Maríu jartegnir - Af þiof
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
E
Sa uar einn þiofr er langa æfi sina lꜳ i sama illrædi, stelandi huar er hann matti med fiandaligri illzku. Þessi madr uar sua fagnadarlaus, at einskis kyns trubraugd hafdi hann med sidr enn iafnann fara stelandi, diarfr uar hann i stuldinum, enn uar þo hræddr eptir mannligum hætti, þa er honum þotti ouisazt, huersu duga mundi. Enn þessi hrædzla likar fiandanum storilla, þuiat honum uirdizt hun miok sliofa stulldinn, huar fyrir hann geingr um sidir i ber(h)ogg uid þiofinn, einn tima sem hann hefir þa enn nystolit. Fiandinn talar til hans i fyrstu miok flærdsamliga: „Suo, suo, kumpan, segir hann, mikit gott attu mier at launa, þuiat ek fulltingi þier til þess er þik fysir.“ Þiofrinn suarar: „Huer ertu, er sua kunnliga uerpr ordum ꜳ mik?“ Fiandinn segir til sin ok mællti: „Hui lætr þu suo okunnliga, uin minn, uid mier, þar sem ek hefi þier fylgt i morgum mannraunum, ok þa optliga leidt þik or haska, er þu fort adr oforsialiga, hefdir þu ok alldri kunnat sua framm at fara, nema ek hefdi lært þik at stela. Enn þo skortir þik storliga mikit, at þu siert sua listugr i stuldinum, sem uera skylldi.“ Þiofrinn suarar: „Huat þiki þier þar mest ꜳ skorta?“ „Þat rett, segir hann, at þu skelfr allr af hrædzlu i huern tima, er þu fer at stela. Enn sa einn ma slikt med fullri list giora, sem er ottalaus i hiarta.“ Þiofrinn talar þꜳ: „Mun þat nockut mik einn henda at ottazt ouine sina?“ „Nei, nei, seigir hann, aunguo þiki mier þat hæft, at þu farir sua leingi, þætti mier sem þier mundi mikil pina i uera, þa er þu piprar af hrædzlu.“ Hann suarar: „Nu þo at mier sie þat pina, mun ek eigi suo buit hafa uerda?“ „Huer ueit, nema þat giorizt, segir fiandinn, ef þier væri nockr þauck i.“ „Ja, ia, segir þiofrinn, þeim skylldi ek vera fullr uin, er þar mætti bot ꜳ uinna.“ „Nu þa,“ segir fiandinn, ok bregdr upp einum gullhring, þa sua segiandi: „Þigg at mier þenna grip til marka oleysiligrar ockrar uinattu i millum. Vil ek segia þier af þessum grip annat meira, enn þu megir sia. Þessi gersemi er þeirar natturu, at sa madr sem hann ꜳ, ma alldri uerda fanginn til nockurs skada, ok einginn stockr eda fiotr mꜳ þik hallda, þegar þu bregdr honum ꜳ lopt, þui skalltu hann alldri hendi firr lata ganga. Nu hefi ek sua giort, at þu matt firir huerium manni frials uera ok ganga. Mattu ok giora þeim hꜳd, er þik haundla, ok uerda laus af huerra pinu fyrir hringsins natturu. Enn ef þu uillt þess bida, þa er enn meiri list at[1] þola dom ok uera leiddr til galga ok verda sidann laus af ualldi sinna ouina.“
Verdr þiofrinn vid þessa giof geyse gladr, þackandi ouininum mikilliga, ok skilia at syn. Profazt honum allt þetta eptir ouinarins ordum. Giorer piofr sier nu gaman at illzkunne. Stundum lætr hann sik fiotra eda i myrkuastofu setia ok ꜳ þing leida[2], ok uerdr hann þegar laus med fiandans fulltingi. Nu sem hann þikizt sua auruggr af diofuligri list, uerdr hann enn einn tima tekinn ok dæmdr ok til galga leiddr. Ok med þui at hann er miok feitr, er eigi sua nærhendis sterkr uirgull, sem þeir þikiazt þurfa. Enn medann þeir suipazt um, ætlar þiofr at reyna listina, ok er hann bregdr upp hringinum, synizt þar nu eigi hringr, helldr enn digrazti uirgull. Enn er þeir, er nærre standa, sia, at hann sialfr hefir feingit sier fullsterkann uirgulinn, setia þeir fyrir utan dvol þann sama ꜳ hans hals ok heingia hann miok hatt. Sva gefzt honum uingiof fiandans sins fulltrua.
Eigi þessu olikt for þeim illa manne mordingianum, sem fyrr uar frasagt, þuiat hann hafdi af ouininum þegit sier oþarfa gripi, þat uar dul ok drambuisi, þuiat hann hugdi, at sier mundi hlyda, huat illt sem hann giordi, þuiat eptir sua mikinn glæp, sem i fyrre iarteign uar nockut af talat, at hann ynne i drape hins unga manz, flyr hann eigi brott i fiarska, helldr tekr hann sier herberge ꜳ þeim sama degi skamt fra husum Gerberte, leggiandi glæp ꜳ glæp ofann, liggiandi þa saumu nott i hinn uesta saurlife. Ok med þvi at hans odæmilig illzka margfalldazt sua miok yfir iordina, at eigi ma leingr opint uera, birtir gud drottinn med sinne myskunn Gerberte modr unga manz, huar ouin guds ok hennar hefir sier inne tekit. Enn eptir þessa uitran ris hun þegar upp heitandi ꜳ syne sina, at þeir dugi ok gripe sinn brodrbana. Enn þeir duelia nockut i fyrstu ok dyliazt vid, at hon mætti þetta uita, þar til at hun segir synina. Enn eptir þat lofa þeir almattkann gud, rennandi sem skiotazt ok gripa þann fagnadarlausa glæpamann. A næsta dag eptir er hann eptir laugligum dome ꜳ galga festr. Þa hann, ef kalla uill, annann hring af fiandanum, þat er at skilia endalaus pina.
Fotnoter:
