honum lið til at fá sitt ríki, ok enn fyrir því er þér rekið hans erendi, þá skal mér þykkja betra at gera þetta bæði fyrir hans sakir ok yðrar. Nú hafið þér veitt honum yðra tvá sonu ok tíu hundrað riddara. Þá skal ek veita honum minn mann markgreifa Roðingeir ok með honum tuttugu hundrað riddara ok alla vel búna."
   Þá mælti Þiðrekr konungr til Attila konungs: "Nú fór sem mér var ván at, at mikit gagn mundi mér af standa liðveizlu Erka drottningar, ok svá þat, herra, at þér mundið vel við verða at veita oss lið, ok þessa fullting viljum vér þiggja með þökk ok aufúsu, ok hafið fyrir guðs laun, ok nú dvelr mik ekki vætta."
   Þessi herr býst nú allan þenna vetr, ok er nú ekki vætta jafntítt ok jafnkært at smíða í Húnalandi sem at búa sverð ok spjót ok hjálma ok brynjur ok skjöldu, söðla hesta ok alls konar herneskju at búa, sem riddarar skulu hafa í her. Ok snemma þess várs safnast herr saman í Susat, sá er fara skal með Þiðreki konungi at vinna sitt ríki.


319. Erka drottning bjó sonu sína til ferðar.

   Ok nú er þessi herr er albúinn, þá er þat einn dag, at synir Attila konungs, Erpr ok Ortvin, ok inn ungi herra Þether ok með þeim margir ungir drengir sátu í einum apaldrsgarði, ok þá kom þar Erka drottning ok kallar til sín sína sonu ok mælti til þeira: "Mínir ljúfu synir, nú skal ek búa ykkr í ferð með Þiðreki konungi. Hann skal fara í sitt ríki at vinna þat."
   Hún lét færa þeim brynhosur, ok þeir vápna sik með, ok hér næst lætr hún taka tvær brynjur ok færa þeim. Þessar brynjur váru ljósar sem silfr ok af hörðu stáli gervar. Nú steypa þeir á sik brynjunum; þessar brynjur eru mjök búnar með rauðu gulli. Ok nú lætr hún færa þeim tvá hjálma. Þessir hjálmar eru skyggðir sem sverð, ok allir naglar, þeir er í standa, eru búnir af gulli. Ok nú hafa þeir spennt sínum hjálmum, þá lætr hún færa þeim tvá skjöldu. Hvártveggi þeira er þykkr ok steindr rauðum steini ok búnir með gulli, merki með stöng. En þat gegnir því, er þeir hafa eigi á sínum vápnum dýr eða fugla, at enn eru þeir eigi svá gamlir, at þeir hafi verit dubbaðir til riddara.
   Ok nú mælti Erka drottning grátandi: "Nú hefi ek búit ykkr til vígs mína báða sonu, ok þat hygg ek, at eigi skulu tveir konungssynir bera betri vápn en þit. Nú verið þit svá vaskir ok hraustir sem ykkur vápn duga, ok svá mikit sem í skiptir, at þit komið heilir heim, þá þykkir mér hálfu meira varða, at þit megið heita hraustir menn ok góðir drengir, þá er þit hafið verit í orrostu."


320. Drottning gerir Þether ór garði.

   (370) Nú kallar hún til sín sinn fóstra Þether ok lagði um hans háls báða sína arma ok kyssir hann ok mælti: "Minn ljúfi fóstri, Þether, sé hér nú mína tvá syni, Erp ok Ortvin, er ek hefi búna til vígs at fylgja Þiðreki konungi ok þér, er þit skuluð berjast til ykkars ríkis. Nú þessir þrír ungu sveinar, er þér eruð, ann hverr yðar svá mikit öðrum, at aldrigi kómuð þér svá í leik, at eigi vægði hverr yðar öðrum. Nú farið þér í ina fyrstu herför, fylgizt vel ok veiti hverr yðar öðrum lið í þessum leik, er nú komið þer í.
   Þá svarar Þether: "Frú, nú eru búnir þínir synir til orrostu ok ek. Nú hjálpi mér svá guð, at ek skal færa þér báða þína sonu heila. En ef þeir falla í orrostu, þá má ek eigi aftr koma, ok eigi skaltu þat spyrja, at ek lifa, ef þeir eru dauðir."
   Ok nú mælti drottning, at hann skal halda sín orð ok hafa fyrir guðs þökk, ef hann efnir þetta. Ok hún lætr færa honum hosur af góðu stáli ok eina góða brynju. Þessi er hvít ok hörð ok öll tvíger. Hann vápnar sik þessum vápnum. Þá færir einn riddari honum hjálm, er Erka drottning hefir búa látit. Þessi hjálmr er allr búinn rauðu gulli, en ofanverðr skyggðr sem gler. Þessi hjálmr er ok búinn með mörgum dýrligum steinum. Þá er tekinn einn skjöldr ok er færðr honum. Þessi er harðla sterkr, ok hann er lagðr ineð gulli ok rautt león á markat. Nú eru þessir þrír junkherrar vápnaðir, ok svá er sagt í fornum sögum, at engi maðr hafi sét þrjá konungs sonu með meiri kurteisi búna né meira gulli ok dýrum steinum en öll var herneskja þessa sveina.


321. Þiðrekr heldr af stað með her sinn.

   (371) Nú er í Susat svá mikill gnýr ok stormr af vápnabraki ok af alls konar kalli ok hestagneggjan ok alls konar gný af herinum. Allr þessi staðr er svá fullr af mönnum ok hestum, at engi maðr fær fram komizt, þótt ganga vili. Engi má heyra annars mál, ef eigi er við sjálft.
   Nú stígr Attila konungr upp á einn turn ok kallar hátt: "Hlýðið mér, allir menn, ok nemi staðar, meðan ek tala mitt erendi."
   Ok því næst verðr hljóð um alla borgina, svá er mikils metit hans erendi. Þá mælti konungrinn: "Svá lízt mér sem hér mun vera saman kominn mikill herr manna ok margir dýrligir höfðingjar. Nú skuluð þér svá fara með þenna her sem ek kenni yðr. Þiðrekr konungr skal fara einn saman með sinn her, en minn maðr, markgreifi Roðingeirr, hann skal fara með annan flokk með þeim riddurum, er ek hefi fengit Þiðreki konungi. Ok nú allir aðrir menn, þeir er saman eru komnir ok eigi eru taldir, þeir skulu fylgja mínum sonum ok inn ungi Þether."
   Ok þessu játta allir, er Attila konungr hefir boðit. Ná ríðr út af Susat markgreifi Roðingeirr með sína fylking. Hans herr er mikill ok vel búinn. Næst honum hlaupa á sína hesta jungherra Erpr ok Ortvin, hans bróðir, ok með þeira fylking er hertogi Nauðungr af Valkaborg. Hann hefir merki Þethers. Ok þar er Úlfráðr, frændi Þiðreks, ok þar er inn góði riddari Hjálprekr, frændi Þiðreks konungs.
   Ok er hann hleypr á sinn hest, þá mælti Erka drottning: "Góði vinr, Hjálprekr, þér fæ ek mína sonu til gæzlu ok látið þá með yðr ríða, þá er þér komið til orrostu."
   Þá svarar Hjálprekr: "Frú, þess vil ek sverja við guð, at aldri kem ek heim af þessi orrostu, ef ek læt þína sonu."
   Þá mælti Erka drottning ok bað hann hafa mikla þökk fyrir sín heit. Nú ríðr út af Susat Nauðungr hertogi ok þar næst Þether ok þar næst Erpr ok Ortvin ok góði riddari Hjálprekr, þá Úlfráðr ok allt lið þeira. Nú hleypr Þiðrekr konungr á sinn hest Fálka, ok meistari Hildibrandr hefir hans merki ok ríðr út fyrir Þiðreki konungi, ok Vildifer ok allr herr Þiðreks, sá er hans merki fylgir, ríðr nú út, ok er nú í þessum þrem flokkum eigi minni herr en tíu þúsundrað riddara ok mikill óvígr herr annarr.


322. Sendimenn Þiðreks flytja Erminreki hersögu.

   (372) Nú fara þeir sína leið með sinn her, ok ekki er af at segja þeira ferð. Þá er Þiðrekr konungr hefir á ieið snúit sínum her, þá kallar hann til sín tvá sína menn. Hann segir, at þeir skulu fara sem mest megu þeir dag ok nótt, til þess er þeir finna Erminrek konung ok segja, at Þiðrekr konungr ok Þether, hans bróðir, vilja nú ríða heim í Ömlungaland í sitt ríki ok fara með her, ok ef Erminrekr konungr vill verja landit, þá skal hann koma í gegn þeim við Gronsport með sinn her. Ok þessir tveir menn fara alla sína leið, ok eigi finna þeir Erminrek konung, fyrr en þeir koma í Rómaborg.
   Ok er þeir koma fyrir Erminrek konung, þá mæltí sá, er erendit bar: "Heyr þú konungr Erminrekr, þú ert víst ótrúr svikari. Þiðrekr konungr ok hans bróðir Þether hafa nú safnat her um allt Húnaland, ok þar eru með þeim tveir synir Attila konungs, ok nú vilja þeir hefna þess, er þú tókt af þeim þeira ríki með ósæmd, ok nú kann vera, at nú verði þér goldin öll þín ótrú, fyrir því at allan þenna vetr hafa þeir búit sitt lið, ok nú eru þeir á leið komnir. En ef þú vill verja þitt ríki, þá kom þú í gegn þeim til Gronsport. Ok nú sendi hann oss at segja þér þessa hersögu, ok vill hann eigi stelast á hendr þér eða á land þitt."
   Nú er Erminrekr konungr heyrir þessi tíðendi sögð, lætr hann taka tvá góða hesta ok góð klæði tveggja manna ok lætr fá þessum mönnum, er honum hafa sagt herboðit, ok mælti, at þeir skulu ríða heim ok hafa fyrir hans vináttu þessa sendiför, - "fyrir því at ek hræðumst alllítt her Húna, ef eigi koma þeir at oss óbúnum."
   Ok við svá búit ríða brott sendimenn.


323. Liðsafnaðr Erminreks konungs.

   En Erminrekr konungr sendir boð um allt sitt land, svá vítt sem þessi tíðendi spyrjast, at til hans komi hverr maðr, er svá er ungr eða svá gamall, at hann má vel ríða eða vápn sín bera eða þori at berjast, ok þetta herboð ferr þrjá daga ok þrjár nætr. En er þetta var liðit, þá er saman komit í Rómaborg saután þúsundrað riddara ok albúnir til bardaga, ok þeira er inn fyrsti maðr hertogi Viðga Velentsson af Fritila, ok þessir eru búnir með stinnum hornbogum ok svörtum hjálmum ok hvítum spangabrynjum.
   Þá mælti Viðga til Erminreks konungs: "Hér eru nú komnir allir mínir menn, ok eigi fæ ek samkat meira her á lítilli stundu, ok allir þessir eru nú fúsir at berjast við Hýni, en eigi em ek fúss at berjast við Þiðrek konung af Bern eða hans bróður Þether. En þó verð ek at gera nú slíkt er þú vill."


324. Erminrekr talar fyrir liði sínu.

   (373) Nú er svá mikit kall ok óp ok stormr um alla þessa borg ok vápnabrak ok hestagneggr ok þyss manna, at hvert stræti er nú fullt af hermönnum.
   Ok nú ferr konungr Erminrekr upp í einn inn hæsta turn ok kallar, at nú skulu honum allir hlýða. "Minn góði vinr, Sifka, þú skalt hafa mitt merki ok mína hirð ok eigi minna lið en sex þúsundrað riddara. En ef þú kemr í víg, þá skaltu hitta Þiðrek konung af Bern ok allir yðrir menn skulu hann sækja ok hans fylking ok væri þat drengiligt, at við þat slitir þú þessa orrostu, at þú bærir hans sverð þér í hendi."
   Ok enn kallar hann: "Minn góði frændi, Reinaldr, þú skalt vera hertogi yfir fimm þúsundrað riddara. Þú skalt stýra þessu liði til móts við Hýni, ok í þessi orrostu skuluð þér drepa margan mann. Minn frændi Þiðrekr konungr ok Þether hvártveggi þeira skyldi vera drepinn í þessi orrostu, ef þér fáið sigr. Ok enn heyrðu, góði vinr, Viðga, minn inn bezti hertogi, þú skalt hafa í þína fylking sex þúsundrað riddara, ok þessir allir eru fúsir at berjast. Þú munt eigi koma aftr í Rómaborg nieð ósigri. Ek vildi gjarna, at drepinn væri Þiðrekr konungr ok Þether, hans bróðir, er nú herja á mitt ríki, ok fyrir hvetvetna fram annat látið þér aldrigi koma heim með lífi sonu Attila konungs. Nú gefi yðr guð sigr í þessi ferð, ok farið heilir ok verið nú hraustir ok góðir drengir. Þar fyrir megið þér hafa orðlof."
   (374) Nú svarar Viðga ok lézt vera albúinn at berjast við Hýni, ok eigi þykkir honum illt at berjast við sonu Attila konungs, en ekki mein vill hann gera Þiðreki konungi, ef hann skal ráða. Nú láta þeir blása öllum sínum lúðrum ok hlaupa upp á sína hesta ok ríða með kalli ok ópi ok lúðragang út af borginni.


325. Fundr Hildibrands ok Reinalds.

   Nú fara þeir sína leið nieð sinn her norðr um fjall, ok eigi létta þeir sinni ferð fyrr en þeir koma í þann stað, er heitir Gronsport, ok þar hitta þeir fyrir norðan ána Þiðrek konung af Bern með sinn her. Nú setja Ömlungar niðr sín landtjöld fyrir sunnan ána, ok Hýnir hafa slegit sínum landtjöldum fyrir norðan ána, ok nú liggja þeir hér hvárirtveggju þessa nótt.
   Á þessi nótt var meistari Hildibrandr varðmaðr Þiðreks konungs af Bern yfir herbúðum. Ok þá er allir menn eru sofnaðir í herbúðum, þá ríðr Hildibrandr ofan með ánni einn saman leyniliga ok þar til, er hann hittir vað á ánni, ok ríðr nú yfir ána. Ok áðr en hann finni, ríðr maðr at móti honum, ok svá er myrkt af nótt, at hvárgi þeira sér fyrr en hvárr ríðr upp á annan.
   Nú mælti Hildibrandr: "Hverr ertu, riddari, er svá ósiðliga lætr ok svá ákafliga ríðr?"
   Þá svarar Reinaldr: "Eigi þarf ek at segja þér mitt nafn, nema ek vilja, fyrir því at þú ríðr einn saman sem ek. Ok eigi þarf ek at spyrja þik eftir nafni, fyrir því at ek kenni þik, þó at eigi sæimst vit á tuttugu vetrum. Þú ert meistari Hildibrandr, maðr Þiðreks konungs."
   Þá svarar Hildibrandr: "Þú segir satt, ek em víst Hildibrandr, inn bezti vinr Þiðreks konungs. Eigi vil ek því fyrir þér leyna, né fyrir engum manni í veröldu, at ek eni hans vinr, ok víst ertu vel kominn, minn inn bezti vin, Reinaldr, ok seg mér tíðendi af yðru liði."
   Þá svarar Reinaldr: "Þau eru in fyrstu tíðendi yðr nt segja, at yfir her Erminreks konuugs er einn hertogi Viðga, yðar inn góði vinr, ok annarr er Sifka, yðarr inn mikli óvinr, ok þat kann ek yðr annat at segja, at svá reið ek leyniliga af várum landtjöldum, at allir hyggja þat, at enn sofa ek í minni sæng. En ek vilda ríða á fund Þiðreks konungs ok segja honum tíðendi, ef eigi hitta ek þik, ok þat vilda ek víst, at honum færist vel at, en þó verð ek veita mínum mönnum, en engu vil ek leyna Þiðrek því, er hann vill vita af várri ferð."


326. Reinaldr segir Hildibrandi frá landtjöldum.

   (375) Ok nú ríða þeir báðir saman upp með ánni ok talast við. Ok nú kemr upp tungl, ok gerir svá ljóst, at þeir megu sjá yfir hvártveggja liðit.
   Nú mælti Hildibrandr: "Flvar er lið Sifka ok hans landtjöld? Hann er várr inn mesti óvinr. Nú mætta ek honum veita nokkut illr, ef eigi villtu meinat hafa."
   Þá svarar Reinaldr: "Þú mátt sjá eitt landtjald gult ok af upp stönginni þrír gullknappar stórir. Þat landtjald máttu vel kenna. Þat á Erminrekr konungr. Þar liggr Sifka í, en þó at ekki banna ek þér, þá máttu honum ekki niein gera at sinni, svá liggr þar um mikill herr."
   Þá mælti Hildibrandr: "Hvar er Viðga, várr kæri vin, með sitt lið?"
   Nú svarar Reinaldr: "Þú mátt sjá grænt landtjald ok af upp með stönginni einn mikill silfrknappr. Í þessu landtjaldi sefr Viðga ok þar margir Ömlungar, ok þeir hafa þess heitstrengt, at í dag skulu þeir kljúfa margan hjálm, þann er Hýnir munu upp setja, ok þat fá þeir vel efnt."
   Þá mælti Hildibrandr: "Hverr á þar landtjald svart?"
   Þá svarar Reinaldr: "Þar máttu vel kenna mitt tjald, þar sofa í mínir menn."
   Nú mælti Hildibrandr: "Nú hefir þú vel gert, er þú sagðir mér deili, hversu skipat er yðrum herbúðum. Nú skaltu fara með mér upp með ánni gagnvart því, er standa vár landtjöld, ok skal ek segja þér, hversu vér hötum skipat várum herbúðum," - ok svá gera þeir.


327. Menn Sifka hitta Hildibrand ok Reinald.

   Ok þá er þeir ríða upp með ánni, ríða í gegn þeim fimm menn. Þat eru Ömlungar ok eru af liði Sifka ok hans varðmenn. Nú ríða þessir fimni djarfliga at þeim ok hyggja, at þetta muni vera Hýnir ok fara á njósn í her þeira ok bregða sverðum ok vilja drepa þá. Nú bregðr Hidibrandr sverði sínu alldjarfliga ok ríðr í gegn þeim. Nú mælti Reinaldr, ok biðr þá eigi ríða at svá hart, - "þessi maðr fylgdi mér hingat ok er minn maðr."
   Nú þykkjast þessir kenna, at þetta mun vera meistari Hildibrandr ok höggva til hans á hans hjálmhött ok sundr hjálmhöttinn, ok ekki vætta bítr hjálminn. Nú höggr Hildibrandr til eins þeira með sverði á hans háls, svá at af flýgr höfuðit ok sá fellr dauðr af hestinum, ok at svá búnu skiljast þeir, því at Reinaldr vill eigi, at þeir berist lengr. Ríðr nú Reinaldr ok Hildibrandr sem þeir höfðu ætlat, ok varðmenn ríða leið sína.


328. Enn frá viðræðum Hildibrands ok Reinalds.

   Nú koma þeir Hildibrandr á árbakkann gagnvart herinum. Þá mælti Hildibrandr: "Þar máttu sjá landtjald ok fimm stangir ok gullknappr á hverri, þat er auðkennt, þat er tjald Þiðreks konungs. Ok þar máttu sjá á hægra veg rautt landtjald með rauðu silki. Þat er með níu stöngum ok níu gullknöppum. Þat er landtjald Attila konungs. Þar í eru synir Attila konungs ok junkherra Þether, bróðir Þiðreks konungs, ok vill hann nú hefna sinnar svívirðingar."
   Ok enn mælti hann: "Á vinstra veg frá Þiðreki konungi máttu sjá eitt landtjald grænt. Þat er tjald markgreifa Roðingeirs, ok vill hann nú veita lið Þether ok Þiðreki konungi. Nú hefi ek sagt þér, hversu sett eru vár landtjöld, ok þat skal spyrja með sönnu Sifka, at Þiðrekr konungr vill helzt láta sitt merki í gegn fara Sifka, ok þat skal hann spyrja."
   Þá mælti Reinaldr: "Sifka hefir áðr svá ætlat at berjast við Þiðrek konung, en mitt merki vil ek láta fara í gegn markgreifa Roðingeir. Honum fylgja Hýnir. Þeir eru ekki várir vinir. En þá verðr Viðga, várr vinr, með sína fylking berjast við junkherra Þether ok junkherra sonu Attila konungs, ok er hann þó heldr trauðr at berjast við Þether fyrir sakir hans bróður, Þiðreks konungs, en þó mun svá vera verða."
   Ok nú kyssir hvárr þeira annan ok skiljast, biðr hvárr þeira annan vel fara.


329. Reinaldr hindrar Sifka í at sækja eftir Hildibrandi.

   Ríðr Hildibrandr nú heim til sinna landtjalda ok þar til vaðsins, er áðr hefir hann yfir riðit, en Reinaldr í sín landtjöld. Ok er hann kemr í landtjald, þá er þar fyrir honum Sifka með marga menn ok er nú albúinn at berjast. Hann hefir spurt um för Hildibrands ok vill nú ríða eftir honum ok drepa hann.
   Þá mælti Reinaldr til Sifka: "Villtu ríða eftir Hildibrandi ok drepa minn góða vin með þínu liði, þá má ek á alllítilli stundu fá eigi minna lið en þú hefir, ok skaltu þá fyrr við mik berjast en við hann, ok væntir mik, áðr þú náir Hildibrandi, at fyrr skaltu láta margan nvann, ok þó er meiri ván, at hann ríði sína leið at sinni, hvárt er þú ríðr eftir honum eða eigi."
   Þá svarar Sifka: "Þú Reinaldr, villtu gerast óvinr Erminreks konungs, er mik setti höfðingja til þessarar herfarar, ok þú vill fyrir standa várum óvinum?"
   Þá svarar Reinaldr: "Ek vil eigi vera óvinr Erminreks konungs, heldr vil ek veita yðr lið til orrostu, þótt ek berist við vára frændr ok vini, en eigi má ek þetta veita yðr, at þér drepið Hildibrand, er hann ríðr einn undan. Nú kann vera, at þenna inn sama dag fáið þér fullgóða kosti at hitta Hildibrand, þá er hann kemr með sínum mönnum. Nú vil ek þat engum banna, at til hans ríði, ok kann þá vera, at sjálfr veri hann sik."
   Ok af þessum orðum lezt Sifka ok hans menn ok ríða eigi eftir Hildibrandi. En Hildibrandr ríðr heim til landtjalda Þiðreks konungs, ok er þá í dagan. Hann segir Þiðrekí öll þau tíðendi, er hann varð varr á þeiri nótt. En konungr segir, at enn fór hann drengiliga sem fyrr.


330. Frá herskipan ok merkjum höfðingja.

   (376) Ok nú er morgnar ok alljóst er orðit, stendr Þiðrekr konungr upp ok lætr blása sín básún, ok þegar í stað lætr við kveða junkherra Þether sína lúðra ok slíkt it sama markgreifi Roðingeirr, ok standa nú upp allir ok vápna sik. Ok er þeir koma á sína hesta, þá ríðr fyrir meistari Hildibrandr ok berr í sinni hendi merkistöng Þiðreks konungs, ok þegar eftir honum ríðr Þiðrekr konungr ok hverr eftir öðrum allir hans menn ok ríða til þessa vaðs, er áðr um nóttina hafði yfir riðit Hildibrandr.
   Ok er þat sjá Ömlungar, lætr Sifka blása básún Erminreks konungs. Ok er þetta heyrir Viðga ok Reinaldr, þá láta þeir blása öllum sínum mönnum til at vápnast ok búa sik til orrostu. Ok nú hleypr Viðga á sinn hest Skemming með öllum sínum vápnum ok er albúinn at berjast, slíkt sama Reinaldr með sinn her. Valtari af Vaskasteini er nú kominn á sinn hest ok berr í hendi sér merkistöng Erminreks konungs. Þat merki er á þá lund gert, at inn ytri hlutr merkisins er svart silki sem hrafn, en annarr hlutr er silki, litt sem gull, en imi þriði hlutr merkisins er grænn sem gras, ok utan við þat merki er saumat sjautigir dynbjöllur af gulli. Svá hringir þetta merki ok glymr, at heyrir um allan herinn, þegar er riðit er merkit eða vindr berr þat. Ok hér eftir ríðr Sifka með alla sína fylking, sex þúsundrað riddara ok mikinn fjölda sargenta.
   Ok er Þiðrekr konungr sér merki Erminreks konungs ok hann veit, at þar fylkir Sifka, þá kallar hann meistari Hildibrandr skyldi bera þar í mót hans merki. Þat er gert af hvítu silki. Þar stendr í leó if gulli með kórónu, ok þar fylgja dynbjöllur af gulli, eigi færi en sjautigir. Þetta merki hefir Erka drottning látit gera ok gaf Þiðreki konungi.
   Nú ríða saman þessar tvær fylkingar. Reinaldr ríðr með sínum flokk. Hans merki er á þessa lund búit: Þat er rautt silki sem blóð, ok fyrir ofan á millum ok spjótsins eru þrír knappar af gulli, ok hann stefnir sínum her í gegn markgreifa Roðingeir. Ok þá ríðr Viðga með sinn her. Hans merki bar inn sterki Runga, er engi risi fekkst, sá er honum væri jafnsterkr. Þetta merki er svart ok af hvítum steini hamarr ok töng ok steði. Hér í gegn ríðr hertogi Nauðungr ok berr í sinni hendi merki hvítt ok á markat leó af gulli, ok þat merki gaf Erka drottning Þether. Ok þar eftir ríðr junkherra Þether ok tveir synir Attila konungs, Erpr ok Ortvin, ok inn góði riddari Hjálprekr, er allra riddara er kurteisastr ok vaskastr. Þeira skor er búin allt með rauðu gulli, svá at ljóminn stendr af sem á loga sæi.


331. Fall Vildifers ok Valtara ok flótti Sifka.

   (377) Nú ríða þessar sex fylkingar saman. Þiðrekr konungr af Bern ríðr nú fram með sinn hest Fálka ok sitt góða sverð Ekkisax ok höggr á tvær hliðar sér menn ok hesta ok fellir hvern yfir annan allt þar, sem hann ferr. Ok fyrir honum ríðr meistari Hildibrandr með hans merki ok drepr margan mann annarri sinni hendi, ok þeira góði félagi Vildifer fylgir þeim alldrengiliga, ok er þessi orrosta in harðasta, ok falla nú mjök Ömlungar af liði Sifka.
   Ok nú kallar Þiðrekr konungr hátt ok eggjar sína menn ok mæti: "Fram hart, várír menn, ok berizt nú af kappi miklu ok drengskap. Þér hafið oftliga barizt við Rúzimenn eða Vilkinamenn, ok fengum vér þá oftast sigr, en nú í þessi orrostu sækjum vér várt land ok ríki, ok hér af megum vér heita miklir menn, ef vér fám várt eiginland. Ok heðan af verðr þessi veizla miklu ákafari."
   Ok nú ríðr Þiðrekr konungr í miðja fylking Sifka ok drepr menn ok hesta ok allt þat, sem fyrir honum verðr, ok svá fram í gegnum þeira fylking ok aftr aðra leið. Hann hræðast nú allir, ok engi þorir fyrir honum at standa, hvar sem hann ríðr, ok þá hefir hann drepit ótal manna.
   Á annan veg í miðri fylking Ömlunga ríðr Vildifer, ok fyrir honum falla Ömlungar, ok hvar sem hann kom í herinn, þá heldr engi maðr sínum hesti ok sínum vápnum fyrir honum, ok nú hefir hann drepit marga ríka höfðingja, ok er hann enn eigi sárdrafa. Þetta sér hertogi Valtari af Vaskasteini, hversu mikinn skaða Vildifer gerir á Ömlungum ok fyrir honum flýja Ömlungar, hvar sem hann kemr fram, ok ríðr í gegn honum allkappsamliga ok leggr merkispjótinu fyrir hans brjóst, ok spjótit gengr í gegnum hann ok út um herðarnar. Ok nú höggr Vildifer af sér spjótskaftit ok ríðr at Valtara ok höggr á hans lær við söðlinum, ok sundr tekr brynjuna, svá at í söðlinum nam staðar ok sinn veg fell hvárr af sínum hesti dauðr á jörð.
   Ok nú er Sifka sér, at hans merki er fallit ok drepinn er inn máttki kappi Valtari, snýr hann sínum hesti undan ok flýr ok þar eftir allt hans lið. En Þiðrekr konungr ok allir hans menn reka flóttann ok drepa þá allan þann dag ok fylgja þeim allan þann dag langa leið ok skiljast eigi við, fyrr en drepinn er mestr hluti þessa hers, ok er þat langa hríð, at Þiðrekr konungr ríðr, áðr hann skilist við ok hann snýr aftr.


332. Viðga fellir Nauðung hertoga.

   (378) Nú sér Viðga, at Sifka flýr ok allir hans menn, ok nú veit hann, at eígi fá Ömlungar sigr, ef svá ferr í öðrum stað sem hér, ok ríðr Viðga fram alldjarfliga. Hann sér, hvar ríðr hertogi Nauðungr ok hefir drepit margan mann. Viðga ríðr at honum ok hvárr í móti öðrum, ok því næst verðr in harðasta orrosta, ok með því skílja þeir sitt einvígi, at Viðga reiðir upp annarri hendi sitt sverð Mímung ok höggr sundr merkistöngina, ok fellr merkit á jörð, ok í þessu bili annat högg á hans háls, svá at sundr tekr brynjuna ok hálsinn, ok fellr sér hvárt á jörðina, höfuðit ok bolrinn. Ok þetta sjá junkherrar.
   Þá mælti Ortvin við Hjálprek, sinn félaga: "Máttu sjá, hversu inn illi hundr Viðga gerir skaða á várum mönnum, ok nú hefir hann drepit várn hertoga Nauðung? Ríðum nú til hans ok látum eigi lengr fara á þessa lund."


333. Viðga fellir sonu Attila konungs ok Þether.

   (379) Hér eftir ríðr fram Ortvin alldrengiliga í móti Viðga ok með honum Hjálprekr ok þar í mót inn sterki Runga, ok verðr nú þessi orrosta forkunnar sterk, ok áðr en létti, falla til jarðar dauðir Ortvin ok hans félagi Hjálprekr. Ok er þetta sér Erpr ok Þether, þá ríða þeir fram allhreystimannliga, ok berjast af miklu kappi Þether ok Runga, ok eitt mikit högg höggr Þether á hans hjálm ok klýfr hjálminn ok höfuðit, svá at í jöxlunum nam staðar, ok fell Runga dauðr til jarðar. Ok í þessu bili hefir nú Viðga drepit Erp.
   Þá er þetta sér Þether, at drepinn er junkherra hvártveggi, Erpr ok Ortvin, þá ríðr hann í gegn Viðga reiðr, ok nú vill hann lata sitt líf eða hefna sinna fóstbræðra ok höggr nú at Viðga oft ok hart.
   Þá mælti Viðga: "Ertu þar, Þether, bróðir Þiðreks konungs af Bern? Ek kenni þik. Ríð á braut ok í annan stað. Fyrir hans sakir vil ek ekki mein þér gera, ok berst við aðra menn."
   Þá svaraði Þether: "Þat veit guð, fyrir því at fallnir eru mínir junkherrar, Erpr ok Ortvin, ok þú inn illi hundr hefir þá báða drepit, þá vil ek víst eigi lifa, nema ek fá hefnt þeira, ok annathvárt skal vera, at þú skalt fella mik dauðan af mínum hesti, eða ek skal vera þinn banamaðr."
   Ok nú höggr hann enn hálfu sterkligar ok sækir nú allra fastast.
   Nú mælti Viðga: "Þat veit guð með mér, at þat geri ek nauðigr, ef ek drep þik, fyrir sakar þíns bróður, Þiðreks konungs af Bern."
   Þá hjó Þether til Viðga af öllu afli á hans hjálm, en þessi hjálmr er svá harðr, at ekki stál er harðari. Nú stökkr sverðit af hálminum fram ok hleypr ofan fyrir framan söðulbogann, svá at af tekr höfuð hestsins fyrir framan bogann, ok þar lét Skemmingr sitt líf, hestr Viðga.
   Nú mælti Viðga, þar sem hann stendr á jörðunni: "Þat veit inn helgi guð, at nú geri ek þat verk, at víst hugða ek, at eigi skylda ek gera, ok svá mikil nauð hendir mik nú, at nú verð ek láta mitt líf eða enn öðrum kosti verð ek nú at drepa þik."
   Ok nú tekr Viðga báðum höndum of meðalkafla síns sverðs Mímungs ok reiðir upp ok höggr nú á bak Þether, svá at sverðit beit í sundr brynjuna ok búkinn, ok fell hann með tveim hlutum á jörðina. Ok hér eftir verðr nú mikil orrosta, ok drepr Viðga margan mann, ok hann lætr nú ok margan mann af Ömlungum.


334. Fall Úlfráðs ok flótti Ömlunga.

   Góði riddari Ulfráðr berst nú ok allan þenna dag af miklu kappi. Hann berr merki markgreifa Roðingeirs. Hann er nú riðinn langt fram í her Ömlunga ok höggr á tvær hliðar sér menn ok hesta, ok honum fylgir markgreifi Roðingeirr alldrengiliga, ok hafa nú drepit mikinn fjölda manna, ok engi skor stendr fyrir þeim.
   Slíkt sama ríðr fram frá sínum mönnum Reinaldr inn mæri riddari ok höggr Hýni ok kastar hverjum yfir annan, ok alla hefir hann sína brynju blóðga ok sinn hest. Hann sér nú, hversu mikinn skaða gerir Úlfráðr, hans frændi, á Ömlungum, ok nú vilja flýja hans menn fyrir markgreifa Roðingeir ok Úlfráði.
   Nú ríðr Reinaldr í móti þeim alldrengiliga með miklu kappi ok setr sitt glaðel fyrir brjóst síns frænda Ulfráðs, svá at sundr nam brynjuna ok brjóstit ok út um herðarnar, ok fellr hann dauðr af sínum hesti. Þessu nær er staddr markgreifi Roðingeirr ok tekr upp sína merkistöng ok heldr upp merkinu ok ríðr nú fram allra djarfligast. Hann höggr sínu sverði til riddara, er bar merkit, á hans háls, svá at af nam höfuðit ok sundr merkistöngina, ok fellr merkit á jörð.
   (380) Nú er þetta sá Ömhmgar, at fallit er merkit Reinalds ok Sifka hefir flýit, ok nú flýja allir Ömlungar. Ok er Reinaldr sér, at allt hans lið flýr, þá verðr hann ok at flýja sjálfr.


335. Þiðrekr spyrr fall junkherra ok bróður síns.

   Hér eftir ríðr einn riddari allkappsamliga at Þiðreki konungi, þat er hans maðr, ok segir ok kallar: "Góðr herra Þiðrekr konungr, ríð eigi lengr eftir þessum her. Ríð heldr aftr. Ek kann segja þér ill tíðendi ok mikil ok eru sönn. Inn illi hundr Viðga drap fyrst þinn góða hertoga Nauðung, ok þar næst hefir þú látit Ortvin ok hans bróður Erp, þína junkherra, ok enn er drepinn þinn góði vinr Hjálprekr, ok nú er dauðr þinn bróðir Þether, ok þetta allt hefir gert inn illi hundr Viðga. Ríð aftr, herra, ok hefn þeira."
   (381) Nú svarar Þiðrekr konungr: "Hvat gaf guð mér at sök, er hann lét koma svá illan dag yfir mik, at ekki vápn festi á mér í dag ok ek hefi ekki sár, en mínir junkherrar eru báðir dauðir ok minn ljúfi bróðir Þether. Ok þótt þat relja ek, at hann er dauðr, þá má ek þat vel bera, ef mínir junkherrar lifði, fyrir þá sök at frá þessum degi má ek eigi koma í Húnaland. Ok nú verð ek deyja eða hefna minna junkherra."


336. Dauði Viðga.

   Nú snýr hann aftr sínum hesti Fálka ok keyrir hann fast með sporum, ok honum fylgir nú allr hans herr, ok svá ríðr hann hvatt ok þjóðsynliga, at engi maðr fær honum fylgt. Ok nú ríðr hann þar til, er orrostan hefir verit, ok svá er hann nú reiðr ok harmsfullr ok grimmr, at eldr brennandi flýgr af hans munni ok engi riddari er svá djarfr, at við hann þori at berjast. Ok er þetta sér Viðga, þá flýr hann sem aðrir menn. Þann hest, sem átt hafði Þether, þeim ríðr Viðga sem skyndiligast ofan með ánni Músúla.
   En Þiðrekr konungr ríðr eftir honum, ok nú kallar Þiðrekr konungr á Viðga: "Þú inn illi hundr, bíð mín. Ek vil hefna bróður míns, er þú drapt, ok eigi skaltu lengr lifa. Ef þú þorir at berjast við einn mann, þá bíð mín."
   En Viðga lætr sem hann heyri eigi ok ríðr nú allra hvatast, ok enn kallar Þiðrekr annat sinn ok bað hann bíða, ef hann þorir, ok segir, at þetta er skömm at flýja fyrir einum manni ok hann vill hefna bróður síns.
   Þá svarar Viðga: "Ek drap þinn bróður nauðigr, ok eigi hefði ek hann drepit, ef ek mætta halda mínu lífi, ok ef ek fæ þetta bætt við þik með gulli ok silfri, þá vil ek víst bæta."
   Ok nú ríðr hann allt þat, er hans hestr má fara, en Þiðrekr sækir eftir honum. Ok nú ríðr Viðga út á sjóinn, en Þiðrekr er nú kominn náliga at honum. Ok í þessu bili sökkr Viðga í sjóinn, ok nú skýtr Þiðrekr konungr spjóti eftir honum ok spjótskaftit stóð eftir, er í hafði bitit jörðina í árósinum, ok þar stendr þat spjótskaft enn í dag, ok þat má þar sjá hverr, er þar kemr.


337. Þiðrekr konungr snýr aftr til Húnalands.

   (382) Nú ríðr Þiðrekr konungr aftr, þar sem barizt hafði verit, ok sér hann þar fallinn margan sinn mann, vin ok frænda, ok nú kemr hann þar at, er liggr hans bróðir Þether, ok þá mælti hann: "Þar liggr þú minn bróðir Þether. Þat er mér hinn mesti harmr, er þú ert svá búinn."
   Ok nú tók hann upp hans skjöld ok kastar á brott þeim skildi, er áðr hefir hann, fyrir því at sá er högginn til ónýts. Ok nú gengr hann þar til, sem váru hans junkherrar fallnir með sínar inar hvítu brynjur ok ina hörðu hjálma, ok þó hafði þat nú ekki tjóat, því at þó höfðu þeir nú fallit.
   Ok nú mælti Þiðrekr konungr: "Mínir ljúfu junkherrar, þat er mér mestr harnir, er ykkr hefi ek látit, ok hvat má ek nú fara heim í Susat? Þat veit guð með mér, heldr vildi ek hafa borit stór sár ok værið þit heilir."
   Ok nú gengr Þiðrekr konungr brott, ok allir hans menn eru nú til hans komnir.
   Þá mælti Þiðrekr konungr: "Heyr þú nú, markgreifi Roðingeirr, ber þú mína góða kveðju Attila konungi ok frú Erka drottningu heím í Húnaland. Aldri síðan vil ek koma í Húnaland, svá niargan dreng góðan sem Attila konungr hefir látit fyrir mínar sakir."
   Ok nú svarar markgreifinn ok margir aðrir höfðingjar ok segja: "Eigi skaltu svá gera. Þat kann oft henda í orrostu, at höfðingjar láta sína dýrliga drengi ok fá þó sjálfir sigr, svá sem hér er. Nú skaltu þat vel þakka, at þú fekkt sigr, en eigi skaltu fyrirláta þik, þótt þú hafir látit þína junkherra. Vér skulum heldr biðja Erka drottning, at hún verði vel við þat, þótt hún hafi misst sinna sona, ok allir skulum vér þar til stoða þér, svá at Attila konungr skal nú eigi vera þér verri vinr en áðr."
   Nú mælti Þiðrekr konungr ok kveðst aldri myndu heim fara at svá búnu, - "fyrir því at ek hét Erka drottning, at ek skyldi færa henni báða sonu sína, en nú hefi ek þat eigi efnt."
   Þá gengu til Þiðreks konungs allir höfðingjar ok allir riddarar ok sögðu: "Góði herra Þiðrekr konungr, far heim með oss í Húnaland. Vér skulum þér svá til stoða, at Attila konungr ok Erka drottning skal nú vera þinn vin eigi minni en áðr. Villtu eigi fara aftr í Húnaland, þá viljum vér allir þér fylgja. Far þú eftir þínu ríki ok berst við Erminrek konung, ok viljum vér aldri aftr koma, fyrr en þú hefir þitt ríki."
   Þá svarar Þiðrekr konungr: "Þat þori ek víst eigi at fara með her Attila konungs lengr at sinni, svá illa sem at hefir borit, er ek lét hans tvá sonu, ok heldr verð ek heim fara með yðr."
   Ok nú snúa þeir aftr öllum herinum ok fara alla leið sína, allt þar til er þeir koma í Húnaland á fund Attila konungs í Susat.


338. Attila ok Erka drottning spyrja fall sona sinna.

   (383) Nú er Þiðrekr konungr kemr í Susat, þá gengr hann í eitt lítit hús ok vil] nú víst eigi koma at finna Attila konung ok Erka drottning.
   Nú gengr markgreifi Roðingeirr í höll Attila konungs ok fyrir hann ok mælti: "Sit heill, herra Attila konungr."
   Ok þá svarar Attila konungr: "Vel kominn minn maðr, markgreifi Roðingeirr. Hver tíðendi kanntu at segja mér af yðvarri ferð? Hvárt lifir Þiðrekr konungr af Bern, eða hvárt hafa Hýnir sigr fengit eða ósigr, eða hvárt hefir yðr farit vel at eða illa?"
   Þá svarar markgreifi Roðingeirr: "Lifir Þiðrekr konungr, ok Hýnir hafa sigr fengit í orrostu, ok þó hefir oss illa farizt fyrir þá sök, at vér höfum látit vára junkherra, Erp ok Ortvin."
   Nú grætr Erka drottning, er hún heyrir þetta sagt, ok náliga allir þeir, er inni eru í höllinni.
   Þá mælti Attila konungr: "Hverir hafa fallit af Húnum með mínum sonum?"
   Þá svarar markgreifinn: "Herra, margir dýrligir drengir, inn fyrsti maðr jurikherra Þether af Bern ok þinn góði vin Iljálprekr ok hertogi Nauðungr, Vildifer ok margir aðrir góðir drengir ok miklir höfðingjar, ok svá hafa Ömlungar látit fyrir oss hálfu fleiri menn, ok með flótta kómust undan, þeir er lífit þágu."
   Nú mælti Attila konungr ok varð við drengiliga þessi tíðendi: "Nú er enn sem fyrr, þeir verða at falla, er feigir eru, ok engum manni gefr líf góð vápn eða mikit afl, ef þó skal hann deyja. Víst reyndi þat hér í þessi ferð, at in beztu vápn, er búnir váru með mínir synir, Erpr ok Ortvin, ok þeira fóstbróðir Þether, þar með lágu þeir nú allir dauðir."
   Ok enn mælti Attila konungr: "Hvar er nú minn góði vin Þiðrekr konungr?"
   Þá svarar einn maðr: "Í einu steikarahúsi þar sitr nú Þiðrekr konungr ok meistari Hildibrandr, ok þar hafa þeir af farit sínum vápnum ok vilja eigi koma í augsýn þér, herra, svá þykkir honum illa, er hann lét sína junkherra."
   Þá mælti Attila konungr: "Mínir tveir riddarar, gangið út ok biðið Þiðrek konung, minn vin, inn koma. Hann verðr enn mik hitta, þó at á þessa lund hafi at borizt."
   Þessir tveir riddarar ganga þar, sem sat Þiðrekr konungr af Bern, ok biðja hann ganga inn fyrir Attila konung, ok segja þeir sik eftir honum senda. Þiðrekr konungr svarar, at miklu er honum í sínu skapi þyngra ok meiri harmr en hann vili koma með öðruni mönnuni at svá búnu. Ok þessir riddarar ganga inn ok segja Attila konungi, at Þiðrekr konungr vill eigi koma í augsýn honum.


339. Erka drottning hughreystir Þiðrek konung.

   (384) Eftir þetta stendr upp Erka drottning grátandi ok með henni hennar þjónustukonur ok gengr þar til, er sat Þiðrekr konungr. Ok er hún kemr í húsit, mælti hún við Þiðrek konung: "Góði vinr, Þiðrekr, hversu vörðu sik mínir synir báðir, eða hversu góðir drengir váru þeir, áðr þeir fellu?"
   Þá svarar Þiðrekr konungr af miklum harmi: "Frú, víst váru þeir góðir drengir, ok vel vörðu þeir sik, ok engi þeira vildi frá öðrum skiljast."
   Þá gekk hún at honum ok lagði báðar sínar hendr of háls hans ok kyssti hann ok mælti: "Góði vinr, Þiðrekr konungr, gakk nú með mér inn í höll til Attila konungs ok ver nú vel kominn ok ver kátr. Oft hefir svá til borit fyrr sem nú, at þeir menn fengu bana í orrostu, en þess var auðit, ok þeir, er eftir lifa, verða þó sjálfra sín at gæta. Ekki týr at harma dauða menn. Ver nú kátr ok vel kominn með oss ok Attila konungi ok gakk nú með mér."
   Nú stendr Þiðrekr konungr upp ok gengr inn eftir Erka drottning í höllina. Ok er hann kemr fyrir Attila konung, stendr konungr upp ok biðr Þiðrek konung vera vel kominn ok kyssir hann ok bað hann sitja hjá sér í hásæti enn sem fyrr, ok þetta þekkist Þiðrekr konungr ok er nú með Attila konungi enn langar hríðir, ok er þeira vinfengi nú engu verra en fyrr.


340. Dauði Erku drottningar.

   (385) Tveim vetrum síðar en barizt hefir verit við Gronsport, tekr sótt Erka drottning, ok er þessi sótt hættlig, svá at þat þykkist hún finna, at hún muni eigi lengi lifa, ef eigi vill létta þessi sótt, svá ferr sóttin ákaft. Ok nú á einum degi sendir hún orð Þiðreki konungi, at hann komi til hennar. Ok er hann spyrr, at hún sendir honum orð, þá ferr hann þegar í stað á hennar fund. Ok er þau finnast, þá kveðr vel hvárt þeira annat.
   Ok nú mælti Þiðrekr konungr: "Þetta má vera inn mesti harmr, ok ef þessi sótt fær þér fyrir komit, má mikit spillast Húnaland, ef sá dýrlig kona fær bana, ok þat veit guð, ef svá berr til, at þá læt ek minn inn bezta vin."
   Ok nú mælti Erka drottning: "Þiðrekr, þú hefir verit mikill vinr várr ok Attila konungs, ok mikit hefir þú styrkt várt ríki, ok mikit gott eigum vér þér at launa. Nú kann svá til bera, at þessi sótt skili vára vináttu. Nú vil ek, at þér þiggið af oss vingjafir. Ek vil gefa þér fimmtán merkr af rauðu gulli í einu staupi ok hér með öll klæði skorin af purpura, er engi maðr sá dýrligri en hér var í skorit. Þetta megu vera yður sæmdarklæði ok tignar. Jungfrú Herað, mín frændkona, hana vil ek yðr gefa, ok gætið svá hennar ráðs."
   Þá svarar Þiðrekr konungr: "Góða frú Erka drottning, víst er þín sótt hættlig. Mikla vináttu hefir þú lýst við oss nú sem fyrr. Bæti guð þér nú þína sótt, en ekki fám vér at gert. Enn meira er Attila konungi at láta slíka konu en mikinn hlut Húnalands."
   Ok þá var Þiðreki konungi svá mikill harmr, at hann grét sem barn ok ekki fekk hann fleira um rætt, ok nú gekk hann í brott.
   Ok enn mælti Erka drottning: "Hvar er minn kæri vin, meistari Hildibrandr?"
   "Hér em ek," sagði hann ok gekk til hennar ok spyrr, hvat hún vill. Hún tók af hendi sér sinn inn bezta gullhring ok gaf honum ok mælti, at þau skulu skiljast vinir ok svá finnast, þá er þau hittast.
   Þá svarar meistari Hildibrandr: "Frú, haf fyrir guðs laun þessa vingjöf ok niarga aðra, er þú gaft mér fyrr, ok alla vináttu, er þú veittir bæði mér ok Þiðreki konungi."
   Ok nú grætr meistari Hildibrandr ok allir þeir, er hjá eru.
   Þá mælti Erka drottning við sína riddara ok biðr kalla til sín Attila konung heldr skyndiliga. Ok er þessi riddari hefir rekit hennar erendi, stendr Attila konungr upp skyndiliga, ok þegar sem hann kemr fyrir hennar sæing, spyrr hann, hvat hún vill honum.
   Erka drottning sagði: "Ríki konungr Attila, nú kann vera, at vit skilimst, ok kann svá til bera, at þú verðir kvánlauss, þá muntu eigi lengi þat vilja. Leita þér góðrar kvánar ok dýrligrar, sem vert er, en ef þú tekr illa konu, þá má þat vera þitt gjald ok margra annarra. Góði herra Attila konungr, tak eigi konu af Niflungalandi ok eigi af kyni Aldrians, ok ef þat gerir þú, þess mundu gjalda, ok af engum hlut mun jafnmikit óhapp standa um þína daga ok þinna barna sem af þessu, ef þetta gerir þú."
   Ok þá er hún hefir þetta mælt, snýst hún frá honum, ok því næst andast hún. Ok þá er þat spyrst, at Erka drottning er dauð, þá hannar þat ok grét hvert barn ok hverr maðr of allt Húnaland ok víða annars staðar, ok þat mæla allir, at aldri kom dýrligri kona í Elúnaland eða sú, er fleirum mönnuni hefði gott gert en Erka drottning, ok þat með, at enga konu í Húnalandi hafa fleiri menn grátit.


341. Útför Erku drottningar.

   (386) Attila konungr lætr búa vegliga um lík sinnar frú drottningarinnar, ok var hún jarðat við borgarvegginn, ok yfir hennar grefti stóð Attila konungr ok Þiðrekr konungr af Bern ok allir inir dýrligstu menn, er þá váru í Susat, ok allir grétu enn með nýju hennar dauða.