Ynglinga saga (FJ 1900)

Fra heimskringla.no
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif Norsk.gif Dansk.gif Svensk.gif
Original.gif Norsk.gif Svensk.gif
Original.gif
Original.gif


Noen spesialtegn vises ikke på iPhone/iPad.


Heimskringla I-IV


Ynglinga saga


K. 1. Hér segir frá landa-skipan[1]

[Sml. Snorra-Edda, fort. kap. 3.]

[Kringla heimsins, sú[2] [er mannfólkit byggvir[3], er mjǫk vágskorin; ganga [hǫf stór[4] ór[5] útsjánum[6] inn í jǫrðina. Er þat kunnigt, at haf gengr frá[7] Nǫrvasundum[8] [ok alt[9] út til Jórsala-landz; af hafinu gengr langr hafsbotn til landnorðrs, er heitir Svarta-haf. Þá[10] skilr heims-þriðjungana[11]; heitir fyrir austan Ásíá, en fyrir vestan kalla sumir Európá[12], en sumir Éneá. En norðan at[13] Svarta-hafi gengr Svíþjóð[14] in mikla eða in kalda; Svíþjóð[15] ina[16] miklu kalla sumir menn eigi minni en Serkland it mikla: sumir[17] jafna henni við Bláland it mikla; inn nørðri[18] hlutr Svíþjóðar[19] liggr óbyggðr af frosti ok kulða[20], svá[21] sem [inn syðri[22] hlutr Blálandz er auðr af sólar-bruna[23]. Í Svíþjóð[24] eru [stórheruð mǫrg[25]; [þar eru[26] ok[27] margs konar þjóðir[28] ok margar tungur: þar [eru risar [ok þar eru[29] dvergar[30], [þar eru[31] blámenn, ok [þar eru[32] [margs konar undarligar þjóðir; [þar eru[33] ok[34] dýr ok drekar furðuliga[35] stórir. Ór norðri frá fjǫllum þeim, er fyrir útan eru byggð alla, fellr á um Svíþjóð[36], sú er at réttu heitir [Tanais, hon var forðum kǫlluð[37] Tanakvísl eða Vanakvísl; hon kømr[38] til sjávar[39] inn í Svarta-haf. Í Vanakvíslum var þá kallat Vanaland eða Vanaheimr. [Sú á[40] skilr heims-þriðjungana[41]; [heitir fyrir austan Ásíá[42], en fyrir vestan Európá[43].


K. 2. Frá Óðni[44]

[Sml. Snorra-Edda, fort. k. 4, beg., 8, slutn, Háv. 154. 156.]

Fyrir austan Tanakvísl[45] í Ásíá var kallat Ásaland[46] eða Ásaheimr, en hǫfuðborgin, er [var í[47] landinu, kǫlluðu þeir Ásgarð. En í borginni var hǫfðingi sá, er Óðinn [var kallaðr[48]; þar var blótstaðr[49] mikill. Þat var þar siðr, at xii. hofgoðar[50] váru œztir; skyldu þeir ráða fyrir blótum ok dómum[51] manna í milli[52]; [þat eru[53] díar kallaðir eða drótnar: þeim skyldi þjónostu veita [ok lotning alt fólk[54]. Óðinn var hermaðr mikill ok mjǫk víðfǫrull ok eignaðisk mǫrg ríki; hann var svá sigrsæll, at[55] í hverri orrostu fekk[56] hann gagn: ok svá kom, at hans menn trúðu því, at hann ætti heimilan sigr í hverri orrostu. Þat var háttr hans, ef hann sendi menn sína til orrostu eða aðrar sendifarar[57], at hann lagði áðr[58] hendr í hǫfuð þeim ok gaf þeim bjának[59]: trúðu þeir[60], at þá myndi[61] vel farask. Svá var[62] ok um hans menn, hvar sem þeir urðu[63] í nauðum staddir á sjá[64] eða á[65] landi, þá kǫlluðu þeir á nafn hans, ok þótti[66] jafnan fá af því fró[67]; þar þóttusk þeir eiga alt traust, er[68] hann var. Hann fór opt[69] svá langt í brot[70], at hann dvalðisk í ferðinni mǫrg misseri[71].


K. 3. Frá Óðni ok brœðrum hans[72]

[Sml. Gylf. k. 6; Lokas. 26.]

Óðinn átti ii. brœðr; hét annarr Vé, en annarr Vílir. Þeir brœðr hans stýrðu ríkinu[73], [þá er[74] hann var í brottu[75]. Þat var eitt sinn, þá[76] er Óðinn var farinn langt í brot[77] ok hafði [lengi dvalzk[78], [at Ásum þótti[79] [ørvænt hans[80] heim. Þá [tóku brœðr hans at skipta [arfi hans[81], en konu hans, Frigg, gengu þeir báðir at eiga. En lítlu síðarr[82] kom Óðinn heim, tók[83] hann þá við konu sinni.


K. 4. Ófriðr við Vani[84]

[Sml. Gylf. k. 23, 57, beg; Sigrdr. 13-14; Völuspá 24.]

Óðinn fór [með her á hendr Vǫnum[85], en þeir urðu vel við ok vǫrðu land sitt, ok hǫfðu[86] ýmsir sigr; herjuðu[87] hvárir land annarra ok gerðu skaða[88]. En er þat leiddisk hvárum tveggjum[89], lǫgðu þeir milli[90] sín sættar-stefnu[91] ok gerðu frið ok seldusk gíslar[92]; fengu Vanir [sína ina ágæztu[93] menn[94], Njǫrð inn auðga ok [son hans Frey[95], en Æsir [þar í mót þann, er Hœnir hét[96], ok kǫlluðu hann allvel til hǫfðingja fallinn; hann var mikill maðr ok [inn vænsti[97]; með honum sendu Æsir þann, er Mímir hét, inn[98] vitrasti maðr, en Vanir fengu þar í mót þann, er spakastr var í þeira flokki: [sá hét Kvasir[99]. En er Hœnir kom í Vanaheim, þá var hann þegar[100] hǫfðingi gǫrr; Mímir kendi honum ráð ǫll. En er[101] Hœnir var[102] staddr á þingum eða stefnum, svá at Mímir var eigi nær[103], ok kœmi nǫkkur vanda-mál fyrir hann, þá[104] svaraði hann æ inu sama - »ráði aðrir« kvað[105] hann. Þá grunaði [Vani, at Æsir[106] myndi[107] hafa falsat þá í manna-skiptinu[108]; þá tóku þeir Mími[109] ok[110] hálshjoggju[111] ok sendu hǫfuðit[112] Ásum; Óðinn tók hǫfuðit ok smurði urtum þeim, er eigi mátti[113] fúna, ok kvað þar[114] yfir galdra ok magnaði svá, at þat mælti við hann ok sagði honum marga leynda hluti[115]. Njǫrð ok Frey setti Óðinn blótgoða[116] ok váru þeir díar með Ásum. Dóttir Njarðar var Freyja; hon var blótgyðja; hon[117] kendi fyrst með Ásum seið, sem Vǫnum var títt. Þá er Njǫrðr var með Vǫnum, þá[118] hafði hann átta systur sína, því at þat váru þar lǫg; váru [þeira bǫrn[119] Freyr ok Freyja, en þat var bannat með Ásum at byggva[120] svá náit at frændsemi[121].


K. 5. Frá Gefjun[122]

[Sml. Snorra-Edda, fort. kap. 4, 8 slutn., 10, 11 beg., Gylf. k. 1, 2.]

Fjallgarðr [mikill gengr[123] af[124] landnorðri til útsuðrs; sá[125] skilr Svíþjóð[126] ina miklu ok ǫnnur ríki. Fyrir sunnan fjallit er eigi langt til Tyrklandz; þar átti Óðinn eignir[127] stórar. Í[128] þann tíma fóru[129] Rúmverja-hǫfðingjar víða um heiminn ok brutu undir sik allar þjóðir, en [margir hǫfðingjar[130] flýðu fyrir þeim ófriði af [sínum eignum[131]; en fyrir því[132], at Óðinn var forspár ok fjǫlkunnigr, þá vissi hann, at[133] hans afkvæmi[134] myndi[135] um norðrhálfu[136] heimsins byggva[137]. [Þá setti hann[138] brœðr sína, [Vé ok Vili[139], yfir Ásgarð, en hann fór ok [díar allir með honum[140] ok mikit mannfólk[141]. [Fór hann[142] fyrst vestr í Garðaríki ok þá[143] suðr í Saxland. Hann átti [marga sonu[144]. Hann eignaðisk [ríki[145] víða um[146] Saxland ok setti þar sonu sína til landz-gæzlu. Þá fór hann norðr til sjávar[147] ok tók sér[148] bústað í ey einni; þar[149] heitir [nú Óðinsey í[150] Fjóni[151]. Þá sendi hann Gefjun norðr yfir[152] sundit á[153] landa-leitan: [þá kom hon[154] til Gylfa ok gaf hann henni eitt plógsland; þá fór hon í Jǫtunheima ok gat þar iiiiͣ. sonu við jǫtni nǫkkurum; hon brá þeim í yxna[155]-líki ok fœrði þá fyrir plóginn ok dró[156] landit út á hafit ok vestr gegnt Óðinsey, [ok er þat kǫlluð Selund[157]; þar byggði hon síðan. Hennar fekk Skjǫldr, sonr[158] Óðins; þau bjoggu at Hleiðru. Þar er vatn eða sjár[159] eptir; [þat er kallat Lǫgrinn[160]; svá liggja firðir[161] í Leginum, sem nes í Selundi[162]; svá kvað Bragi inn gamli:


1.[163]
Gefjon[164] dró frá Gylfa,
glǫð[165] djúprǫðuls[166], óðla[167],
svát[168] af rennirauknum[169]
rauk[170], Danmarkar auka[171].
bǫ́ru[172] øxn[173] ok átta[174]
ennitungl, þars[175] gingu[176]
fyr[177] vineyjar[178] víðri
vallrauf[179], fjogur[180] haufuð[181].


En er Óðinn spurði, at góðir landz-kostir váru austr[182] at Gylfa, fór hann[183] þannok[184], ok gerðu þeir Gylfi[185] sætt sína[186], því at Gylfi[187] þóttisk engi[188] krapt til hafa [til[189] mótstǫðu við Ásana[190]. Mart áttusk þeir [Óðinn við ok Gylfi[191] í brǫgðum ok sjónhverfingum, ok urðu[192] Æsir jafnan ríkri[193]. Óðinn tók sér bústað við Lǫginn, þar sem nú [eru kallaðar[194] fornu Sigtúnir[195], ok[196] gerði þar mikit hof ok blót[197] eptir siðvenju Ásanna[198]; hann eignaðisk þar[199] lǫnd[200] svá vítt, sem hann lét heita Sigtúnir[201]. Hann gaf bústaði[202] hofgoðunum; Njǫrðr bjó í Nóatúnum, en[203] Freyr at Upsǫlum, Heimdallr at Himinbjǫrgum[204], Þórr á Þrúðvangi, Baldr á Breiðabliki; ǫllum fekk hann þeim góða bólstaði[205].


K. 6. Frá atgǫrvi Óðins[206]

[Sml. Háv. 148, jfr 151.]

Þá er Ása-Óðinn kom á Norðrlǫnd ok með honum díar, er þat sagt með sannendum[207], at þeir hófu[208] ok kendu íþróttir þær, er [menn hafa lengi síðan[209] með farit. Óðinn var gǫfgastr af ǫllum, ok af[210] honum námu þeir[211] allar íþróttirnar[212], þvíat hann kunni [fyrst[213] allar ok þó flestar[214]. En þat er at segja, fyrir hverja sǫk hann var svá mjǫk tígnaðr, þá báru þessir hlutir til: hann var svá fagr ok gǫfugligr álitum[215], þá er hann sat með [sínum vinum[216], at ǫllum hló hugr við. En þá er hann var í her, þá[217] sýndisk hann[218] grimligr sínum[219] óvinum; en þat bar til þess[220], at hann kunni þær íþróttir, at hann skipti litum ok líkjum á[221] hverja lund, er hann vildi; ǫnnur var sú, at hann talaði svá [snjált ok[222] slétt, at ǫllum[223], er á[224] heyrðu, þótti þat eina satt; mælti hann alt hendingum, svá sem nú er þat[225] [kveðit, er[226] skáldskapr heitir; hann ok hofgoðar hans heita ljóðasmiðir, þvíat sú íþrótt hófsk af þeim í Norðrlǫndum. Óðinn kunni svá[227] gera, at í orrostu[228] urðu óvinír hans blindir eða daufir eða óttafullir, en vápn þeira bitu eigi[229] heldr en vendir, en hans menn fóru[230] brynjulausir ok váru galnir sem hundar eða vargar, bitu[231] í skjǫldu sína, váru[232] sterkir sem [birnir eða griðungar[233]; þeir drápu mannfólkit, en hvártki eldr né jarn orti á þá; þat er kallaðr[234] berserksgangr.


K. 7. Frá íþróttum Óðins[235]

[Sml. Háv. 152. 154; SnE. Gylf. kap. 43 slutn.: Sigrdr. 13-14; Háv. 157. SnE. Gylf. kap. 38; Lokas. 24.]

Óðinn skipti hǫmum, lá þá búkrinn sem [sofinn eða dauðr[236], en hann var þá fugl eða dýr[237], fiskr eða ormr, ok fór á einni svipstund[238] á fjarlæg[239] lǫnd at sínum erendum[240] eða annarra manna. Þat kunni hann enn[241] at[242] gera með orðum einum at sløkva eld ok kyrra sjá[243] ok snúa vindum, hverja leið er hann vildi, [ok hann[244] átti skip þat[245], er Skíðblaðnir hét[246], er hann fór á[247] yfir [hǫf stór[248], en þat mátti vefja saman sem dúk. Óðinn [hafði með sér hǫfuð Mímis[249], ok sagði þat[250] honum mǫrg[251] tíðendi ór[252] ǫðrum heimum, en stundum vakði[253] hann upp dauða menn ór jǫrðu eða settisk undir hanga; fyrir[254] því var hann kallaðr drauga-dróttinn eða hanga-dróttinn. Hann átti[255] hrafna iiͣ, er hann hafði tamit við mál; flugu[256] þeir víða um lǫnd ok sǫgðu honum mǫrg tíðendi. Af [þessum hlutum[257] varð hann stórliga fróðr. Allar þessar íþróttir kendi hann með rúnum ok ljóðum þeim, er galdrar heita: fyrir[258] því eru Æsir[259] kallaðir galdra-smiðir. Óðinn kunni þá íþrótt, er[260] mestr máttr fylgði, ok framði sjálfr, er seiðr heitir, en af því mátti hann vita ørlǫg manna ok óorðna hluti, svá ok at[261] gera mǫnnum bana eða óhamingju eða vanheilendi[262], svá ok at taka [frá mǫnnum vit[263] eða afl ok gefa ǫðrum. En þessi fjǫlkyngi, er[264] framið[265] er, fylgir [svá mikil[266] ergi, at eigi þótti karlmǫnnum skammlaust[267] við[268] at fara, ok var gyðjunum kend sú íþrótt. Óðinn vissi um[269] alt jarðfé, hvar fólgit var, ok [hann kunni[270] þau ljóð, er upp lauksk fyrir honum jǫrðin [ok bjǫrg ok steinar[271] ok haugarnir[272], ok batt hann með orðum einum þá, [er fyrir bjoggu[273], ok gekk inn ok tók þar slíkt[274], er hann vildi. Af þessum[275] krǫptum varð hann mjǫk frægr, óvinir hans óttuðusk hann, en vinir hans[276] treystusk honum ok trúðu á krapt hans ok á[277] sjálfan hann. En hann kendi flestar íþróttir sínar blótgoðunum: váru þeir næst honum um allan fróðleik ok fjǫlkyngi. Margir aðrir námu þó mikit af, ok hefir þaðan af dreifzk fjǫlkyngin[278] víða[279] ok haldizk lengi[280]. En Óðin ok þá [hǫfðingja xii.[281] blótuðu menn ok kǫlluðu[282] goð[283] sín ok trúðu á[284] lengi síðan. Eptir Óðins nafni var[285] kallaðr[286] Auðon[287] ok hétu menn svá sonu sína, en af Þórs nafni er kallaðr[288] Þórir eða Þórarinn, eða dregit af ǫðrum heitum til, svá sem Steinþórr[289] eða Hafþórr[290], eða enn[291] breytt á fleiri vega.


K. 8. Laga-setning Óðins[292]

[jfr. SnE. Gylf. kap. 23.]

Óðinn setti lǫg í landi sínu, þau er gengit hǫfðu fyrr með Ásum; svá setti hann, at alla dauða menn skyldi brenna ok bera á bál með þeim eign þeira; [sagði hann[293] svá, at með þvílíkum auðœfum skyldi hverr koma til Valhallar, sem hann hafði[294] á bál; þess skyldi hann ok njóta, er hann [sjálfr hafði[295] í jǫrð grafit, - en ǫskuna[296] bera út[297] á sjá eða grafa niðr í jǫrð, en eptir gǫfga menn skyldi [haug gera[298] til minningar, en eptir alla þá menn[299], er nǫkkut mannz[300]-mót var at, skyldi reisa bautasteina, ok helzk sjá[301] siðr lengi síðan. Þá[302] skyldi blóta í[303] móti vetri til árs, en at miðjum vetri blóta[304] til gróðrar, it þríðja at sumri, þat var sigrblót. Um alla Svíþjóð guldu menn Óðni skatt, penning fyrir [nef hvert[305], en hann skyldi verja land þeira fyrir ófriði ok blóta þeim til[306] árs. Njǫrðr fekk konu þeirar[307], er Skaði hét; hon vildi ekki[308] [við hann samfarar[309] ok[310] giptisk síðan[311] Óðni: áttu[312] þau marga sonu: einn þeira[313] hét Sæmingr: um hann orti Eyvindr skáldaspillir þetta[314]:


2.
Þann «skjaldblœtr»[315]
skattfœri[316] gat
Ása niðr
[við járnviðju[317],
þás[318] þau meir[319]
í Manheimum
skatna vinr[320]
ok Skaði byggðu[321].
Sævar beins.
ok sunu marga
ǫndurdís[322]
við Óðni gat.


Til Sæmings talði Hákon jarl inn ríki langfeðga-kyn sitt. Þessa Svíþjóð kǫlluðu[323] þeir Manheima[324], en ina miklu [Svíþjóð kǫlluðu þeir[325] Goðheima[326]: ór Goðheimum[327] sǫgðu þeir mǫrg tíðendi[328].


K. 9. Dauði Óðins[329]

[Kap. slutn. jfr. SnE. Gylf. kap. 24. beg.]

Óðinn varð sóttdauðr í Svíþjóð, ok er[330] hann var at kominn dauða[331], lét hann marka sik geirs-oddi ok eignaði sér alla vápndauða[332] menn, sagði hann sik[333] [mundu fara[334] í Goðheima[335] ok fagna þar vinum sínum. Nú hugðu Svíar, at hann væri kominn í [inn forna[336] Ásgarð ok myndi þar lifa at eilífu. Hófsk þá af[337] nýju átrúnaðr við Óðin ok áheit. Opt þótti Svíum hann vitrask sér[338], áðr stórar orrostur yrði; gaf hann þá sumum sigr, en sumum bauð hann til sín; þótti [hvártveggi kostr góðr[339]. Óðinn var brendr dauðr, ok var sú brenna [gǫr allveglig[340]. Þat var[341] trúa þeira, at því hæra, sem reykinn lagði[342] í loptit[343] upp, at[344] því háleitari væri[345] sá [í himninum[346], er brennuna átti, ok þess auðgari, er meira fé brann með honum. [347]Njǫrðr af Nóatúnum gerðisk þá valdzmaðr yfir Svíum ok[348] helt upp blótum; hann kǫlluðu [Svíar þá[349] dróttin sinn; tók hann þá skattgjafar[350] af þeim. Á hans dǫgum var friðr allgóðr[351] ok allz konar ár, svá mikit, at Svíar trúðu því, at Njǫrðr réði fyrir ári ok fyrir[352] fésælu[353] manna. Á hans dǫgum dó flestir díar ok váru allir [blótaðir ok brendir[354] síðan. Njǫrðr varð sóttdauðr; lét hann ok marka sik Óðni, áðr hann dó; Svíar brendu hann ok grétu allmjǫk[355] [yfir leiði hans[356].


K. 10. Dauði Freys[357]

[SnE. Gylf. kap. 24. 37. jfr. formáli II og Skáldsk. k. 43; Gylf. 35; Hist. Norw. 97; Ari Geneal. II.]

Freyr tók þá við[358] ríki eptir Njǫrð: [var hann[359] kallaðr dróttinn yfir Svíum ok tók[360] skattgjafar[361] af þeim. Hann var vinsæll ok ársæll, sem faðir hans. [362]Freyr reisti at Upsǫlum hof mikit ok setti þar hǫfuðstað[363] sinn, lagði þar til [allar skyldir sínar[364], lǫnd ok [lausan eyri[365]. Þá hófsk Upsala-auðr ok hefir haldizk æ síðan. Á hans dǫgum hófsk Fróða-friðr; þá var ok ár um ǫll lǫnd: kendu[366] Svíar þat Frey; var hann því[367] meirr dýrkaðr, en ǫnnur goðin[368], sem á hans dǫgum varð landz[369]-fólkit auðgara, en fyrr, af friðinum ok ári[370]. Gerðr Gymis-dóttir hét kona hans; sonr[371] þeira hét Fjǫlnir. Freyr hét Yngvi ǫðru nafni. Yngva nafn [var [lengi[372] síðan[373] haft í hans ætt fyrir tígnar-nafn, ok Ynglingar váru síðan [kallaðir hans ættmenn[374]. Freyr tók sótt, en[375] er at honum leið sóttin[376], leituðu menn[377] sér ráðs ok létu fá menn til hans koma, en bjoggu haug mikinn ok létu[378] dyrr á ok iiͣi.[379] glugga. En er Freyr var dauðr, báru þeir hann leynliga í hauginn ok sǫgðu Svíum, at hann lifði, ok varðveittu hann þar iiͣi.[380] vetr, en skatt ǫllum[381] heltu þeir í hauginn, í einn glugg gullinu, [en í[382] annan silfrinu, [í inn[383] iiͣi[384]. eirpenningum. Þá helzk ár ok friðr. Freyja helt þá upp blótum, þvíat hon ein lifði þá eptir goðanna, ok varð[385] hon þá[386] in frægsta[387], svá at með hennar nafni skyldi kalla allar[388] konur tígnar, svá sem nú heita, frúvur[389]; svá [hét ok[390] hver freyja yfir sinni eigu[391], en[392] sú húsfreyja[393], er bú á[394]. Freyja var heldr marglynd. Óðr[395] hét bóndi hennar; dœtr hennar hétu[396] Hnoss ok Gersimi; þær váru fagrar mjǫk; af þeira nafni eru svá kallaðir inir dýrstu gripir. Þá er allir Svíar vissu, at Freyr var dauðr, en[397] helzk ár ok friðr, þá trúðu þeir, at svá myndi vera, meðan Freyr[398] væri á Svíþjóð ok vildu eigi brenna hann, ok kǫlluðu hann veraldar-goð, blótuðu[399] mest til árs ok friðar alla ævi síðan.


K. 11. Dauði Fjǫlnis konungs[400]

[Hist. Norw. 97; Ari Gen. II.]

Fjǫlnir, sonr[401] Yngvifreys[402], réð þá fyrir Svíum ok Upsala-auð; hann var ríkr ok ársæll [ok friðsæll[403]. Þá var Friðfróði at Hleiðru[404]. Þeira í[405] millum[406] var [heimboð ok vingan[407]. Þá er Fjǫlnir fór[408] til Fróða á Selund[409], þá var þar fyrir búin[410] mikil veizla ok boðit til víða um lǫnd. Froði átti mikinn húsa-bœ; þar var gǫrt [ker mikit[411], margra álna hátt ok okat með stórum timbrstokkum; þat stóð í undirskemmu, en lopt[412] var[413] yfir uppi ok opit gólfþilit, svá at þar var niðr helt leginum en kerit blandit[414] fult mjaðar. Þar var drykkr furðu-sterkr. Um kveldit[415] var Fjǫlni fylgt til herbergis í it [næsta lopt[416], ok hans sveit með honum. Um nóttina gekk hann út í svalar[417] at leita sér staðar; var hann svefnœrr ok dauða-drukkinn: en er hann snerisk aptr til herbergis, þá gekk hann fram eptir svǫlunum ok til annarra loptdura[418] ok þar inn, misti[419] þá fótum ok fell í mjaðar-kerit ok týndisk þar; svá segir Þjóðólfr inn Hvinverski[420].


3.
Varð framgengt,
þars[421] Fróði bjó,
feigðar-orð,
es at Fjǫlni kom,
[siklingi[422]
svigðis[423] geira
vágr[424] vindlauss
of[425] viða skyldi.[426]


[427]Sveigðir[428] tók ríki eptir fǫður[429] sinn. Hann strengði þess heit, at leita Goðheims[430] ok Óðins ins gamla. [Hann fór með xii. mann[431] víða um heiminn[432]; hann kom út í[433] Tyrkland ok í Svíþjóð[434] ina miklu ok hitti þar marga frændr sína ok[435] var í þeiri fǫr[436] v. vetr; þá kom hann aptr til Svíþjoðar[437]; dvalðisk hann þá enn[438] heima um hríð. Hann hafði fengit konu þá, er Vana hét, út í Vanaheimi[439]; var þeira sonr[440] Vanlandi.


K. 12. Frá Sveigði[441]

[Hist. Norw. 97-8; Ari Gen. II.]

[Sveigðir[442] fór[443] enn at leita Goðheims. Ok í austanverðri Svíþjóð heitir[444] bœr mikill at Steini; þar er steinn svá[445] mikill sem stórt[446] hús. Um kveldit eptir sólarfall, [þá er Sveigðir gekk frá drykkju til[447] svefnbúrs, sá[448] hann til steinsins, at dvergr sat undir steininum. Sveigðir ok hans menn váru mjǫk druknir ok runnu til steinsins. Dvergrinn stóð í durum[449] ok kallaði á Sveigði, bað[450] hann þar inn ganga, ef hann vildi Óðin hitta. Sveigðir hljóp í[451] steininn, en steinninn lauksk þegar aptr [ok kom Sveigðir eigi aptr[452]; svá segir Þjóðólfr [inn Hvinverski[453]:


4.
En dagskjarr
Durnis[454] niðja
salvǫrðuðr
Sveigði vélti,
þás[455] í stein
enn[456] stórgeði
Dusla[457] konr
ept[458] dvergi hljóp
ok [salr bjartr[459]
[«þeira» Sǫkmímis[460]
jǫtunbyggðr[461]
við jǫfri[462] gein.


K. 13. Frá Vanlanda[463]

[Hist. Norw. 98; Ari Gen. II.]

Vanlandi hét sonr[464] Sveigðis, er ríki[465] tók eptir hann ok réð fyrir Upsala-auð; hann var hermaðr mikill ok hann fór víða um lǫnd. Hann þá vetrvist á Finnlandi með[466] Snjá[467] inum gamla ok fekk þar[468] dóttur hans, Drífu. En at vári fór hann [á brot[469], en Drífa var eptir, ok hét hann at koma aptr á þriggja vetra fresti, en hann kom eigi á x. vetrum. Þá sendi Drífa eptir Hulð[470] seiðkonu, en sendi Vísbur, son þeira Vanlanda, til Svíþjóðar. Drífa keypti at Hulð[471] seiðkonu[472], at hon skyldi síða Vanlanda til Finnlandz eða deyða[473] hann[474] at ǫðrum kosti. En er seiðr var framiðr, var[475] Vanlandi at Upsǫlum; þá gerði hann fúsan at fara til Finnlandz, en[476] vinir hans [ok[477] ráða-menn[478] bǫnnuðu honum[479] ok [sǫgðu, at[480] vera myndi[481] fjǫlkyngi Finna [í fýsi[482] hans; [þá gerðisk[483] honum svefnhǫfugt [ok[484] lagðisk hann til svefns[485]; en er hann hafði lítt sofnat[486], kallaði hann ok sagði, at mara trað hann; menn hans fóru til ok vildu hjálpa honum; en er þeir tóku uppi[487] til hǫfuðsins, þá trað hon fótleggina, svá at nær brotnuðu[488]; þá tóku þeir til fótanna, þá kafði hon hǫfuðit[489], svá at þar dó hann. Svíar tóku lík hans ok var hann brendr við á þá, er Skúta[490] hét[491]; þar váru settir bautasteinar hans; svá segir Þjóðólfr:


5.
En[492] á vit[493]
Vilja bróður
[vitta véttr[494]
Vanlanda kom,
þás[495] trollkund[496]
of[497] troða[498] skyldi
liðs grímhildr[499]
ljóna bága[500],
ok sá brann
á beði[501] Skútu
menglǫtuðr,
es mara kvalði.


K. 14. Dauði Vísburs[502]

[Hist. Norw. 98. Ari Gen II.]

Vísburr tók arf eptir Vanlanda[503] fǫður[504] sinn. Hann gekk at eiga dóttur Auða ins auðga ok gaf henni at mundi iii. stórbœi ok gullmen: þau áttu ii. sonu, Gísl[505] ok Ǫndur; en[506] Vísburr lét hana eina ok fekk[507] annarrar konu, en hon fór til fǫður síns með[508] sonu sína. Vísburr átti son, er[509] [Dómaldi hét[510]; stjúpmóðir Dómalda lét síða at honum ógæfu. En er synir[511] Vísburs váru xii. vetra ok xiii., fóru þeir á fund hans ok heimtu mund móður sinnar, en hann vildi eigi gjalda; þá mæltu þeir, at gullmenit skyldi verða at bana inum bezta manni í ætt hans, ok fóru [í brot[512] ok heim[513]. Þá var enn fengit at seið ok siðit til þess, at þeir skyldu[514] mega drepa fǫður sinn. Þá sagði Hulð[515] vǫlva þeim[516], at hon myndi svá síða ok þat með, at ættvíg skyldu[517] ávalt[518] vera í ætt þeira[519] Ynglinga síðan; þeir játtu því. Eptir þat sǫmnuðu þeir liði ok kómu at Vísbur um nótt á óvart ok brendu hann inni; svá segir[520] Þjóðólfr:


6.
Ok Vísburs[521]
vilja byrgi[522]
sævar[523] niðr
svelga[524] knátti,
þás[525] meinþjóf[526]
markar ǫttu
setrs[527] verjendr
á sinn fǫður,
ok allvald
í arinkjóli
glóða garmr
glymjandi beit.


K. 15. Dauði Dómalda[528]

[Hist. Norw. 98; Ari Gen. II]

Dómaldi tók arf eptir [fǫður sinn[529], Vísbur, ok réð lǫndum. Á hans dǫgum gerðisk í Svíþjóð sultr[530] ok seyra. Þá eflðu Svíar blót stór at Upsǫlum. It fyrsta haust blótuðu[531] þeir yxnum[532], ok batnaði ekki[533] árferð[534] at heldr; en[535] annat haust[536] hófu þeira mannblót, en árferð var sǫm[537] eða verri. En[538] it iiͣi. haust kómu Svíar fjǫlment til Upsala, þá er blót skyldu[539] vera; þá áttu hǫfðingjar ráðagerð sína ok kom þat[540] ásamt með þeim, at hallærit myndi standa af Dómalda, konungi[541] þeira, ok þat með, at þeir skyldu[542] [honum blóta[543] til árs sér ok veita honum atgǫngu ok drepa hann ok rjóða stalla með[544] blóði hans, ok svá gerðu þeir; svá segir Þjóðólfr:


7.
Hitt vas fyrr,
at [fold ruðu[545]
sverðberendr[546]
sínum drótni,
[ok landherr
[af lífs vǫnum[547]
dreyrug[548] vǫ́pn[549]
Dómalda bar[550],
þás[551] árgjǫrn
Jóta dolgi
Svía kind
of[552] sóa skyldi.


K. 16. Dauði Dómars[553]

[Hist. Norw. 98; Ari Gen. II]

Dómarr hét sonr[554] Dómalda, er þar næst réð ríki. Hann réð lengi fyrir lǫndum, ok var[555] þá góð árferð ok friðr um hans daga. Frá honum er ekki[556] [sagt annat[557], en hann varð sóttdauðr at Upsǫlum ok var[558] fœrðr á Fýrisvǫllu ok brendr þar á árbakkanum, ok eru þar bautasteinar hans; [svá segir Þjóðólfr[559]:


8.
Ok ek þess opt
of[560] yngva hrør[561]
fróða menn
of[562] fregit hafðak[563],
hvar Dómarr
á dynjanda
bana Hǫ́alfs[564]
of[565] borinn væri.
Nú ek þat veit,
at verkbitinn
Fjǫlnis niðr
við Fýri[566] brann.


K. 17. Dauði Dyggva[567]

[Hist. Norw. 98; Ari Gen. II; Rígsþ. 48; Bugge Norr. fornkv. 149-50.]

Dyggvi[568] hét sonr[569] hans, er þar næst réð lǫndum, [ok er[570] frá honum ekki [sagt annat[571], en hann varð sóttdauðr; [svá segir Þjóðólfr[572]:


9.
Kveðkat[573] dul,
nema Dyggva hrør[574]
Glitnis gnǿ̨
at gamni[575] hefr[576],
þvít[577] jóðís[578]
Ulfs ok Narfa
konungmann
kjósa skyldi,
ok allvald[579]
Yngva þjóðar
Loka mær
[of[580] leikinn[581] hefr[582].


Móðir Dyggva var Drótt[583], dóttir Danps konungs, [sonar Rígs[584], er fyrstr[585] var konungr kallaðr á danska tungu. Hans áttmenn[586] hǫfðu ávalt[587] síðan konungs-nafn fyrir it œzta[588] tígnar-nafn. Dyggvi var fyrst konungr[589] kallaðr sinna ættmanna, en áðr váru þeir drótnar kallaðir, en konur þeira drótningar, [en drótt hirðsveitin[590]. En Yngvi [eða Ynguni[591] var kallaðr hverr þeira ættmanna alla ævi, en Ynglingar allir saman. Drótt drótning var systir Dans konungs ins mikilláta, er Danmǫrk er við kend.


K. 18. Frá Dag spaka[592]

[Hist. Norw. 99, Ari Gen. II.]

Dagr hét sonr[593] Dyggva konungs, er konungdóm tók eptir hann; hann var maðr svá spakr, at hann skilði fugls[594] rǫdd. Hann átti spǫrr einn[595], er honum sagði mǫrg tíðendi; flaug hann[596] á ýmsi lǫnd. Þat var eitt sinn, at spǫrrinn flaug[597] á Reiðgotaland[598] [á bœ þann[599], er[600] á[601] Vǫrva[602] hét[603]; hann flaug í akr karls ok fekk þar[604] matar; karl kom þar ok tók upp stein ok laust spǫrrinn til bana. Dagr konungr[605] varð illa við, er spǫrrinn kom eigi heim; gekk hann þá til sonarblóts til fréttar[606] ok fekk þau svǫr[607], at spǫrr hans var drepinn á Vǫrva[608]. Síðan bauð hann[609] út her miklum ok fór til Gotlandz; en er hann kom á Vǫrva[610], gekk hann upp með her sinn ok herjaði; fólkit[611] flýði víðs vegar undan[612]. Dagr konungr sneri herinum til skipa, er kveldaði, ok hafði drepit mart fólk ok mart handtekit. En er þeir fóru yfir á nǫkkura, [þar sem hét[613] Skjótansvað[614] eða Vápnavað, þá rann fram ór skogi [einn verkþræll[615] á[616] árbakkann ok[617] skaut heytjúgu[618] í lið[619] þeira, ok[620] kom[621] í hǫfuð konungi[622] skotit; fell hann þegar af hestinum ok fekk[623] bana[624]. Í þann[625] tíma var sá hǫfðingi gramr[626] kallaðr, er herjaði, en hermenninir gramir. Svá segir[627] Þjóðólfr:


10.
Frák[628] at Dagr
dauða-orði[629]
frægðar[630] fúss
of[631] fara skyldi,
þás[632] valteins[633]
til Vǫrva[634] kom
spakfrǫmuðr,
spǫrs at hefna.


11.
Ok þat orð
á[635] austrvega
vísa ferð
frá vígi bar,
at þann gram
of[636] geta[637] skyldi
sløngviþref[638]
sleipnis[639] verðar.


K. 19. Frá Agna[640]

[Hist. Norw. 99; Art Gen. II.]

Agni hét sonr[641] Dags, er konungr var eptir hann, ríkr maðr ok ágætr, hermaðr mikill, [atgervimaðr mikill[642] um alla[643] hluti. Þat var eitt sumar[644], er[645] Agni konungr fór[646] með her sinn á Finnland, gekk þar upp ok herjaði. Finnar drógu saman lið mikit ok fóru til orrostu; Frosti er nefndr hǫfðingi þeira. Varð þar orrosta mikil ok fekk Agni konungr[647] sigr; þar fell Frosti ok [mikit lið[648] með honum. Agni konungr fór herskildi um[649] Finnland ok lagði undir sik [ok fekk[650] stórmikit[651] herfang; hann tók ok hafði með sér Skjálf, dóttur Frosta, ok Loga, bróður hennar. En er hann kom[652] austan, lagði hann til Stokksunda[653]; hann setti[654] [tjǫld sín[655] suðr[656] á fitina; þar var þá skógr. Agni konungr átti þá gullmenit, þat er Vísburr hafði átt. Agni konungr gekk at eiga Skjálf; hon bað konung at gera erfi eptir fǫður sinn; hann bauð þá [til sín mǫrgum ríkismǫnnum[657] ok gerði[658] veizlu mikla. Hann var allfrægr[659] orðinn af fǫr[660] þessi. Þá váru þar drykkjur miklar. En er Agni[661] konungr gerðisk drukkinn, þá bað Skjálf hann[662] gæta[663] mensins, er hann hafði á hálsi[664]: hann tók til ok batt ramliga menit á háls sér, áðr hann gengi[665] at sofa. En landtjaldit stóð við skóginn ok hátt tré yfir[666] tjaldinu, þat er skýla[667] skyldi við sólarhita[668]. [En er Agni[669] konungr[670] var sofnaðr, þá tók Skjálf[671] digrt snœri ok festi undir menit; menn hennar slógu þá tjaldstǫngunum[672], en kǫstuðu lykkju snœrissins [upp í limar tréssins[673], drógu þá[674] síðan, svá at konungr hekk næst[675] uppi við limar, ok var[676] þat hans bani. Skjálf[677] ok hennar menn hljópu á[678] skip ok reru [í brot[679]. Agni konungr var þar[680] brendr ok er þar síðan kǫlluð Agnafit á austanverðum Taurinum vestr frá Stokssundi[681]. Svá segir Þjóðólfr:


12.
Þat telk[682] undr,
ef[683] Agna her
Skjalfar[684] rǫ́ð[685]
at skǫpum þóttu,
þás[686] gœðing[687]
með gollmeni[688]
Loga[689] dís
at lopti hóf,
hinns[690] við Taur
temja skyldi
svalan hest
Signýjar[691] vers.


K. 20. Frá Alreki ok Eiríki[692]

[Hist. Norw. 99; Art Gen. II.]

Alrekr ok Eiríkr hétu synir Agna, er konungar váru eptir hann; þeir váru [ríkir menn ok hermenn miklir[693] ok íþróttamenn. Þat var siðvenja[694] þeira, at ríða hesta[695], temja bæði við gang ok við[696] hlaup; kunnu þeir þat allra manna bezt; [lǫgðu þeir[697] á þat it[698] mesta kapp, hvárr[699] betr reið eða [betri hesta[700] átti[701]. Þat var eitt[702] sinn, at þeir brœðr riðu ii. frá[703] ǫðrum[704] mǫnnum með ina beztu hesta sína, [ok riðu[705] út á vǫllu nǫkkura ok kómu eigi aptr, [ok var þeira[706] leita farit, ok funnusk[707] þeir[708] báðir dauðir ok lamit hǫfuð[709] á báðum[710], en ekki[711] vápn hǫfðu þeir, nema bitlana af hestunum[712], ok þat hyggja menn, at þeir hafi drepizk þar með; svá segir Þjóðólfr:


13.
Fell Alrekr,
þars[713] Eireki[714]
bróður vǫ́pn[715]
at bana urðu,
ok hnakkmars
með[716] hǫfuðfetlum[717]
Dags fríandr[718]
of[719] drepask kóðu[720].
Frát[721] maðr áðr
eykja greiði[722]
Freys[723] afspring
í fólk hafa.


K. 21. Frá Álfi ok Yngva[724]

[Hist. Norw. 99, Ari Gen. II.]

Yngvi ok Álfr váru[725] synir Alreks[726], er konungdóm tóku [í Svíþjóð þar næst[727]. Var Yngvi [hermaðr mikill ok allsigrsæll[728], [fríðr ok íþróttamaðr inn mesti, sterkr[729] ok[730] inn snarpasti í orrostum, mildr[731] af fé ok gleðimaðr mikill; af[732] slíku ǫllu varð[733] hann [frægr ok vinsæll[734]. Álfr konungr, broðir hans, sat[735] at lǫndum [ok var ekki í hernaði[736]; hann[737] var kallaðr Elfsi[738]; hann var [maðr þǫgull[739], ríklundaðr[740] ok óþýðr; móðir hans[741] hét Dageiðr[742], dóttir Dags konungs[743] ins ríka[744], er Dǫglingar eru frá komnir. Álfr[745] átti konu[746], er Bera hét[747], kvinna[748] fríðust ok skǫrungr mikill[749], gleðimaðr [inn mesti[750]. Yngvi Alreksson[751] var þá [enn eitt haust[752] kominn ór víkingu til Upsala ok var þá inn frægsti. Hann sat opt[753] við drykkju[754] lengi um[755] kveldum; Álfr konungr gekk opt[756] snimma at sofa. Bera drótning sat opt[757] á kveldum ok hjǫluðu[758] þau Yngvi[759] [sín í millum[760]; Álfr rœddi [opt um[761], [bað hana fara[762] fyrr at sofa, sagði, at hann vildi ekki vaka eptir henni[763]. Hon [svarar ok segir[764], at sú kona væri sæl[765], er heldr skyldi eiga Yngva en Álf; hann reiddisk því mjǫk, er hon mælti þat opt. [Eitt kveld gekk Álfr[766] inn í hǫllina, þá er þau[767] Yngvi ok Bera sátu í hásæti[768] ok tǫluðusk viðr[769]. Hafði Yngvi [um kné sér mæki[770]. Menn váru mjǫk druknir ok gáfu engan gaum at, [er[771] konungrinn kom inn[772]. Álfr konungr[773] gekk at hásætinu, brá[774] sverði undan skikkju[775] ok lagði í gegnum[776] Yngva[777], bróður sinn. Yngvi[778] hljóp upp[779] ok brá mækinum ok hjó Álf bana-hǫgg, ok[780] fellu þeir báðir dauðir á gólfit. Váru þeir [Álfr ok Yngvi[781] heygðir á Fýrisvǫllum: svá segir Þjóðólfr:


14.
Ok[782] varð hinn,
es Álfr of[783]
vǫrðr véstalls[784],
of[785] veginn liggja,
es dǫglingr[786]
dreyrgan[787] mæki
ǫfundgjarn
á Yngva rauð.


15.
Vasa þat bært[788],
at Bera skyldi
valsœfendr[789]
vígs of[790] hvetja[791],
þás[792] brœðr tveir
at bǫnum urðusk[793]
óþurfendr[794]
of[795] afbrýði.


K. 22. Fall Hugleiks konungs[796]

Hugleikr hét sonr[797] Álfs, er konungdóm tók yfir Svíum eptir þá brœðr, þvíat synir Yngva váru þá[798] bǫrn[799]. Hugleikr konungr[800] var engi hermaðr ok[801] sat hann at lǫndum í kyrrsæti; hann var[802] auðigr mjǫk[803] ok[804] sínkr af fé; hann hafði[805] mjǫk í hirð sinni [allz konar leikara[806], harpara ok gígjara ok fiðlara; hann hafði ok með sér seiðmenn ok[807] allz konar fjǫlkunnigt[808] fólk. Haki ok Hagbarðr hétu brœðr[809] ok váru [ágætir mjǫk[810]; þeir váru sǽkonungar[811] ok hǫfðu lið mikit, fóru stundum[812] báðir samt, stundum sér hvárr[813]. Margir kappar váru með[814] hvárum tveggja þeira[815]. Haki konungr fór með her sinn til Svíþjóðar á hendr Hugleiki[816] [konungi, en Hugleikr konungr samnaði her fyrir[817]. Þá kómu til liðs við hann brœðr tveir[818], Svipdagr ok Geigaðr[819], ágætir menn báðir ok inir mestu kappar. [Haki konungr hafði með sér xii. kappa; þar[820] var þá Starkaðr gamli[821] með honum[822]; Haki konungr var ok inn mesti kappi. Þeir hittusk[823] á Fýrisvǫllum; varð þar [mikil orrosta[824]; fell brátt lið Hugleiks[825]; þá sóttu fram kapparnir[826] Svipdagr ok Geigaðr[827], en kappar Haka gengu vi. móti[828] hvárum þeira, ok urðu þeir handteknir; þá gekk Haki konungr inn í skjaldborg at Hugleiki[829] konungi ok drap hann þar[830] ok sonu hans iiͣ; eptir þat[831] flýðu Svíar, en Haki konungr lagði lǫnd[832] undir sik ok gerðisk konungr yfir Svíum. Hann sat þá[833] at lǫndum iiͣi. vetr, en í því kyrrsæti fóru kappar hans frá honum ok[834] í víking ok féngu sér svá[835] fjár.


K. 23. Dauði Guðlaugs konungs[836]

[Jǫrundr ok Eiríkr[837] váru[838] synir Yngva Alrekssonar; þeir lágu úti [á herskipum[839] þessa hríð alla ok váru hermenn miklir. Á einu sumri herjuðu þeir í Danmǫrk, ok þá hittu þeir Guðlaug Háleygja-konung[840] ok áttu við hann orrostu, ok[841] lauk svá, at skip Guðlaugs[842] var hroðit, en [hann varð[843] handtekinn; þeir fluttu hann til landz á Straumeyjarnes[844] ok hengðu hann þar, urpu menn hans þar[845] haug eptir hann; svá segir Eyvindr skáldaspillir:


16.
En Goðlaugr[846]
grimman tamði
við[847] ofrkapp
austrkonunga
Sigars[848][849],
es[850] synir Yngva
menglǫtuð
við meið reiddu[851].


17.
Ok náreiðr
á nesi drúpir
vingameiðr,
þars[852] víkr[853] deilir;
þars[854] fjǫlkunt[855]
of[856] fylkis hrør[857],
steini merkt[858],
Straumeyjarnes[859].


Eiríkr ok Jǫrundr brœðr urðu af verki þessu frægir mjǫk, þóttusk þeir miklu meiri menn en áðr. Þeir spurðu, at Haki konungr í Svíþjóð[860] hafði sent[861] frá sér kappa sína; þá[862] halda þeir til Svíþjóðar[863], [ok draga[864] síðan her at sér. En er Svíar spyrja, at Ynglingar eru þar komnir, þá drífr[865] ógrynni[866] liðs[867] til[868] þeira. Síðan leggja þeir [í Lǫginn upp[869] ok halda til Upsala á hendr Haka konungi, en hann [ferr í móti[870] þeim á Fýrisvǫllu ok hafði lið miklu minna. Varð[871] þar mikil orrosta, [gekk konungr[872] fram svá hart, at hann feldi alla þá, er [honum váru næstir[873], ok at lykðum feldi hann Eirík konung [ok hjó niðr merki þeira[874] brœðra[875]; þá[876] flýði Jǫrundr konungr til skipa[877] ok alt lið hans. Haki konungr [fekk svá stór sár[878], at hann sá, at [hans lífdagar[879] mundu[880] [eigi langir[881] verða[882]; þá lét [hann taka[883] skeið[884], [er hann átti[885], ok lét hlaða[886] dauðum mǫnnum ok vápnum, lét[887] þá flytja út til hafs ok leggja stýri í lag ok[888] draga upp segl, en[889] leggja eld í tyrvið ok gera bál á skipinu; [veðr stóð[890] af landi[891]; Haki var þá at kominn dauða eða dauðr, er hann var lagiðr[892] á bálit; [siglði skipit síðan loganda út[893] í haf ok[894] var[895] þetta allfrægt[896] lengi síðan.


K. 24. Dauði Jǫrundar[897]

[Hist. Norw. 100, Ari Gen. II.]

[Jǫrundr, sonr[898] Yngva konungs, var konungr at Upsǫlum; hann réð þá lǫndum ok[899] var optliga[900] á sumrum í hernaði. Á einhverju[901] sumri fór hann með her sinn til Danmerkr[902]; hann herjaði um Jótland ok fór um haustit inn[903] í Limafjǫrd ok herjaði þar; hann lá liði sínu í Oddasundi. Þá kom þar með her mikinn Gýlaugr[904] Háleygja[905]-konungr, sonr[906] Guðlaugs[907], er fyrr var getit. Hann leggr til orrostu við Jǫrund[908], en er landzmenn urðu[909] þess varir, drífa[910] þeir til[911] ǫllum áttum[912] [bæði með[913] stórum[914] skipum ok smám; verðr [þá[915] Jǫrundr[916] ofrliði borinn ok hroðit skip hans; hljóp hann þá á sund ok varð[917] handtekinn ok leiddr á land upp; lét þá Gýlaugr[918] konungr[919] [reisa gálga, leiðir hann Jǫrund þar til ok lætr[920] hengja hann[921]; [lýkr svá hans ævi[922]; svá segir Þjóðólfr:


18.
Varð Jǫrundr,
hinns[923] endr of[924] dó,
lífs of lattr[925]
í Limafirði,
þás[926] hábrjóstr[927]
hǫrva[928] sleipnir
bana Goðlaugs[929]
of[930] bera skyldi,
ok Hagbarðs
hersa valdi
hǫðnu[931] leif
at halsi gekk.


K. 25. Dauði Auns konungs[932]

[Hist. Norw. 100, Ari Gen. II.]

Aun eða Áni hét sonr[933] Jǫrundar[934], er konungr var yfir Svíum eptir fǫður sinn; hann var vitr maðr ok blótmaðr mikill, [engi var hann[935] hermaðr, [sat hann[936] at lǫndum. Í þann tíma, er þessir konungar váru at Upsǫlum, er nú var[937] frá sagt, var[938] yfir[939] Danmǫrku[940] fyrst Danr inn mikilláti; hann varð allgamall; þá [sonr hans[941], Fróði [inn mikilláti eða[942] inn friðsami, þá hans synir Hálfdan ok Friðleifr; þeir váru hermenn miklir. Hálfdan var ellri ok fyrir þeim [um alt[943]; hann fór með her sinn til Svíþjóðar á hendr Auni[944] konungi, ok áttu þeir orrostur nǫkkurar[945] ok hafði Hálfdan jafnan sigr ok at lykðum flýði Aun konungr í vestra Gautland. Þá hafði hann [verit konungr[946] yfir Upsǫlum [xxv. vetra[947]; [hann var[948] ok[949] í Gautlandi [xxv. vetra[950], meðan Hálfdan [konungr var[951] at Upsǫlum. Hálfdan konungr[952] varð sottdauðr at Upsǫlum ok er hann þar heygðr. Eptir þat kom Aun konungr enn til Upsala, þá var hann lx.[953]; [þá gerði hann[954] blót mikit [ok blét[955] til langlífis sér ok gaf Óðni son sinn ok var honum blótinn[956]. Aun konungr fekk[957] andsvǫr af Óðni, at hann skyldi enn[958] lifa lx. vetra. Aun var þá enn konungr[959] at Upsǫlum [v. vetr ok xx[960]. Þá kom Áli[961] inn frœkni með her sinn til Svíþjóðar[962], sonr[963] Frilleifs[964], á hendr Auni[965] konungi, ok áttu þeir orrostur, ok[966] hafði Áli jafnan sigr; þá flýði Aun konungr í[967] annat sinn ríki sitt [ok fór í[968] vestra Gautland. Áli var konungr at Upsǫlum [xxv. vetra[969], áðr Starkaðr inn gamli drap hann. Eptir fall Ála fór Aun konungr[970] aptr til Upsala ok réð þá[971] ríkinu [enn xxv. vetra[972]. Þá [gerði hann blót mikit ok[973] blótaði[974] ǫðrum syni sínum; þá sagði Óðinn honum[975], at hann skyldi æ lifa, meðan hann gæfi Óðni son sinn [it tíunda hvert ár[976], ok þat með[977], at hann skyldi [heiti gefa[978] nǫkkuru[979] heraði í landi sínu eptir tǫlu sona sinna, þeira er hann blótaði[980] til Óðins. En þá[981] er hann hafði blótat vii. sonum sínum, þá lifdi hann x. vetr, svá at hann mátti ekki[982] ganga; [var hann[983] þá [á stóli borinn[984]; þá blótaði hann inum viii.[985] [syni sínum, ok[986] lifði hann þá enn[987] x. vetr [ok lá þá í kǫr; þá blótaði hann[988] inum ix.[989] [syni sínum[990] [ok lifði[991] þá enn x. vetr[992]; þá drakk hann horn sem lébarn[993]. Þá átti Aun[994] einn son eptir ok vildi hann þá[995] blóta þeim, ok þá vildi hann gefa Óðni Upsali ok þau heruð, er þar liggja til, ok láta [kalla þat[996] Tíundaland; Svíar bǫnnuðu honum þat, ok varð þá ekki blót[997]. Síðan andaðisk Aun konungr, ok er hann[998] heygðr at Upsǫlum. Þat er síðan kǫlluð[999] Ánasótt, er maðr deyr verklauss af elli. Svá segir Þjóðólfr:


19.
Knátti endr
at Upsǫlum
ánasótt[1 000]
Aun[1 001] of[1 002] standa,
ok þrálífr
þiggja[1 003] skyldi
jóðs alað[1 004]
ǫðru sinni.


20.
Ok sveiðurs[1 005]
at sér hverfði
mækis[1 006] hlut[1 007]
enn mjǫ́vara[1 008],
es okhreins[1 009]
ǫ́ttunga hrjóðr[1 010]
lǫgðis odd
liggjandi drakk;
máttit[1 011] hárr
[hjarðar mæki[1 012]
austrkonungr
upp of[1 013] halda.


K. 26. Dauði Egils konungs[1 014]

[Hist. Norw. 100; Ari Gen. II.]

Egill hét sonr[1 015] Auns ins gamla, er konungr var eptir fǫður sinn í Svíþjóð[1 016]; hann var engi hermaðr ok sat [at lǫndum[1 017] í kyrrsæti. Tunni hét þræll hans, er verit hafði með [Ána inum gamla[1 018], féhirðir hans. En er Aun[1 019] var andaðr, þá tók Tunni óf[1 020] lausafjár ok gróf í jǫrð[1 021]. En er Egill var konungr, þá[1 022] setti hann Tunna með[1 023] þrælum ǫðrum; hann kunni því stórilla ok hljóp [í brot[1 024] ok með honum margir þrælar, [ok tóku[1 025] þá upp lausaféít, [er[1 026] hann[1 027] hafði fólgit; gaf[1 028] hann þat mǫnnum sínum, en þeir tóku hann til hǫfðingja; síðan dreif til hans mart[1 029] illþýðis-fólk[1 030], [lágu[1 031] úti[1 032] á mǫrkum, stundum[1 033] hljópu þeir í heruð[1 034] ok ræntu menn eða[1 035] drápu. Egill konungr spurði þetta [ok fór [leita þeira með liði sínu[1 036]. En er hann [hafði tekit sér náttstað á einni nótt[1 037], þá kom þar Tunni með liði sínu ok hljóp á þá óvara ok drápu[1 038] lið mikit af[1 039] konungi. En er Egill konungr[1 040] varð varr við ófrið[1 041], þá[1 042] [snørisk hann[1 043] til viðtǫku[1 044], setti[1 045] upp merki sitt, en lið [flýði mart[1 046] frá honum. Þeir Tunni sóttu at[1 047] djarfliga; sá þá Egill[1 048] konungr engan annan sinn[1 049] kost, en flýja; þeir Tunni ráku þá flóttann[1 050] alt til skógar; síðan fóru þeir aptr í byggðina, herjuðu[1 051] ok ræntu ok[1 052] fengu þá enga mótstǫðu[1 053]. Fé þat alt, er Tunni tók í heraðinu[1 054], gaf hann liðsmǫnnum[1 055]; varð hann af[1 056] því vinsæll ok fjǫlmennr. Egill konungr samnaði her ok fór [til orrostu[1 057] [í móti[1 058] Tunna; þeir bǫrðusk ok hafði Tunni sigr, en Egill konungr[1 059] flýði ok lét [lið mikit[1 060]. [Þeir Egill konungr ok Tunni áttu viii.[1 061] orrostur, ok hafði Tunni [sigr í ǫllum[1 062]. Eptir þat flýði Egill konungr[1 063] landit ok [út í Danmǫrk[1 064] [á Selund[1 065] til Fróða ins frœkna. Hann hét Fróða konungi[1 066] [til liðs skatti af Svíum[1 067]: þá[1 068] fekk Fróði honum her[1 069] ok kappa sína. For þá Egill konungr til Svíþjóðar[1 070]; en er Tunni spyrr þat, fór hann í móti honum með [sitt lið[1 071]; varð þá[1 072] orrosta mikil; þar[1 073] fell Tunni, en[1 074] Egill konungr[1 075] tók þá [við ríki sínu[1 076]; Danir fóru aptr[1 077]. Egill konungr sendi Fróða konungi [góðar gjafar[1 078] [ok stórar[1 079] á hverjum misserum, en galt engan skatt Dǫnum, ok helzk þó vinfengi þeira Fróða. Síðan er Tunni fell, réð Egill konungr[1 080] ríkinu iii. vetr. Þat[1 081] varð í Svíþjóð[1 082], at griðungr[1 083] sá, er til blóts var ætlaðr, var[1 084] gamall ok [alinn svá kappsamliga, at hann var[1 085] mannýgr[1 086], en er menn vildu taka hann[1 087], þá[1 088] hljóp hann á skóg ok varð galinn ok var lengi á viðum[1 089] ok[1 090] inn mesti spellvirki við menn. Egill[1 091] konungr var veiðimaðr mikill; hann reið [um daga[1 092] optliga á markir dýr at veiða. Þat var eitt sinn, at hann[1 093] var riðinn á[1 094] veiðar með[1 095] menn sína; konungr[1 096] hafði elt dýr eitt lengi ok hleypði eptir í[1 097] skóginn frá ǫllum mǫnnum; [þá verðr hann[1 098] varr við griðunginn ok[1 099] reið til[1 100] ok vill[1 101] drepa hann; griðungr[1 102] snýr[1 103] í móti ok kom konungr lagi á hann ok skar ór spjótit: griðungr[1 104] stakk hornunum á siðu hestinum[1 105], svá at hann fell[1 106] þegar flatr ok svá konungr[1 107]; þá hljóp konungr á fœtr ok vill[1 108] bregða sverði[1 109]; griðungr[1 110] stakk [þá hornunum[1 111] fyrir brjóst honum[1 112], svá at á kafi stóð; þá kómu at konungs menn ok drápu griðunginn[1 113]; konungr lifði lítla hríð ok er hann[1 114] heygðr at Upsǫlum; svá segir[1 115] Þjóðólfr:


21.
Ok lofsæll
ór landi fló
Týs[1 116] ǫ́ttungr[1 117]
Tunna ríki,
en flæming[1 118]
farra trjónu
jǫtuns eykr
á Agli rauð.


22.
[Sás[1 119] of[1 120] austr[1 121]
áðan hafði
brúna[1 122] hǫrg
of[1 123] borinn lengi[1 124],
en skíðlauss
skilfinga nið
hœfis[1 125] hjǫrr
til hjarta stóð.


K. 27. Fall Óttars konungs[1 126]

[Hist. Norw. 100-1; Ari Gen. II.]

Óttarr hét sonr[1 127] Egils, er ríki [ok konungdóm tók[1 128] eptir hann[1 129]; hann vingaðisk ekki við Fróða[1 130]; þá sendi Fróði[1 131] menn til Óttars konungs at heimta skatt þann, er Egill[1 132] hafði heitit honum; Óttarr svarar[1 133] svá, at Svíar hefði aldregi skatt[1 134] goldit Dǫnum, segir[1 135], at hann myndi ok[1 136] svá gera; fóru [aptr sendimenn[1 137]. Fróði var hermaðr mikill. Þat var á einu sumri, at Fróði fór með her sinn til Svíþjóðar[1 138], gerði[1 139] þar uprás[1 140] ok herjaði, drap mart fólk, en sumt hertók hann; [hann fekk[1 141] allmikit herfang; hann brendi ok víða byggðina ok gerði it mesta hervirki. Annat sumar[1 142] fór Fróði konungr [at herja í Austrveg[1 143]; þat spurði Óttarr[1 144], at Fróði konungr var eigi í landinu[1 145]; þá stígr[1 146] hann á herskip ok ferr út í Danmǫrk ok herjar þar ok fær enga mótstǫðu[1 147]; hann spyrr, at samnaðr mikill var á Selundi[1 148], stefnir hann þá vestr í Eyrarsund[1 149], siglir þá suðr til Jótlandz ok leggr í Limafjǫrð[1 150], herjar þá á Vendli, brennir þar ok gerir mjǫk aleyðu[1 151]. Vǫttr[1 152] ok Fasti hétu jarlar Fróða; þá hafði Fróði[1 153] sett til landvarnar [í Danmǫrk[1 154], meðan hann var[1 155] [ór landi[1 156]. En er jarlar spurðu, at Svíakonungr herjaði í Danmǫrk, þá samna þeir her ok hlaupa á skip ok sigla suðr til[1 157] Limafjarðar, koma þar[1 158] mjǫk á óvart Óttari konungi, leggja þegar til orrostu; taka Svíar vel í[1 159] mót; fellr[1 160] lið [hvárra tveggju[1 161], en svá sem lið[1 162] fell af Dǫnum, kom annat meira þar[1 163] ór heruðum[1 164], ok svá[1 165] var [til lagt[1 166] [ǫllum [þeim skipum[1 167], er í nánd[1 168] váru; lýkr svá orrostu, at þar fell Óttarr konungr ok mestr hluti liðs hans; Danir tóku lík hans ok fluttu til landz ok lǫgðu upp á haug einn[1 169], létu þar[1 170] rífa dýr ok fugla[1 171] hræin. Þeir gera trékráku[1 172] eina ok senda[1 173] til Svíþjóðar[1 174] ok[1 175] segja[1 176], at eigi var meira verðr Óttarr konungr þeira. Þeir kǫlluðu síðan Óttar vendilkráku. Svá segir[1 177] Þjóðólfr:


23.
Fell Óttarr
und[1 178] ara greipar,
dugandligr[1 179],
fyr[1 180] Dana vǫ́pnum,
[þann hergammr
hrægum fœti[1 181],
víts[1 182] borinn,
á Vendli sparn[1 183].


24.
Þau frák[1 184] verk
Váts[1 185] ok Fasta
sœnskri þjóð
at sǫgum verða,
at eylands
jarlar[1 186] Fróða
vígfrǫmuð[1 187]
of[1 188] veginn[1 189] hǫfðu.


K. 28. Kvánfang Aðils konungs[1 190]

[Hist. Norw. 101; Ari Gen. II; Hrólfss. kap. 8-9, 13, 14 ff.]

Aðils hét sonr[1 191] Óttars konungs[1 192], er [konungdóm tók[1 193] eptir hann; hann var lengi konungr[1 194] ok[1 195] mjǫk auðigr. Var hann ok nǫkkur sumur í víking[1 196]; Aðils konungr kom með her sinn til Saxlandz; þar réð fyrir konungr[1 197], er Geirþjófr hét, en kona hans[1 198] hét Álof[1 199] in ríka[1 200]; ekki er getit barna þeira; konungr var eigi [í landinu[1 201]. Aðils konungr ok [menn hans[1 202] runnu upp til konungs-bœjar[1 203] ok ræntu þar, sumir reka ofan hjǫrð til strandar[1 204]-hǫggs[1 205]; hjarðarinnar hafði[1 206] gætt ánauðigt fólk, karlar ok konur, ok hǫfðu þeir þat alt með sér. Í því liði var mær ein undarliga fǫgr; sú nefndisk Yrsa. Fór þá Aðils konungr heim með herfang[1 207]. Yrsa var ekki með ambáttum; [brátt fannsk[1 208] þat[1 209], at hon[1 210] var vitr[1 211] ok vel orðum farin [ok allra hluta vel kunnandi[1 212]; fannsk[1 213] mǫnnum[1 214] mikit um hana ok þó[1 215] konungi mest; kom þá svá, at Aðils[1 216] gerði brullaup[1 217] til hennar; var [þá Yrsa[1 218] drótning í Svíþjóð ok þótti hon inn mesti skǫrungr.


K. 29. Dauði Aðils konungs[1 219]

[SnE. Skáld. kap. 44 og ellers som ved foregående kap; Skjöldungasaga.]

Helgi konungr Hálfdanar-son reð þá fyrir Hleiðru[1 220]; hann kom til Svíþjóðar með her [svá mikinn[1 221], at Aðils konungr sá engan [annan sinn kost[1 222], en flýja undan. Helgi konungr gekk þar á land með her sinn ok herjaði, fekk[1 223] mikit herfang; hann tók hǫndum Yrsu drótning[1 224] ok hafði með sér til Hleiðrar[1 225] ok gekk at eiga hana[1 226]; þeira sonr[1 227] var Hrólfr kraki. En er Hrólfr var þrévetr, þá[1 228] kom Álof drótning til Danmerkr[1 229]; sagði hon þá Yrsu[1 230], at Helgi konungr, maðr[1 231] hennar, var[1 232] faðir hennar, [en Álof móðir hennar[1 233]. Fór þá Yrsa aptr[1 234] til Svíþjóðar[1 235] til Aðils[1 236] ok var þar drótning, meðan hon lifði síðan[1 237]. Helgi konungr fell í hernaði. Hrólfr kraki var þá viii. vetra [ok var[1 238] þá til konungs tekinn at Hleiðru. [Aðils konungr átti deilur miklar við [konung þann[1 239], er [Áli hét[1 240] inn upplenzki[1 241]; hann var ór[1 242] Nóregi. Þeir[1 243] áttu orrostu á Vænis ísi; þar fell Áli konungr, en Aðils[1 244] hafði sigr; frá þessarri[1 245] orrostu er langt sagt í Skjǫldunga sǫgu, ok svá frá því, er Hrólfr kraki kom til Upsala [til[1 246] Aðils[1 247]. Þá søri[1 248] Hrólfr kraki[1 249] gullinu á Fýrisvǫllu[1 250]. Aðils konungr var mjǫk kærr at góðhestum[1 251]; [hann átti[1 252] ina beztu hesta í þann tíma; Sløngvir[1 253] hét hestr hans, en annarr Hrafn; þann tók hann af Ála dauðum, [ok þar[1 254] undir alinn[1 255] annarr hestr[1 256], er Hrafn hét; þann[1 257] sendi hann til Hálogalandz Goðgesti konungi; þeim reið Goðgestr konungr[1 258] ok fekk eigi stǫðvat, áðr hann fell af baki ok fekk bana; [þat var[1 259] í Ǫmð[1 260] á Hálogalandi. Aðils konungr var at dísablóti ok reið hesti um dísar-salinn; hestrinn drap fótum[1 261] [undir honum[1 262] ok fell[1 263] ok[1 264] konungr [af fram[1 265], ok kom hǫfuð hans á stein, svá at haussinn brotnaði, en heilinn lá á steininum[1 266]; [þat var[1 267] hans bani; hann[1 268] dó at Upsǫlum ok er[1 269] þar heygðr; kǫlluðu Svíar hann [ríkan konung[1 270]; svá segir[1 271] Þjóðólfr:


25.
Þat frák[1 272] enn,
at Aðils fjǫrvi[1 273]
vitta[1 274] véttr[1 275]
of[1 276] viða[1 277] skyldi,
[ok dáðgjarn
af drasils[1 278] bógum
Freys ǫ́ttungr
falla skyldi[1 279].


26.
Ok við aur[1 280]
ægir[1 281] hjarna
bragnings[1 282] burs
of[1 283] blandinn varð,
ok dáðsæll[1 284]
deyja skyldi
Ála[1 285] dolgr[1 286]
at Upsǫlum.


K. 30. Fall Hrólfs kraka[1 287]

Eysteinn hét sonr[1 288] Aðils, er[1 289] þar næst réð Svíaveldi. Á hans dǫgum fell[1 290] Hrólfr kraki[1 291] at Hleiðru. Í þann tíma herjuðu konungar mjǫk í[1 292] Svíaveldi bæði Danir ok Nordmenn. Váru[1 293] margir sækonungar, þeir er réðu liði miklu ok áttu engi lǫnd; þótti sá einn með fullu [mega heita[1 294] sækonungr, er[1 295] hann svaf aldregi[1 296] undir sótkum ási[1 297] ok drakk aldregi[1 298] at arins-horni.


K. 31. Dauði Sǫlva konungs[1 299]

[Hist. Norw. 101; Ari Gen. II.]

Sǫlvi hét sækonungr, sonr[1 300] Hǫgna í[1 301] Njarðey[1 302], er þá herjaði í Austrveg; hann átti[1 303] ríki á Jótlandi. Hann helt liði sínu til Svíþjóðar[1 304]; þá var Eysteinn konungr á veizlu í heraði[1 305] því, er Lófund[1 306] hét[1 307]; þar kom Sǫlvi konungr[1 308] [á óvart um nótt[1 309] ok tók hús á konungi ok brendi hann inni með hirð sína alla[1 310]. Þá ferr Sǫlvi til Sigtúna ok beiðir sér konungs-nafns [ok viðrtǫku[1 311], en Svíar samna her ok vilja verja [land sitt[1 312], ok varð[1 313] þar orrosta svá mikil, at þat er sagt[1 314], at eigi sleit á xi. dœgrum[1 315]; þar[1 316] fekk Sǫlvi konungr sigr, ok var[1 317] hann þá[1 318] konungr yfir Svíaveldi[1 319] langa hríð, til[1 320] þess er Svíar sviku hann, ok var hann þar[1 321] drepinn. Svá segir[1 322] Þjóðólfr:


27.
[Veitk[1 323] Eysteins
enda folginn
lokins[1 324] lífs
á Lófundi[1 325],
ok[1 326] sikling
með Svíum kóðu[1 327]
józka menn
inni brenna.


28.
Ok bitsótt
í brandnói[1 328]
hliðar þangs
á hilmi rann,
þás[1 329] timbrfastr
toptar nǫkkvi[1 330],
flotna fullr,
of[1 331] fylki brann.


K. 32. Dráp Yngvars konungs[1 332]

[Hist. Norw. 101; Ari Gen. II.]

Yngvarr hét sonr[1 333] Eysteins konungs[1 334], er þá var konungr yfir Svíaveldi[1 335]. Hann var hermaðr mikill ok var opt á herskipum, þvíat þá var áðr[1 336] Svíaríki [mjǫk herskátt[1 337] bæði af Dǫnum ok Austrvegs-mǫnnum. Yngvarr konungr gerði[1 338] frið við Dani, tók[1 339] þá at herja um[1 340] Austrvegu[1 341]. Á einu sumri hafði hann[1 342] her úti ok fór til Eistlandz ok herjaði þar um[1 343] sumarit, [sem hét[1 344] at Steini; þá kómu Eistr[1 345] ofan með [mikinn her[1 346] ok áttu þeir orrostu; [var þá[1 347] landherrinn svá drjúgr, at Svíar fengu eigi[1 348] mótstǫðu[1 349]; fell þá[1 350] Yngvarr konungr, en lið hans flýði; [hann er[1 351] heygðr þar við sjá sjálfan; þat er á[1 352] Aðalsýslu; fóru Svíar heim eptir[1 353] ósigr þenna; svá segir Þjóðólfr:


29.
Þat stǫkk upp,
at Yngvari
Sýslu kind
of[1 354] sóit[1 355] hafði[1 356];
ljóshǫmum[1 357]
við lagar hjarta
herr eistneskr
at hilmi vá,
ok austmarr
jǫfri[1 358] sœnskum[1 359]
Gymis ljóð
at gamni[1 360] kveðr.


K. 33. Frá Ǫnundi konungi[1 361]

[Hist. Norw. 101; Ari Gen. II.]

Ǫnundr hét sonr[1 362] Yngvars, er þar næst tók konungdóm í Svíþjóð[1 363]; um hans daga var friðr góðr í Svíþjóð[1 364], ok varð hann mjǫk[1 365] auðigr at lausafé. Ǫnundr konungr fór með her sinn til Eistlandz at hefna fǫður[1 366] síns, gekk þar upp[1 367] með her sinn ok herjaði víða um landit ok fekk herfang mikit, ferr aptr um[1 368] haustit til Sviþjóðar. Um hans daga var ár mikit í Svíþjóð;[1 369] Ǫnundr[1 370] var allra konunga vinsælstr[1 371]. Svíþjóð[1 372] er markland mikit, ok liggja þar svá eyðimerkr, at margar dagleiðir eru yfir. Ǫnundr konungr lagði á þat kapp mikit ok kostnað[1 373], at ryðja markir ok byggva[1 374] [eptir ruðin[1 375]; hann lét ok[1 376] leggja[1 377] vegu yfir eyðimerkr ok funnusk[1 378] þá[1 379] viða í mǫrkunum skóglaus lǫnd, ok[1 380] byggðusk þar þá[1 381] stór heruð; varð af [þessum hætti[1 382] land[1 383] byggt, þvíat landz[1 384]-fólkit var gnógt[1 385] til[1 386] byggðarinnar[1 387]. Ǫnundr konungr lét brjóta[1 388] vegu um[1 389] alla Svíþjóð bæði um markir ok mýrar ok fjallvegu: fyrir[1 390] því[1 391] var hann [Braut-Ǫnundr kallaðr[1 392]. Ǫnundr konungr setti bú sín í hvert stórheráð á Svíþjóð, ok fór um alt landit at veizlum.


K. 34. Upphaf Ingjaldz illráða[1 393]

[Hist. Norw. 101-2; Ari Gen. II]

Braut-Ǫnundr átti son, er Ingjaldr hét. Þá [var konungr á[1 394] Fjaðryndalandi[1 395] Yngvarr[1 396]; [hann átti sonu tvá við konu sinni, hét annarr Álfr[1 397], en annarr[1 398] Agnarr: þeir váru mjǫk jafnaldrar Ingjaldz. Víða um Sviðjod váru í þann tíma [heraðs-konungar Braut-Ǫnundar ok réð fyrir Tíundalandi Svipdagr blindi[1 399]; þar eru Upsalir; þar er[1 400] allra Svía[1 401] þing; váru þar þá[1 402] blót mikil[1 403]; sóttu þannug[1 404] margir konungar; [var þat[1 405] at miðjum vetri. Ok einn vetr, [þá[1 406] er fjǫlment var komit[1 407] til Upsala, [var þar Yngvarr konungr ok synir hans; þeir váru vi. vetra gamlir[1 408]. Álfr, sonr[1 409] Yngvars konungs, ok[1 410] Ingjaldr, sonr[1 411] Ǫnundar konungs, þeir eflðu til sveina-leiks, ok[1 412] skyldi hvárr ráða fyrir sínu liði; ok er þeir lékusk viðr[1 413], var Ingjaldr ósterkari en Álfr, [ok þótti honum[1 414] þat [svá ilt[1 415], at hann grét mjǫk[1 416]; ok[1 417] þá kom til Gautviðr, fóstbróðir hans, ok leiddi hann [í brot[1 418] til Svipdags blinda, fóstrfǫður[1 419] hans, ok sagði honum, at illa[1 420] hafði at farit, [ok hann var ósterkari [ok óþrótkari[1 421] [í leiknum[1 422], en Álfr, [sonr Yngvars konungs[1 423]; [þá svaraði[1 424] Svipdagr, at þat væri mikil[1 425] skǫmm; annan dag eptir lét Svipdagr taka hjarta ór vargi ok steikja[1 426] á teini, ok[1 427] gaf síðan Ingjaldi konungssyni at eta, ok þaðan af varð[1 428] hann [allra manna grimmastr ok verst skaplundaðr[1 429]. Ok er Ingjaldr var roskinn, þá[1 430] bað Ǫnundr[1 431] konu til handa honum, Gauthildar, dóttur Algauta konungs, hann var sonr[1 432] Gautreks konungs[1 433] ins milda, sonar[1 434] Gauts[1 435], er Gautland er við kent; Algautr[1 436] konungr þóttisk vita, at [hans dóttir[1 437] myndi vel[1 438] gipt, ef hon væri syni Ǫnundar konungs[1 439], ef hann hefði skaplyndi fǫður síns, ok var [send mærin[1 440] til Svíþjóðar[1 441] [ok gerði [Ingjaldr brullaup[1 442] til hennar[1 443].


K. 35. Dauði Ǫnundar[1 444]

[Som ved kap. 33.]

Ǫnundr konungr fór milli búa sinna á einu hausti með hirð sína, [ok fór[1 445] þangat, sem kallat[1 446] er Himinheiðr; þat[1 447] eru fjalldalir nǫkkurir[1 448] þrǫngvir, en há fjǫll [tveim megin[1 449]. Þá var mikit regn, en áðr hafði snæ[1 450] lagt[1 451] á fjǫllin; [þá hljóp[1 452] ofan skriða mikil[1 453] með grjóti ok leiri; [þar varð fyrir Ǫnundr konungr ok lið hans, fær[1 454] konungr[1 455] bana ok mart lið með honum[1 456]; svá segir[1 457] Þjóðólfr:


30.
Varð Ǫnundr
Jónakrs bura
harmi heptr
und[1 458] Himinfjǫllum[1 459]
ok ofvæg[1 460]
Eistra[1 461] dolgi
heipt hrísungs[1 462]
at hendi kom,
ok sá frǫmudr
foldar beinum
Hǫgna hrørs[1 463]
of[1 464] horfinn vas.


K. 36. Brenna at Upsǫlum[1 465]

[Hist. Norw. 101-2; Ari Gen. II.]

[Ingjaldr, sonr[1 466] Ǫnundar konungs, var konungr at Upsǫlum[1 467]. Upsala-konungar váru œztir konunga[1 468] í Svíþjóð[1 469], þá er þar váru margir heraðs-konungar, [frá því er[1 470] Óðinn var hǫfðingi í Svíþjóð[1 471]; [váru [einvaldzhǫfðingjar þeir[1 472], er at Upsǫlum sátu, um[1 473] alt Svíaveldi[1 474] til þess er Agni[1 475] dó, [en þá[1 476] kom ríkit[1 477] fyrst[1 478] í brœðraskipti, svá sem fyrr er ritit[1 479], [en síðan[1 480] dreifðisk[1 481] ríki[1 482] ok konungdómr í ættir, svá sem þær greindusk, en sumir konungar ruddu marklǫnd stór ok byggðu þar ok jóku[1 483] þannug[1 484] ríki sitt[1 485]. En þá[1 486] er Ingjaldr tók [ríkit ok[1 487] konungdóm, váru margir heraðs-konungar, [sem fyrr er ritit[1 488]. Ingjaldr konungr lét búa veizlu mikla at Upsǫlum ok ætlaði[1 489] at erfa [Ǫnund konung[1 490], fǫður sinn; hann lét búa sal einn, engum mun minna eða óvegligra, en Upsalr var, [er hann kallaði[1 491] vii.-konungasal; [þar váru[1 492] í gǫr vii. hásæti. Ingjaldr konungr sendi menn um alla Svíþjóð ok bauð til sín konungum ok jǫrlum ok ǫðrum merkismǫnnum[1 493]; til þess erfis kom Algautr[1 494] konungr, mágr Ingjaldz[1 495], ok Yngvarr[1 496] konungr af Fjaðryndalandi[1 497] ok synir hans[1 498] tveir[1 499], [Agnarr ok Álfr[1 500], Sporsnjallr[1 501] konungr af Næríki[1 502], Sigverkr[1 503] konungr af Áttundalandi[1 504]; Granmarr konungr af Suðrmannalandi var eigi kominn. Þar var vi.[1 505] konungum skipat í inn nýja sal; [var þá eitt hásæti autt, þat er Ingjaldr konungr hafði búa látit. Ǫllu liði því, er til var komit, [var skipat[1 506] í inn nýja sal[1 507]. Ingjaldr konungr [hafði skipat[1 508] hirð sinni ok ǫllu liði sínu í Upsal[1 509]. Þat var siðvenja[1 510] í þann tíma, þar[1 511] er[1 512] erfi skyldi gera eptir konunga eða jarla, [þá skyldi sá[1 513], er gerði[1 514] ok til arfs skyldi leiða[1 515], sitja á skǫrinni fyrir hásætinu alt þar til er inn væri borit full[1 516], þat er kallat var Bragafull; [skyldi sá þá[1 517] standa upp í móti Bragafulli[1 518] ok strengja heit[1 519], drekka af [fullit síðan[1 520]; síðan[1 521] skyldi [hann leiða[1 522] í hásæti, [þat sem átti faðir hans[1 523]; var hann þá kominn til [arfs allz[1 524] [eptir hann[1 525]. [Nú var svá hér[1 526] gǫrt, at þá er Bragafull kom inn, stóð upp Ingjaldr konungr ok tók við einu [miklu dýrs-horni[1 527]; strengði hann þá heit, at hann skyldi auka ríki sitt hálfu í hverja hǫfuðátt[1 528] eða deyja ella, drakk af[1 529] síðan af[1 530] horninu. Ok er menn váru[1 531] druknir um kveldit, þá[1 532] mælti Ingjaldr konungr til Fólkviðar[1 533] ok Hulviðar[1 534], sona Svipdags, at þeir skyldu vápnask ok lið þeira, sem ætlat var, um kveldit; þeir gengu út ok[1 535] til ins[1 536] nýja sals, báru þar [eld at[1 537], ok því næst tók salrinn at loga, ok brunnu þar inni vi. konungar ok lið þeira alt, ok[1 538] þeir, er út leituðu, þá[1 539] váru skjott drepnir; eptir þetta lagði Ingjaldr konungr undir sik [ǫll þessi ríki[1 540], er konungar[1 541] hǫfðu att, ok tók skatta af.


Erik Werenskiold:
Ok brunnu þar inni vi. konungar ok lið þeira alt.


K. 37. Kvánfang Hjǫrvarðs[1 542]

[Lin. 6712-16 sml. Egilss. 14716-17.]

Granmarr konungr spurði þessi[1 543] tíðendi, ok[1 544] þóttisk hann[1 545] vita, at honum myndi slíkr kostr hugaðr, ef hann gyldi eigi varúð[1 546] við. Þat sama sumar kømr liði sínu Hjǫrvarðr [konungr, er Ylfingr var[1 547] kallaðr[1 548], til Svíþjóðar[1 549], ok lagði í fjǫrð þann, er [Myrkva-fjǫrðr hét[1 550]. En er Granmarr konungr spyrr þat[1 551], sendir hann menn til hans ok býðr honum til veizlu ok ǫllu liði hans; [hann þekðisk þetta[1 552], þvíat hann hafði ekki herjat á[1 553] ríki Granmars konungs; [ok er[1 554] hann kom til veizlunnar, [þá[1 555] var þar fagnaðr mikill; ok[1 556] um kveldit, er full skyldi drekka, þá[1 557] var þat siðvenja[1 558] konunga, þeira er at[1 559] lǫndum sátu eða veizlum, er[1 560] þeir létu gera, at drekka skyldi[1 561] á kveldum tvímenning, hvár[1 562] sér karlmaðr ok kona, svá sem ynnisk, en þeir sér, er fleiri væri[1 563] saman. En þat váru[1 564] víkingalǫg[1 565], þótt þeir[1 566] væri at veizlum, at drekka sveitar-drykkju[1 567]. Hásæti Hjǫrvarðs[1 568] konungs var búit gagnvart[1 569] hásæti Granmars konungs, ok sátu [allir hans menn[1 570] á þann pall. Þá mælti Granmarr konungr við Hildigunni dóttur sína, at hon skyldi búa sik ok bera ǫl víkingum[1 571]; hon var allra kvinna[1 572] fríðust. Þá[1 573] tók hon silfrkálk einn ok fyldi[1 574] [ok gekk[1 575] fyrir Hjǫrvarð konung ok mælti: »[Allir heilir[1 576] Ylfingar at Hrólfs minni kraka«, ok drakk af til hálfs [ok seldi[1 577] Hjǫrvarði konungi[1 578]. Nú tók hann kálkinn ok hǫnd hennar með ok mælti, at hon skyldi [ganga at[1 579] sitja hjá honum; hon segir[1 580] þat ekki[1 581] víkingasið at drekka hjá konum tvímenning. Hjǫrvarðr sagði[1 582], lét þess vera[1 583] meiri ván[1 584], at hann myndi þat skipti á gera, at láta heldr[1 585] víkingalǫgin ok drekka[1 586] tvímenning við hana. Þá settisk Hildiguðr[1 587] hjá honum ok drukku þau bæði saman, ok tǫluðu mart um[1 588] kveldit. Eptir um daginn, er þeir konungar[1 589] hittusk[1 590], [Granmarr ok Hjǫrvarðr, þá[1 591] hóf Hjǫrvarðr upp[1 592] bónorð sitt ok bað Hildigunnar. Granmarr konungr bar þetta mál[1 593] fyrir konu sína, Hildi, ok aðra ríkismenn, [ok sagði, at þeim[1 594] myndi vera [mikit traust[1 595] at Hjǫrvarði konungi, [ok nú varð[1 596] rómr at ok þótti þetta ǫllum ráðligt ok[1 597] lauk svá, at Hildiguðr[1 598] var fǫstnuð Hjǫrvarði konungi ok gerði hann brullaup[1 599] til hennar; skyldi þá[1 600] Hjǫrvarðr konungr dveljask með Granmar konungi, fyrir[1 601] því at hann átti engan son til ríkis [at varðveita með sér[1 602].


K. 38. Orrosta Ingjaldz konungs ok Granmars[1 603]

Þat sama haust samnaði Ingjaldr konungr sér liði ok ætlar á hendr þeim mágum; hann hefir her[1 604] af ǫllum þeim ríkjum[1 605], er [áðr hafði[1 606] hann[1 607] undir sik lagt. Ok er þeir [spyrja þat mágar[1 608], samna þeir liði í sínu ríki, ok kømr til liðs við þá Hǫgni konungr ok Hildir, sonr[1 609] hans, er réðu fyrir eystra Gautlandi. Hǫgni var faðir Hildar, er [átti Granmarr konungr[1 610]. Ingjaldr konungr gekk á land[1 611] með ǫllum [her sínum[1 612] ok hafði lið miklu meira; sigr þá[1 613] saman orrosta[1 614] ok [er hǫrð[1 615]; en[1 616] er lítla hríð hafði barzk[1 617] verit, þá flýja[1 618] þeir hǫfðingjar, er réðu fyrir Fjaðryndalandi[1 619] ok vestr-Gautum ok af Næríki[1 620] ok Áttundalandi[1 621] ok allr sá herr, er af þeim[1 622] lǫndum hafði farit, ok fóru[1 623] til skipa sinna. [Eptir þetta var[1 624] Ingjaldr konungr staddr nauðuliga ok fekk sár mǫrg[1 625] ok komsk við þetta á flótta til skipa sinna, en[1 626] þar fell Svipdagr blindi, fóstri hans, ok [synir hans báðir[1 627], Gautviðr ok Hulviðr[1 628]. Ingjaldr konungr fór[1 629] aptr við svá búit til Upsala ok undi illa sinni[1 630] ferð, ok þóttisk þat finna, at honum myndi vera[1 631] herr sá ótrúr, er hann[1 632] hafði ór [sínu ríki[1 633], [því er[1 634] hann fekk með hernaði. Eptir þetta var ófriðr mikill[1 635] millum[1 636] Ingjaldz konungs ok Granmars konungs. Nú[1 637] er langar hríðir hafði þannug[1 638] fram farit[1 639], kómu [vinir beggja[1 640] því[1 641] við, [at þeir[1 642] sættusk[1 643], ok lǫgðu[1 644] konungar[1 645] stefnu með sér [ok hittusk[1 646] ok gerðu frið [millum sín[1 647], [Ingjaldr konungr ok Granmarr konungr ok Hjǫrvarðr konungr, mágr hans[1 648]; [skyldi friðr sá[1 649] standa millum[1 650] þeira, meðan þeir [lifði iii. konungar[1 651]; var þat bundit eiðum ok tryggðum. Eptir um várit fór Granmarr konungr til Upsala at blóta, sem siðvenja var til, móti sumri, at[1 652] friðr væri; fell honum þá[1 653] svá spánn, sem hann myndi eigi[1 654] lengi lifa; [fór hann þá[1 655] heim í ríki sitt.


K. 39. Dauði Granmars konungs[1 656]

[Af Upplendinga konungum kap. 1.]

Um haustit eptir[1 657] fór[1 658] Granmarr konungr ok Hjǫrvarðr konungr[1 659], mágr hans, at taka veizlu[1 660] í ey[1 661] þeiri, er Síli[1 662] hét[1 663], at búum sínum, ok þá[1 664] er þeir váru at veizlunni, kømr[1 665] þar Ingjaldr konungr [með her sinn á einni nótt[1 666] ok tók hús á þeim ok brendi þá[1 667] inni með ǫllu liði sínu. Eptir þat lagði hann undir sik ríki þat alt, er [átt hǫfðu konungar[1 668], ok setti [yfir hǫfðingja[1 669]. Hǫgni konungr ok Hildir, sonr[1 670] hans, riðu opt upp[1 671] í Svíaveldi ok drápu menn Ingjaldz konungs, þá er hann [hafði sett[1 672] yfir [þat ríki[1 673], er átt hafði Granmarr konungr, mágr þeira[1 674]. Stóð þar[1 675] langa hríð mikil[1 676] deila millum[1 677] Ingjaldz konungs ok Hǫgna konungs[1 678]. Fekk Hǫgni konungr[1 679] [þó haldit[1 680] [sínu ríki[1 681] fyrir Ingjaldi konungi alt[1 682] til dauðadags. Ingjaldr konungr átti ii. bǫrn við konu sinni ok[1 683] hét it ellra Ása, en annat Óláfr trételgja, [ok sendir Gauthildr, [kona Ingjaldz konungs[1 684], sveininn til[1 685] Bóva, fóstra síns[1 686], í vestra Gautland. [Hann var[1 687] þar upp fœddr ok Saxi, sonr[1 688] Bóva, er kallaðr var flettir[1 689]. Þat er sǫgn manna, at Ingjaldr konungr[1 690] dræpi xii. konunga ok sviki alla í griðum; hann var kallaðr Ingjaldr inn[1 691] illráði; hann var konungr yfir mestum hlut Svíþjóðar. Ásu dóttur sína gipti hann Guðrøði[1 692] konungi á Skáni; [hon var skapglík[1 693] feðr[1 694] sínum; [Ása olli[1 695] því, [er hann[1 696] drap Hálfdan, bróður sinn. Hálfdan var faðir Ívars ins víðfaðma. Ása réð ok bana[1 697] Guðrøði[1 698] bóanda[1 699] sínum.


K. 40. Dauði Ingjaldz illráða[1 700]

[Hist. Norw. 102.]

Ívarr inn víðfaðmi kom á Skáni eptir fall[1 701] Guðrøðar[1 702], fǫðurbróður síns, ok dró[1 703] þegar[1 704] her mikinn saman, fór þegar upp á Svíþjóð. Ása in illráða var áðr[1 705] farin[1 706] á fund fǫður síns. Ingjaldr konungr var þá staddr [á Ræningi[1 707] at veizlu, er hann spurði[1 708], at herr Ívars [konungs var þar[1 709] nær kominn; þóttisk Ingjaldr[1 710] engan styrk [hafa til[1 711] at berjask [við Ívar; honum[1 712] þótti ok sá [sýnn kostr, ef hann legðisk[1 713] á flotta, at hvaðanæva mundu fjandmenn hans[1 714] at drífa. Tóku þau Ása þat ráð, er frægt[1 715] er orðit, at þau gerðu fólk alt dauða-drukkit, síðan [létu þau[1 716] leggja eld í hǫllina; brann þar hǫllin ok [alt fólk, þat er inni var[1 717], með Ingjaldi konungi[1 718]; svá segir[1 719] Þjóðólfr:


31.
Ok Ingjald
ífjǫrvan[1 720] trað
reyks rǫsuðr
á Ræningi[1 721],
[þás[1 722] húsþjófr
hyrjar leistum[1 723]
goðkynning[1 724]
í gǫgnum[1 725] sté[1 726].


32.
[Ok sá urðr[1 727]
allri þjóðu
sanngǫrvastr[1 728]
með Svíum þótti[1 729],
es[1 730] hann sjálfr
sínu fjǫrvi
frœknu fyrstr
of[1 731] fara skyldi[1 732].


K. 41. Frá Ívari víðfaðma[1 733]

[Þáttr af Upplend. konungum kap. 1; jfr. Sögubrot k. 3; Herv. k. 16.]

[Ívarr[1 734] víðfaðmi lagði undir sik alt Svíaveldi[1 735]; hann eignaðisk ok[1 736] alt Danaveldi ok mikinn hlut Saxlandz ok alt Austrríki ok inn vta[1 737] hlut Englandz. Af hans ætt eru[1 738] komnir Dana-konungar ok Svía-konungar, þeir er þar hafa einvald haft. Eptir Ingjald illráða[1 739] hvarf Upsala-veldi ór [ætt Ynglinga[1 740] þat er [langfeðgum mætti[1 741] telja.


K. 42. Frá Óláfi trételgju[1 742]

[Af Upplendinga konungum kap. 1; Hvers. Nor. byggð. kap. 1; Hist. Norw. 102; Ari Gen. II.]

Óláfr, sonr[1 743] Ingjaldz konungs, [þá er hann[1 744] spurði fráfall fǫður síns, þá fór hann með [þat lið[1 745], er honum vildi fylgja[1 746], þvíat allr múgr Svía[1 747] hljóp upp með einu samþykki at rækja ætt Ingjaldz konungs ok alla hans vini. [Óláfr fór fyrst upp á Næríki[1 748]; en er Svíar spurðu til hans, þá mátti hann ekki þar vera. Fór hann þá vestr markleiði til ár þeirar, er norðan[1 749] fellr í[1 750] Væni ok[1 751] Elfr hét[1 752]; þar dveljask þeir, [taka þar at ryðja[1 753] mǫrkina ok[1 754] brenna ok byggva[1 755] síðan; [urdu þar[1 756] brátt stór heruð[1 757]; kǫlluðu þeir þat Vermaland; þar[1 758] váru[1 759] góðir[1 760] landz-kostir[1 761]. En er [spurðisk til Óláfs [í Svíþjóð[1 762], at hann ryðr[1 763] markir[1 764], kǫlluðu þeir hann trételgju, ok þótti hæðiligt hans ráð. Óláfr fekk [þeirar konu[1 765], er Sǫlveig[1 766] hét [eða Sǫlva[1 767], [dóttir Hálfdanar[1 768] gulltannar vestan af[1 769] Sóleyjum. Hálfdan var sonr[1 770] Sǫlva Sǫlvarssonar, Sǫlvasonar ins gamla, er fyrstr ruddi Sóleyjar. Móðir Óláfs trételgju hét Gauthildr, en hennar móðir Álof[1 771], dóttir Óláfs ins skygna, konungs[1 772] af Næríki[1 773]. Óláfr ok Sǫlva[1 774] áttu iͣi. sonu, Ingjald ok Hálfdan; hann[1 775] var upp fœddr í Sóleyjum með Sǫlva móðurbrœðr[1 776] sínum; hann var kallaðr Hálfdan hvítbeinn.


K. 43. Brendr inni Óláfr trételgja[1 777]

[Jfr. Af Uppl. kon. kap. 1; Flat. II, 3.]

Þat var mikill mannfjǫlði, er útlagi[1 778] fór af Svíþjóð fyrir Ívari konungi. [Þeir spurðu[1 779], at Óláfr trételgja hafði landz[1 780]-kosti góða á Vermalandi[1 781], ok[1 782] dreif þannug[1 783] til hans svá mikill mannfjǫlði, at landit fekk eigi borit; gerðisk þar [hallæri mikit ok sultr[1 784]; kendu þeir þat konungi sínum, svá sem Svíar eru vanir at kenna konungi bæði ár ok hallæri. Óláfr konungr var lítill blótmaðr; [þat líkaði Svíum[1 785] illa ok þótti þaðan mundu[1 786] stanða hallærit[1 787]; [drógu Svíar þá[1 788] her saman, [gerðu fǫr[1 789] at Óláfi konungi ok tóku hús á honum ok brendu hann inni, ok gáfu hann Óðni ok blétu[1 790] honum til árs sér; þat var við Væni; svá segir[1 791] Þjóðólfr:


33.[1 792]
Ok við vág[1 793]
hinns[1 794] viðjar[1 795] . . .
hræ Áleifs[1 796]
ǫlgylðir[1 797] svalg,
ok glóðfjalgr[1 798]
gǫrvar[1 799] leysti[1 800]
sonr[1 801] Fornjóts[1 802]
af Svía jǫfri.
[1 803] áttkonr[1 804]
frá[1 805] Upsǫlum
Lofða kyns
fyr lǫngu hvarf.


Þeir er vitrari váru af Svíum fundu[1 806] þá[1 807], [at þat olli hallærinu[1 808], at mannfólkit var meira[1 809], en landit mætti[1 810] bera[1 811], [en konungr hafði engu um valdit[1 812]. Taka nú[1 813] þat ráð, at[1 814] fara með [herinn allan[1 815] vestr yfir[1 816] Eiðaskóg, ok koma[1 817] fram í Sóleyjum mjǫk á óvart; þeir drápu Sǫlva konung ok[1 818] tóku hǫndum Hálfdan hvítbein; þeir[1 819] taka hann til[1 820] hǫfðingja yfir sik ok gefa honum konungs-nafn. Lagdi hann þá[1 821] undir sik Sóleyjar; síðan fór hann með herinn út[1 822] á Raumaríki ok herjar þar ok fekk [fylki þat[1 823] af hernaði.


K. 44. Frá Hálfdani[1 824]

[Af Upplend. kon. kap. 1; Hist. Norw. 102; Ari Gen. II.]

Hálfdan[1 825] hvítbeinn[1 826] var[1 827] [konungr ríkr[1 828]; hann átti Ásu, dóttur Eysteins ins hardráða, Uplendinga-konungs; hann réð fyrir Heiðmǫrk. Þau Hálfdan áttu ii. sonu, Eystein ok Guðrøð[1 829]. Hálfdan eignaðisk mikit af Heiðmǫrk ok Þótn ok Haðaland ok mikit af Vestfold. Hann varð gamall maðr[1 830]; hann[1 831] varð sóttdauðr á Þótni [ok var síðan[1 832] fluttr út á Vestfold ok heygðr þar, sem hét[1 833] Skæreið[1 834] í Skíringssal[1 835]; svá segir[1 836] Þjóðólfr:


34.
[Þat frá[1 837] hverr[1 838],
at Halfdanar
sǫkmiðlendr[1 839]
sakna skyldu,
ok hallvarps[1 840]
hlífinauma
þjóðkonung
á Þótni tók.
Ok Skæreið
í Skíringssal[1 841]
of[1 842] brynjalfs[1 843]
beinum drúpir.


K. 45. Frá Ingjaldi[1 844]

Ingjaldr, bróðir Hálfdanar, var konungr í Vermalandi, en[1 845] eptir dauða hans lagði Hálfdan konungr[1 846] [Vermaland undir sik[1 847] ok tók skatta af ok setti þar jarla yfir, meðan hann lifði.


K. 46. Dauði Eysteins konungs[1 848]

[Af Upplend. konungum kap. 2; Hist. Norw. 102-3; jfr. Sögubrot fin.]

Eysteinn, sonr[1 849] Hálfdanar hvítbeins, [er konungr var[1 850] eptir hann á Raumaríki ok á[1 851] Vestfold, [hann átti Hildi, dóttur Eiríks Agnarssonar, er konungr var á Vestfold[1 852]. Agnarr, faðir Eiríks, var sonr[1 853] Sigtryggs konungs á[1 854] Vindli. Eiríkr konungr átti engan son; hann dó, þá er Hálfdan konungr[1 855] hvítbeinn lifði. Tóku þeir feðgar, Hálfdan ok Eysteinn, þá undir sik alla Vestfold; réð Eysteinn Vestfold[1 856], meðan hann lifði. Þá var sá konungr á Vǫrnu, er Skjǫldr hét[1 857]; hann var allmjǫk fjǫlkunnigr. Eysteinn konungr fór með herskip nǫkkur[1 858] yfir á Vǫrnu ok herjaði þar, tók[1 859] [slíkt, er[1 860] fyrir varð, [klæði ok aðra gripi [ok gǫgn bóanda[1 861], ok hjoggu strandhǫgg[1 862]; [fóru í brot[1 863] síðan. Skjǫldr konungr kom til strandar með her sinn, var [Eysteinn konungr þá[1 864] í brottu[1 865] ok kominn yftr fjǫrðinn, ok sá Skjǫldr segl þeira; [þá tók hann[1 866] mǫttul sinn ok veifði ok blés við; þá er þeir siglðu inn um[1 867] Jarlsey, [sat Eysteinn konungr[1 868] við stýri; [skip annat[1 869] siglði nær þeim[1 870]; báru-skot nǫkkut var í; [laust[1 871] beitiássinn af ǫðru skipi[1 872] konung[1 873] fyrir borð[1 874]; [þat var[1 875] [hans bani. Menn hans náðu líkinu; var þat flutt inn á Borró[1 876], ok orpinn haugr eptir[1 877] á rǫðinni[1 878] út við sjá við Vǫðlu; svá segir[1 879] Þjóðólfr:


35.
En Eysteinn
fyr[1 880] ási fór
til Býleists[1 881]
bróður meyjar[1 882],
ok[1 883][1 884] liggr
und[1 885] lagar beinum
rekks[1 886] lǫðuðr
á ráðar broddi[1 887],
þars[1 888] élkaldr
hjá jǫfur gauzkum
Vǫðlu straumr
at vági kømr[1 889].


K. 47. Dauði Hálfdanar konungs[1 890]

[Af Upplend. konungum kap. 2; Hist. Norw. 103; Fms. I, 1; Flat. I, 39.]

Hálfdan hét sonr[1 891] Eysteins konungs[1 892], er konungdóm tók[1 893] eptir hann; hann var kallaðr Hálfdan inn mildi ok inn matar-illi; svá er sagt, at[1 894] hann gaf þar[1 895] [í mála mǫnnum sínum[1 896] jammarga gullpenninga, sem adrir konungar[1 897] silfrpenninga, en hann svelti menn [at mat[1 898]. Hann var hermaðr mikill ok[1 899] var lǫngum í víkingu [ok fekk sér fjár[1 900]. Hann átti Hlíf, dóttur Dags konungs af Vestmǫrum. Holtar á Vestfold[1 901] var hǫfuðbœr hans; þar[1 902] varð hann sóttdauðr ok er hann[1 903] heygðr á Borró[1 904]; svá segir[1 905] Þjóðólfr:


36.
Ok til þings
þriðja jǫfri
hveðrungs[1 906] mær
ór heimi bauð,
þás[1 907] Halfdanr[1 908],
[sás[1 909] Holtum[1 910] bjó,
norna dóms
of[1 911] notit hafði[1 912].
Ok buðlung[1 913]
á Borrói[1 914]
sigrhafendr
síðan fǫlu.


K. 48. Dauði Guðrøðar[1 915]

[Af Upplend. kon. kap. 2; Þáttr af Hálfd. svarta kap. 1; jfr. Fsk. Kap. 1: Óláfs þ. Geirst. álfs; Hist. Norw. 103.]

Guðrøðr[1 916] hét sonr[1 917] Hálfdanar, er konungdóm tók eptir hann; hann[1 918] var kallaðr Guðrøðr[1 919] inn mikilláti[1 920], en sumir kǫlluðu hann veiðikonung. Hann átti [þá konu, er Álfhildr hét, dóttir Alfarins konungs[1 921] ór Álfheimum, ok hafði með henni hálfa Vingulmǫrk: þeira sonr[1 922] var Óláfr, [er síðan var kallaðr[1 923] Geirstaða-álfr. [Álfheimar váru þá kallaðir millum[1 924] Raumelfar ok Gautelfar. En er Álfhildr var ǫnduð, þá sendi Guðrøðr[1 925] menn sína vestr á Agðir til [konungs þess, er þar réð fyrir; sá [er nefndr[1 926] Haraldr inn granrauði; [skyldu þeir[1 927] biðja Ásu, dóttur hans, til handa[1 928] konungi, en Haraldr[1 929] synjaði. Kómu[1 930] sendimenn aptr[1 931] ok sǫgðu konungi [sitt erendi[1 932]. [En nǫkkurri stundu síðarr[1 933] skaut Guðrøðr[1 934] konungr skipum á vatn[1 935], fór síðan með [liði miklu[1 936] út á Agdir, kom[1 937] mjǫk[1 938] á óvart [ok veitti[1 939] uprás, kom um nótt á[1 940] bœ Haraldz konungs[1 941]; en [er hann[1 942] varð varr við, at herr var kominn á [hendr honum, þá[1 943] gekk hann[1 944] út með [þat lið[1 945], sem[1 946] [hann hafði[1 947]; varð[1 948] þar orrosta, [ok liðs-munr[1 949] mikill[1 950]. [Þar fell[1 951] Haraldr[1 952] ok Gyrðr[1 953], sonr[1 954] hans; tók[1 955] Guðrøðr[1 956] konungr herfang mikit; hann hafði heim með sér Ásu, [dóttur Haraldz konungs[1 957], ok gerði brullaup[1 958] til hennar; þau áttu son, er Hálfdan hét; en þá er Hálfdan var vetrgamall[1 959], [þat haust[1 960] fór Guðrøðr[1 961] konungr at veizlum; hann lá með skipi sinu í Stíflusundi; [váru þar[1 962] drykkjur miklar; [var konungr mjǫk drukkinn[1 963]; ok [um kveldit[1 964], er myrkt var, gekk konungr af skipi; en er hann kom á bryggju-sporð, þá[1 965] hljóp maðr at[1 966] honum ok lagði spjóti í gǫgnum hann[1 967]; var þat hans bani[1 968]; sá maðr var þegar drepinn. En um[1 969] morguninn[1 970] eptir[1 971], [er ljóst var, þá var [maðr sá[1 972] kendr, [var þat[1 973] skósveinn Ásu drótningar; dulði hon þá[1 974] ekki, at þat[1 975] váru[1 976] hennar ráð; svá segir[1 977] Þjóðólfr:


37.
Varð Goðrøðr[1 978],
enn[1 979] gǫfugláti,
lómi beittr,
sás[1 980] lǫngu vas,
ok umbrǫ́ð[1 981],
at ǫlum[1 982] stilli,
hǫfuð heiptrækt[1 983]
at hilmi dró.


38.
Ok launsigr[1 984]
enn[1 985] lómgeði[1 986]
[Ǫ́sn ǫ́rr[1 987]
af[1 988] jǫfri bar[1 989],
ok buðlungr
á beði fornum
Stíflusunds
of[1 990] stunginn vas.


K. 49. Dauði Óláfs konungs[1 991]

[Af Upplend. kon. kap. 2; jfr. Óláfs þ. Geirst. álfs.]

Óláfr tók[1 992] konungdóm eptir fǫður[1 993] sinn; hann var ríkr maðr[1 994] ok hermaðr mikill: [hann var[1 995] allra manna[1 996] fríðastr [ok mestr vexti[1 997]. Hann hafði Vestfold, þvíat[1 998] Álfgeirr konungr [tók þá[1 999] undir sik Vingulmǫrk[2 000] alla; setti hann þar yfir Gandálf konung[2 001], son sinn. Þá gengu þeir feðgar mjǫk á Raumaríki ok eignuðusk[2 002] mestan hlut þess [ríkis ok[2 003] fylkis. Hǫgni hét sonr[2 004] Eysteins ins ríka[2 005] Uplendinga-konungs[2 006]; hann lagði þá[2 007] undir sik Heiðmǫrk alla[2 008] ok Þótn ok Haðaland. Þá hvarf ok undan þeim Guðrødar[2 009]-sonum Vermaland, ok snørusk þeir þá at skattgjǫfum til Svía-konungs. Óláfr var þá á tvitøgs-aldri, er Guðrøðr andaðisk; en er Hálfdan[2 010], bróðir hans, gekk til ríkis með honum, þá skiptu þeir ríkinu[2 011] með sér; hafði Óláfr inn eystra[2 012] hlut, en Hálfdan inn syðra[2 013]. Óláfr konungr hafði [atsetu á Geirstǫðum[2 014]; hann tók fótar-verk ok andaðisk þar af, ok er hann heygðr á Geirstǫðum; svá segir[2 015] Þjóðólfr:


39.[2 016]
Ok niðkvísl
í Nóregi
þróttar Þrós[2 017]
of þróazk hafði[2 018];
réð Áleifr[2 019]
Ofsa[2 020] forðum
[víðri grund[2 021]
ok[2 022] Vestmari[2 023].[2 024]


40.[2 025]
unz fótverkr
við foldar þrǫm
[virða vin[2 026]
[of viða skyldi[2 027];
liggr[2 028] gunndjarfr
á Geirstǫðum
herkonungr[2 029]
haugi ausinn[2 030].


K. 50.[2 031]

[Af Upplend. kon. kap. 2; jfr. Óláfs þ. Geirst. álfs.]

Rǫgnvaldr hét sonr[2 032] Óláfs konungs[2 033], er konungr var á Vestfold eptir fǫður[2 034] sinn; hann var kallaðr heiðum-hæri; um hann orti Þjóðólfr inn hvinverski [Ynglinga-tal; þar segir hann svá[2 035]:


41.
Þat veitk[2 036] bazt[2 037]
und blǫ́um[2 038] himni
kenninafn,
svát[2 039] konungr eigi,
es Rǫgnvaldr[2 040]
reiðar stjóri
heiðum-hárr[2 041]
[of heitinn es[2 042].[2 043]




Noter:

  1. Overskriften hentet fra J2 (= J1, Sp). I 18 findes blot Ynglinga saga (men i margen er J2s overskr. senere tilskreven). Her hefr vpp konvnga bok eptir savgn ara prestz froða Oc héfr fyrst vm þriþivnga. skipti heímsins. ᴇɴ siðan fra avllvm noregs konvnɢvm F (med rødt blæk).
  2. [K, F; Sva er sagt, at Kringla su J2, Sp.
  3. [ul. J1; byggvir: sål. F, J2; byggir K.
  4. [stór hꜹf F; stor havf J2, Sp.
  5. vestann or J2, Sp.
  6. utsænum J2, Sp; oc tf. J2, Sp.
  7. af F.
  8. norva sundum K, J1, osv.; naurfasundum J2, Sp; níorvasundum F.
  9. [ul. 308.
  10. ,sa er J2, sa F.
  11. þriðvnnga (sål.) F.
  12. sål. (ɔ: eu-) AM i K og 18; evropa F, J2.
  13. af F.
  14. sviðioþ AM i K, F.
  15. sviðioþ AM i K, F.
  16. enu J2.
  17. en sumir J2, Sp.
  18. nø̨rþri AM i K. (Ásg. nǫrðri), norþri J1, 18; neyrðri F; nǫrðri J2,' nordri Sp.
  19. sviðioþ AM i K, F.
  20. kulþa AM i K, Sp; kvlþa F; kulda J2.
  21. ul. F.
  22. [einn J2.
  23. híta F.
  24. sviðioþ AM i K, F.
  25. [morg stor herut J2 (hvilket viser, at stor heroð og stor herot F er at opfatte som ét ord).
  26. [ul. F.
  27. ul. Sp.
  28. vndarligar tf. F.
  29. [ok þar eru: ul. Sp.
  30. [ero dvergar. ok risar F.
  31. [ok F; oc þar eru J2, Sp.
  32. [ul. J2, Sp.
  33. [sva J2, Sp.
  34. [ul. F (jfr anm. til 3. þjóðir).
  35. furðu J2.
  36. sviðioþ AM i K, F.
  37. [ul. F.
  38. sål. AM i K (f. kemr); kemr F, J2, Sp.
  39. sål. AM i K (f. siaf-),' siafar F; siofar J2, Sp.
  40. [sva J2 (ved misforståelse), sua Sp.
  41. sål. AM i K (f. þriðjunga), 18, J1; þriðionnga F; þriþiunga J2, Sp.
  42. Asíá i Finnur Jónssons tekst.
  43. [heitir fyrir vestann Evropa, enn fyrir austann Asia J2, Sp; Európa sål. AM i K (f. ev-); evrópa F; sem fyʀ var sagt tf. F.
  44. Overskriften fra F; Fra Asia mǫnnum AM i K, J1, 18; Her segir fra Oðni J2, Sp.
  45. vanakvisl J2.
  46. asialand F.
  47. [sål. AM i K (f. í var), J1, 18, F, Sp; i var J2.
  48. [er kallaðr J2, het F.
  49. blotskapr F.
  50. hǫfðingjar F, J2, Sp.
  51. dǫma J2, Sp. (som v.l.).
  52. millom J2, Sp (i mgl. i K, men er tf. af AM og findes i alle øvrr.)
  53. [þeir voro J2, Sp.
  54. [allt folk ok lótnínng F.
  55. ul. J1, 18.
  56. hafði J2, Sp.
  57. sål. alle.
  58. ul. J2.
  59. bianac K, 18, J1; biánac 308; bíaɴak F; bannac (sål. først skr., men i er senere af Ásg. indsat) J2, biannac Sp.
  60. þi tf. J2, Sp.
  61. þeim tf. F.
  62. bar J2.
  63. voro F.
  64. sio J2, Sp.
  65. ul. F, J2.
  66. þóttuz F, J2, Sp.
  67. gagn F.
  68. sem F.
  69. iafnan F.
  70. brott J2, Sp.
  71. missǫre J2.
  72. Overskr. fra F; Fra Vǫnum ok Oþne J2, Sp, [„alius“] (men i det følg. er kap. inddel. anderledes). I K har AM skr. som overskr. Fra brøðrom oðens; denne overskr. findes også i 18, 308, J1, Sp.
  73. þa rikinu J2, Sp.
  74. [meðan F; er J2, Sp.
  75. brautu J2, Sp.
  76. ul. F, J2.
  77. brautu J2, Sp (tt).
  78. [dvalzc lengi i (sen. tilf. af Ásg.) brott J2, Sp; lengi heiman verit F.
  79. [þa þotti asum J2, Sp.
  80. [hans ørvænt J2, F, Sp.
  81. [skipto bræðr hans arfínom F; [arfi hans: arfinum J2, Sp.
  82. sål. K, J2, F.
  83. ok tók J2, F, Sp.
  84. Overskr. fra K skr. af AM, 308, J1, 18; Sp (som v.l.): om ofrid uid uane (sic); Sø̨ttir vana ok ása F; ingen kap. i J2.
  85. [a hendr vꜹnom m her F.
  86. fengu J2; fingu Sp.
  87. ok h. J2, Sp.
  88. a tf. F.
  89. tveɢia J2 (i Sp. først skr. så, men a siden rettet til om).
  90. millum J2, Sp.
  91. fund J2, Sp.
  92. gislar K; gislaʀ F; gisla J2; gislav Sp.
  93. agø̨tozto F.
  94. [sinn inn agæzta mann J2.
  95. [frey son hans F.
  96. [þann i mot er het Hǫnir J2; þar í mót ul. J1; heitr Sp; h. K.
  97. [i K har der, som det af AM i K, 18, 308 fremgår, stået væsti (fejlskr,), vø̨ɴ F.
  98. hann var híɴ F.
  99. [er kvasir het J2, Sp; navnet skrives i hdskrr. uden nogen antydning af, at a er langt; jfr. Årb. n. Oldkh. 1891. side 151.
  100. ul. J2.
  101. ef F, J2, Sp.
  102. varþ F.
  103. ner K; nǿ̨r F; við J2, Sp.
  104. ul. F.
  105. sagði F.
  106. [æse at vanir J2 (ur.).
  107. mvndo F.
  108. sciftum J2.
  109. hǿ̨ní F (ur.).
  110. ul. Sp.
  111. det sidste i er i K tilf. af AM og bestyrkes ved 18; halshioggu F, J2, Sp.
  112. hofoð F; ul. J2.
  113. sål. K, F; máttu J2, Sp, J1, 308, 18 (ur.).
  114. ul. J2, Sp.
  115. fyrir tf. J2, Sp.
  116. hof goða F.
  117. ok F; oc hon J2, Sp.
  118. ul. F.
  119. [born þeira F.
  120. sål. F (byɢtt), byggia K, J2, Sp.
  121. frensymi Sp (frendsemi J2).
  122. Overskr. fra K (AM: Fra Gefian), Sp (v.l.), J1, 18, (i alle: -an); Oðinn skípti riki F; Fra sonum Oþins J2, Sp.
  123. [gengr mikill J2, Sp.
  124. fra J2, Sp.
  125. sa er F.
  126. Sviðþjóð AM i K, F.
  127. eigur Sp.
  128. oc J2.
  129. voro J2 (ur.).
  130. [margar þioðir J2, Sp.
  131. [eignom (-um) sínom F, J2, Sp.
  132. þi J2.
  133. af tf. J2, Sp.
  134. afspreingi 308 (vilkårl. ændr.).
  135. ul. F; myndu dreyfaz J2, Sp (dreifas).
  136. -halfr J2, -halfur Sp.
  137. sål. F; byggia K, Sp; ul. J2.
  138. [Setti hann þa F.
  139. [vili okF; Ve oc Vili J2, Sp (vila v.l. vili); vila skr. K.
  140. [með honum díar allir F, J2, Sp.
  141. folk F, J2, Sp; annat tf. F, J2, Sp.
  142. [ul. F.
  143. þaðan F.
  144. [sono marga F.
  145. ul. F.
  146. [víða J2, Sp.
  147. siofar F, J2.
  148. sål. AM i K (for Ásg.s þar), 18, J1, Sp, J2, ser þaʀ F.
  149. þat F.
  150. a F.
  151. [nú . . . í Fjóni: ul. J2; í Fj. ul. Sp.
  152. vm F; i J2, Sp.
  153. i F, J2.
  154. [hon kom F.
  155. oxna F, J2.
  156. þá tf. J2, Sp.
  157. [ero þat koll sø̨lund F; ok er þat land kallat sælund J2, Sp.
  158. son F, J1, Sp; s. de øvrr.
  159. sior F, J2, Sp(?).
  160. vi kallaz lꜹgriɴ J2, Sp.(forskr.); þat er logriɴ kalł F.
  161. vikr J2.
  162. sælunde J2, Sp.
  163. findes også i Gylf. k. 1, SnE. I 32.
  164. sål. alle.
  165. glꜹð K, J2, F (ꜹ́), 18 (d), glaud Sp.
  166. dívprꜹðvls F; diuprauðul K, J2, Sp, Worm. (SnE.).
  167. sål. K Gísl. (Skjalded. besk. i form. hens. s. 26-8 [308-10]); ꜹðla K, J2, 18, F, Reg. (SnE); auþla Sp; ǫðla cod. Worm. (SnE).
  168. sva at K, Sp; sva at J2, F, 18.
  169. rennirꜹcnom K; rennirꜹknum J2, Sp (au); rennirꜹknom F (rennirꜹ-, rennirav- Reg., Worm.).
  170. rꜹc K, J2; rꜹ́kn F (dittogr.).
  171. hꜹca K, 18, J1.
  172. báro K; baru J2, baro F.
  173. ꜹxn J2, Sp (au); yxn K, F; ǫxn Worm.
  174. atta F; viij K, J2, Sp; aatta Worm.
  175. þar er K, J2; þar ær Sp; þar er F.
  176. gengo K, Sp; g̅g̅o (-u) J2, F.
  177. fyr K: f' J2, Sp; firi F.
  178. víneyar (vi-) K, J2; uineyar Sp; vín eyíȃʀ F; vinæyia Worm. Bör der skrives: vini-eyjar?
  179. sål. K Gísl; (l.c.), valrꜹf K, J2, F (cod. reg; valrof cod. Worm.); ualrauf Sp.
  180. fiogur K, J2, Sp; fíogvr F.
  181. hꜹfvð K; hꜹfut J2; hofvt F; haufuð Sp.
  182. ul. J2, Sp.
  183. ul. K, 18.
  184. sål. K, 18, J1; þannig F; þangat J2, Sp.
  185. gylfir F.
  186. ul. F.
  187. gylfir F.
  188. ongan F; engann J2, Sp; eigi J1.
  189. ul. F.
  190. [at standa moti asum J2; asvna F.
  191. [Oþinn ok ɢylfir við F; Gylfi oc Oþinn við J2, Sp.
  192. ul. F.
  193. (rikir ur. J1, 18, 308); rikari F, J2, Sp.
  194. [sål. K, F (kallaðir ur. J1, 18, 308); er kallat J2, Sp (kaullad).
  195. sigtun Sp.
  196. hann J2, Sp.
  197. hofblot J2.
  198. þeira asa J2.
  199. ul. F.
  200. (land 308); łð F, Sp; land J2.
  201. sigtvn F, Sp.
  202. bú stað F.
  203. ul. F.
  204. hvnbjǫrgum J2.
  205. bvstaði F, J2, Sp.
  206. Overskr. fra K, J1, 18; Talþar iþrottir O. F; Fra Oðni oc Asum J2, Sp (Oþin ur.).
  207. saɴynndom F.
  208. hofþu J2, Sp.
  209. [lengi siðan hafa menn F, J2, Sp.
  210. at J2, Sp.
  211. ul. J2.
  212. iþrottir F.
  213. fyrstr J2 (first Sp).
  214. [fyrstr flestar allar F.
  215. i alítom F; at al. Sp.
  216. [vinum sinum F, J2, ok tf. K ur.
  217. ul. F, J2.
  218. ul. K.
  219. oc hræðiligr J2.
  220. ul. J2; þui Sp.
  221. ul. J2 (tilf. over l. i Sp).
  222. [ul. J2.
  223. þaē (= þeim?) tf. Sp.
  224. ul. J2, Sp.
  225. ul. F; i K står ordet efter sem, men her af AM udstreget og indsat efter er; her står det også i 18, J1.
  226. [er qveðit er, oc J2, Sp.
  227. oc sva J2, Sp; sva at F.
  228. oʀ̄ K (oro 18, J1; orostu 308, Sp); or̄o F; oʀ̄o J2; der skal dog muligvis læses orrostum.
  229. engi J1.
  230. voru J2, Sp (ur).
  231. oc bitu J2, Sp.
  232. eɴ vorv F.
  233. [griþungar eða birnir J2.
  234. sål. F; kalł K, 18; callaþ J1; kallat J2, Sp.
  235. Overskr. fra K (AM), 18, J1, Sp; sagðar iþrottir Oþins J2; Sagt fra fiolkyngi O. F.
  236. [dꜹðr eðr sofinn J2.
  237. eða tf. F.
  238. stund F.
  239. fiaʀlæg K (AM), 18, F.
  240. eyrinndom F; ǫrendum J2.
  241. ul. F.
  242. ok at K, men ok er udstr. af AM.
  243. sio J2, Sp.
  244. [Oþinn F.
  245. ul. K, 18, J1; J2, Sp foran skip.
  246. h. K, 18; het F; heitir J2, Sp.
  247. efter hǫf F.
  248. [stór hꜹf F.
  249. [tok hꜹfut mímis ok hafði m ser sem fyʀ var sagt F; Mims J2 og tf.: sem fyʀ er ritat oc mælti þat við hann (denne tilf. også i Sp).
  250. ul. J2.
  251. ul. F, J2.
  252. ꜹðrum lꜹndum eðr tf. J2.
  253. vakði F; vakti de øvrr.
  254. ul. F.
  255. oc tf. J2, Sp.
  256. oc flꜹgu J2, Sp.
  257. vi F.
  258. ul. F.
  259. æsirnir J2, Sp.
  260. sva at F, J2, sa at Sp.
  261. ul. J2.
  262. vanheilindi F; vanheilandi Sp.
  263. [vit fra monnum J2.
  264. ef F, J2, Sp.
  265. framin 308; framit alle øvrr. (ntr.?)
  266. [su J2.
  267. sål. F, J2, Sp. mgl. i de øvrr.
  268. með J2, Sp.
  269. of F.
  270. [kvɴi hann F.
  271. [biorginn oc steinarnir J2.
  272. hꜹgar F.
  273. [sem fyrir vorv F.
  274. allt slikt F.
  275. þeim F.
  276. ul. J2.
  277. tf. i K af AM; findes i alle øvrr.
  278. fjolkynge J2.
  279. ul. J2.
  280. siðan tf. F.
  281. [xii hofþingia J2, Sp; xíj F.
  282. þa tf. F.
  283. guð J2, Sp.
  284. þa tf. F.
  285. er F.
  286. sål. F, J2, Sp; całł K, 18, J1.
  287. Auðun J2, F, Sp.
  288. sål. J2, Sp; kałł alle de øvrr.
  289. Steinðoʀ F.
  290. Hafðoʀ F.
  291. ul. J2.
  292. Overskr. fra K (AM), J1, 18, J2, Sp; Sagt fra laga setningo. | Oðins kongs. ok hverso með davða мenn skyldi fara F (Oðins-fara er sikkert skriverens eget tillæg, tilsat for at fylde spaltens sidste linje, jfr. punktum efter setningo.
  293. [hann sagði F.
  294. hefði J2, Sp.
  295. [hefði J2; hefði sialfr Sp.
  296. skyldi tf. F, J2, Sp.
  297. ul. J2, Sp.
  298. [gera haug J2, Sp.
  299. ul. J2.
  300. mann F.
  301. sa J2.
  302. Þar J2, Sp.
  303. ul. F.
  304. ul. J2, Sp.
  305. [hvert nef F.
  306. ul. F.
  307. ul. J2, Sp.
  308. sål. AM i K (e̅g̅ Ásg. og J2) og de øvrr.
  309. [samfarȃʀ v hann F.
  310. hon J2, Sp.
  311. sidar Sp.
  312. oc attu J2, Sp.
  313. ul. F.
  314. þessa visu 18 (villkårl.).
  315. scialdbløtr K; scialdblætr J2, Sp; skalld blø̨tr F.
  316. scatfœri K, J2, Sp.
  317. [i iarnviðe J2, Sp (-vidiu).
  318. þa er K, F, J2, Sp.
  319. meíʀ F; mǽr K; mær J2, Sp.
  320. sål. alle.
  321. bygðu K, F; bioɢu J2, Sp som v.l.
  322. ꜹndvr dís K; ꜹndur dís F; ꜹnðorgna J2, Sp.
  323. kalla J2, Sp.
  324. sål. F (á), Sp; mannheima alle øvrr.
  325. [ul. J2, Sp.
  326. Goðheim J2, en tf. J2, Sp.
  327. Goðheimi J2 (Goðheimumi ! Sp).
  328. oc mꜹrg undr tf. J2, Sp.
  329. Overskr. fra K (AM), 18, J1; Andlat Oðins konungs J2, Sp (v.l.); Oðinn konvngr varþ sott davðr F.
  330. þa er J2, Sp.
  331. bana F; þa tf. J2, Sp.
  332. vapnbitna J2, Sp.
  333. þa tf. J2, Sp.
  334. [sål. alle (myndu J2, Sp) undt. Ásg. i K (omv.; rettet af AM).
  335. sål. F; Goðheim alle øvrr.
  336. [forna F; fornan J2, Sp.
  337. sål. F, Sp; at alle øvrr, undt. Ásg. i K (rettet af AM).
  338. fyrir ser F, J2.
  339. [þa hvartveɢi goðr J2, Sp; þar goðr kostr hvartveggi F.
  340. [allvirðulig goʀ, oc allveglig J2, Sp.
  341. þá tf. Ásg. i K, slettet af AM; mgl. i alle øvrr.
  342. legði F; leɢr J2, Sp.
  343. lopt J2.
  344. ul. J2, Sp.
  345. var J2, Sp.
  346. [a himnum J2.
  347. herefter kap. i J2 med overskr.: Aar mikit
  348. han tf. Sp.
  349. [þa sviaʀ̑ F; þá ul. Sp.
  350. sål. F, J2, Sp; -giafir de øvrr.
  351. goðr J2.
  352. ul. J2.
  353. farsælu J2, Sp ( v.l.).
  354. [brendir oc blotaðir J2, Sp.
  355. mjǫk J2.
  356. [eptir hann J2, Sp. Herefter ingen kap. i F.
  357. Overskr. fra K (AM), 18, J1, Sp; Fra Yngvifrey J2, Sp (v.l.).
  358. ul. J2, F, Sp.
  359. [hann var þa J2, var hann þa Sp.
  360. hann tf. F.
  361. sål. J2, Sp; -giafir alle øvrr.
  362. kap. i F med overskr.: Vpphaf freys
  363. hofstað J2, Sp.
  364. [alla tolla J2, Sp.
  365. [lꜹsa ꜹra F.
  366. ok kendu F, J2, Sp.
  367. af þi J2.
  368. goð J2.
  369. land- F; ul. J2.
  370. arinu F, J2.
  371. son F, J2, Sp.
  372. [var lengi: er F.
  373. [lengi síðan:omv. J2; síðan ul. J2.
  374. [hans ø̨tt menn kalladir F.
  375. ok F.
  376. ul. J2, Sp.
  377. Svíar J2, Sp.
  378. ul. J2.
  379. ííj. F. J2
  380. ííj. F. J2
  381. allan J2, Sp.
  382. [ul. J2.
  383. [ul. J2.
  384. þriðia F, J2, Sp.
  385. var J1, J2.
  386. ul. J2.
  387. i þaɴ tima tf. F.
  388. efter tígnar i 18, J1.
  389. frovor F; frꜹvor J2, Sp (som v.l.); (freyur 308).
  390. [heitir F; ok: ul. J2.
  391. eign F, J2, Sp.
  392. ul. J2.
  393. sål. (med f) alle, undt. Sp (p).
  394. atti J2, Sp.
  395. Oddr F.
  396. ul. F; voru J2, Sp.
  397. þo tf. J2, Sp.
  398. hann F, J2.
  399. blotaðu K, 18, J1; blotuðu hann J2, Sp; ok blotvðo F.
  400. Overskr. fra K (AM), 18, J1, 308; Druknun fiolnis J2, Sp; Drvknaði fiolnír í Avlkeri F.
  401. s. K, 18, J2; son J1, F, Sp.
  402. Yngvifreyrs F, 18.
  403. [ul. J2.
  404. hléðro F.
  405. alle (undt Ásg. i K: a).
  406. milli J2, Sp.'
  407. vinfengi mikit ok heimboð J2, Sp.
  408. var J2.
  409. Sellund J2, Sællund Sp.
  410. ul. J2.
  411. [omv. F og tf. ok.
  412. lopthus J2.
  413. ul. J2, F.
  414. var blandit F; ul. J2; blandat Sp.
  415. her punktum F ur.
  416. [mesta (nǽ Sp) loptit J2, Sp.
  417. sål. J2, Sp; svalir alle øvrr.
  418. lopz dyra J2, Sp.
  419. hann tf. J2, Sp.
  420. vinverski F.
  421. þar er K, J2, F, Sp.
  422. sål. FJ. (Krit. stud. 25); oc sicling K; oc sikling J2, Sp; ok síg|líng F.
  423. svigþis Kf. ð AM); suigþis J2, Sp; svigðir F.
  424. vargr F.
  425. vm K.
  426. [(l. 5-8 se K. Gíslason Yngl. s. 189-208).
  427. Kap. J2, Sp. med overskr. Sveigðir hliop
  428. sål. F, J2, Sp; Svegðir K.
  429. feðr F; f. J2; faudr Sp.
  430. sål. alle (jfr 268).
  431. monnum (altså tólf) J1, 308 (ur.).
  432. [ul. J2.
  433. a J2.
  434. Sviðjoð F.
  435. hann J2, Sp.
  436. ferð J2, Sp.
  437. Sviðjoð F.
  438. ul. J2, Sp.
  439. Vanaheim J2.
  440. son Sp, J1, 18, F; s. K, J2.
  441. Overskr. fra K, 18, J1 (sveg-); Sveigdir hvarf i stein F; ingen kap. i J2, Sp.
  442. svegðir K og allevegne i det følg.
  443. [þa for Sveigðir J2, Sp.
  444. sål. J1, F, J2, Sp; h. K, 18; hiet 308.
  445. ul. F, J2.
  446. stor 18, F, J2, Sp.
  447. [geck sveigðir til J2; þá er-gekk: gek sueigdr Sp.
  448. þa sa J2, Sp.
  449. dyrunum J2, Sp.
  450. oc bað J2, Sp.
  451. inn i F, J2.
  452. [mgl. K; optaget efter J2, Sp; ok kom Sveigðir alldri vt F.
  453. [ul. F, J2; sål. J1, Sp; vinverski K, 18.
  454. dyrnis Sp.
  455. þa er K, F, J2, Sp.
  456. sål. J2, Sp; hín F; hiɴ K.
  457. sål. J2, Sp; dysla F; dulsa K.
  458. sål. J2; eft F; eptir K; eptr Sp.
  459. [salbjartr K, F, J2, sialbjartr Sp.
  460. [þeira sꜹcmimis K; þeiʀa sỏc mimis J2, Sp (-ok); þeira sꜹk mímís F.
  461. jotunbygðr K; jotunbygðir J2, Sp (men rettet til -or); jotun byðr F.
  462. iofro (sål.) J2, iofro Sp.
  463. Overskr. fra K (AM), 18, J1, Sp; Siþit at Vanlanda J2, Mȃra trað vanlanda til bana F.
  464. sål. Sp, 18, J1; son F; s. K, J2.
  465. rikit Sp.
  466. at F.
  467. Snę J2; snia Sp.
  468. ul. F, J2.
  469. [i brꜹt F.
  470. AM i K (ð); hvlþ F; Huld J2, Sp.
  471. Hulþ K, F; Huld J2, Sp.
  472. ul. F, J2.
  473. sål. K, F, J2, Sp; drepa 18, J1.
  474. ul. J2.
  475. þa var J2, Sp.
  476. ok F.
  477. ul. Sp.
  478. [ul. J2.
  479. þat J2, Sp.
  480. [kvoðu J2, kodu at Sp; sꜹgðo honvm at F.
  481. myndo Sp.
  482. [til farfysi J2, Sp.
  483. vi nø̨st gerði F; þa gerþi J2, Sp.
  484. rettet fra og i FJs tekst.
  485. [oc sofnaði hann J2.
  486. sofit F.
  487. sål. AM i K (for upp), 18, J1; ul. F, J2, Sp (tf. som v.l.).
  488. mundi brotna J2, Sp.
  489. hofvð F.
  490. Skyta J2, Sp.
  491. h. K, 18, F; heitir J1, J2, Sp.
  492. K; En̄ J2;F.
  493. uitt Sp.
  494. [vítta véttr K; vitta vettr J2, Sp; vítía vø̨tr F.
  495. þa K, F; oc J2, Sp.
  496. se K. Gíslason Yngl 208-10.
  497. sål. J2, F, Sp; um K.
  498. troþo F.
  499. sål. K, J2, Sp; grimilldr F.
  500. baka J2, Sp.
  501. bǫþi J2; boði Sp; se K. Gíslason Yngl. 210.
  502. Overskr. fra K (AM), 18, J1; Visbuʀ̇ íH̨i brendr F; Fra Visbur J2, Sp.
  503. vandlanda F.
  504. fǫþur Kfor ð AM); feðr F; f. J2, faudr Sp.
  505. sål. K, F (i); Geisl J2, Sp.
  506. ul. F.
  507. ul. F, men er med henvisningstegn tf. i margen, som det synes, med en anden og senere hånd.
  508. við F.
  509. ok AM i K.
  510. [omv. J2, Sp.
  511. seynir F.
  512. [brꜹt F.
  513. [í-heim: heim siþan J2, Sp.
  514. skylldi F.
  515. Hulðr AM (i K), 18, J1, Sp; hvlþ F; huld J2.
  516. ul. F.
  517. skylldi F.
  518. sål. K, 18; avallt F, J1; iafnan J2, Sp.
  519. ul. F.
  520. q. J2; quod Sp.
  521. viðburs F.
  522. sål. J2, Sp; byrðe K; byrði F; se K. Gíslas. Yngl. 210-11.
  523. sål. J2, Sp (f); siar var K; siafar F.
  524. svelgia alle; se K. Gísl. Yngl. 212.
  525. þa er (er) alle.
  526. menþjof J2, Sp.
  527. sål. F, J2, Sp (men her er s ur. streget ud efter K;) setr K.
  528. Overskr. fra AM (i K), 18, J1; Blotað domallda til bána F; Drepinn Domalldi til Aars J2, Sp.
  529. [ul. J2, Sp.
  530. mikill tf. F.
  531. K; blotuðu F, J2, Sp.
  532. ꜹxnum J2, Sp.
  533. e̅ı̅ K (ecke AM); J2, Sp.
  534. ul. J2, Sp.
  535. ul. F.
  536. sål. F, J2, Sp; mgl. i K og de øvrr.
  537. in sama J2, Sp.
  538. ul. F, J2, Sp.
  539. skylldi F.
  540. ul. F.
  541. hofþingia J2, Sp.
  542. skylldi F; mundu J2, Sp (y).
  543. [omv. J2, Sp.
  544. ul. J2, Sp.
  545. [folldruðo K; follꝺrvþo J2, Sp.
  546. sverðrioþendr J2, Sp.
  547. [af lifs vꜹnum J2, Sp; a lifs vꜹnom F; a lifs vanan K.
  548. drørug K.
  549. ;vopn F; vapn K, J2, Sp.
  550. [5-8 se K. Gísl. Yngl. 212-18.
  551. þa er alle.
  552. um K.
  553. Overskr. fra AM i K, 18, J1; Andlat Domars konungs J2, Sp; Dóm vard sottda. F.
  554. sål. K; son alle øvrr, undt. Sp: s. Dómalda, herefter står et k. (= konungs?) i Sp.
  555. varþ F.
  556. sål. AM i K, F, 18, J1, Sp; e̅ı̅ Ásg (K), J2.
  557. [omv. J2, Sp (sakt).
  558. hann tf. J2, Sp.
  559. [sem Þioþolfr q. J2, Sp.
  560. um K.
  561. hrør K; hreyr J2, Sp; reyr F.
  562. um K.
  563. hafþac J2, 18, J1; hafðag F; hafða K; hafþat Sp.
  564. hálfs K; halfs J2, Sp; hafs (a rettet fra et andet bogstav) F.
  565. um K.
  566. sål. K (ý); fyri J2, F, Sp.
  567. Overskr. fra AM i K, 18, J1; Andlat Yngva J2, Sp; mgl. F.
  568. sål. Sp, men D er rettet fra Y; Yngvi, men understreget, og det rette skr. (af Ásg.) i margen J2.
  569. s. K, 18, J2, Sp; son de øvrr.
  570. [er oc J2, Sp.
  571. [omv. F, J2.
  572. [sem Þioðolfr q. J1, Sp.
  573. Qveþcat ec K; Kveðcat ec J2; kveðkaða ek F; kuedkad ek Sp.
  574. hrø̨r K; hreyr J2, Sp; reyr F.
  575. gafni J2, Sp.
  576. sål. F. Sp, AM (i K), hefir J2.
  577. ꝥt J2, F, Sp; þvi at K.
  578. iodis J2, Sp; íoþis F; ioþis K.
  579. alldvald Sp.
  580. um K.
  581. [at lekiom J2, Sp.
  582. K, J2, Sp; hófr F.
  583. dottur J2, men understr. og det rigt. skr. i margen; tf. over l. i Sp.
  584. [ríks (altså: Danps, konungs ríks,) þess F.
  585. fyrst F.
  586. sål. K; ættmenn 18, J1, J2, Sp; ǿ̨ttmenn F.
  587. (ávall AM i K); iafnan F, J2, Sp.
  588. agæzta J2, Sp.
  589. ul. F.
  590. [ul. J2, Sp.
  591. [ul. F; Yngvin skr. 18, J1; Yngunne J2, Sp (-i).
  592. Overskr. fra AM i K, 18, J1, 308; Fall Dags konungs J2, Sp; mgl. i F.
  593. s. K, 18, J2, Sp; son de øvrr.
  594. fvgla F.
  595. ul. J2, Sp.
  596. ul. F.
  597. kom F.
  598. gotland F og tf. er
  599. [oc kom þar fram J2, Sp (mulig har F ul. en lign. sætn; se 3. anm. til l. 11).
  600. sem Sp.
  601. ul. F.
  602. jorfa J2, Sp.
  603. heitir F, J2, Sp.
  604. ser J2, Sp.
  605. ul. J2, Sp.
  606. fretta F.
  607. andsvꜹr J2, Sp.
  608. jorfa J2, Sp.
  609. Dagr J2, Sp.
  610. jorfa J2, Sp.
  611. folk Sp.
  612. ul. i K; tf. af AM; findes i alle øvrr.
  613. heitir J2, Sp; h. K.
  614. [er skiotans vað heítir F.
  615. [verkmaðr einn J2, Sp.
  616. oc fram a J2, Sp.
  617. hann J2, Sp.
  618. heytyio F; heytuɢu J2, heytygu Sp.
  619. liðit J2, Sp(?).
  620. skotið F (og ul. dette ord i følg. linje).
  621. herefter har J2, Sp skotit.
  622. konungínom F; Dag konunge J2, Sp.
  623. þegar tf. F.
  624. fóro menn hans aptr til Sviþioðar tf. J2, Sp.
  625. tenna(!) Sp.
  626. er gramr er J2, Sp.
  627. q. J2, Sp.
  628. fra ec (k) alle.
  629. yrðe J2, Sp.
  630. fremdar J2, fremþar Sp.
  631. um K.
  632. þa er (er) alle.
  633. sål. K, F; vakins J2, Sp.
  634. vorva K; vꜹrva F; vꜹrfa J2, Sp.
  635. i F.
  636. um K.
  637. getta J2, geita Sp; gøta F.
  638. sleyngo þref K; slyngu þref J2, Sp; slongv þrefs F.
  639. slefn . . . (afrevet) J2, slefnis Sp.
  640. Overskr. fra AM (i K), 18, J1; Agni konungr heingdr J2, Sp; mgl. i F.
  641. s. K, J2, Sp; son F, 18, J1.
  642. ul. J2, Sp.
  643. [hann var ok mikill at gervi maðr vm marga F.
  644. sinn 18, J1 (fejllæsn).
  645. at F, J2, Sp.
  646. kom F, J2, Sp.
  647. ul. F, J2, Sp.
  648. [omv. F.
  649. viða um J2, Sp.
  650. [fekk hann F.
  651. mikit J2, Sp.
  652. siglde J2, Sp.
  653. stokkssunda F; stocsunda Sp.
  654. þar tf. J2, ꝼ̑ı(!) Sp.
  655. [tialld sítt F.
  656. ul. J2, Sp.
  657. [morgum monnum til sin J2, Sp; monnum ríkom F.
  658. gerþo Sp.
  659. alfrægr J2, Sp.
  660. ferð J2, Sp (forskr).
  661. ul. F.
  662. ul. F.
  663. vel tf. J2.
  664. ser tf. J2, Sp.
  665. færi J2.
  666. fyrir J2, Sp.
  667. hlifa J2; ul. F.
  668. solhita Sp.
  669. ul. J2.
  670. [ul. Sp.
  671. skiolf J2.
  672. landtialldzstongunum F.
  673. [ul. Sp; tilskr. i randen i J2; tréssins: alle.
  674. ul. F.
  675. ul. J2, Sp.
  676. varþ F.
  677. skiolf J2, Sp.
  678. þa a J2, Sp.
  679. [brꜹtt F; i brott J2, brut Sp.
  680. þa Sp (ur.).
  681. sål. K, F; Stock(s)- alle øvrr.
  682. tel ec (-k F) K, F; tel J2, Sp.
  683. er J2, Sp.
  684. Skiolfar J2.
  685. rað alleK).
  686. þa er alle.
  687. gøðing K; giǫðing J2, Sp (o); gø̨þíɴ F.
  688. gullmenni alle.
  689. sål. K, F; lolka J2, Sp.
  690. hinn er K, J2, Sp; híɴ er F.
  691. sål. K; Sigyniar J2, Sp; sigmar F.
  692. Overskr. fra 18, J1; AM (i K) bytter navnene om; Drapuzc þeir bræðr J2, Sp; mgl. i F.
  693. [hermenn miklir ok rikir menn J2.
  694. siðvandi J2, Sp.
  695. oc tf. J2, Sp.
  696. ul. F, J2, Sp.
  697. eir lꜹgþo F; oc l. þ. J2, Sp.
  698. ul. 18, J1.
  699. þeira tf. F.
  700. [betra hest J2, Sp.
  701. ø̨tti F; ætti Sp.
  702. hvert tf. J2, Sp.
  703. af Sp.
  704. ꜹllum J2, Sp.
  705. [ul. F.
  706. eira var F; þa var þeiʀa J2, Sp; ok ul. Ásg. i K.
  707. sål. (-usk) K; fvɴduzt F; fund- J2, Sp.
  708. ul. J2.
  709. hofuþit F.
  710. hvarom tveɢia J2, Sp.
  711. e̅ı̅ J2 og Ásg. i K; ekci Sp.
  712. hestvm sinom F.
  713. þar er K, F; þar er J2, Sp.
  714. Eiriki (-e) alle.
  715. vapn K; vopn F; varn J2, Sp.
  716. ul. F, J2, Sp.
  717. hof- K; hofvð- F; hafum- J2; (?) Sp.
  718. sål. K. Gísl. Yngl. 218; frændr K; frendr J2, Sp; frø̨ndr F.
  719. um K; ul. Sp.
  720. kvaðo F; qvoþo K; qvoðu J2; kuadu Sp.
  721. fráat K; fraJ2, frad Sp; fermat F.
  722. sål. J2, Sp; se K. Gísl. Yngl. 219-21; gerði F; gorvi K.
  723. freyrs F.
  724. Overskr. fra AM i K, 18, J1; Drepinn Yngvi J2, Sp; mgl. F.
  725. AM i K (ul. Ásg.), 18, J1, F; hetu J2, Sp.'
  726. konungs tf. J2, Sp.
  727. [eptir hann i Sviþioð J2, Sp; Svið- skr. F.
  728. [all sigr sø̨ll. ok mikill hermaðr F; sigrs- skr. J2.
  729. [hann var sterkr ok iðrottamaðr micill J2, Sp; friþr synom ok híɴ mesti iþrotta maðr. sterkr F.
  730. ul. J2.
  731. oc (in Sp) mildazti J2, Sp.
  732. ok af F.
  733. var F.
  734. [omv. F, J2, Sp.
  735. sa hann (!) F.
  736. [ul. Ásg. i K; tf. af AM i alle øvrr.
  737. ok Ásg. (ur.) i K.
  738. alfr elfsi F (ur.).
  739. [þꜹgvl maðr F.
  740. riklyndr J2, Sp efter óþýðr
  741. þeiʀa J2, Sp.
  742. sål. alle, undt. Sp: Dagheidr
  743. ul. J2, Sp.
  744. rikia J2, Sp.
  745. konungr tf. F, J2, Sp.
  746. þa conu J2, Sp.
  747. er nefnd J2, Sp.
  748. sål. K, 18, J1; kvenna de øvrr.
  749. ok tf. J2, Sp.
  750. [mikill J2, Sp.
  751. ul. J2, Sp.
  752. [ul. J2, Sp.
  753. iafnan J2, Sp; longom tf. F og ul. lengi (følg.).
  754. dryck J2, Sp.
  755. a J2, Sp.
  756. oftaz J2, Sp.
  757. lengi tf. J2, Sp.
  758. tǫluðu F, J2, Sp.
  759. konungr tf. F.
  760. [ser gaman J2, Sp; a skr. F.
  761. [iafnan v Bero F.
  762. ganga F.
  763. [við hana. at hon skyllde ei sitia sva lengi um aptna J2, Sp.
  764. [sagði F.
  765. [svarar-sæl: qvað þa konu sæla J2, Sp.
  766. at barst at eitt kvelld. at alfr gekk F.
  767. ul. J2, Sp.
  768. hasætino J2.
  769. við F, J2; vıð Sp.
  770. [mæki um kne ser F.
  771. sål. J2, Sp; ul. K.
  772. [er þeir sa konungiɴ íɴ ganga F.
  773. ul. J2, Sp.
  774. ok brá F, J2, Sp.
  775. skikkíoɴi F; skickio sinne J2, Sp.
  776. gognom F; gaugnum Sp.
  777. konung tf. F.
  778. konungr tf. F.
  779. við tf. F.
  780. ul. F, J2, Sp.
  781. [omv. J2, Sp; baðir F.
  782. sål. K, F, Avk J2, Sp.
  783. um K; ul. F.
  784. sål. K (-z); vekallz J2, Sp (s); vétialldz F.
  785. um K.
  786. dꜹglingr K; dꜹglínngr F; dꜹglingar J2, Sp.
  787. drorgan K (ø̨ AM).
  788. bęrt AM i K (Ásg. bert), bert J2, Sp; beítt F; se K. Gísl. Yngl. 221.
  789. valsofendr K; om hele ordet se K. Gísl. Yngl. 222-24.
  790. um K.
  791. vikía F.
  792. þa er K, J2, Sp, F.
  793. urðoz K, Sp; urðuz J2, vrþuzt F.
  794. sål. alle.
  795. um K.
  796. Overskr. fra AM i K, 18, J1, J2, Sp, mgl. F.
  797. s. K, 18, J2, Sp; son de øvr.
  798. ul. F.
  799. at aldri tf. J2, Sp, F.
  800. ul. J2, Sp.
  801. ul. F.
  802. varþ J2, Sp.
  803. ul. J2, Sp.
  804. kallaðr helldr tf. J2, Sp.
  805. streget ud i K af AM; mgl. i 18 og har sål. mgl. i K-mbr.
  806. [leikara allz konar J2, Sp.
  807. ul. J2, Sp.
  808. fiolkingis J2, Sp (ky).
  809. ij tf. J2, Sp.
  810. [omv. J2, Sp.
  811. sål. J2, Sp; sia- de øvrr.
  812. enn stundum F, J2, Sp.
  813. þeira tf. F, J2, Sp.
  814. udstr. i K af AM; ul. 18, J1.
  815. ul. J2, Sp. Herefter nyt kap. i F.
  816. sål. K, J2, hygł F, Sp.
  817. [samnar her miklum a moti J2, Sp.
  818. ok tf. AM i K (ur.).
  819. Beigaðr J2, Sp.
  820. ul. F.
  821. hinn g. 18, J1.
  822. [ul. J2, Sp.
  823. hittaz F.
  824. [omv. J2, Sp.
  825. konungs tf. J2, Sp.
  826. kappar hans J2, Sp. F (der stiller ordene efter Geigaðr).
  827. Beigaðr J2, Sp.
  828. a moti J2, Sp.
  829. sål. F, J2; hugł K, Sp.
  830. ul. J2, Sp.
  831. ul. Sp.
  832. land J2; lꝺ Sp.
  833. ul. J2, Sp.
  834. tf. af AM i K, 18, J1, F; ul. J2, Sp.
  835. ul. J2, Sp.
  836. Overskr. fra AM i K, 18, J1; Haki siglde dauðr a (i Sp) haf J2, Sp; mgl. F.
  837. [omv. J2, Sp.
  838. hetu J2, Sp.
  839. [i hernaðe J2, Sp.
  840. Haleyia- 18, J1, F, J2, Sp.
  841. ul. F.
  842. hans F.
  843. [gvðlꜹgr F.
  844. Straumeyrarnes F, J2 (her i rettet til r).
  845. ul. F.
  846. guðlaugr alle.
  847. viðr J2, Sp; við K, F.
  848. sigrs F.
  849. hio J2, Sp.
  850. enn F, J2, e͛ Sp.
  851. reiꝺo K (reido 18); riðo F; riðu J2, Sp.
  852. þar er alle.
  853. vicor (k F) K, F; viku J2, Sp.
  854. þar er alle.
  855. fjolkynt J2, Sp; fjolkuɴr K, F.
  856. um alle.
  857. hrø̨r K; hrǿ̨ðr F; hreyr J2, Sp.
  858. sål. J2, Sp; merktr K, F.
  859. streymeyrarnes J2, Sp (æy); straumeyrarnes F.
  860. svið- F.
  861. latit fara J2, Sp.
  862. ul. F.
  863. svið- AM i K, F, 18 og J1 (d).
  864. [draga þar J2, draga þeir Sp.
  865. ferr J2.
  866. fioldi J2, Sp.
  867. F, J2, Sp; ul. K, 18, J1.
  868. ul. F.
  869. [upp i Loginn J2, Sp.
  870. [for motí F; feʀ a mot J2, Sp.
  871. verðr F, J2, Sp.
  872. [Haki konungr gekk F; geck Haki konungr J2, Sp.
  873. [næstir honum váru J2, Sp; fyrir honum voro F.
  874. ul. F.
  875. [ul. J2, Sp.
  876. enn þa J2, Sp; Eftir þat F.
  877. síɴa tf. F.
  878. [var orþinn sva saʀ J2, Sp.
  879. [omv. J2, Sp.
  880. mundi 18, F, J2.
  881. [skammir J2, Sp.
  882. vera J2, Sp.
  883. [ul. F.
  884. eina micla tf. J2, Sp.
  885. [ul. J2, Sp.
  886. þar hlaða a J2, Sp.
  887. siþan let hann F.
  888. ul. J2, Sp.
  889. oc J2, Sp; ul. F.
  890. [omv. F.
  891. landíno F.
  892. lagðr J2, Sp.
  893. [geck scipit logandi ut um eyiar J2, Sp.
  894. ul. F.
  895. er J2, Sp.
  896. orðit tf. J2, Sp.
  897. Overskr. fra AM i K, 18, J1; Hengðr Jorundr J2, Sp; mgl. F.
  898. s. K, 18; son J1, F.
  899. [Eptir þetta varþ Jorundr Yngvason konungr yfir Sviom; hann J2, Sp.
  900. oppt F.
  901. eíno F, J2, Sp.
  902. sål. alle, undt. AM i K og 18: Danm͛
  903. ul. F.
  904. Gyleigr J2; Gyleygr Sp.
  905. ul. J2, Sp; skr. i alle uden g.
  906. sål. J1; s. K, J2, 18; son F, Sp.
  907. konungs tf. F, J2, Sp.
  908. konungr(!) tf. F.
  909. verða J2, Sp.
  910. þa drifa J2, Sp.
  911. or tf. F.
  912. meginn J2, Sp.
  913. [ul. J2, Sp.
  914. stor Ásg. i K.
  915. ul. F.
  916. [Jorundr konungr þa J2, Sp; konungr tf. F.
  917. hann þa tf. J2, Sp.
  918. Gyleygr Sp.
  919. ul. F.
  920. [ul. J2, Sp.
  921. ul. F.
  922. [ul. J2, Sp; lýkr: ok lykr F.
  923. hinn er alle.
  924. um K.
  925. sål. K, F; latr J2, Sp.
  926. þa er alle (er Sp).
  927. sål. K, J2, Sp; hábíostr F.
  928. hꜹrva K; hurfu J2, Sp; hꜹrpo F.
  929. guðlaugs alle.
  930. um K.
  931. hꜹðno K (-u), J2, Sp; ꜹðno F.
  932. Overskr. fra AM i K, 18. J1; Fra Avn enom gamla J2, Sp; mgl. F.
  933. s. K, 18, J2, Sp; son F, J1.
  934. konungs tf. Sp.
  935. [eɴ engi F.
  936. [ok sat F; oc s. h. J2, Sp.
  937. er F, J2, Sp.
  938. voro F.
  939. i J2, Sp.
  940. Danmorc J2; Danmaurk Sp.
  941. [omv. J2, Sp; s. skr. K, 18, J2, Sp; son F; sonr J1.
  942. [ul. J2, Sp.
  943. [at aullu J2, Sp (forskr.); of allt F.
  944. ꜹ́ní F; Aun de øvrr.
  945. margar J2, Sp.
  946. [omv. J2, Sp.
  947. [sål. K (ɔ: vɯ); v. vetr. ok xx. F; xx. vetr. J2, Sp.
  948. [ul. F.
  949. ul. J2, Sp.
  950. [sål. K; halfan þriðía tꜹg vettra F; xx. vetr J2, Sp.
  951. omv. J2, Sp.
  952. ul. J2, Sp.
  953. sål. K; vi tigr J2, Sp (y); sextvgr at alldri F.
  954. [hann gerði þa F; Avn gerþi þa J2, Sp.
  955. [ul. J2, Sp; ok blotaði F.
  956. blot̅ K; blotinn 18, J1; blotat F, J2, Sp.
  957. þau tf. J2, Sp.
  958. ul. K.
  959. efter Aun J2, Sp.
  960. [opt. fra F; ul. K. 18, J1; xx vetr J2, Sp.
  961. ǫli AM i K (f. Ásg.s oli).
  962. svið- F.
  963. sål. J1; s. K, 18, J2, Sp; son F.
  964. friþleifs F; friðleifs J2, Sp; konungs tf. J2, Sp.
  965. sål. F; Aun de øvrr.
  966. ul. F.
  967. ul. J2, Sp.
  968. [i it J2 i Sp.
  969. [sål. J1, Ásg. i K (vetra slettet af AM; mgl. i 18); v. vetr ok xx F; xx. vetr J2, Sp.
  970. tf. F.
  971. sål. F, J2, Sp; þar K.
  972. [vetra overstr. af AM i K; mgl. 18, J1; v. vetr ok xx. F; xx. vetr J2, Sp.
  973. til langlifis ser; hann J2, Sp.
  974. [blótaði ꜹn konungr F; þa tf. J2, Sp.
  975. ul. F.
  976. [a hveriom .x. vettrvm F.
  977. skylldi fylgia J2, Sp.
  978. [omv. J2; heite ul. Sp.
  979. nockvað J2, Sp og tf. or
  980. hafði blótat J2, Sp.
  981. ul. J2, Sp.
  982. eigi F.
  983. [omv. F, J2.
  984. [borinn a stoli F, J2, Sp.
  985. sål. K, J2, Sp; átta F.
  986. [ul. J2, Sp.
  987. ul. J2, Sp.
  988. ul. F.
  989. sål. K, J2, Sp; nívnda F.
  990. [ul. J2, Sp.
  991. [ok (ul. J2, Sp) lifði hann F, J2, Sp.
  992. [ok-vetr: mgl. i K (Ásg), men tf. af AM; findes i 18, J1.
  993. sål. K. 18, J1; lebarn J2, Sp; lębarn F.
  994. ul. K, 18; hann alle øvrr.; efter a̅t (Ks skrivem.) er åbenbart ꜹ̅ oversprunget.
  995. ok F.
  996. [omv. F.
  997. blotið F.
  998. ul. F.
  999. kallat J2, Sp.
  1000. se Leffler i Arkiv III 188-89, 277-78.
  1001. ꜹ́n K, F; ꜹn J2, aun Sp.
  1002. J2, Sp; um K, F.
  1003. liɢia J2, Sp.
  1004. sål. J2, Sp; aðal KAM; aþal F; se K. Gísl. Yngl. 220-25.
  1005. sveiðuðs K; sveiðors F; sveiðuʀs J2, Sp (r); jfr. K. Gísl. Yngl. 225.
  1006. mækis J2, Sp; mø̨k F; mækil K.
  1007. lut alle undt. Sp.
  1008. miavara K; miovara F, J2, Sp; se K. Gísl. Yngl. 226.
  1009. okreins K; oc hreins J2, Sp; at reíns F.
  1010. riðor alle; se K. Gísl. Yngl. 226-29.
  1011. Máttit K; mattið F, J2, Sp (d).
  1012. [omv. J2, Sp.
  1013. vm K; at F, J2, Sp.
  1014. Overskr. fra AM i K, 18, J1; Fra liflati Egils konungs J2, Sp; mgl. F.
  1015. s. K, 18, Sp; son de øvrr.
  1016. Sviþioðo F.
  1017. [ul. J2, Sp.
  1018. [sål. alle undt. J2, Sp: Aun konunge raðagerþarmaðr oc.
  1019. Ani alle (undt. Ásg. i K: An og Sp auni(?), men vistnok ved påvirkning af den lige foranstående dativ-form: ana, der må betragtes som en anomal form, da ordets form og böjning var så fremmed; K. Gíslason mente (i sine forelæsninger over Yng.tal). at ordet oprl. hed (Ánn-) Ǫ́nn, Æne, Ánar.
  1020. sål. (med aks.) AM i K; sml. ófin i Málsh. kv. 155 hvor o-ets længde er betinget af versemålet.
  1021. niðr tf. F, J2, Sp.
  1022. ul. F.
  1023. hia F.
  1024. [i brott J2, Sp; a brꜹt F.
  1025. [toko þeir F.
  1026. þar er F.
  1027. [þat er Tunne J2, Sp.
  1028. oc gaf J2, Sp.
  1029. mikit 18, J1 (ur.)
  1030. oþioðar liþ J2, Sp.
  1031. lagu þeir J2, Sp.
  1032. eir lágo F; vı K; við 18, J1 (fejllæsn.).
  1033. en stundum J2, Sp.
  1034. heriað F.
  1035. ok F.
  1036. [með liði sínu at leita þeira J2, Sp.
  1037. [hafði-nótt: la i bole sinu eina natt J2, Sp.
  1038. felldu þar J2, Sp.
  1039. Egill tf. K; udstr. af AM.
  1040. ul. J2, Sp.
  1041. [ok fór-ófrið: ul. F.
  1042. ul. J2, Sp.
  1043. [sneroz menn F.
  1044. viðrtoku J2, Sp.
  1045. oc setti J2, Sp; ok settv F.
  1046. [omv. J2, Sp.
  1047. ul. F, Sp.
  1048. ul. F.
  1049. ul. F.
  1050. ul. J2, Sp (þá altså acc.).
  1051. heriaðo K, 18, J1; ok heriuðu F, J2, Sp.
  1052. ul. F, J2, Sp.
  1053. viðstoðu F.
  1054. hernaði J2, Sp.
  1055. sinom tf. F, J2, Sp.
  1056. ul. F.
  1057. [ul. J2.
  1058. [i mot 18, J1; motí F, Sp.
  1059. ul. F, J2, Sp.
  1060. [omv. F.
  1061. [attu þeir fleiri J2, Sp.
  1062. [iafnan sígr F.
  1063. ul. J2, Sp.
  1064. [hellt til Danmerkr J2, Sp (forskr.).
  1065. [efter frækna J2, Sp og skr. sǽ.
  1066. ul. J2.
  1067. [skatti af Svium til liðs ser F; Sviþioð J2, Sp.
  1068. efter honum F.
  1069. lið F.
  1070. sviðioðar m heríɴ F.
  1071. [omv. J2, Sp.
  1072. þar J2, Sp.
  1073. þa J2, Sp.
  1074. ul. F.
  1075. ul. J2, Sp.
  1076. [riki sítt. eɴ F; við riki, en J2, Sp.
  1077. heim J2, Sp.
  1078. [omv. J2, Sp; giafir skr. alle.
  1079. [ul. J2, Sp.
  1080. eíɴ F.
  1081. sål. F, J2, Sp; þa de øvrr.
  1082. Sviðioð F; Sviþioðu J2, Sp.
  1083. nꜹckur tf. J2, Sp.
  1084. ul. J2.
  1085. varþ J2, Sp.
  1086. [ø̨gr. þviat hann var alinn kapp samliga F.
  1087. hꜹndum tf. J2, Sp.
  1088. ul. F.
  1089. scogum J2, Sp.
  1090. var tf. F.
  1091. enn J2, Sp.
  1092. [ul. J2, Sp.
  1093. konungr F.
  1094. ut a J2, Sp.
  1095. við F; hirð- tf. J2, Sp.
  1096. sål. alle. undt. K: hann
  1097. a J2, Sp (og skr. ur. skóginim!).
  1098. [varþ konungıíɴ F.
  1099. hann J2, Sp.
  1100. hans tf. J2, Sp.
  1101. villdi F.
  1102. sål. K; ɢriꝥ. F; griðungrinn J2, Sp
  1103. sneyri J2, Sp.
  1104. sål. K; ɢriꝥ. F; griðungrinn J2, Sp
  1105. hæstzins J2, Sp (forskr).
  1106. fellr J2, Sp.
  1107. med art. J2, Sp.
  1108. villdi F.
  1109. sverþino F.
  1110. sål. K; ɢriꝥ. F; griðungrinn J2, Sp
  1111. [horníno F.
  1112. konungínom F.
  1113. sål. K; ɢriꝥ. F.
  1114. ul. F.
  1115. q. J2, Sp.
  1116. sål. K; tyss J2, Sp; tyrs F.
  1117. attvnga F.
  1118. sål. K; flø̨ming F; flæmingr J2, Sp; se K. Gísl. Yngl. 229-30.
  1119. sa er alle.
  1120. vm K.
  1121. ꜹstr K; hꜹst F; ꜹstmꜹrc J2, Sp.
  1122. brotna J2, Sp.
  1123. um K.
  1124. [Om l. 1-4 se K. Gísl. Yngl. 231-32.
  1125. hæfis K; hǫfis J2, Sp; hø̨fis F.
  1126. Overskr. fra AM i K, 18, J1; Fra falli ottars konungs J2, Sp; mgl. F.
  1127. s. K, 18, J2, Sp; son F, J1.
  1128. [tok ok konungdom F.
  1129. Ásg. i K (udstr. af AM), ul. 18, J1.
  1130. konung tf. F.
  1131. konungr tf. J2, Sp.
  1132. konungr tf. F.
  1133. s. K, 18; svarar F; svaraþe J2, suȃʀ̑ Sp; sagþe J1; seigir 308.
  1134. med sidste t begynder den egenlige norske afskrift af Jǫfraskinna; herefter betegner J1 altså denne; J2 anføres kun, hvor der er særlig grund dertil.
  1135. sagði F, J1, Sp.
  1136. ul. J1, Sp.
  1137. [omv. F, J1, Sp, der (J1, Sp) tillige ul.
  1138. sviðjoðar F.
  1139. hann tf. J1.
  1140. uprásir J1, Sp.
  1141. [fækk hann þar (sa Sp) J1, Sp.
  1142. sín Sp.
  1143. [i Austrveg at herja J1, Sp.
  1144. konungr tf. F, J1, Sp og ul. kgr efter Fróði
  1145. landi F, J1, Sp.
  1146. steíg F.
  1147. viðstǫðu J1, Sp.
  1148. 18); selunndi F; sælunnði J1; sælundi Sp.
  1149. æyrasund J1, Sp.
  1150. ok tf. J1, Sp.
  1151. sva a leyðu J1, Sp; sva al eyða landit þar sem þeir komv. F og herefter kap. uden overskrift.
  1152. vꜹttr K; vǫ́ttr 18; vǫttr 308; Uꜹ́ttr F; Vautr J1, Sp; uagtet navnet, som verset viser, umulig kan have været Vǫttr, er det dog muligt, at Snorre, hvad hdskrr. enstemmig antyder, har sagt Vǫttr.
  1153. hann J1, Sp.
  1154. [ul. J1, Sp.
  1155. for F.
  1156. [i brot J1, Sp.
  1157. ul. J1, Sp.
  1158. þa J1, Sp.
  1159. a F.
  1160. fell F.
  1161. [K; hverra tveggía F; huaʀatveɢia J1, Sp (r).
  1162. liðít F.
  1163. ul. J1, Sp.
  1164. af AM rettet i K til herioðum
  1165. ul. F.
  1166. [omv. J1, Sp.
  1167. [ǫllum-skipum: skipum aullum þeim J1, Sp; þeim skipum: omv. J1, Sp.
  1168. AM retter i K til nǫnd
  1169. ok tf. J1, Sp.
  1170. þa F; ul. J1, Sp.
  1171. hrafna F.
  1172. af tré kraku F, J1, Sp.
  1173. sendi K, 18.
  1174. sviðjoðar F, J1.
  1175. ul. J1, Sp.
  1176. sꜹgðo F.
  1177. q. J1, Sp.
  1178. undir K, F; unndir J1, Sp.
  1179. duganligr K.
  1180. K; fi͛ J1; firi Sp; firi F.
  1181. færi J1, Sp.
  1182. vitz K, J1, Sp; víti F.
  1183. [spáro F; [Om l. 5-8 se K. Gísl. Yngl. 232-34.
  1184. fra ek alle.
  1185. vatz F; uautz J1, Sp; vǫtz K.
  1186. F; .ȷȷ. J1, Sp; jarla K.
  1187. F, J1, Sp; vigframað K.
  1188. um K.
  1189. K; uæg̅ J1, Sp (vegit J2); vegít F.
  1190. Overskr. fra AM i K, 18; fra dauða aðils konungs J1, Sp; mgl. F.
  1191. s. K, J1, Sp; son F, 18.
  1192. ul. F.
  1193. [konungdóm tók: konungr var J1, Sp.
  1194. [konungr var eftir hann lengi F.
  1195. varð tf. J1, Sp.
  1196. vikingo(-u) F, J1, Sp.
  1197. sa konungr F.
  1198. ul. J1, Sp.
  1199. K, F, aluf J1, Sp; aløf 18; alǫf 308.
  1200. rikia J1, Sp.
  1201. [landi J1, Sp.
  1202. [omv. F.
  1203. bǫiar ꝁs Ásg. i K (rettet af AM); biǫarins(!) J1, Sp.
  1204. strand F.
  1205. ul. J1, Sp.
  1206. haufðu J1, Sp.
  1207. herfangit F.
  1208. faɴ F.
  1209. [fannzk þat bratt J1, Sp.
  1210. Yrsa J1, Sp.
  1211. kona tf. F.
  1212. [ul. J1, Sp.
  1213. K, 18.
  1214. ul. F.
  1215. ul. F.
  1216. konungr J1, Sp; konungr tf. F.
  1217. K; bruðlꜹp J1, Sp (hl); brvðkꜹp F.
  1218. [omv. J1, Sp.
  1219. Overskr. fra AM i K; ingen kap. i J1, Sp (sml. overskr. dér over k. 28); mgl. F.
  1220. hleðro F.
  1221. [omv. F.
  1222. [sinn kost annan F.
  1223. hann tf. F.
  1224. K; drotn. J1, Sp; drottningo F.
  1225. hleiðro J1, Sp.
  1226. ul. J1, Sp.
  1227. s. K; son de øvrr.
  1228. ul. F.
  1229. Danmerkr K, F; Danm͛ de øvrr.
  1230. drotn. tf. J1, Sp (-ing).
  1231. bondi F.
  1232. ok tf. J1, Sp.
  1233. [ul. J1, Sp.
  1234. heim J1, Sp.
  1235. sviðjoðar F, J1, Sp.
  1236. konungs tf. F.
  1237. ul. F.
  1238. [var hann F.
  1239. [omv. J1, Sp.
  1240. [omv. J1, Sp.
  1241. upplennzka F.
  1242. af J1, Sp.
  1243. Aþils konungr ok ali konungr tf. J1, Sp.
  1244. konungr tf. F.
  1245. þessi F; þesi J1, Sp.
  1246. ul. J1, Sp; i sin afskrift (i AM 1eβ II fol. se anm. til l. 1- 7) skriver Arne til uden forkortelse.
  1247. [ul. 18; konungs tf. F, J1, Sp.
  1248. seri K; seyri F, J1, Sp.
  1249. ul. J1, Sp.
  1250. [Aðils-F.vǫllu: se Hkr. (Unger). fort. IV-V; ý med aks. K; fyrisvollu Sp; Fyrisvꜹllvm F.
  1251. goðum hestum F, J1, Sp.
  1252. [omv. F.
  1253. slongvir K; slóngvir F; slꜹngvir 18; slungnir J1, Sp.
  1254. var tf. J1, Sp.
  1255. [var þar alínn vndir F.
  1256. ul. J1, Sp.
  1257. þa K, 18, 308 (ur- ).
  1258. ul. F, J1, Sp.
  1259. [omv. F.
  1260. ꜹmð K; ꜹmd F; a uinð J1 (og ul. í); i auinð Sp.
  1261. foti J1, Sp.
  1262. [ul. F.
  1263. hestrinn tf. J1, Sp.
  1264. ul. F.
  1265. [omv. J1, Sp.
  1266. steínonom F; steinum Sp.
  1267. [omv. F.
  1268. Aþils J1, Sp.
  1269. var F, J1, Sp; hann tf. F.
  1270. [rikian J1, Sp.
  1271. q. Sp (s. J1.)
  1272. fra ek alle.
  1273. K, F med v; fiorfi J1, Sp.
  1274. K, Sp; uita J1; vítra F.
  1275. K, J1, Sp; vø̨tr F.
  1276. vm K.
  1277. uiþ J1, Sp.
  1278. således K; dralls J1, Sp (drasils J2).
  1279. [oversprungne i F.
  1280. ꜹr K, J1; aur Sp; ø̨ʀ F.
  1281. ø̨gir F; ægis K, J1, Sp.
  1282. K, F, Sp; bragning J1.
  1283. vm K.
  1284. dagsæll J1; dágsæll Sp.
  1285. óla F.
  1286. drengr F.
  1287. Overskr. fra AM i K, 18; mgl. F, J1, Sp.
  1288. s. K, 18, Sp; son F, J1.
  1289. ul. J1.
  1290. var J1, Sp.
  1291. ul. J1, Sp.
  1292. a Ásg. i K.
  1293. sål. K, F; þa voro J1, Sp; ok 18 (ur.).
  1294. [omv. J1, Sp.
  1295. ef J1, Sp.
  1296. aldr̄ K; alldri, alldri F; alldri J1, Sp (forskr.).
  1297. rafti J1, Sp.
  1298. aldr̄ K; alldri, alldri F; alldri J1, Sp (forskr.).
  1299. Overskr. fra AM i K, 18; mgl. F; ingen kap. J1, Sp.
  1300. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1301. or F.
  1302. sål. K, F; i 18, J1 og Sp skrives snarest marðey
  1303. ok tf. F.
  1304. sviðjoðar F, J1, Sp.
  1305. heriaði J1, Sp.
  1306. lofꜹnd K, 18; lofvnd F; lofunð J1, Sp.
  1307. h. AM i K, 18; heitir Ásg. i K, F, J1, Sp.
  1308. ul. J1.
  1309. [um nott a ovart J1, Sp.
  1310. ul. J1, Sp.
  1311. [ul. J1, Sp; vtoku F.
  1312. [hanum landit J1, Sp.
  1313. var F.
  1314. sakt J1, Sp.
  1315. dꜹgvm J1, Sp.
  1316. sål. F, J1, Sp; þa K, 18.
  1317. varð F, J1, Sp.
  1318. ul. F.
  1319. suium J1, Sp; ok var hann þa tf. J1, Sp.
  1320. allt til J1, Sp.
  1321. þa J1, Sp.
  1322. q. J1, Sp.
  1323. veit ek alle.
  1324. lokinn J1, Sp.
  1325. lofunde K, J1, Sp; lofðunngi F; [Om l. 1-4 se K. Gísl. Yngl. 234-36.
  1326. at F.
  1327. qvaþo K; kváðo F; kuoðo J1, Sp.
  1328. brandvní F.
  1329. þa er alle.
  1330. necqvi K; nóckiu J1; nỏtkin Sp; nockvi J2, nokkví F.
  1331. um K.
  1332. Overskr. fra AM i K; mgl. F, J1, Sp.
  1333. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1334. ul. J1, Sp.
  1335. Svium F, J1, Sp.
  1336. ul. F, J1, Sp; men se kap. 30.
  1337. [omv. J1, Sp.
  1338. setti J1, Sp.
  1339. hann tf. J1, Sp.
  1340. i J1, Sp.
  1341. Austrveigu J1, Sp.
  1342. Yngvarr konungr J1, Sp.
  1343. of F.
  1344. [þar sem heitir J1, Sp; sem heítir F.
  1345. æstr J1, Sp.
  1346. [omv. J1, Sp.
  1347. [varþ F; varð þa J1, Sp.
  1348. enga Ásg. i K; e#773;g#773; ogalle andre.
  1349. viðstoðu J1, Sp.
  1350. þar F.
  1351. [omv. F.
  1352. i J1, Sp; ul. F.
  1353. við J1, Sp.
  1354. um K.
  1355. sóat K; soat F; sóit J1, Sp (jfr. sótt J2), se K. Gísl. Yngl. 236.
  1356. sål. J1, Sp, F; hefði K.
  1357. ok lios . . . (sål.) K; ok lios haumom J1, Sp; ok líos hófvm F.
  1358. øfri F.
  1359. K; fꜹllnum J1, Sp; fiollum F.
  1360. gafni J1, Sp.
  1361. Overskr. fra AM i K, 18; mgl. F, J1, Sp.
  1362. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1363. sviðjóð F
  1364. sviðjóð F
  1365. ul. J1, Sp.
  1366. feðr F.
  1367. a land tf. J1, Sp.
  1368. of F.
  1369. sviꝥ F; suiðioþv J1, Sp.
  1370. konungr tf. F.
  1371. vinsø̨laztr F; vinsælastr J1, Sp.
  1372. suidjoð J1, Sp (ð).
  1373. kostað J1, Sp; mikíɴ tf. F.
  1374. F; byggia K; bygia J1, Sp (gg).
  1375. [siðan F; rꜹðin skr. J1, Sp (au).
  1376. ul. J1, Sp.
  1377. ryðia F, J1, Sp.
  1378. fun(n)duz F, J1, Sp.
  1379. ul. J1, Sp.
  1380. ul. F.
  1381. viða tf. F, J1, Sp.
  1382. [þessu vitt J1, Sp.
  1383. landit F.
  1384. land F.
  1385. nogt F, J1, Sp.
  1386. landz tf. J1, Sp.
  1387. land byɢvíɴgar F.
  1388. bø̨ta F.
  1389. of F.
  1390. ul. F.
  1391. þat J1, Sp.
  1392. [omv. F, J1, Sp.
  1393. Overskr. fra AM i K, 18, 308, mgl. F, J1, Sp.
  1394. ifir J1, Sp.
  1395. fiaðrunðalandi J1; fiarðundalandi Sp.
  1396. ul. J1, Sp.
  1397. [sål. J1, Sp (dog annarr hét A.) og Ásg. i K; her udstreget af AM, mgl. 18.
  1398. [var-annarr: voro konungar a fiaðrinnda landi. yngvaʀ ok F.
  1399. [heraðs konungar. Braut ǫnundr reð firir tiunda landi Ásg. i K, men dette er af AM rettet, som teksten nu er; sål. også 18; heraz konung sar(!). brꜹtaun. reð firi tiunda landi J1, Sp; heraz konungar brꜹt ꜹn̄ firi tívnda landi reð svípdagr blíndí F.
  1400. var F, J1, Sp.
  1401. konunga tf. J1, Sp.
  1402. ul. J1, F, Sp.
  1403. stór J1, Sp.
  1404. K; þaɴíg F; tangat(!) J1, Sp (þ).
  1405. [ok v. þ. J1, Sp; ul. F.
  1406. ul. J1, Sp.
  1407. [þa er komít var at miðiom vettri kom fiolment F.
  1408. ul. J1, Sp;ar komv þeir F.
  1409. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1410. ul. J1, Sp.
  1411. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1412. ul. F.
  1413. við J1, Sp; við F.
  1414. [hanum þotti F.
  1415. [illt miog svá J1, Sp (ul. honum).
  1416. af F, J1, Sp; þeir voro ví. vettra gamlír tf. F; sml. l. 2-3.
  1417. ul. F, J1, Sp.
  1418. [a brot ok J1, Sp; ul. F.
  1419. fostrbroðir(!) J1, Sp, (ur,), hans; sins Ásg. i K.
  1420. allilla J1, Sp.
  1421. [ul. Ásg. i K.
  1422. [ul. J1, Sp.
  1423. [er hann var osterkari i leikínom. eɴ alfr. yngvaʀꜱ .s. okrotkari F; sonr-konungs: Ynguars .s. J1, Sp; s. skr. K, 18.
  1424. sv͛ K; svͬ F.
  1425. [svipdagr kvað þat vera mikla J1, Sp.
  1426. steika J1; stekia Sp.
  1427. ul. F.
  1428. var J1, Sp.
  1429. [híɴ grimmazti. ok verst skapluandar (a kludret) F.
  1430. ul. F.
  1431. konungr tf. F.
  1432. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1433. ul. J1, Sp.
  1434. son(!) F, J1, Sp.
  1435. konungs tf. F.
  1436. sål. F, J1, Sp; alg' AM i K, 18.
  1437. [omv. F.
  1438. alvell(!) J1, Sp (l).
  1439. gefín tf. F.
  1440. [omv. J1, Sp.
  1441. sviðjoðar F.
  1442. [ingialdr konungr brykaup(!) J1, Sp (u).
  1443. ok-hennar: iɴgialldr gerði brv́ðlꜹ́up til hennar. þegar er tímí er til þes F.
  1444. Overskr. fra AM i K; mgl. F; ing. kap. i J1, Sp.
  1445. [ul. F.
  1446. kꜹlluð F; [ok-kallat: for þan veg er kallaðr J1, Sp.
  1447. þar J1, Sp.
  1448. ul. J1, Sp.
  1449. [ul. J1, Sp.
  1450. J1, Sp; snia K, F.
  1451. lakt J1, Sp.
  1452. [þar hljóp J1, Sp; hlíop þa F.
  1453. ul. J1, Sp.
  1454. fekk F.
  1455. þar tf. F.
  1456. [þat var bani ꜹnvndar konungs ok margra manna at skriðan hliop a þa J1, Sp.
  1457. q. J1, Sp.
  1458. K, F; vnder J1, Sp (uncr).
  1459. Himinnsfjollum J1.
  1460. K; of vęig J1, Sp (e); of vǿ̨gr F.
  1461. K; eistrar J1, F, Sp. Den gamle form var vel Eista
  1462. hrisings J1 (hrisungs J2, Sp).
  1463. K; hreyrs F, J1, Sp.
  1464. um K.
  1465. Overskr. fra AM i K, 18; fra Ingiallde J1, Sp; mgl. F.
  1466. s. K, 18; son F.
  1467. [Þa tok konungdóm Ingialdr s. aunundar konungs ifir suium J1, Sp.
  1468. ul. J1, Sp.
  1469. sviðjoð F.
  1470. [firi þvi at F.
  1471. sviðjoð F.
  1472. [omv. F.
  1473. of F.
  1474. [váru-Svíav.: þi at til vpsala sottv allir J1, Sp.
  1475. inn riki tf. J1, Sp.
  1476. [Siðan F.
  1477. J1, Sp.
  1478. ul. F.
  1479. F; r' J1, Sp.
  1480. [Eftir þat F.
  1481. skiptiz J1, Sp.
  1482. rikit F.
  1483. det første bogstav uklart i K; toku 18.
  1484. þannig F; þanninn J1, Sp.
  1485. sin J1, Sp.
  1486. ul. F.
  1487. [ul. J1, Sp.
  1488. [ul. J1, Sp; sem fyʀ var sagt F.
  1489. ø̨tlȃʀ̑ F.
  1490. [ul. J1, Sp.
  1491. [kallaði hann þat J1, Sp
  1492. [omv. F.
  1493. rikismonnum F, J1, Sp.
  1494. F, J1, Sp; Algauti K, 18; jfr. ovf. 632.
  1495. konungs tf. F, J1, Sp.
  1496. Ingvarr K.
  1497. K; fjaðriɴda- F; fiaðrvnða- J1, Sp.
  1498. ul. K, 18.
  1499. ul. J1, Sp.
  1500. [omv. F, J1, Sp.
  1501. forsnjallr F.
  1502. nø̨riki F; nerriki J1, Sp.
  1503. (dog snarest: Sigvertr) K, J1, Sp (-ir); Sighvatr F; Sigvatr 18.
  1504. attandalandi F.
  1505. vii AM i K (ur.).
  1506. [ul. J1, Sp.
  1507. [var-sal: overspr. i F.
  1508. [skipaði F, J1, Sp.
  1509. vpsali J1, Sp (ur.).
  1510. siðvandi J1, Sp.
  1511. þa J1, Sp.
  1512. sem F.
  1513. [sa skylldi F.
  1514. erfit tf. J1, Sp.
  1515. skyldi tf. K (ur.).
  1516. fvllit F.
  1517. [sa skylldi F; sk. þa sa J1, Sp.
  1518. bragarfulli J1, Sp.
  1519. ok tf. F.
  1520. [omv. J1, Sp.
  1521. Eftir þat F.
  1522. [omv. J1, Sp; leiði(!) skr. F.
  1523. [þar(!) er faðir hans hafði att J1, Sp (þat); fꜹðvr hans. þar sem hann var vanr iáfnlíga at sítía F.
  1524. [omv. F.
  1525. [ul. J1, Sp.
  1526. [sål. AM i K (f. Ásg.s Nú er her sva), 18, F; Sp (þar f. hér J1, Sp).
  1527. [omv. 18; dýrs ul. J1, Sp.
  1528. hofuðǿ̨tt F.
  1529. ul. F.
  1530. ul. J1, Sp.
  1531. míog tf. F.
  1532. ul. F.
  1533. folviðar F. Men skulde Folkviðar ikke være en fejl for Gautviðar jfr. 628 og 702?
  1534. hylviðar Ásg. i K, 18.
  1535. ul. F.
  1536. ul. K, 18.
  1537. [omv. F.
  1538. F.
  1539. ul. F, J1, Sp.
  1540. [þessi riki oll J1, Sp.
  1541. konungarnir F; þesir tf. J1, Sp.
  1542. Overskr. fra AM i K, 18, 308 (hiorv͛. -varðar 308); kvanfang hiorfarðar(!) konungs J1, Sp; mgl. F.
  1543. ul. F.
  1544. ul. F; ok suik þessi þa J1, Sp.
  1545. þat tf. F.
  1546. varhvga F.
  1547. er Ásg. i K.
  1548. [ylfíngr F.
  1549. sviðjoð F.
  1550. [myrkv́a fíorð F; myrkua fiorðr heitir J1, Sp; fjǫrðr mgl. K.
  1551. þa tf. F.
  1552. þat J1, Sp;etta boð þektiz hann F.
  1553. i J1, Sp.
  1554. [þa er J1, Sp.
  1555. ul. F.
  1556. [var þeim vel fagnat F.
  1557. ul. J1, Sp.
  1558. sið(!) J1; siðuandi Sp.
  1559. ul. F.
  1560. þeim er J1, Sp.
  1561. skylldo F.
  1562. hvar K, 18; hv́ȃʀ̑ F; hvár J1; haur Sp.
  1563. voro F; yrði J1, Sp.
  1564. var 18, 308.
  1565. log vikinga F og tf. log(!).
  1566. ul. F.
  1567. K, Sp; -dryckior F; -drykkivm J1.
  1568. sål. K; hiorv. 18; hiorvar F; hioruarþ' J1, Sp.
  1569. gagnvert F.
  1570. [hans menn allir F.
  1571. gestom F.
  1572. kvenna F, J1, Sp.
  1573. ul. F.
  1574. fyllti K, 18.
  1575. [geck hon F.
  1576. [omv. J1, Sp.
  1577. [Siðan selldi hon F.
  1578. ul. J1, Sp.
  1579. [ul. F; ganga ok J1, Sp.
  1580. s. K; sagði F; kvað J1, Sp.
  1581. AM i K, J1, Sp; e̅g̅ F, Ásg. i K.
  1582. ul. F, J1, Sp.
  1583. ul. F.
  1584. vón alle (vǫn F).
  1585. ul. J1, Sp.
  1586. hælldr tf. J1, Sp.
  1587. sål. K, J1, Sp; Hildig͛ F.
  1588. of F.
  1589. konungarnir J1, Sp.
  1590. hittaz F.
  1591. [ul. F.
  1592. ul. F, J1, Sp.
  1593. ul. J1, Sp; vpp tf. F.
  1594. [Sogðo svmir at honvm F.
  1595. [styrkr mikill J1, Sp.
  1596. verðr J1, Sp.
  1597. [ok þotti þetta raðligt vera F.
  1598. sål. AM i K; Hildig͛ alle.
  1599. brulł K, 18, bruðlaup F, J1, Sp.
  1600. ul. F.
  1601. ul. F, J1, Sp.
  1602. [með ser at varðveita F; at varðveita J1, Sp.
  1603. Overskr. fra J1; orrosta i Sviþioð AM i K, 18; mgl. F, Sp.
  1604. v́ti tf. F.
  1605. ul. J1, Sp.
  1606. hefir J1, Sp.
  1607. [hann hafði F.
  1608. [mágar spyrja þat F.
  1609. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1610. [Granmarr konungr átti F.
  1611. v́pp tf. F.
  1612. [herínom F.
  1613. þo F.
  1614. orrostan F.
  1615. [var hín harþazta F.
  1616. ok J1, Sp.
  1617. bariz F.
  1618. flyðo J1, Sp.
  1619. sål. K, J1 (vnd); fjaðrinndalandi F; fiadrundalandi Sp.
  1620. nø̨riki F; nerriki J1, Sp (nerr-).
  1621. attandalandi F.
  1622. þessum F.
  1623. þeir tf. F.
  1624. varð J1, Sp.
  1625. [Iɴɢ͛. konungr var staddr nꜹðvliga. feck hann morg sár F.
  1626. ul. F.
  1627. [baðir synir hans F.
  1628. sål. F, J1, Sp; hylviðr K, 18.
  1629. ferr J1, Sp.
  1630. við sina J1, Sp.
  1631. F efter ótrúr; ul. J1, Sp.
  1632. ul. J1.
  1633. [omv. J1, Sp.
  1634. viat F.
  1635. ul. F, J1, Sp.
  1636. milli J1, Sp.
  1637. þa F, J1, Sp.
  1638. þaɴig F; sva J1, Sp.
  1639. þa tf. J1, Sp.
  1640. [omv. F.
  1641. þeiʀa J1, Sp.
  1642. [ok J1, Sp.
  1643. sål. F, J1, Sp; sættiz K, 18; þeir tf. J1, Sp.
  1644. ul. F.
  1645. konungarnir F.
  1646. [ok þeir híttaz F; ul. J1, Sp.
  1647. [sål. K, J1 (-i =) Sp; m ser F.
  1648. [Ingjaldr konungr, Granmarr kgr ok Hiorvarþr kgr J1, Sp; ul. F.
  1649. [friþr skylldi F; friðr sá omv. J1, Sp.
  1650. milli J1, Sp.
  1651. rir konungar lifði. inɢ͛. ꝁ. ɢw ꝁ. hiorvͬ. ꝁ. F.
  1652. ef F, J1, Sp.
  1653. ul. J1, Sp.
  1654. æki J1, Sp.
  1655. [Siþan for(!) F.
  1656. Overskr. fra AM i K; ok Hjǫrvarðs konungs tf. 18, 308; brenna Granmars konungs ok hiorv J1; ul. Sp, F.
  1657. ul. J1, Sp.
  1658. hann tf. F.
  1659. ul. J1.
  1660. uæitzł (= veitzlur) J1; væizli(!) Sp.
  1661. eyiu J1, Sp (forskr.).
  1662. den første vokals kvantitet er usikker.
  1663. h. K, 18; heitir F, J1, Sp.
  1664. ul. F.
  1665. kom F.
  1666. [a einni nótt með her sinn F, J1, Sp.
  1667. husit ok konungana J1, Sp.
  1668. konungarnir F; [þeir haufdu at J1, Sp.
  1669. [omv. J1, Sp (fyrir).
  1670. s. K; son F, J1, Sp, 18.
  1671. ul. J1, Sp.
  1672. [setti J1, Sp.
  1673. [omv. F, J1, Sp.
  1674. hans J1, Sp.
  1675. þa J1, Sp.
  1676. ul. F.
  1677. milli J1, Sp.
  1678. ul. J1, Sp.
  1679. ul. J1, Sp.
  1680. [omv. F.
  1681. [omv. F, J1, Sp.
  1682. ul. J1, Sp.
  1683. ul. F.
  1684. [Kona iɴɢ͛. konungs het gꜹthilldr. hon sendi F.
  1685. [kona-til: Olaf son sin J1, Sp.
  1686. sinum J1, Sp.
  1687. [var hann F.
  1688. s. K, 18; son F, J1, Sp.
  1689. flæita J1, Sp.
  1690. ul. J1, Sp.
  1691. ul. F.
  1692. sål. AM i K (for roð); gꜹðrꜹði F; guðrǫði J1, Sp.
  1693. J1, Sp; skaplík de øvrr; [hann var skaplikr K, 18 (ur.).
  1694. foður F; fauþur J1, Sp.
  1695. [hon reð J1, Sp.
  1696. [at guðr̄. J1, Sp.
  1697. rað tf. F.
  1698. goðrøði AM i K (for roð); goðrꜹði 18; gvðrꜹði F; guþrǫði J1, Sp, som tf. konungi
  1699. bonda F.
  1700. Overskr. fra AM i K, 18; mgl. F; fra liflati Ingialldz konungs J1, Sp.
  1701. drap F.
  1702. AM i K (f. roð); guðrꜹþar 18; gvðrꜹðar F; guðfr̄. J1, Sp.
  1703. dregr F.
  1704. siðan F, J1, Sp.
  1705. þa J1, Sp; ul. F.
  1706. komin J1, Sp.
  1707. reínínngi F.
  1708. [a væitzlu ær hæitir a rꜹningi (rǽ Sp) hann spvrði þa J1, Sp.
  1709. [var F.
  1710. konungr tf. F, J1, Sp.
  1711. [til hafa F, J1, Sp.
  1712. [ul. J1, Sp.
  1713. [kostr syɴ at leɢiaz F.
  1714. ul. F, J1, Sp.
  1715. viðfrægt J1, Sp.
  1716. ul. J1, Sp; [ul. F.
  1717. [allt folk inni J1, Sp; folk allt íɴí F.
  1718. ok asu tf. F, J1, Sp.
  1719. kuað J1, Sp.
  1720. i fiorvan K; i fior van J1, Sp; ifiorván (v rettet fra n) F.
  1721. K, J1, Sp; reíníɴgí F.
  1722. þa er alle.
  1723. K, F; listum J1, Sp (ly- J2).
  1724. goðkynn̅g̅ J1, Sp; goðꝁg K, F.
  1725. gognom K; gꜹgnvm J1, Sp; gøgnom F.
  1726. steig K, J1, Sp; stoð F; [Om l. 5-8se K. Gísl. Yngl. 236-42.
  1727. yrðr F, J1, Sp.
  1728. sangeyrvaztr J1, Sp; saɴgeraztr F; siallgætastr K.
  1729. [Om l. 1-4 se K. Gísl. Yngl. 242-43.
  1730. F.
  1731. um K.
  1732. villdi F, J1, Sp.
  1733. Overskr. fra AM i K; mgl. 18, F; fra Iuari hinum viðfaðma J1, Sp.
  1734. híɴ tf. F.
  1735. [Suia velldi allt lagði vndir sig Ivaʀ viðfaþmi ok J1, Sp.
  1736. ul. J1, Sp.
  1737. fimta F, J1, Sp.
  1738. siðan tf. F, J1, Sp.
  1739. in illraða J1, Sp; konung F.
  1740. [omv. F.
  1741. [at langfeðgvm mati J1, Sp.
  1742. Overskr. fra AM i K, 18, J1, Sp; mgl. F.
  1743. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1744. [ul. F.
  1745. [omv. J1, Sp.
  1746. a ne. riki tf. J1, Sp.
  1747. sål. F, J1, Sp; sia K, 18.
  1748. [ul. J1, Sp; jfr. amn. 1 til l. 9.
  1749. norðr J1, Sp.
  1750. or F.
  1751. er J1, Sp.
  1752. h. K, 18; heitir F, J1, Sp.
  1753. [ok rvddo F.
  1754. ul. F.
  1755. sål. F; byggia K, 18; bygðu þar J1, Sp.
  1756. [omv. J1, Sp.
  1757. ok tf. F.
  1758. þat K.
  1759. orv J1, Sp.
  1760. allgoþir J1, Sp.
  1761. land-kostir F.
  1762. [til sviþioðar F.
  1763. ryddi F.
  1764. [spurðisk-markir: Sviar spyrþu til Olafs þa J1, Sp.
  1765. [omv. J1, Sp.
  1766. sål. AM i K; solveig alle øvrr.
  1767. [sål. J1, Sp; d. S. K ( AM: „corr. e.“), 18 (ved rett.); ul. F.
  1768. [d. sꜹlua halfdanar s. (ɔ: sonar) F.
  1769. or J1, Sp.
  1770. son F; s. alle øvrr.
  1771. olof F.
  1772. ul. J1, Sp.
  1773. nerriki J1, Sp (neri-).
  1774. solveig F.
  1775. Halfdan F, J1, Sp.
  1776. moðurbroðr (det samme?) J1, Sp (ð').
  1777. Overskr. fra J1, Sp; fra Halfd. hvitbein AM i K (men overstreget med rødkridt); Fra Olafi tretelgio ok Halfdani hvitbein 18; mgl. F.
  1778. v́t laga F.
  1779. [omv. F.
  1780. land- F.
  1781. Vermlandi J1, Sp.
  1782. ul. F.
  1783. ul. F; þangat J1, Sp.
  1784. [þa svlltr ok hallø̨ri mikit F.
  1785. [likaði Svium þat F.
  1786. AM i K, F, J1, Sp; mundi Ásg. i K, 18.
  1787. ud. art. J1, Sp.
  1788. ul. J1, Sp;vi nø̨st drogo sviar F.
  1789. [ok foru F, J1, Sp.
  1790. blotuðu F, J1, Sp.
  1791. q. J1, Sp.
  1792. Den fortolkning af dette vers, som E. Wadstein har givet i Aarbb. 1891 s. 371-82, kan jeg - når bortses fra orðet ǫlgylðir - ikke gå ind på.
  1793. sål. K, F; vag J1, Sp.
  1794. hiɴ er K; hinn er J1, Sp; mgl. F.
  1795. sål. K, J1, Sp; viðar F.
  1796. olafs K, F; oł ꝁg J1, Sp.
  1797. sål. Svb. Eg. Lex. poet.: viðjar; ælgylþis J1, Sp (aul-); hólgylðír F; hofgylþir K.
  1798. gloðfjalgr J1, Sp (her o rettet til a); glaðfjalgr K, F.
  1799. gꜹrvar K; gautuar J1, Sp; gøyʀ var a F.
  1800. lestí F.
  1801. J1, Sp; sonar K, F.
  1802. J1, Sp, F (-tz); fiorniotz K.
  1803. J1, Sp, F; Svá K.
  1804. át konar(?) J1, Sp; áttkonr K, F.
  1805. K, J1, Sp; at F.
  1806. fvɴo F.
  1807. ul. J1, Sp.
  1808. [ul. F.
  1809. fleira J1, Sp; myklo fleíra F.
  1810. matti J1, Sp.
  1811. ok þat olli hallø̨ríno tf. F; jfr. anm. til 11-12.
  1812. [ul. J1, Sp.
  1813. þeir þa J1, Sp.
  1814. þeir tf. F, J1, Sp.
  1815. [omv. F.
  1816. vm J1, Sp.
  1817. komv J1, Sp.
  1818. en F, J1, Sp.
  1819. ok F.
  1820. ul. J1, Sp.
  1821. ul. J1, Sp.
  1822. ul. F.
  1823. [hann þat fylki J1, Sp.
  1824. Overskr. fra AM i K, 18 (som tf. hvitbein), J1, Sp; mgl. F; -dani fuldt udskr. i J1, Sp.
  1825. F, Sp; Halfdā AM i K; Halfð J1.
  1826. ul. J1, Sp.
  1827. varþ J1, Sp.
  1828. [omv. F, J1, Sp.
  1829. sål. K (ø̨); guðrꜹð F; guðreþ J1, Sp.
  1830. míog F.
  1831. ok F, J1, Sp.
  1832. [Siðan var hann F.
  1833. h. K; heitir F, J1, Sp.
  1834. Scęreið AM i K (f. sær-); skęreið F; ul. J1, Sp.
  1835. sål. F, J1, Sp; skirissal K.
  1836. q. J1, Sp.
  1837. [ul. F.
  1838. J1, Sp; hyʀ K, F.
  1839. soccmiðlendr K; sꜹkkmiðlendr F; sꜹkmiðlendr J1, Sp (au).
  1840. sål. K, J1 (-varðs J2), Sp; at háll varps F.
  1841. F, J1, Sp; scírissal K.
  1842. um K.
  1843. brynalfr F.
  1844. Overskr. fra AM i K, 18; ingen kap. i J1, Sp; mgl. F.
  1845. ul. F.
  1846. ul. J1, Sp.
  1847. [undir sik Vermaland F, J1, Sp.
  1848. Overskr. fra AM i K, 18, 308; fra eysteini konungi J1, Sp; mgl. F.
  1849. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1850. [var konungr F.
  1851. ul. Ásg. i K.
  1852. [ul. Sp.
  1853. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1854. af F, J1, Sp.
  1855. ul. F, J1, Sp.
  1856. þar firir J1, Sp.
  1857. er nefndr J1, Sp.
  1858. sin F.
  1859. ok tok F; ok toku J1, Sp.
  1860. at sem F; slikt sem J1, Sp.
  1861. [ul. F.
  1862. [klæði-strandhǫgg: ul. J1, Sp.
  1863. [ok foro brꜹt J1, Sp.
  1864. [þa Eysteinn konungr J1, Sp.
  1865. brꜹtu J1, Sp.
  1866. [hann tok J1, Sp.
  1867. of F.
  1868. [Eysteinn konungr sat J1, Sp (og altså punktum foran).
  1869. [omv. F.
  1870. hanum J1, Sp.
  1871. ok lꜹst J1, Sp.
  1872. skipinv J1, Sp.
  1873. [bar sva til at beítí asíɴ lꜹst konungíɴ F.
  1874. af oðrv skípino tf. F.
  1875. [ok varþ þat F.
  1876. boʀo K, 18; bórro F.
  1877. hann tf. F.
  1878. ár eyriɴí F; [ul. J1, Sp.
  1879. q. J1, Sp.
  1880. fw K; ꝼͥ F, Sp; ul. J1; f' J2.
  1881. byleistz K, F (í); blylestz J1, Sp (by- J2).
  1882. meyir J1, Sp.
  1883. en J1, Sp.
  1884. ny J1, Sp.
  1885. vndir F.
  1886. reks J1, Sp; reiks K, F.
  1887. braddi J1, Sp; branði F.
  1888. þar er K, J1, Sp; þa er F.
  1889. komr J1, Sp; kemr F. Herefter tf. J1, Sp: menn hans naðv likino ok var hann heygdr a borro.
  1890. Overskr. fra AM i K, 18; fra halfdani konungi J1, Sp; mgl. F.
  1891. s. K, 18. J1, Sp; son F, 308.
  1892. ul. J1, Sp.
  1893. ul. F.
  1894. ul. F.
  1895. ul. F.
  1896. [mönnum sinum i mala F.
  1897. gafv J1, Sp.
  1898. [a mati (el. matt) J1, Sp (mat).
  1899. ul. J1.
  1900. [ul. J1, Sp.
  1901. sål. F, J1, Sp, 18 (ved rettelse); endelig har K vestmꜹrom, men over mꜹrom har Ásg. selv skrevet folld
  1902. ok þar J1, Sp.
  1903. ul. Ásg. i K, 18.
  1904. baʀo K, 18; boʀo F; boʀv J1, Sp (boru).
  1905. q. J1, Sp.
  1906. hveðr yngs J1.
  1907. þa er K, J1, Sp, F.
  1908. Halfdan K; Halfdan F; Halfð J1, Sp.
  1909. sa er K, F, J1, Sp.
  1910. a holti K; i hollti F; hokum J1; holtum J2, Sp.
  1911. um K.
  1912. [Om l. 6-8 se K. Gísl. Yngl. 243-45.
  1913. bvðlvngs F.
  1914. boʀoe K; borror J1, Sp; boʀv í F.
  1915. Overskr. fra AM i K, 18; fra Guðroðe konungi J1, Sp; mgl. F.
  1916. Guðreyðr K, 18; Gvðrꜹðr F; Gvðreðr J1, Sp (ỏ).
  1917. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1918. Ok F.
  1919. Gvðrꜹðr F.
  1920. gꜹfugláti J1, Sp.
  1921. [alfhillde d. alfvarins J1, Sp.
  1922. s. alle.
  1923. [ul. F.
  1924. [Alfheimr var þa kalł milli J1, Sp (kallaðr).
  1925. guðreyðr K, 18; ɢvðr' F; ɢ̅ʀ̅ J1, Sp; konungr tf. F, J1, Sp.
  1926. [het J1, Sp.
  1927. [omv. J1, Sp; konungs-þeir: haralldz konungs híns granrꜹða. at F.
  1928. guðr. tf. J1, Sp.
  1929. konungr J1, Sp.
  1930. foro J1, Sp.
  1931. ul. J1, Sp.
  1932. [sin æyrendislok J1, Sp.
  1933. [Nokkurv siðaʀ F.
  1934. guðrꜹðr K; forkortet 18, F.
  1935. siá F og tf. ok; [enn gꜹðr. konungr skꜹt skipum a vatn litlu siþar J1, Sp.
  1936. [omv. F, J1, Sp.
  1937. ok kom F; þar tf. J1,Sp.
  1938. vm nótt F.
  1939. [veitti þegar J1, Sp.
  1940. at J1, Sp.
  1941. [a bø̨ haralldz konungs. ok veíttí þar vpp rás F.
  1942. har͛. konungr F.
  1943. [bǿ̨íɴ F.
  1944. [er-hann: haʀ. konungr gek þegar J1, Sp.
  1945. [omv. F.
  1946. er F, J1, Sp.
  1947. [þa var með honum J1, Sp.
  1948. ok varþ F.
  1949. liðmunr J1, Sp (lið͛).
  1950. [eɴ liðz. mvnr var all mikill F.
  1951. [omv. F.
  1952. konungr tf. F, J1, Sp.
  1953. sål. F, J1, Sp; gyðr K, 18.
  1954. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  1955. þar tf. J1, Sp.
  1956. guðreyðr J1, Sp; forkortet i de øvrr.
  1957. [konungs dottur J1, Sp.
  1958. brvðlꜹp F;J1, Sp.
  1959. þre vetr J1, Sp.
  1960. [ul. J1, Sp.
  1961. K; fork. i de øvrr.
  1962. [þar voro þa J1, Sp.
  1963. drvknir(!) F; [ul. J1, Sp.
  1964. [eit kvelld J1, Sp.
  1965. ul. F.
  1966. i moti J1, Sp (mot).
  1967. efter lagðe J1, Sp; konungíɴ F.
  1968. bana sar J1, Sp.
  1969. of F.
  1970. morgininn F.
  1971. ul. J1, Sp.
  1972. [sa maðr J1, Sp; [er-sá: varþ sa maðr F.
  1973. [þar var J1, Sp.
  1974. ok J1, Sp.
  1975. þetta F.
  1976. væri J1, Sp.
  1977. q. J1, Sp.
  1978. guðrøðr K; gvdredr J1, Sp; gvðrꜹðr F.
  1979. en J1, Sp; hiɴ K, F.
  1980. sa er fyr (ꝼͥ J1, Sp, F) alle.
  1981. vm ráþ K; vmrað J1, Sp, F.
  1982. ǫlom K; ꜹlum J1; aullum Sp; élum F.
  1983. J1, Sp; heiptrǫct K; heiptrǫ́k F; se K. Gísl. Yngl. 245-47.
  1984. lꜹnnsigr J1, Sp.
  1985. en J1, Sp; hiɴ K; híɴ er F.
  1986. lóm gerði F.
  1987. [aso (á K) áʀ K, F; asv aʀ J1, Sp.
  1988. K; of F; at J1, Sp.
  1989. K; baʀ J1, Sp; báʀ F.
  1990. um K.
  1991. Overskr. fra AM i K, 18; fra olaui konungi J1, Sp; mgl. F.
  1992. riki ok tf. F.
  1993. feðr F.
  1994. ul. F.
  1995. [ul. J1, Sp.
  1996. ul. K, 18.
  1997. [ok sterkaztr ok mikill vexti F.
  1998. þeir J1, Sp.
  1999. [toku J1, Sp.
  2000. vingvlmork alle.
  2001. ul. F, J1, Sp.
  2002. eígnaðiz F.
  2003. [ul. J1, Sp.
  2004. s. K, 18, J1, Sp; son F.
  2005. rikia J1.
  2006. ul. J1, Sp.
  2007. ul. F.
  2008. her ophører AMs rettelser i K med tegnet [; bl. 48b forekommer der efter er menn voro til (Halfd. s. s. 9510) et - senere halvt - udvisket tegn ], som uden tvivl svarer til det første, og det så meget sikrere, som der i margen på bægge steder (af Arne eller Ásgeir) er anbragt et og det samme tegn: ᴛ. Hermed er uden tvivl en lakune i K betegnet. I 18 hedder det i margen: Deest et membranæ puræ 2 folia impacta og der tilföjes med anden hånd: Qvæ hic deficiunt in alia membrana reperta. Denne alia membrana er sikkert nok Jöfraskinna (jfr. „Msc. W.“ et par steder i margen i 18). Ks oprindelige tekst er, da også Peringskiölds udg. udfylder lakunen med J, altså at anse for tabt.
  2009. guðreyþar J1, Sp; guðrꜹðar F; konungr tf. F.
  2010. konungr tf. F.
  2011. vest folld F.
  2012. vestra F.
  2013. iðra F.
  2014. [at Geirstöðum atsetu F.
  2015. s. F; q. J1, Sp.
  2016. Versets 5-8 findes også i Óláfs þáttr Geirstaða-álfs í følgende hdskrr: Flat. (udg. II, 6), AM 61 fol; 73 A fol. (Fms. IV, 2.9-30).
  2017. þos J1 (þros K), Sp; þvrs F.
  2018. naði F.
  2019. J1 (Olafr K), Sp; olafr F og alle øvrr.
  2020. J1, Sp, F, 61; upsa Flat; vfsa 73.
  2021. [J1, Sp, F; víða frægr Flat. 61, 73.
  2022. of J1, Sp (K).
  2023. vestrmari73.
  2024. Til l. 8 tf. Flat. endnu 2 linjer:
    goðum líkr
    ok Grenlands fylki.
  2025. Findes også i Flat., 61, 73.
  2026. [sål. 61; vigmiðlung J1, Sp; vigniðiong F; uigs fromozstum Flat.; vígfrỏmuzstum 73.
  2027. [um viða naði 61; af viða teðí 73; uard at grande Flat.
  2028. nu liggr alle.
  2029. sea tf. Flat.
  2030. sål. J1, Sp, F; orpinn Flat., 73, 61 (uo-).
  2031. Ingen kap. i J1, Sp; overskr. mgl. F.
  2032. s. J1, Sp; son F.
  2033. ul. F.
  2034. feðr F.
  2035. [ul. F.
  2036. veit ek alle.
  2037. J1, Sp, K; bezt F.
  2038. blam alle.
  2039. sva at alle.
  2040. rꜹgvaldr J1; raugnvaldr Sp, J2; ʀognvaldr F.
  2041. heiðum hár J1, Sp; heiðom hǿ̨ʀi F.
  2042. of heítíɴ er F; of hæitum (-in̄ J2) deʀ J1, Sp.
  2043. F tilf. endnu to linjer:
    ok mílld geðr
    markar drottíɴ.