Sjúrðar kvæði, annar táttur: Brynhild

Fra heimskringla.no
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Faeroysk.gif


A. C. Evensen

Lesibók
Tórshavn 1911

Sjúrðar kvæði, annar táttur: Brynhild


1.
Eg havi eina rímu hoyrt,
gjörd er í grønari líð,
tað var fyrst í fyrndini,
tað brast í Buðlans tíð.


Viðgangur:
Grani bar gulið av heiði,
Grani bar gull av heiði,
brá hann sínum brandi av reiði,
Sjúrður vann av orminum,
Grani bar gullið av heiði.


2.
Í fornum dögum kongur ráddi,
Buðla skulum var nevna,
átti sær so væna dóttir,
borin til gott at evna.


3.
Kongur ræður fyri langari lund,
bjarti Buðlin kallast,
tívin telur málm og ring
við sínar hirðir allar.


4.
Nevnd var onkadóttir hans
gjögnum grøna líð,
kallast Brynhild Buðla dóttir,
tað hit væna vív.


5.
Nevnd var onkadóttir hans
gjögnum grøna lund,
kallast Brynhild Buðla dóttir,
tað ynniliga sprund.


6.
Brynhild situr á Hildarfjalli
hon er dóttir Buðla,
teir sögdu so frá í bragdar tátti,
Ijós fann av henni skugga.


7.
Brynhild situr á Hildarfjalli,
mitt í faðir síns veldi,
Ijómin skein av axlagrein,
tað var sum at líta at eldi.


8.
Brynhild situr í stólinum,
kembur hon sítt hár,
fínt er tað sum silki,
gull ber litur á.


9.
Brynhild situr í salinum,
sum ríkir ganga inn,
ongan tykir Buðla dóttir
vera javnlíka sín.


10.
Hana bóðu mangir menn,
konga synir og jalla,
Bynhild var so biðlavond,
hon segði teir burtur allar.


11.
Tað var reystur kongurin,
sveipar hann seg í skinn,
so gongur hann í høgaloft
fyri dóttir sína inn.


12.
Hoyr tað mín hin sæla dóttir,
tú elvir mær miklan vanda,
at tú noktast hvörjum manni,
ið tær býðst til handa.


13.
Hvör leingi viltú, dóttir mín,
eyka mær ta sorg,
at tú noktar hvönn at eiga,
higar kemur í borg?


14.
Tegið, tegið, faðir mín,
tær talið ikki svá:
ikki er komin hin veldigi harri,
ið mær er sámi at fá.


15.
Ikki er komin hin veldigi harri,
ið mær er sámi at fá,
eystan fyri londini,
har stendur mín hugur á.


16.
Sjúrður heitir sami maður,
Sigmundar svein,
tað var hin unga Hjördís,
hon bar hann í heim.


17.
Undarliga hevir tú
tær ástir við tær lagt,
at tú unnar mannin tann,
ið tú hevir ikki sætt.


18.
Tað hava mær nornur skapt,
liggur í brósti trá,
níggju vetur unti eg Sjúrð,
eg ei við eygum hann sá.


19.
Til tess svaraði kongurin,
hann drekkur mjöðin reina:
hvat er hann Sjúrður frægari
enn aðrir kongsins sveinar?


20.
Hoyr tað mín sæla dóttir,
tað sigi eg tær enn:
hvat er hann Sjúrður frægari
enn aðrir kongsins menn?


21.
Tað er Sjúrður frægari
enn aðrir kongsins menn,
tí hann fellir heidningar
hundrað um í senn.


22.
Tað er hann Sjúrður frægari
enn aðrir kongsins garpar,
saðil hans og brynja hans,
tey glógva sum gullið bjarta.


23.
Hoyrt havi eg frásagt
snildu hans eg bragdi,
tá ið hann tann frænarorm
við svörðinum niður lagdi.


24.
Hoyrt eg havi frá tí sagt,
ikki var eg hjá,
tá hann vann tann frænarorm,
á Glitraheiði lá.


25.
Tá ið hann vá tann frænarorm,
á Glitraheiði lá,
mikið mundi Sjúrður
gullið ognast tá.


26.
Sjúrður vá tann frænarorm,
tí er hann so ríkur,
eingin maður á Húnalondum
honum kann vera líkur.


27.
Hoyr tað mín sæla dóttir,
legg nú til tess ráð,
hvussu vit skulum tann mikla
mann av sínum landi fá.


28.
Tú skalt lata mær salin
í oyðum mörkum gera,
við so lítlari tænastu
skal eg harinni vera.


29.
Tú skalt seta mær gullstólin
í oyðumörk at stá,
sum teir kunna dvörgar túeir
best víð rúnum slá.


30.
Sum teir kunna dvörgar túeir
best við rúnum slá,
bæði við royk og váðaloga,
sum salinum brennur á.


31.
Hesin sami váðalogi,
hann man meg so verja,
eingin uttan Sjúrður frægi
har torir á at herja.


32.
Hann læt henni salin tann
í oyðumörk so gera,
við so lítlari tænastu
hon fór harí at vera.


33.
Han læt henni salin tann
í oyðum mörkum slá
bæði við royk og reyðan loga,
sum salinum brennur á.


34.
Og so miklan váðaloga
læt hann harum vera,
sum teir kundu dvörgar túeir
best við rúnum skera.


35.
Og so miklan váðaloga
læt hann harum slá,
ikki máttu dvörgarnir
við svikunum ná.


36.
Arla var um morgunin,
sólin roðar í fjöll,
tað ríður so mangur edilingur
í Buðla kongsins höll.


37.
Arla var um morgunin,
sólin bráar í brún,
ríða so frægir edilingar
í Buðla kongsins tún.


38.
Ríða so frægir edilingar
í Buðla kongsins tún,
Brynhild situr í stólinum,
hon ber gull á brún.


39.
Buðli kongur í salin gongur,
biður frúgv við svari:
komin er hann Gunnar kongur
niðan úr Júka garði.


40.
Hoyr tú Brynhild, dóttir min,
gera skaltú tað,
komin er hann Gunnar kongur,
honum sigir tú ja.


41.
Buðli kongur á gólvi stendur,
styðjar seg við borð,
Brynhild unga, dóttir hans,
hon talar ikki eitt orð.


42.
Brynhild seg úr stóli lyfti,
glógvar í gulli reyð,
skundaði sær av Buðlans borg,
hon gongur á Hildarheyg.


43.
Grímur og Högni Júkason,
teir møttust á grønum völli,
moyjar hvukku í Hildarsali
tá skelvur høga Buðlans höll.


44.
Grímur og Högni Júkason,
teir slógust við bitrum brandi,
Brynhild situr í váðaloga,
mitt í faðirs síns landi.


45.
Settist aftur í gyltan stól,
hon smílist undir lín:
hvör, ið heldur á váðalogan,
hann skál vera mín.


46.
Brynhild situr í gyltum stóli,
tað hit væna vív,
dregur hon Sjúrð av öðrum londum
sær til sorgar tíð.


47.
Sjúrður vaknar árla morgun,
telur frá sínum dreymi,
so var hann í víggi førur,
sum áin rennur í streymi.


48.
Meg droymdi, at Grani
í reyðum loga stóð,
fyri honum á grønum völli
rann so mikið blóð.


49.
Meg droymdi, eg sat á Grana baki,
eg spardi hann ei at koyra,
fyri honum á grønum völli
so miikil rann mannadroyri.


50.
Meg droymdi, tað brast lindin mín,
gull og búgvið belti,
meg droymdi, at mítt góða svörð
á gyltum hjálmi smelti.


51.
Sjúrður klæðist árla morgun,
hann ber lov og prís,
hann gekk í sín urtagárð,
og mangt var hann har vís.


52.
Tað sögdu honum ígðurnar,
uppi sitja í lund:
væn er Brynhild Buðla dóttir,
hon stundar á tín fund.


53.
Tað sögdu honum villini fuglar,
uppi sótu í eik:
væn er Brynhild Buðla dóttir,
hon væntar á tín leik.


54.
So frætti tað Sjúrður
eystur í sítt land:
Brynhild situr á Hildarfjalli,
hon er biðlavond.


55.
Árla var um morgunin,
sólin skein so víða,
hann talar til Víggrím Gunnarsson,
tú saðla mær hestin fríða.


56.
Út var loystur gangarin,
ið Sjúrður skuldi á ríða,
hann var prýddur við skarlak
niður á miðal síðu.


57.
Út var leiddur gangarin
undir hallarvegg,
hann var prýddur við skarlak
niður á hóvarskegg.


58.
Gullbúnar handskanar
dregur hann sær á hand,
so ríður hann Sjúrður
beina götu fram.


59.
So reið Sjúrður Sigmundarson
víðan vegin fram,
gyltir leika ringarnir,
hans góði gangari rann.


60.
Tólv gullringar
hevði hann haríhjá,
drottningaringin reyða
setti hann omaná.


61.
Tólv gullringar
dregur hann sær á hand,
síðan kvittar nýtur drongur
á Buðla kongsins land.


62.
So gongur hann Grani
á gróti sum á völl,
slíkur kemur ikki aftur
á Buðla kongsins höll.


63.
So gongur hann Grani
á gróti sum á sand,
eingin kemur tilíkur
á Buðla kongsins land.


64.
Hann reið sær so niðarlaga
við Júka görðum fram,
úti stendur hon Grimhild
við so mangan mann.


65.
Úti stóð hon Grimhild
við so mangan mann,
við báðum sínum hondunum
hon í hans teymar rann.


66.
Við báðum sínum hondunum
hon í hans teymar rann,
tí hon sá ikki á hestbaki
ein týðuligari mann.


67.
Tí svaraði Sjúrður Sigmundarson,
kinnar ber hann so baldar:
eg visti ta onga kvinnu vera,
mín gangara tordi at halda.


68.
Sjúrður, stedga tíni ferð,
og tala nú við meg,
eg eigi mær so væna dóttir,
ið ást vil leggja við teg.


69.
Eg stedgi ikki mínari ferð,
alt meðan mín gangari rennur,
eg fari mær á heygin fram,
sum váðalogin brennur.


70.
Eg stedgi ikki mínari ferð,
mín gangari rennur í lund,
eg fari mær á heygin fram
at skoða tað væna sprund.


71.
Tað er enn sum ofta fyrr,
biðlar fara at fríggja,
eingin tordi longur fram,
enn váðalogan at síggja.


72.
Merkismaður orðum talar,
tungan mælir at inna:
hvör ið heldur á váðalogan,
hann skal ta jomfrú vinna.


73.
Grímur ríður á grønum volli,
kinn ber hann so balda,
hann vendi sínum hesti frá,
tá ið hann skuldi í bálið halda.


74.
Sjúrður frægi til orða tekur,
frá man frættast víða:
eg beri tað merki í mín skjold,
eg skal nú harí ríða.


75.
Eingin reið á Brynhildar heyg
uttan Sjúrður snari,
gekk um royk og vádaloga
hann og hestur hans Grani.


76.
So stígur hann Grani
á foldina fast,
innarlaga við heygsdir
tá hóvsporið brast.


77.
So stígur hann Grani
drístuliga fram,
heitur var tá eldurin,
ið Sjúrði um lendar brann.


78.
Sjúrður kvittar á Brynhildar heyg,
sum eingin tordi fyrr,
við sínum svörðinum
kleyv hann heygsdir.


79.
Og við sínum svörðinum
kleyv hann lokur frá,
sá hann hvar tað væna vív
í herklæðum lá.


80.
Sjúrður frægi í salin gongur,
víða um seg hyggur,
sær hann hvar tað væna vív
eina í seingini liggur.


81.
Hann sá hvar hit væna vív
í herklæðum svav,
hevði hann upp sín bitra brand,
hann sprettir brynju av.


82.
Vaknar upp Brynhild Buðladóttir,
hon hyggin um seg leit:
hvör átti henda bitra brand,
ið brynju av mær beit?


83.
Upp vaknar hon Brynhild,
víða um seg sær:
hvör er sá hin djarvi drongur,
ið sprettir brynju av mær?


84.
Sjúrð skaltú nevna meg,
Sigmundar svein,
tað var drottning Hjördís,
hon bar meg í heim.


85.
Riðin eri eg av öðrum londum
higar nú til tín,
Sjúrður heiti eg Sigmundarson,
veldiga søta mín.


86.
Brynhild setist upp undir seg,
smílist undir lín:
ver vælkomin av öðrum londum
higar nú til mín.


87.
Hoyr tað Sjúrður Sigmundarson,
hvör vísti tær leið
gjögnum royk og váðaloga,
at tú higar reið?


88.
Tað sögdu mær fuglar tveir
gjögnum grøna lund:
væn er Brynhild Buðladóttir,
hon stundar á tín fund.


89.
Tað sögdu mær fuglar tveir
har á mínari leið:
væn er Brynhild Buðladóttir,
tí eg higar reið.


90.
Hoyr tað Sjúrður Sigmundarson,
ver nú ei so bráður,
gakk tær fyrst í faðir míns garð
og tak av honum ráð.


91.
Svaraði Sjúrður Sigmundarson,
bæði var vænur og vitur:
tú hevir so lítil góðráðini
av faðir tínum tikið.


92.
Tú hevir so leingi Brynhild
stundað á mítt mál,
eg fari ikki til faðir tín
at taka av honum ráð.


93.
Hann legði sínar ástir saman
við tað mentar sprund,
tá var Ásla Sjúrðardóttir
gitin á teirri stund.


94.
Blíður legði hann armarnar
yvir Brynhildar háls,
eg svörji tann eið á míni trú,
har býr ikki undir fals.


95.
Tólv gullringar
legði hann henni á fang:
hetta skal vera tað fyrsta
várt elskógar band.


96.
Tólv gullringar
legði hann frúnni á fang,
síðan legði hann omaná
tann dýra drottningaring.


97.
Tólv gullringar
setti hann henni á arm:
hetta skal vera tað annað
várt elskógar band.


98.
Tað var Sjúrður Sigmundarson,
skortar hann ei fíggjar,
bindur upp í Brynhildar
flættu gullringarnar tríggjar.


99.
Tað var Sjúrður Sigmundarson,
skortar hann ikki eyð,
hann var sær i moyjarsali
mánarnar sjey.


100.
Brynhild, tak mær saðil og boxl,
ring og brynju síða,
eg havi litil örindi
burt annanstað at ríða.


101.
Sit tú heldur her við frið
og leika við mær í talvi,
Júki kongur dóttir eigir,
so sterk við tröllskum alvi.


102.
Tú mant verða av aldri ungur,
lívið mann teg tróta,
tú mant ognast Guðrunu,
mín mant tú ikki njóta.


103.
Tað tykir mær undarligt,
slíkt skal meg ikki henda,
eg mann ikki mínar ástir
frá tær Brynhild venda.


104.
Svaraði Brynhild Buðladóttir,
tekur um hjarta at køla:
Júki kongur dóttir eigir,
við ástir mann teg tøla.


105.
Hoyr tú tað nú Sjúrður,
eg gevi tær fingurgull,
ríð tú ikki til Grimhild,
tí hon er av svikum full.


106.
Hon fylgdi honum so langt á leið,
bað honum góðan dag:
far væl heilur og happadrjúgvur,
alt gangi tær væl.


107.
Tað var Brynhilð Buðladóttir,
bað honum góðan frið:
far væl heilur og happadrjúgvur,
alt gangi tær við.


108.
Bæði heil og happadrjúgv
skiljast vit á sinni,
Sjúrður, goym væl hesi orð,
og legg tey væl í minni.


109.
Til tess svaraði Sjúrður,
hin gævuligi drongur:
aldri tú, mín veldiga søta,
mær úr huga gongur.


110.
Tað var Sjúrður Sigmundarson,
helt seg í saðilboga,
hann kyssti frúnna Brynhild
fast av heilum huga.


111.
Tað var Sjúrður Sigmundarson,
kom har ríðandi í garð,
úti sjálvur Buðli kongur
fyri honum var.


112.
Ver vælkomin Sjúrður
higar nú til mín,
drekk nú hvat tær betur líkar
mjöðin ella vín.


113.
Lítið er mær um mjöðin tín,
allvæl minni um vín,
gev mær ungu Brynhild,
onkadóttir tína.


114.
Ver vælkomin Sjúrður,
tú tarvt ei boðini senda,
fullvæl eg tíni forlög veit,
hvör tær skal ganga til enda.


115.
Tú mant verða av aldri ungur,
lívið mann teg tróta,
tú mant ognast Guðrunu,
og Brynhild ikki njóta.


116.
Hevir tú Brynhild lovað trú,
væl mant tú vilja halda,
Guðrun blandar valmanna drykk,
tað man sútir valda.


117.
Undarlig eru tey orðini,
tað man meg ei henda,
eg man ikki mínar ástir
frá tíni Brynhild venda.


118.
Tí svaraði Buðli kongur,
tekur um hjarta at køla;
Júki kongur dóttir eigir,
við ástum man teg tøla.


119.
Tað tykir mær undarígt,
og ei man tað meg ná,
at eg skal mínar ástir
frá tíni Brynhild slá.


120.
Hoyr tú tað nú Sjúrður,
ger tær ei ta skomm,
ríð tær ikki so niðarlaga
hjá Júkagörðum fram.


121.
Ríð tú ikki so niðarlaga
við Júkagarðar fram,
úti stendur hon Grimhild
við so mangan mann.


122.
Úti stendur hon Grimhild
við so mangan mann,
gjarna vil hon forvitnast,
hvört tú ríður fram.


123.
Gjarna vil hon forvitnast,
hvört tú ríður fram,
tí hon sær ikki á hestbaki
ein týðuligari mann.


124.
Hann fylgdi honum so langt á leið,
bað honum góðan dag:
far væl heilur og happadrjúgvur,
alt gangi tær væl.


125.
Sjúrður reið á skógin burt,
alt fyri attan váða,
hann sá tað hit illa djór
berjast við bógvar báðar.


126.
Hann sá tað hit illa djór
berjast við bógvar báðar,
eldin goysti, eitur spýði,
tá stóð lív í váða.


127.
Sjúrður situr á Grana baki,
hann tykist ei leið at finna,
Grani bæði beit og sló,
hann leitst til ymsa kinna.


128.
Hestin vilti hon undir honum,
hann mátti ei finna leið,
síðan mátti Sjúrður venda
til Júkagarðar heim.


129.
Burtur hvarv hit illa djór,
burt úr Sjúrðar eygum,
sá hann hvar ið Grimhild sat,
væl lögd við bondum beygum.


130.
Hann reið sær so niðarlaga
við Júkagörðum fram,
úti stendur hon Grimhild
við so mangan mann.


131.
Úti stendur hon Grimhild
við so mangan mann,
báðum sínum hondunum
hon í hans teymar rann.


132.
Sjúrður, stedga tíni ferð
og tala nú við meg,
eg eigi mær so væna dóttir,
ið ást vil leggja við teg.


133.
Væn er Guðrun dóttir mín,
hvar hon gongur inn,
rósur og so liljur,
tær lýsa av hennara kinn.


134.
Væn er Guðrun dóttir tín,
tað er tær væl betri,
hon er ikki meira Brynhild lík,
enn summar líkist vetri.


135.
Gakk tú nú í höllina inn,
fátt verði tær á vási,
tú drekk so títt av dýrari krús,
tín gangari stendur í lási.


136.
Út kom frúgvin Guðrun
í einum stakki bláum,
flættað hár á herðar
lá við silkibondum smáum.


137.
Tað var Grimhild Júka drottning,
hon talar til dóttir sína:
gakk tú tær í kjallara,
tú blanda mjöð og vín.


138.
Gakk tú tær í kjallaran,
og blanda mjöð og vín,
og so mikið óminni
læt tú harútí.


139.
Tí svaraði Guðrun Júkadóttir,
tungu bar so snjalla:
hava tað, ið annar eigir,
tað mann lukkast valla.


140.
Nógvir eru í várum londum
konga synir og jalla,
girnast tann, ið onnur eigir,
tað man lukkast valla.


141.
Hon hevði upp sína høgru hond,
gav Guðrunu hogg á tenn,
blóðið dreiv í barmin niður,
sóu tað mangir menn.


142.
Tig tú Guðrun dóttir mín,
mangt má smæin líssa,
betri var tó sjálv at biðja,
enn góðan mann at missa.


143.
Guðrun gekk í kjallaran,
blandaði mjöð og vín,
og so mikið óminni
læt hon harútí.


144.
Alt so mikið óminni
læt hon harútí,
bar so inn fyri Sjúrð hin unga,
bað hann drekka til sín.


145.
Drekka fór so dýran dramm,
drakk av horninum leingi,
Sjúrður misti minni alt,
og bøta kann hann eingin.


146.
Drekka fór so dýran dramm,
drakk av horninum bjarta,
Sjúrður misti minni alt
og brúður úr buðlungs hjarta.


147.
Tá ið hann hevði drukkið,
greiddi han aftur ker,
hann mintist ei á frú Brynhild,
og ikki hvar hann er.


148.
Guðrun drakk tá afturímót
til tann dreingin mæta,
Sjúrði kom einki annað í hug,
enn Guðrunu vil hann hava.


149.
Tað er vonda frú Grimhild,
hon talar til dóttir sína:
gakk tú tær i skemmu inn
og reið fyri gesti tínum.


150.
Tað var Sjúrður Sigmundarson,
tók sær frú at festa,
snarliga læt til brúdleyps ætla,
hann læt ikki leingi fresta.


151.
Drukkið var teirra brúdleypið,
kátt var teirra lív,
gingu so bæði í eina song
Sjúrður og hans vív.


152.
Fimti vóru voxljós brend
fyri teim vønu eingjum,
kongurin og hirðin öll
fylgdu teim at seingjum.


153.
Sjúrður gekk í skemmu upp,
til Guðrunar vegin finnur,
frætti tað Brynhild á Hildarheyg,
nú rann henni ilt í sinni.


154.
Brynhild gekk av Hildarheyg,
táð hit væna vív,
kappin gisti Guðrunu,
men Sjúrður misti lív.


155.
Brynhild fyri munni mælir,
tár á kinni man fljóta:
ikki skal Guðrun Júkadóttir
tann avrekskappa njóta.


156.
Brynhild fyri munni mælir,
sorgartíð skal eg kalla:
at hava tann, ið onnur ár,
tað skal lukkast valla.


157.
Árla var um morgunin,
tað roðar fyri sól,
fóru sær út á vatn at tváa,
fögur vóru fljóð.


158.
Árla var um morgunin,
sólin roðar í líð,
fóru sær út á vatn at tváa,
fögur vóru vív.


159.
Møttust tær á miðjari leið
Brynhild og Guðrun Júka,
onnur teirra gleði bar,
og onnur harmin sjúka.


160.
Møttust tær á miðjari leið
Brynhilð og Guðrun unga,
onnur teirra gleði bar,
og onnur harmin tunga.


161.
Brynhild tagdi, Guðrun sagdi,
hvör er snótin stríð:
hví man min bróðir Gunnar
kongur ei ognast so vænt eitt vív?


162.
Tað var Guðrun Júkadóttir,
gjördi so mangt av fári,
ei hon vildi nýta tað vatn,
sum rann av Brynhildar hári.


163.
Hon gekk sær í ánna út,
sum fossurin rann stríður,
tí hon átti tann Sjúrð svein,
sum ein yvir allar ríður.


164.
Guðrun leyp á ánna út,
sum fossurin rann harður,
tí hon átti Sjúrð svein,
sum hövur yvir allar bar.


165.
Henda sama reyða ring,
tú sært á armi mínum,
gav mær Sjúrður Sigmundarson,
tað vann eg í stríði tínum.


166.
Tí svaraði Brynhild Buðladóttir
av so tungun stríði:
fyri títt orð skal Sjúrður doyja,
um eg verði á lívi.


167.
Tað at tú neytst tann mikla kappa,
tað var ei mítt ráð,
eg hevði ást við Sjúrða lagt,
áður enn tú hann sá.


168.
Sjúrður hevir tín moydóm spilt
og brotið Buðlans frama,
ríkum kongi tú gavt teg í vold,
og nú havi eg tann sama.


169.
Tú tarvt ikki falssnóta
brigda mær tað svá,
fyri títt orð skal Sjúrður doyja,
um eg liva má.


170.
Ikki óttist eg hóttur tínar,
tó tú ert í orðum stív,
sá er eingin í Júkagorðum,
ið ræður um Sjúrðar lív.


171.
Syrgjandi gekk frú Brynhild
í sín sal at sitja,
Gunnar kongur frægur og fúsur
hennar reið at vitja.


172.
Brynhild gekk til seingina
á teirri somu grund,
nú tolir hon fyri Sjúrði
so vonda eina stund.


173.
Frætti tað Sjúrður Sigmundarson
á teirri somu stund,
sjálvur fór hann at vitja
hit ynniliga sprund.


174.
Tað er eingin hunskur riddari,
ið gjort hevir sum tú,
tú hevir svikið fljóðið tað,
tú fyrstur lovaði trú.


175.
Hoyr tað mín hin veldiga søta,
kenn mær einki um,
vendur var mær hugurin
frá hesum ástum tínum.


176.
Tað fyrsta Brynhild mundi
Sjúrð við eygum sjá,
tá mundi tað væna vív
eina unga dóttir fá.


177.
Til tess svaraði Brynhild
fyrst á orði tá:
berið mítt barn á ánna út,
eg vil tað ikki sjá.


178.
Tóku Áslu Sjúrðardóttir,
floyttu oman eftir á,
stórar áir og stríðir streymar
bóru hana londum frá.


179.
Mangur hevir høttur notið
fyri fagurt vív,
nú er komið at evstu stund,
at Sjúrður missir liv.


180.
Sjúrður var ein avrekskappi,
hann brá sítt svörð í droyra,
og honum voldu kvinnur deyða,
sum tær skuluð fáa at hoyra.


181.
Brynhild situr í sínum sali
við so tungum móði,
hvörki mátti mæla ella sitja
hit ynniliga fljóðið.


182.
Gunnar gekk í höllina inn
við hvössum slíðraspjóti:
hann skal harðan deyða tola,
ið tær hevir gjort ímóti.


183.
Tað var hon Guðrun systír tín,
hon voldi mær tað stríð,
tí hon hevir tann Sjúrð svein,
sum ein yvir allar ríður.


184.
Brynhild lá í sínari song,
og Gunnar stóð fyri stokki,
yppist nú ráð av illari dáð,
so kaldur er kvinnu tokki.


185.
Ei fært tú nakað yndi av mær,
ei tarvt tú tað trá,
fyrr tú hevir tann Sjúrð svein
tikið burt londum frá.


186.
Hoyr tað mín hin veldiga søta,
tí vil eg einki trúgva,
at tú vilt honum Sjúrði unga
svik til handar snúgva.


187.
Gunnar so til orða tekur:
nú man tað so vera,
Sjúrður er mín heitbróðir,
eg kann honum einki gera.


188.
Ei fært tú nakað yndi af mær,
ei tarvt tú tað vænta,
so leingi eg Sjúrð við eygum sær,
so seint man angur lætta.


189.
Hoyr tað mín hin veldiga søta,
tú elvir mær miklan vanda,
hvursu skal eg Sjúrð av lívi fá,
sum einki svörð kann granda.


190.
Tí svaraði Högni Júkason,
hann gjördist í kinnum bleikur,
tað eru fullir fimtan vetur,
síðan vær fremdum leik.


191.
Brynhild setist í gullstólin,
frá man frættast víða,
nú skulu teir Júkungar burt
á skógin ríða.


192.
Brynhild situr í stólinum,
spælir við gyltum knívi:
tit komið ei aftur í mína höll,
meðan Sjúrður er á lívi.


193.
Hoyr tað Brynhild Buðladóttir,
legg sjálv til tess ráð,
hvussu vit skulum Sjúrð hin unga
av sínum lívi fá.


194.
Tit gevið Sjúrði salta krás
og hartil einki drekka,
ríðið so á skógin burt
alt fyri uttan ekka.


195.
Tú bið hann býta saðil,
tú bið hann býta hest,
hav tú svik í hjartanum,
tú lat sum tú kant best.


196.
Sjúrður gongur í höllina inn,
vænur er hann og vitur,
sum hon Brynhild Buðladóttir
fyri í stólinum situr.


197.
Sjúrður stendur á hallargólvi
við gyltan skjóld í hendi,
Brynhild unga Buðladóttir
eyguni frá honum vendi.


198.
Sjúrður so til orða tekur,
kappin tann hin reysti:
tá ið eg komi av skógi heim,
tá skal eg teg festa.


199.
Til tess svaraði Brynhild,
í tungu var hon snjöll:
eg lovi ikki tógva kongar
báðar í eini höll.


200.
Svaraði Brynhild Buðladóttir,
sorg um hjarta ber:
hoyr tað Sjúrður Sigmundarson,
tú festir ikki meg.


201.
Tá var rómur í buðlungs höll,
sveinar ríða út,
Brynhild sat eftir í gyltum stóli,
hon feilir tár á dúk.


202.
Buðli kongur til orða tekur
bæði av móði og ekka:
fáið Sjúrði bjálm og svörð
og hornið úr at drekka.


203.
Eingin unnar so öðrum væl,
at sínum av man hyggja,
ikki skal Sjúrður Sigmundarson
longur í heiminum byggja.


204.
Tí svaraði Buðli kongur,
hann heldur á ringinum reyða:
hoyr tað Brynhild dóttir mín,
hví elvir tú Sjúrði deyða?


205.
Minnist tú Brynhild dóttir mín,
minnist tú ta tíð,
drótt tú Sjúrð av Norðlondum
ígjögnum grøna líð.


206.
Minnist tú tað Brynhild,
sæla dóttir mín,
tú drótt Sjúrð av Norðlondum
á Hildarheyg til tín.


207.
Buðli kongur av sali gongur
henda morgun snimma,
eftir situr Brynhild við hond
upp undir kinni.


208.
Ríða teir á skógin burt,
Sjúrður í teirri ferð,
hann visti ei av svikunum,
teir hövdu í ráðagerð.


209.
Brynhild stendur í höllini,
sær hon út so víða,
Sjúrður frægi fyrstur og fremstur
fyri Júkungunum ríður.


210.
Brynhild settist í gyltan stól,
av so miklari pínu møðig
fellir hon tárini
á báðar armar sínar.


211.
Brynhild grætur møðiliga,
tað hit væna vív:
far væl Sjúrður Sigmundarson,
eg síggi teg ei á lívi.


212.
Ríða teir í skógin burt,
glaðir fyri uttan ekka,
teir gövu Sjúrði salta krás
og hartil einki drekka.


213.
Drekka teir úr sínum horni
bæði títt og ofta,
eftir liggur Sjúrðar horn
heima á Júka lofti.


214.
Drekka teir úr sínum horni
alt fyri uttan ekka,
Sjúrður situr á Grana baki,
nú lystir hann at drekka.


215.
Drekka teir úr sínum horni
glaðir fyri uttan sút,
Sjúrður loysir hjálmabond,
hann stígur úr saðli út.


216.
Sjúrður sá ikki svikara vón,
hann steig úr saðli út,
skundaði sær at kelduni,
glaður fyri uttan sút.


217.
Sjúrður legðist at drekka,
sum vatn stóð fyri í brunni,
sjaldan hevir góður kvistur
sprottið av illum runni.


218.
Sjúrður legðist at drekka,
sum vatn stóð fyri í veit,
Gunnar átti mækan tann,
á Sjúrðar hálsi beit.


219.
Högni stakk og Gunnar hjó
við hvössum slíðraknívi,
teir gjördu so mikið niðingsverk,
teir tóku hann Sjúrð av lívi.


220.
Högni stakk og Gunnar hjó
mest av Brynhildar ráðum,
hevði hann vitað av svikum fyrr,
máður var hann fyri báðum.


221.
Tungan tók at mæla bæði
av illsku og reiði:
hevði eg vitað av svikum fyrr,
maður var eg fyri fleiri.


222.
Tungan tók at mæla,
har hann lá á völli:
hevði eg vitað av svikum fyrr,
maður var eg fyri öllum.


223.
Teir skiftu síni klæðini,
hvör við sínum lit,
ikki vildi Grani ganga,
tí hann hevði manns vit.


224.
Ikki vildi Grani ganga,
tí Gunnar honum reið,
fyrr enn hin snari Sjúrður
honum á herðar neig.


225.
Deyðan tóku teir Sjúrð svein,
førdu hann heim á skildi,
tað hevir so mangur latið lívi
helst av kvinnu veldi.


226.
Deyðan tóku teir Sjúrð svein,
lögdu Guðrunu á skeyt,
visti ei brúður, hon vaknaði,
fyrr enn blóð um beðin fleyt.


227.
Visti ei brúður, hon vaknaði,
fyrr enn blóð á beði lá,
tað var ei so undarligt,
við sorg hon í tað sá.


228.
Vaknaði Guðrun Júkadóttir,
hon læt so orðum fara:
síðst mundi eg Gunnar kongur
svikini av tær vara.


229.
Guðrun setist upp undir seg,
strýkur sveita frá,
blóðigan kysti hon munnin tann,
á Sjúrðar hövdi lá.


230.
Tí svaraði Guðrun Júkadóttir,
tekur til orða svá:
eg skal hevna Sjúrðar deyða,
um eg liva má.


231.
Guðrun gekk í loftið fram,
hon fór úr stakkinum reyða,
alla sína ævina syrgdi hon
Sjúrðar deyða.


232.
Hoyr tað mín hin sæla dóttir,
syrg ikki Sjúrðar deyða,
Artala kongur í Húnalandi
skortar ei gullið reyða.


233.
Svaraði Guðrun Júkadóttir
av so tungum stríði:
tó skal eg hevna Sjúrðar deyða,
um eg verði á lívi.


234.
Brynhild hevði manga nátt
sovið á Sjúrðar armi,
nú hevði hon hans deyða volt,
kyk springur hon av harmi.


235.
Brynhild sprakk av harmi,
Sjúrður læt sítt lív,
tað man merkjast á ástini,
at Brynhild hon var fríð.


236.
Brynhild sprakk av harmi
eftir Sjúrðar deyða,
teir bóru Guðrunu gull og fæ
og mangar ringar reyðar.


237.
Tað er satt sum talað er,
at mong er konan eym,
Guðrun gongur um allan heim,
hon heldur í Grana teym.


238.
Nú skal lætta Ijóði av,
eg kvøði ei longur á sinni,
so skal taka upp triðja tátt
og víðari leggja í minni.