Ögmundar þáttr dytts ok Gunnars helmings
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
||||
|
||||||
|
Ögmundar þáttr dytts ok Gunnars helmings bjó til prentunar
1. Útanferð Ögmundar.
Í þenna tíma váru margir göfgir menn á Íslandi, þeir at í frændsemistölu váru við Óláf konung. Af þeim var Víga-Glúmr, sonr Eyjólfs hrúgu ok Ástríðar Vigfússdóttur hersis, sem fyrr er sagt. Helga hét systir Víga-Glúms. Var hon gift Steingrími í Sigluvík. Þorvaldr hét sonr þeira ok var kallaðr tasaldi.
Sá maðr hafði vaxit upp með Víga-Glúmi, er Ögmundr hét. Hann var Hrafnsson. Hrafn var auðigr maðr ok bjó vestr í Skagafirði. Hann hafði verit þræll Glúms ok Ástríðar, móður hans, ok hafði Glúmr gefit honum frelsi. Móðir Ögmundar var skyld Víga-Glúmi at frændsemi. Ögmundr var fríðr maðr sýnum, mikill ok gerviligr. Hann hafði gott yfirlæti af Glúmi, frænda sínum. Glúmr var þá hniginn á inn efra aldr ok bjó at Þverbrekku í Öxnadal, en Ögmundr var þá roskinn. Vigfúss, sonr Glúms, var þá í Nóregi með Hákoni jarli.
Þat var á einu sumri, at Ögmundr sagði Glúmi, at hann fýstist útanferðar. "Vilda ek," sagði hann, "kaupa mér skip á Gásum. Vil ek þar til kosta fé föður míns, at gnógt er til, en hafa af þér ásjá ok orðafullting at þessu."
Glúmr svarar: "Margir fara þeir útan, at ekki eru mannvænligri at sjá en þú."
Keypti Glúmr honum skip at norrænum mönnum, ok bjó Ögmundr ferð sína við mikinn fjárhlut, er faðir hans fekk honum. Þeir létu í haf heldr síð sumars. Gaf þeim byri, fengu veðr stór ok hagstæð, ok er þá bar ór hafi, sá þeir land ok leggja skipit í rétt um nóttina, en sigla til lands at ljósum degi. Ok er þeir höfðu eigi lengi siglt, þá minnkaði veðrit, ok tók af byrinn, ok er náttaði, tók at hvessa í annan tíma. Ögmundr kvað þá eigi fara skyldu sem fyrr, at þeir lægi af sér byrinn. Tunglskin var mikit. Sigldu þeir nú um nóttina.
En er þeir áttu skammt til lands, lágu fyrir þeim mörg skip í tengslum. Þat váru langskip. Þat var í eyjasundi nökkuru, ok sá þeir eigi fyrr skipin en þeir sigldu eitt í kaf ok svá inn at meginlandi til hafnar. Sögðu þá sumir menn, þeir er á kaupskipinu höfðu verit, at þeir hefði siglt óvitrliga, en Ögmundr svarar, at hverir yrði sín at geyma. En fyrir langskipum þeim átti at ráða Hákon jarl, en þat skip, er þeir höfðu í kaf siglt, hafði átt sá maðr, er Hallvarðr hét. Hann var ríkr maðr ok inn mesti vinr jarls. Honum var sagt um morgininn, hver svívirðing ok skaði þeim var gerr.
Jarl varð reiðr mjök við þessi tíðendi ok mælti svá: "Þessir menn munu vera snápar ok hafa ekki fyrr komit í önnur lönd. Nú gef ek þér, Hallvarðr, orlof til at refsa þeim ok hefna þinnar svívirðingar, því at þeir einir munu þessir menn vera, at þér mun ekki ofrefli í við at eiga. Skortir þik hvárki til hreysti né harðfengi at gera þeim slíka skömm eða meiri, hverir sem þeir eru."
Þá svarar Vigfúss Víga-Glúmsson: "Þér munuð vilja, herra, taka sætt af þessum mönnum, ok haldi þeir lífi sínu, ef þeir vilja sitt mál leggja á yðvarn dóm. Mun ek fara ok vita, hverir þeir sé, ok leita um sættir, ef þess er kostr."
Jarl svarar: "Gera máttu þat, en frekr, get ek, at þeim þykki lokarr minn til fégjalda um slík mál."
2. Hallvarðr laust Ögmund öxarhamarshögg.
Vigfúss fór til kaupskipsins ok kenndi þar Ögmund, frænda sinn, ok fagnaði honum vel ok spurði tíðenda af Íslandi ok at föður sínum, en Ögmundr sagði slíkt, er hann spurði.
Síðan mælti Vigfúss: "Yðvart mál horfir til mikilla vandræða af tilfellum þessum, er orðit hefir af yðvarri hingatkvámu."
Sagði hann þeim þá, hvat at var orðit, ok svá þat, at Hákon jarl hafði seinliga tekit á sættargerð við þá. "Nú er erendi mitt til þín, frændi, at biðja, at þú leggir á dóm jarls, en ek skal flytja þitt mál, sem ek kann, ok mun þá með nökkuru móti vel fram fara."
Ögmundr svarar: "Þat eitt frétti ek af jarli þessum, at ek gef ekki allt mitt ráð á hans dóm ok einna sízt, ef hann heitr illu, því at þat mun hann efna, en eigi fyrirtek ek at bæta þetta tilferli, ef hann mælir lítilliga til."
Vigfúss mælti: "Á þat mættir þú líta, hvat þér hæfir, því at þú átt við þann um, at ekki er berandi hans reiði at neita hans dómi."
Vigfúss fór út til skips jarls ok sagði honum, at þessir menn váru hans fóstbræðr ok sumir frændr. "Vilja þeir ok sitt mál leggja á yðvart vald."
Þá sagði einn maðr jarls: "Rangt segir þú þínum herra. Þeir bjóða engi nýt boð fyrir sik."
Hallvarðr mælti: "Þat er sannast, at mér er hæfiligt at hefna mín sjálfr ok þurfa þar ekki annarra manna við." Jarl bað hann svá gera.
Vigfúss mælti: "Þess manns skal ek bani vera, ef ek má, at drepr Ögmund, frænda minn."
Hallvarðr mælti: "Þó at þér séð ofrhugar miklir, Íslendingar, þá er þess ván hér í landi, at menn vili eigi þola skömm bótlaust heldr af yðr frændum Víga-Glúms en öðrum mönnum, þeir er nökkurs þykkja verðir."
Reri Hallvarðr þá til kaupskipsins, en Hákon jarl lét hafa styrk varðhöld á Vigfúsi. Hallvarðr kom at skipinu ok spurði, hverr þar var formaðr. Ögmundr sagði til sín.
Þá mælti Hallvarðr: "Vér félagar eigum við yðr stórsakir ok erum nú komnir at vita, ef þér vilið bjóða fyrir yðr nökkurar sæmðir ok sæmiligar bætr."
Ögmundr svarar: "Eigi mun bóta synjat, ef eigi ef frekliga til mælt."
Hallvarðr svarar: "Þeir menn eigu hér í hlut, at eigi vilja smáhluti þiggja fyrir stórar svívirðingar."
Ögmundr mælti: "Þá viljum vér varna bóta, ef mjök stórliga er látit."
"Ek ætla þat ok líkast," sagði Hallvarðr, "at biðja yðr ekki þess, er þér ættið at bjóða."
Hljóp hann þá upp á kaupskipit ok laust Ögmund mikit öxarhamarshögg, svá at hann fell þegar í óvit. Fór Hallvarðr við þat á fund jarls ok sagði honum, en jarl kvað miklu minna at gert en makligt væri.
Hallvarðr svarar: "Höfðingi þeira var mest sakbitinn hér um, ok sýndist mér því at gera hér eigi meira at í þessu sinni en ljósta hann í svima. Var þat makligt at láta svívirðing koma svívirðing mót, en þat er enn fyrir hendi at auka enn hefnd síðar, ef sýnist."
En þegar at Vigfúss vissi þetta, þá eirði honum illa ok vildi vinna á Hallvarði eða drepa hann, en honum urðu á því engi færi, svo lét jarl geyma hans. Ögmundr vitkaðist ok hafði þó fengit mikla ákvámu. Lá hann lengi vetrar ok varð þó heill um síðir, ok varð hann af þessu efni mjök gabbaðr, svá at hvar sem hann kom, var hann kallaðr Ögmundr dyttr, en hann lét sem hann vissi eigi, hvat hverrgi talaði.
Vigfúss kom oft til hans ok bað hann hefna sín. "Vil ek þar til," sagði hann "veita þér mitt liðsinni, at þú rekir þinnar svívirðingar."
Ögmundr svarar: "Þetta mál veit eigi svá við, frændi. Sýnist mér, at ek sé eigi meir vanvirðr af Hallvarði en at líkendum var ok eigi ván, at minna mundi fyrir koma, svá harðliga sem vér höfðum vára sök til búit í fyrstu. Er þat óráð at hefna þessa. Er Hallvarðr inn mesti vinr Hákonar jarls, en þú kominn hér á vald hans. Á ek annat at gjalda Glúmi, föður þínum, en hafa þik í þeiri hættu, at þér sé vís ván meiðsla eða bana af mínu tilstilli."
Vigfúss svarar: "Fyrir þat kann ek þér enga þökk, ok eigi mun faðir minn kunna, at þú látir sem þú skulir sjá fyrir mínum kosti þar um, er ek vil eigi sjálfr. Ætla ek þér heldr til ganga hugleysi en varygð, ok er illt at fylgja þeim manni, er hérahjarta hefir í brjósti. Er þat ok líkast, at þér bregði meir í þrælaættina en Þveræinga." Skilðu þeir við þat, at Vigfúss var inn reiðasti.
3. Eggjan Víga-Glúms.
Leið á vetrinn, ok um várit bjó Ögmundr skip sitt ok fór út til Íslands um sumarit ok hafði aflat mikils fjár í ferð þessi. Kom hann skipi sínu í Eyjafjörð. Glúmr frétti skjótt skipkvámuna. Var honum ok sagt, hverja svívirðing Ögmundr hafði fengit í ferð þessi. En er Ögmundr hafði fengit ráð fyrir gert skipi sínu ok fé, þá fór hann til Þverbrekku ok dvalðist með Glúmi um hríð. Var Glúmr við hann fálátr, ok fannst þat á honum, at engi þokki var Glúmi í hans þarkvámu. Ögmundr var inn kátasti ok barst á mikit. Hann fór til allra mannfunda, er þar váru í sveit, ok var heldr hlutsamr um mál manna, ok ef nökkura menn greindi á, þá þótti engi maðr skjótligri til stórræða en Ögmundr. Hann var ok tiltakssamr, þat er Glúmr þurfti við um bús tilskipan eða atflutningar, ok lét yfir sér it vænligsta.
En þat var lengi, at Glúmr vildi ekki við hann mæla, ok einn dag mælti Glúmr til hans: "Vita skaltu þat, Ögmundr, at ek kann enga þökk starfa þíns ok þykkir undarligt, er þú ert svá framgjarn eða hlutsamr um mál manna, þar sem engi dáð fylgir þér, ok er herfilig þín in fyrsta ferð, svá at ek vilda gjarna aldri sjá þik, er þú villt verða sjálfum þér at skömm ok brigzli ok öllum frændum þínum ok bera ævinlig klæki at þora eigi at hefna sín."
Ögmundr svarar: "Á þat máttu líta, frændi, hvat er mér gekk til, er hefndin fórst fyrir, því at mér þótti mikit í hættu, er Vigfúss var, sonr þinn."
"Þar máttir þú," segir Glúmr, "ekki fyrir sjá, er hann vildi eigi sjálfr, Þætti mér þat til vinnanda, at þit værið báðir dauðir ok hefðir þú sýnt af þér hugprýði um hefndina. Nú er þat annathvárt, at þú ert frá því þróttigr ok þolinn sem aðrir menn, ok muntu sýna þá af þér karlmennsku, þó at síðar sé, því at í annan stað værir þú ekki svá bleyðimannligr í bragði, ella ertu með öllu ónýtr, ok verðr þat þá ríkara, sem verr gegnir, at oft verðr yðr ódrjúg in ófrjálsa ættin til drengskaparins, ok ekki vil ek hafa þik lengr með mér."
Fór Ögmundr þá til föður síns ok var með honum síðan.
4. Frá Gunnari helmingi ok Ögmundi.
Þá er Ögmundr hafði verit tvá vetr á Íslandi, þá bjó hann skip sitt um sumarit ok fekk menn til, ok sigldu til Nóregs. Kom hann af hafi norðr við Þrándheim ok helt inn á fjörðinn. Hann lagði skipi sínu síð dags undir Niðaróshólm.
Þá mælti Ögmundr: "Nú skal skjóta báti fram. Vil ek róa inn í ána ok vita tíðendi af landinu."
Ögmundr tók yfir sik hálfskiptan feld ok hlöðum búinn um handveginn. Var þat ágætr gripr. Gekk Ögmundr á lítinn bát við þriðja mann. Þat var um morgininn snemma. Reru þeir inn at bryggjunum.
Þá gekk maðr ofan ór bænum. Sá var í heklu. Hon var ger af skarlaki ok saumuð öll brögðum. Heklumaðrinn spurði, hverr fyrir bátinum réði. Ögmundr sagði til sín. Bæjarmaðrinn mælti: "Ertu Ögmundr dyttr?" "Kalla svá sumir menn," segir hann, "eða hvat heitir þú?"
"Ek heiti Gunnarr helmingr, en því er ek svá kallaðr, at mér þykkir gaman at hafa hálflit klæði." Ögmundr mælti: "Hvat er tíðenda hér í landi?" Gunnarr svarar: "Þau þykkir mér stór tíðendi, at Hákon jarl er dauðr, en kominn til ríkis ágætr konungr, Óláfr Tryggvason."
Ögmundr mælti: "Hvat veiztu til, hvar sá maðr mun vera, er Hallvarðr heitir, þrænzkr maðr, ættstórr ok auðigr?"
Gunnarr sagði: "Þat er eigi undarligt, þó at þú fréttir at honum. Hann er nú kallaðr Hallvarðr háls, því at hann var í Jómsvíkingabardaga með Hákoni jarli í fyrra vetr ok fekk þar sár mikit á hálsinn fyrir aftan eyrat, ok berr hann síðan hallt höfuðit. En nú er hann hér í bænum með Óláfi konungi, ok hefir hann fengit af honum virðingar. En feld hefir þú góðan, Ögmundr, ok vel litan, er tvískiptr er, ok vilda ek, at þú seldir mér feldinn."
"Eigi vil ek selja feldinn," segir Ögmundr, "en ef þér lízt vel á, þá vil ek gefa þér."
"Ok gef manna heilastr," sagði Gunnarr, "ok ek vilda geta launat þér þessa gjöf, en heklu þessa skaltu fyrst hafa. Má vera, at þér verði hon at gagni."
Gekk Gunnarr þá upp í bæinn ok var í feldinum, en Ögmundr fór í hekluna.
Hann mælti þá til sinna manna: "Nú skuluð þit festa bátinn við bryggjuna at skutstafninum, svá at eigi svífi frá, meðan ek geng upp, en þit skuluð sitja í rúmunum ok hafa búnar árar til róðrar."
5. Hefnd Ögmundar.
Síðan gekk Ögmundr upp í garðinn ok varð lítt við menn varr. Hann sá opnar dyrr á einu herbergi, ok stóðu þar nökkurir menn við handlaugar, ok var einn mestr ok fríðastr sýnum ok bar hallt höfuðit, ok kenndi Ögmundr at frásögn Gunnars, at þar mundi vera Hallvarðr. Gekk Ögmundr at dyrunum, ok þóttust allir þeir, er inni váru, þar kenna Gunnar helming í heklu sinni. Hann var heldr lágtalaðr. Bað hann Hallvarð út ganga, því at hann lézt við hann eiga erendi. Sneri Ögmundr þá annan veg frá dyrunum ok brá sverði, er hann hafði í hendi. Gunnarr var þar öllum mönnum kunnigr, ok gekk Hallvarðr út einn saman, en Ögmundr hjó hann þegar banahögg, er hann kom at honum. Hljóp Ögmundr þá ofan til bátsins. Kastaði hann af sér heklunni ok lét koma stein í höttinn ok fleygði út á ána, ok sökk hon til grunna, Ögmundr gekk á bátinn ok bað þá róa út eftir ánni, en er þeir kómu til kaupskipsins, mælti Ögmundr til sinna manna: "Hér er ófriðr mikill í landi, en nú kastar vindi innan af firðinum. Munum vér vinda segl várt ok sigla út aftr til Íslands."
Þeir kölluðu hann enn sem fyrr heldr hræddan, er hann þorði eigi at koma á land, þó at þarlenzkir menn ættist illt við. Þeir gerðu svá sem hann mælti fyrir, kómu aftr til Íslands, tóku Eyjafjörð. Fór Ögmundr á fund Víga-Glúms ok sagði honum sína ferð, kvað þá hefndina fram komna, þótt frestin væri löng.
Glúmr lét þá vel yfir, ok kallaði hann þat ok verit hafa sitt hugboð, at hann mundi reynast nýtr maðr. Var Ögmundr þá með Glúmi í góðu yfirlæti.
6. Gunnarr kom til konu Freys í Svíþjóð.
Nú er þar til at taka, at mönnum Hallvarðs þótti seinkast innkváman hans. Gengu þeir út ok fundu hann dauðan í blóði sínu. Váru þá sögð þessi tíðendi Óláfi konungi ok þat með, at menn hugðu, at Gunnarr helmingr hefði drepit Hallvarð.
Konungr sagði: "Hann munda ek sízt til kjósa, en þó skal nú þegar leita at honum ok festa upp, ef hann er þessa valdr."
Gunnarr átti sér bróður, er Sigurðr hét. Hann var auðigr ok hirðmaðr Óláfs konungs ok hans kærr vinr. Var Sigurðr þar í bænum, en þegar hann varð þess varr, at bróður hans væri ætlaðr dauði, þá leitar hann at honum ok finnr hann. Spurði Sigurðr, ef hann væri sannr vígs þess, er honum var eignat. Gunnarr kvað þat fjarri fara.
Sigurðr mælti: "Veiztu ok ekki til, hverr þetta hefir gert?"
Gunnarr mælti: "Þat segi ek hvárki þér né öðrum."
Sigurðr mælti: "Forða þér þá."
Gunnarr gerði svá ok komst í skóg ok varð eigi fundinn. Létti hann eigi fyrr sinni ferð en hann kom fram í Svíþjóð.
Þar váru stór blót í þann tíma, ok hafði Freyr þar verit mest blótaðr, ok svá mjök var magnat líkneski Freys, at fjandinn talaði við menn ór skurðgoðinu, ok Frey hafði verit fengin kona ung. Var þat átrúnaðr landsmanna, at Freyr væri lifandi, sem sýndist í sumu lagi, ok ætluðu, at hann mundi þurfa at eiga hjúskaparfar við konu sína. Var þessi kona ok fríð sýnum. Skyldi hon ok mest ráða fyrir hofstaðnum ok öllu því, er þar lá til goðahússins.
Gunnarr helmingr kom þar fram um síðir ok bað konu Freys hjálpa sér ok beiddi, at hon mundi hann þar láta vera. Hon leit við honum ok spurði, hverr hann væri. Hann lézt vera leysingi einn útlendr.
Hon mælti: "Eigi muntu vera í alla staði gæfumaðr, því at Freyr lítr ekki vinaraugum til þín."
Gunnarr mælti: "Miklu þykkir mér betra at þiggja þína hjálp ok hollustu en Freys."
Gunnarr var glaðr ok skemmtanarmaðr mikill, ok er hann hafði þar verit þrjár nætr, mælti Gunnarr við konu Freys ok spurði, hversu at þá skyldi vera um hans þarvist.
"Ek veit þat eigi gerla," sagði hon. "Þú ert maðr félauss, ok kann þó vera, at þú sér góðra manna, ok væri mér um þat meira at veita þér nökkura ásjá, en Frey er lítit um þik, ok uggi ek, at hans reiði liggi á. Nú vertu hér hálfan mánuð, ok sjám þá, hvat í gerist."
Gunnarr sagði þá: "Svá skiptir um sem ek munda kjósa. Freyr hatar mik, en þú hjálpar mér, því at ek vil eigi með Frey vera."
7. Gunnarr tók við hlutverki Freys.
Gunnarr þokkaðist mönnum því betr sem hann hafði þar lengr verit fyrir skemmtan ok annan vaskleik. Kom hann enn at máli við konu Freys ok spurði um sinn hag.
Hon svaraði: "Vel þykkir mönnum hér til þín, ok þykkir mér ráð, at þú sér hér í vetr ok farir á veizlur með okkr Frey, þá er hann gerir mönnum árbót, en þó er honum illa við þik."
Gunnarr þakkaði henni vel. Líðr nú at þeiri stundu, er þau búast heiman, ok skyldu þau Freyr ok kona hans sitja í vagni, en þjónustumenn þeira skyldu ganga fyrir. Þau áttu at fara yfir fjallveg mikinn. Þá gerði at þeim hríð mikla. Gerðist þá færðin þung, en Gunnarr var til ætlaðr at fylgja vagninum, ok kom þá svá um síðir, at allt fólkit dreif frá þeim, svá at Gunnarr einn varð eftir ok þau Freyr ok kona hans í vagninum. Tók Gunnarr þá at mæðast f ast, er hann gekk ok leiddi eykinn, en er svá hafði farit um stund, þá gefr hann upp fyrirgönguna ok sezt í vagninn ok lætr eykinn ráða ferðinni.
Litlu síðar mælti hon til Gunnars: "Dugi enn, ella mun Freyr upp standa at þér."
Hann gerir enn svá um hríð, en er hann mæðist, mælti hann: "Til mun ek hætta nú at taka í móti Frey, ef hann ræðr á mik."
Freyr reis þá ór vagninum, ok takast þeir fangbrögðum, ok verðr Gunnarr mjök aflvani. Hann sér þá, at honum muni eigi svá búit duga. Hugsar hann þá með sér, ef hann getr yfirkomit þenna fjanda ok verðr honum auðit at koma aftr til Nóregs, at hann skal hverfa aftr til réttrar trúar ok sættast við Óláf konung, ef hann vill við honum taka, ok þegar eftir þessa hugsan tekr Freyr at hrata fyrir honum, ok því næst fellr hann. Hleypr þá ór líkneskinu sá fjandi, sem þar hafði leynzt, ok var þá skrokkrinn einn tómr eftir. Síðan braut hann þat allt í sundr, gekk svá at vagninum ok gerði konunni tvá kosti, at hann mundi hlaupa frá henni ok leita fyrir sér, ella skal hon segja, at hann sé Freyr, þá er þau koma til byggða. Hon kveðst þat gjarna heldr vilja segja. Ferr Gunnarr þá í umbúning skurðgoðsins.
En veðr tók at birta, kómu þá síðan til veizlu þeirar, er þeim var boðit. Var þar fyrir margt þeira manna, er þeim skyldi fylgt hafa. Þótti fólkinu nú mikils um vert, hversu Freyr sýndi mátt sinn, er hann skyldi komast til byggða með konu sína í slíku veðri, þar sem allir menn höfðu hlaupit frá þeim, svá ok þat, at hann gekk nú með mönnum ok át ok drakk sem aðrir menn.
8. Gunnarr ok kona hans tóku trú.
Fóru þau at veizlum um vetrinn. Var Freyr jafnan fátalaðr við aðra menn nema konu sína, ok eigi vill hann láta sæfa kvikvendi fyrir sér sem fyrr, ok engi blót vill hann þiggja ok ekki offr útan gull ok silfr, klæði góð eða aðrar gersimar. En er stundir líða fram, þá þykkjast menn finna, at kona Freys ferr eigi ein saman ok er með barni. Þat verðr mönnum allágætt, ok þykkir nú mörgum allvænt um Frey, guð sinn. Var ok veðrátta blíð ok allir hlutir svá árvænir, at engi maðr mundi slíkt. Spurðust þessi tíðendi víða um heim, hversu blótguð Svía var máttugr. Kemr þetta ok fyrir Óláf konung Tryggvason, ok grunar hann um, hverju gegna muni.
Ok einn dag um várit kallar Óláfr konungr til tals við sik Sigurð, bróður Gunnars helmings. Konungr spurði, ef hann frétti nökkut til Gunnars, bróður síns. Sigurðr kveðst ekki til hans frétta.
Konungr mælti: "Þat hefir hugr minn, at sá blótguð Svía, er nú ganga mestar sögur frá ok þeir kalla Frey, at þat muni vera reyndar Gunnarr, bróðir þinn, því at þau verða mest blót, er lifandi menn eru blótaðir. Nú vil ek senda þik austr þangat eftir honum, því at þat er hörmuligt at vita, at kristins manns sála skal svá hörmuliga fara. Vil ek gefa honum upp reiði mína, ef hann vill auðveldliga fara á minn fund, því at ek veit, at Ögmundr dyttr hefir drepit Hallvarð, en eigi Gunnarr."
Sigurðr brá við skjótt ok fór, þar til er hann fann Frey þenna, ok kenndi þar Gunnar, bróður sinn. Bar hann honum orð ok erendi Óláfs konungs.
Gunnarr svarar: "Fúss væra ek at fara ok sættast við Óláf konung, en ef Svíar verða varir við, hvat um er, þá munu þeir vilja taka mik af lífi."
Sigurðr mælti: "Vér skulum leyniliga leita heðan í burt ok hafa á því traust, sem vera mun, at meiri er gæfa ok góðvili Óláfs konungs með guðs miskunn en eftirleit Svía."
Gunnarr býr sik nú ok konu sína ok höfðu með sér lausafé, slíkt er þau máttu með komast, riðu síðan leyniliga í burt um nótt. En er Svíar verða þessa varir, þá þykkjast þeir sjá allt, hversu farit mun hafa, senda þegar menn eftir þeim, en er þeir váru skammt á leið komnir, þá villtust þeir vegar ok fundu þau eigi. Fara Svíar við þat aftr, en þau léttu eigi fyrri sinni ferð en þau fundu Óláf konung. Tók hann Gunnar í sætt við sik, en lét skíra konu hans, ok heldu þau síðan rétta trú.
