Drychthelms leizla

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Heilagra Manna Sögur

Drychthelms leizla

Hugo Gering

Halle, 1882.

Af manni einum er leiddiz til helvítis ok himinríkis

Drychthelm blir syk og opplever en visjon mens han ligger som død. Han blir guidet av en skinnende skikkelse gjennom en dal av is og ild der sjelene plages. Deretter kommer de til en avgrunn, fylt av ild. Der ser han også at djevlene plager sjelene.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . | [hör]muliga dregnar af djöflunum, en fjándrnir spottandi hrundu þeim niðr í helvíti. En hinir svörtuztu andar köfuðu upp af undirdjúpinu út blásandi af nösum ok munni daun brennanda elldz ok ætluðu at taka mik með elldligum tönnum, en ek varð hræddari en frá megi segja. Í þersari svipan kom minn leiðtogi, en þeir hrukku allir niðr í pyttinn með grimmri rautan, ok þegar tók af mèr allan ótta; ok af þeim hinum versta stað ok grimmum myrkrum var ek leiddr á þeirri norðrhálfu þar til er ek sá ljós ok svá háfan múr, at ek hugði upp mundu taka undir himin; ok þá sá ek fagran völl svá mikinn ok víðan, at ek mátti eigi út yfir sjá, hlaðinn með allri unaðsemð, bjart[an] af sætleik ilmberandi blóma í hverjum er glödduz skínandi sveitir, ljóðandi sætan lofsöng, ok þat hugsaði ek, at þetta væri himinríki. Leiðtogi minn svaraði hugsan minni: ‘Ekki er þetta himinríki.’ Svá sem vit um liðum þá hina fögru staði, birtiz fyrir okkr mikklu bjartari staðr en frá megi segja þeirri dýrð er þar var, ok svá mikit ljós varð fyrir okkr, at þat sigraði alla þá birti er ek hafði áðr sèt. Svá mikill sætleikr var þar, at mik fylldi allan af fagnaði. Þar sungu helgar sveitir með allzkyns strengleik, ok þvílík var þersi dýrð, at allr sá fagnaðr er ek sá áðr þótti mèr lítill hjá þersum. En er ek hugði bezt til at vit myndim inn ganga í þenna háleita fagnat, veik leiðtogi minn aptr til þers fagra staðar er fyrr sá vit, eptir spyrjandi: ‘Veiztu hvat þeir hlutir merkja er þú sátt um stund?’ Ek sagði at ek vissi eigi. Hann segir: ‘Dalr sá er þú sátt er fullr var af bruna ok frosti er þeim fyrir búinn er allt til enda dvelja at iðraz sinna lasta fyrir dauðann ok játa sínar syndir: þá forðaz þeir helvíti, ok þat er þeir enduðu eigi fyrir fulla yfirbót skulu þeir í þersum pínum hreinsaz. Má þeim ok stóða allt þat gott er gjöriz í heilagri kristni þeim til miskunnar, svá sem er heilug messa ok helgar bænir ok ölmusugjörðir, at þeirra pínur verði skemri ok linari. En þeim er án iðran eða nökkurum viðbúnaði deyja, þeim er drekt í helvíti þaðan er þeir skulu alldri leysaz. En þeir er algjörfir eru í sínum lifnaði, eru þegar í staðinn leiddir í himneskt ríki. Nú mantu aptr hverfa til þíns líkama, ok ef þú lifir vel hèðan af, mantu með þersum dveljaz.’ Sýndi sjá maðr síðan [svá lengi sem hann lífði, at hann var eigi úminnigr hvat hann hafði sèt, ok lauk vel sínum lífdögum, ok lýkz svá þersi atburðr.

---

Fotnoter: