Maríu jartegnir - Horkona leidrettizt
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
D
.jpg)
Nockur kona var su, sem elskadi eiginbonda annarrar konu ok lagdizt vndir hann. Var hann suo galinn fyrir þessi horkonu, at hann gleymdi naliga þar fyrir sinni husfrv. En þo at þessi vesla kona væri i suo vondum lifnadi, þa mintizt hun iafnan, huern tima sem hun kom til kirkiu, hvar sem hun sa likneski sællar iungfrv Marie, at heilsa ꜳ hana fyrst segiandi med ollum godvilia engiliga kuediu Ave Maria, adr hun hof vpp adrar sinar bænir. Eiginkona fyrr sagds bonda hafdi miog grimligan hug ꜳ henni, harmandi at hennar madr virdi meira horkonvna en sik. Enn þuiat hun þordi ecki sakir otta sins bonda at gera henni til meins, ok eigi helldr at ꜳsaka hana opinberliga, vendir hun ollu sinu ꜳkalli til vorrar frv guds modur sællar Marie, bidiandi at hun leti gud drottins reidi koma yfir þessa konu, er hana rænti sinum eiginbonda, ok hun skylldi eigi leingi þola, at ohegndr væri hennar lioti hordomr. Ok sem hun hugdi sik med sinum iduligum grati mundu hafa vppuakit mot henni reidi himinrikis drottningar, þa vitrazt henni su sialf blezada iungfrv i drỏmi, ok sagdi til hennar: „Sakir huers bidr þu af mer dagliga med miklum goduilia, at hefnd komi yfir þa konu? Ek ma ecki gera þat, er henni se i mot, þuiat hvn bodar mer þann minn fagnad, sem engin skepna ma mik suo heilsa, at mer se þeckara. Edr hyggr þu, at ek skal vera þeiri reid fyrir þina skylld, er mik vekr vpp til fagnadar minnandi mik ꜳ mina ovmrædiliga dyrd?“ Sem konan heyrdi þetta af vorri frv, let hun af at bidia þess, sem fyrr bad hun.
En einn dag berr suo til, at hennar elia kemr i mot henni i nockurum stad. Hon talar þegar til hennar hordum ordum ꜳ þenna hꜳtt: „Þu, hin fulazta puta, gerir mer mikinn harm dagliga, er med þinu sorlifi slitr brott af mer mitt eigit kiot minn bonda, enn tier mer þina nærveru, dirfandizt at fara i mot mer, er ek hata vmfram alla hluti. Suo giarna villdi ek, ok enn helldr væri skylldukt, at ek pindi þik, þuiat þu gengr dagliga ok gerir harm minu hugskoti, suo eyrunum ok augunum. Enn sidan ek þordi ecki at at gera, var su ein min von til hefndar, at guds modir mundi þik dæma med sinni reidi, enn sialf hun sagdi mer, at su sama kuedia, sem þu ert hvern dag von hana at heilsa med, blidkadi hana suo miok, at hun villdi eingi hardindi þier gera.“ Sem hun heyrir þetta, leitar hun eptir sem vandligazt, huort þetta er satt, ok sidan segir hun: „Vit fyrir vist, at hedan af skal ek eigi elska þinn bonda, ok eigi skal hann nockura likams munut vid mik drygia þier til angrs, helldr heit ek (þer) ok þar med þeiri, sem fyrir mina litla þionustu veitti mer suo mikla myskunn, skal ek fyrir hennar elsku lifa hreinliga hedan af.“ Ok sem hin hellt hreinlifi, lagdi þessi nidr allan sinn harm ok kærv. Gerdi þetta badum þeim til ærv su, sem blezut er vmfram allar konur, guds modir Maria.
