Geyti Áslaksson (Galta táttur)

Fra heimskringla.no
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Faeroysk.gif


A. C. Evensen

Lesibók
Tórshavn 1911

Geyti Áslaksson (Galta táttur)


1.
Tostan fór til Noregis
at kæra sína neyð:
vár bróðir hevir undir seg tikið
allan Onglands eyð.


2.
Tostan jall gár for Harald kong,
svor á sína lund:
vár bróðir hevir undir seg tikið
alla Onglands grund.


3.
Tær bjóði eg nú Haraldur kongur
boga mín at røkja,
eg trúgvi tær ein manna best
við odd og egg at søkja.


4.
Tú tarft ikki Tostan jall
meg til ferðar eggja:
stórum skipum hóskar lítið,
tí grunt er at landi at leggja.


5.
Fjórðingin, ið eg tær bjóði,
mín bróðir tað nú veldir,
um tú frægi Filkirs arvi
fara vilt tá heldur.


6.
Tað var reysti Haraldur kongur,
út í havið lagdi,
møtti honum Galti Íslandsfari,
rímtur av morgum bragdi.


7.
Kongurin sigldi í havið út
við teim gyltu lögdum,
møtir hann Galta Íslandsfara,
rímtur av mórgum brögdum.


8.
Hoyr tað tú hin lítli maður,
situr í báti niðri:
veist tú nakran fyrilit
at greina frá várum sigri?


9.
Eg sá eikimar standa við sjó,
sum skínanda gullið bjartar,
tá fell av hvör ein kvistur,
vóru so allar svartar.


10.
Eg sá enn eitt annað træ,
tað var av öllum meiri:
harri, tað eru sálir tygra
og slíka garpa fleiri.


11.
Eg sá fljúgva oknir sjey,
rann teim blóð at veingi:
tað ber fyri tygara sál,
tær missið lív og dreingir.


12.
Eg sá fljúgva aðrar sjey,
brent var teim á fiðri,
aftan til sum svörð at sjá,
tær møttust har á mýri.


13.
Eg sá Ijós í lofti brenna,
ein so fagran skara:
tað verður fyri tygara sál,
hon man til himla fara.


14.
Tað var reysti Haraldur kongur,
heldur á eggjateini:
tær skuluð Galta á hondum taka,
munnuð tó vera seinir.


15.
Hildarmaður av heitum skalv
niður á knæið hvassa,
kongurin bresti lítlum lóv,
og tá skalv hjartað í Galta.


16.
Galti fór við furkum fram,
legði árar í sjó,
hirdi lítið um kongins vreiði,
seg frá skipunum dró.


17.
Galti fór í víkina inn,
sum hann hevði ligið leingi:
kongurin helt fram síni ferð,
hann misti bæði lív og dreingir.


18.
Galti fór í víkina inn,
sum hann hevði ligið fyrr:
kongurin helt fram síni ferð,
hann misti bæði lív og lið.


19.
Kasta sínum akkerum
á so hvítan sand,
fyrstur stígur Haraldur kongur
sínum fótum á land.


20.
Fyrstur stígur Haraldur kongur
sínum fótum á land,
og albrynjaður Tostan jall
undir hans høgru hand.


21.
Og albrynjaður Tostan jall
undir hans høgru hond,
teir slógu sínar tjaldbúðir
so skamt frá sjóvarstrond.


22.
Tað var uppá ein helgan dag,
sólin skein so víða,
kongin lystir í staðin upp
at skoða teir kostir fríðar.


23.
Kongin lystir í staðin upp
at skoða teir kostir fríðar,
gingu undir ein högan heyg,
so eingin skuldi á lýða.


24.
Tær vil eg Tostan, bróðir mín,
ríkið aftur fáa,
allar hálvar landkomstir
at vera hövdingar báðar.


25.
Tær vil eg Tostan, bróðir mín,
landið aftur leggja,
allar hálvar landkomstir
at vera hövdingar beggja.


26.
Tí svaraði Tostan jall
alt foruttan trega:
Haraldur kongur fylgdi rnær,
hvat skulum vit honum geva?


27.
Tí svaraði Tostan jall,
gott er slíkt at njóta,
Haraldur kongur fylgdi mær,
hvat skulum vit honum bjóða?


28.
Honum vil eg ikki meiri geva,
sjálvur vil hann sær kjósa:
hava land for sína longd
og lítlum sigri rósa.


29.
Honum vil eg ikki meiri geva,
sjálvur vil hann tað tiggja:
hava land til sína longd
og nógv rúm í at liggja.


30.
Eg bjóði tygum öllum heim,
meiri av monnum og minni,
um tær viljið halda frið
og ongum neisur vinna.


31.
Tí svaraði kongurin,
heldur á búnum stáli:
um hvat mælti kongurin,
í dag fann teg á máli?


32.
Mær vildi kongur bróðir mín
ríkið aftur fáa,
allar hálvar landkomstir
at vera hövdingar báðar.


33.
Mær vildi kongurin bróðir mín
ríkið aftur leggja,
allar hálvar landkomstir
at vera hövdingar beggja.


34.
Tær vildi hann ikki meira geva,
sjálvur skuldi tú tær kjósa:
hava land til tína longd
og lítlum sigri rósa.


35.
Hann vildi tær ikki meiri geva,
sjálvur mundi tú tað tiggja:
hava land til tína longd
og nógv rúm í at liggja.


36.
Hann beyð okum öllum heim,
meiri av monnum og minni,
um vær vildum halda frið
og ongar neisur vinna.


37.
Tað var tá sum ofta er enn:
mangt er í brögdum vunnið,
illa líkar Haraldi kongi,
at hann ikki ensku kunni.


38.
Tí svaraði Tostan jall:
tí skal ikki spara:
hava við okum brynjað lið,
tí gott er við frið at fara.


39.
Tí svaraði Haraldur kongur:
tað man ei um vara,
hvat skal okum brynjað lið?
til skemtan skulum vær fara.


40.
Teir fóru seg til hallar heim,
slíkt kom teim ei í huga:
brynjað lið at borði sat,
og ei hava ráðini dugað.


41.
Hirðin leyp at hallardurum,
sum skínanda gullið bjartar,
kongurin hopar til hallarvegg
við stáli og stinnum hjarta.


42.
Brandi brá og mælti svá:
hilmar undan leypa,
eg skal standa eftir ein,
lív mitt dyrt at keypa.


43.
Brandi brá og mælti svá:
tað man nú so verða:
báðir skulum vær falla í senn,
eg mælti teg fyrst til ferðar.


44.
Upp leyp ein av kongins monnum,
sínum brandi brá,
hann kleyv ungan Tostan jall
sundir í luti tvá.


45.
Tað var spell, at jallur fell
frá tí rúnar veldi,
kongurin stendur eftir ein,
so sigst, av grimum feldi.


46.
Jallurin fell, og tað var spell,
frá tí gullinum reyða:
kongurin stendur eftir ein,
teir søkja til hans deyða.


47.
Gingu inn for Geyta í loft
og dugnað biðja sær:
gott er at hevna fomar sakir,
deyðan vildi hann tær.


48.
Gingu inn fyri Geyta í loft
og dugnað biðja sær:
gott er at hevna fornar sakir,
deyða vildi hann tær.


49.
Geyti læt tá dubba seg,
tó tað var honum í móti,
stakk ígjögnum stillis bróst
við tí valða spjóti.


50.
Tað var Geyti Áslaksson,
ið kongin førdi av lívi,
hann vann ikki sigur síðan,
hvar hann var í stríði.


51.
Tað var Geyti Áslaksson,
ið kongin førdi til heljar,
so er fallið hundrað mangt,
at eingin man túsund telja.


52.
Allir teir, ið eftir vóru,
sigldu tann sjógvin salta;
kongurin fell í Onglandi,
og út gekk gáta Galta.