Eskiulioð

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Strengleikar

II.

Eskiulioð

1. Her sægir nu annan atburð annarrar sogu oc var af þessare þat lioð gort er Brættar kalla æskiulioð. en ec vil sægia yðr æftir kunnasto minni. I Brætlande i fyrnskonne bioggu tvæir riddarar. goðer grannar oc hinir bæztu felagar. rikir menn oc væl æignaðer oc mioc fiaðer. vasker oc traustir at riddarascap. hinir hœverscasto at kurtæisi oc ollum goðum hirðsiðum. oc huartvægge þæirra atte friða puso. Oc bar þa sua at at onnur þæirra varð ulett af æignum bonda sinum. oc bar hon hofn sina æftir til siðvæniolægs burðar i tima. oc fœdde hon þa tviburur. tvau fogr svæinborn. oc var bonde hænnar miok fagnande þæssom atburð burðar hænnar. Nu af þæssom fagra atburð oc þæim fagnaðe er riddarenn fecc af gætnaðe sinom. þa sændi hann orð granna sinom oc hinum bæzta felaga at koma til sin oc at vera guðzifi hans i skirnarhallde annars sunar hans oc gæva honum nafn sitt. Nu sem sa hinn riki riddare sat yvir matborðe þa kom sændimaðr granna hans oc felaga oc sættiz a kne fyrir borðe hans. oc hæilsaðe honom oc talðe honom ærende sitt. Riddarenn þakkaðe guði oc gaf sændemannenom felaga sins goðan hæst. En pusa riddarans er hia honom sat at borðe lo at orðom sændimanzsens. þui at hon (var) grimm kona oc drambsom. illmalog oc ovundsiuk. oc mællte hon þa hæimslega allom a hœyrandom er i varo hollenne. Guð hialpe mer sua kuað hon at mer þykkir þat kynlegt huar þæsse hinn goðe maðr tok þat rað at hann hævir orð sænt herra minum. oc þo skom sina oc svivirðeng. at kona hans hævir fœðtt tva sunu af huæim þau ero bæði suivirð. þui at ver vitum huat þar til kœmr. Þat var alldri fyrr oc alldri man verða at sa atburðr mege við koma at æin kona mege fœða i senn tvau bornn nema .ii. menn have atta hana. Spusi hænnar oc herra læit længi til hænnar ræiðum augom oc grimmum oc mællti. Fru hætt slikum orðum. þer samer illa slikt at mæla. þat vitu aller dugande menn þessa landz. at su hin goða kona var alldregin illmællt ne rópað. þui at allt folket er kann hana oc frægit hævir til hænnar væit at sonnu at hon er trygg oc goð kona. fræg oc lofsæl at ollum goðum lutom oc kurtæisri kuænsko. oc hinnar bæzttu ættar þessa landz. oc iafnan veret roplaus oc sua svivirðinga. En þæir er i hollenne varo oc orð hænnar hœyrðo foro með þæsso rope sua miok at þetta for openbærlega um allt Brætland. sua at hiner skylldasto frændr hænnar oc hinir villdasto vinir hataðo oc hafnaðo hænni af þesso saklauso rope. Allar þær konor rikar oc fatœkiar er hænni varo kunnigar hafnaðo at vitia hænnar oc sia hana. Sua var hon miok hatað af þesso ropi at frændr hænnar hofðo ætlat at mæiða hana. Sa er i sændifærðena for talðe herra sinom allt þat er hann hafðe hœyrt þar mællt. En sa hinn goðe maðr varð mioc ryggr af þesso ropi. oc gat æcki at gort. nema hataðe oc hafnaðe sinni goðre spuso sua at iafnan siðan hafðe hann tortrygð a hænni oc let hallda hana i œngre gæzlo fyrir allzængan misværka hænnar.

2. En granna hænnar er laug a hana þesso rope (oc) suivirði hana saklausa. þrutnaðe af gætnaðe a þæim samu tolfmanaðom. oc gecc digr með tvæim. oc hævir guð nu hæfnt grannu hænnar. Oc er at kom burð hænnar. þa fœdde hon sialfre ser harm tvær dœtr. Varð hon mioc rygg oc harmaðe hormulega sialfa sec. Væsol em ec nu sagðe hon. huat scal ec nu gera. Alldri man ec fa sœmd ne soma heðan af. virðing ne vinsælld. frægð ne lofsælo. At visu em ec sviuirð. bonde minn man huervitna vera ropaðr hafnaðr oc hæddr oc hataðr. frændr minir oc vinir manu iafnan næita mer oc næikuæða oc alldri vinir minir vera. þa er þetta spyrsk. þui at huervitna þar sem upp kœmr af þessom atburð hævi ec fyrir dœmt sialva mec. þui at ec amællte ollom konom þa er ec laust þæim udœmom upp. at ængi kona mætte æiga eða fœða tvau bornn nema .ii. menn hæfðe læget hana. En nu er mer bærlega synt at ec hævi af æinum manne tvau bornn fœðtt. oc er nu minn lutr hinn dalegre. Sa er a annan lygr oc oðrum likar at amæla oc halla. væit ugiorlla huat ser sialfum kann at falla. þui at þæim mannum mego menn mismæla er mæira lofs ero værðir en þæir er (at) annarra livi tælia oc annarra manna lif lasta. en sina glœpi vilia alldregi hœyra. En nu at væria sialfa mec fyrir skomm oc svivirðing þa værð ec at myrða aðra mœyna. þui at hælldr vil ec þætta mandrap bœta við guð en verða fyrir hatre oc hafnan allra minna ættingia oc ropi allz folksens. fyrir þui at sonnu ef þetta kœmr upp fyrir unnasta minn oc frændr. þa man ec æiga allzængan vin þar sem nu a ec marga. þui at ec dœmda sialfa mec i róp oc hatr oc amæli allra dugandi kuenna. En þæir sem i svæfnlofteno svafo með hænni huggaðo hana oc mællto at þæir skylldo þat alldregi þola hænni at gera manndrap þæim vitande. þui at mandrap er hinn hœste hofuðglœpr. hættr fyrir monnum en haske fyrir guði. Með þessari fru var æin kurtæis mær miok nalæg frendkona hænnar rikrar ættar oc hœverskra manna. þesse hafðe lengi veret i fostre frunnar med villd oc virðing oc hino bæztta yvirlæte. Sem hon læit fru sina hormulega grata. þa mislikaðe henne mioc harmr hænnar oc gæcc hon þa til hænnar oc huggaði hana oc mællti. Fru min hætt þæssom hormulegom latom. fa mer higat aðratvæggia mœyianna. ec skal koma hænni sua fra þer at alldri scalltu fa svivirðing ne róp ne hatr af hænni. oc skal hon alldri oftar koma i þitt auglit. Ec scal bera hana til kirkiudura hæila oc halldna. nokkorr dugandi maðr man finna hana. oc ef guð vill man hann lata fostra hana. Nu er fru hænnar hœyrði þetta. þa huggaðez hon mioc oc fagnaðe raðe oc rœðo hænnar. oc het hon þa rika ombun ef hon kœmr þesso alæiðess.

3. Sem þetta rað var gort þa toko þær þat hit friða oc hit goða barnn oc vofðu i æitt huitt silkipell. oc yvir þetta æitt hit dyrasta pell gullvofet með huelum oc kringlum. er bondi hænnar hafði haft með ser or Myklagarðe. sua vel gort oc agætt at engi hafði villdra sét. oc batt moðeren um hinn hœgra armlegg mœyiarennar æitt fingrgull. er stoð œyri brendz gullz með hinum hagasta hætte gort. oc sætt stæini þæim er hæitir iagunnzze. En umhuervis gimstæinenn varo bokstafer. Þui nest tok mærin við barneno oc gecc þegar i brott or svæfnlopteno oc kom hon þa a æina mykla þioðgatu er læidde hana i þykka mork. a þæim tima nattar er menn sofa oc aller huilazc. oc for hon þa um skogenn með barneno oc fylgði æ þioðgatunne. Sem hon gecc sua æin saman þa hœyrði hon miok fiarre a hœgre hond hunda gauð oc hana galdr. oc væit hon af þui at þar man at visu bœr vera. oc stefndi hon þa þangat með myklom skunda sem hon hœyrði hundana gœyia. Þui nest kom hon i æinn bœ rikan oc lœynelegan. oc biuggu þar nunnur fyrir oc abbadis yvir flokk þæirra. Mæren sa þui nest kirkiona stopulenn oc hovan stæinvegg oc kom þangat með myklom skunda oc nam þa staðar fyrer kirkiudurom oc lagði þar barnet er hon bar niðr i hia ser. oc sættizc a kne með miklo litillæti. oc hof hon þa bœn sina með þessom (orðom). Herra guð sagðe hon hinn halæiti drottenn. saker hins hælgasta þins nafns ef vili þinn er varðvæit þetta barnn i miskunn þinni. at æigi tynizc.

4. Nv sem hon lauk bœn sinni þa læit hon a bak ser oc sa æinn mykinn askvið vaxinn margum oc þykkum kuistum at gera oc geva þar skugga um sumrum fyrer solar bruna. þui var viðrenn þar plantaðr. Undir þænna við lagðe hon barnet oc fal þat undir guðs varnaði oc varðvæizlo. oc for þa hæim aftr oc sagðe fru sinne þat sem hon hafði gort af barneno. En at þæim hælga stað er barnet var lagt. þa var æinn garðzliðs gæzlomaðr. oc þesse hinn same var klokkare vanr at ringia oc uppluka kirkiudyrr þær er horfðu at bœnom. at aller havi buna inngongu er hælgar tiðir vilia hœyra. A þæirri samu nott var hann upp staðenn i fyrra lage. tændraðe kærti oc lysti lampa. ringði klokkonum oc upp lauk kirkiudyrr. oc læit hann klæði þau er lago undir askinom. oc hugði hann at þau klæði myndo stolen vera oc þar kastað. oc gecc hann þængat sem skiotast. Oc er hann tok hændi a klæðonom. þa fann hann barnet oc þakkaðe guði oc tok þat þegar oc skundaðe hæim berande barnet. En hann atte dottor oc var ækkia at bonda sinum dauðom. oc atti barnn i voggu er a brioste var. Sa hinn goðe maðr þægar sem hann kom inn. þa kallaðe hann a dottor sina. Dotter sagðe hann statt upp. skunda tændra ælld oc kærti. ec fœre þer her æitt barnn er ec fann undir askinom. gæf þesso barne briost þitt at drækka. oc siðan gær þui laug oc lauga þat sem bæzt kant þu. Hon gærðe sua sem faðer hænnar mællte. tændraðe ælld oc tok við barneno. oc fann hon þa fingrgullit. er um var bundit armlægg mœyiarennar. oc þat hit rika pæll oc hit friðasta oc hit agætasta. oc þat sem gravet var a fingrgullino. Uiti þæir er þætta barnn finna. at þat er fœðt af auðgom monnum oc agætom.

5. Vm morgonen sem loket var tiðom oc abbadis var or gengen kirkiu. þa kom kirkio gæzlomaðr oc vorðr garðzens at rœða við abbadisi. oc talði hann hænni allan þann atburð um barnet. huersu oc huar hann fann þat. oc þa luti sem fylgðo barneno. Þa bauð abbadis honom at lata fœra ser barnet með ollu þui er barneno (fylgði). En hann gærði sua sem hon mællte. oc er barnet kom til hænnar þa læit hon a længi oc mællti hon þa. at hon scal lata skira barnet oc hafa hana ser fyrir fostro oc frændkono. En með þui at hon var fundin undir askenom. þa likar hænni at lata kalla æskio mœyna. þui at þat er fægrsta nafn oc atkuæði i volsku male. Abbadis bauð þa klokkaranom at hann gere engom manne kunnegt. með huerium hætti þætta gærðizt. Abbadis upp hellt siolf þetta barnn i skirnn hæilagre með þui nafne sem ver gatom. oc kallaðe hana ser mioc skyllda. oc var hon siðan innan klaustrs i fostri til þess er hon var fullkomen i fogrum likams væxti. Sem hon var at ollu vaxen. þa syndizt hon sua fogr oc frið oc ræyndizc sua hœversk oc kurtæis sua sœmeleg at goðom siðum. sua hyggen i væl skipaðom orðom oc ælskulegom athæfom oc atgærðom oc allzkonar kurtæisom kuenna meðfærðum. at i ollo Brætlande fannz ængi i kuænmannum hænnar make at orlæik oc at bliðlæti. oc at goðom kænningom margfallegrar kunnasto. Hon var hueriom manne kær þæim er hon var nokkot kunneg. oc huerr sa er augom sa hana. þa gærði hana lofsæla oc frægia i goðum frasogum seenna athæfa hænnar. hygginna orða oc sœmelegra meðfærða hinnar kurtæisazto kuensko.

6. Borg æin er a Brætlande er Dool hæitir. Þessari borg reð um þa daga sua rikr herra oc raustr riddare. sua goðr oc gævofullr. frægr oc vinsæll oc at ollum drængskap sua lofsæll. at alldregi fyrir honum ne æftir hans daga bio þar hans iafningi. Þæssi hinn kurtæisi maðr fra or nunnusætri. at su hin friða oc hin hœverska mær var skrydd oc prydd hinni lofsælasto kuænsko. oc af hænnar fogru frægð þa snæri hann allri hugar ost til hænnar. Þæssi herra var kallaðr Gurún at nafni. Oc bar þa sua at at hann for til atræiðar þar sem riddarar at riðaz æinir imote oðrum at rœyna riddaraskap sinn. Sem hann for þaðan frægr oc sigrsæll. þa hærbyrgði hann um kuælldit at nunnnsætri. oc sagði hann abbadisi þa at hann villdi siá mœyna. oc kom hon þægar þangat sem abbadis mællti. oc sa hann at hon var hin friðasta. hœversk oc hyggin oc lærð kurtæisom siðom. oc lætr hann at hann er svivirðr. æf hann fær æigi ost þæssarar mœyiar. þui at hann hafði alldregi fyrr set þa aðra er honum sua vel hugnaðezt. ne sua hugastlega likaði. En vant synizt honum um þæssa ast at vela. þui at honum finnzc. ef hann vitiar oft þingat. þa man abbadis verða vis huat hann vill oc at huerio hann færr. oc man æigi lofa hænni at koma þar sem hann er. Oc ihugaði hann þa. at hann scal auðga staðenn með æignum sinum oc bœta hann ævenlega. at honum se þangat hæimillt at koma oc þar duæliazt sua lengi sem honum likar. oc gaf hann þa þangat rika æign til brœðralags þæirra. En honum er myklo mæira um mœyna en allar þæirra bœner. Sem hann atte hæimillt þangat at koma. þa vitiaðe hann þæirra oftsamlega oc rœddi við mœyna. Sua miok bað hann hænnar oc sua mikit het hann hænni. at hon iatti vilia hans oc bœnom oc gærði hans vilia með astsamlegom hætte.

7. Einn dag þui nest þa rœddi hann við hana. Nu er sua hin kærasta min kuað hann at þu hævir gort mec unnasta þinn. far nu brott at fullo með mer. þui at þu matt vita sannlega þat sem mec ventir. at ef abbadis verðr vis eða sannfroð hiuscaps okkars. þa man hænni illa lika. oc ef þu fær þer hofn oc gætnað undir gæzlo hænnar. þa man hon ræiðaz þer oc ræka þec i brott. Nu ef þu villt min rað hava fylg mer hæim. Vittu at visu at alldregi scal ec bila þer. Ec scal hallda þec oc varðvæita oc virða rikulega oc sœmelega. Hon þægar er tryggri ast unni hanum fullgorlega iatti hans orðum oc rœðom. oc hafði hann hana þa brott með ser. oc hafði hon siolf þa i sinni gæzlo fingrgull sitt oc pell. Þui at þegar sem hon var fullkomen at vexti oc vizzko. þa fecc abbadis i hænnar gæzlo oc mællti. Þu vart her sagðe hon funnin i kirkiogarðe varom undir hinum mykla askviði. oc fylgði þer þetta fingrgull oc þætta pell. nu gæt siolf. þui at ækki var fé mæira funnit með þer. Nu hævi ec siðan varðvæitt oc virðt oc sœmt þec oc siðat lært þæc goðom kenningom hœverskri oc kurtæisri kuensku. oc fostrat þec oc framm drægit sem æigna frændkono mina oc fostrdottor iafnan við villd oc virðeng.

8. Nv sem mæren hafðe viðr tekit pellino oc fingrgullino. þa læsti hon i kistli oc hirti sem hon kunni bæzt oc villdi ængom kosti glœyma kistlenom æftir ser oc hafði hann með ser. En sa hinn riki maðr riddarenn. er brott hafði hana með ser. unni hænni hugfastalega oc tignaðe hana með ser virðelegom sœmdom oc riko yvirlæti. sua at ængi var sa hans riddara ne hirðmanna. svæina hans ne þionostomanna er æigi tignaðe hana oc þionaðe henni. oc æftir let oc lyðnaðezc með fullom goðvilia. þui at hon likaðe oc væl þokknaðizc hueriom manni af gnogom goðlæik hœverski sinnar oc orlæik. Oc var hon oc herra hænnar miok lengi með myklom fagnaðe oc yndilego lifi sœmelega saman. allt til þess er riddarar hans oc vinir oc frændr kuomo til hans með rœðom oc raðagærðom sinum æggiande hann at fa ser æignar spuso. oc lata at fullo af þæssare. Sagðu at þat var fagnaðr þæirra ef hann ætti loglegan arva. er æigner hans oc rika ærfð mætti taka æftir hann. En þat verðr þæim harmr oc honum skomm oc skaðe. ef hann fyrer lætr saker frillu sinnar at æiga rettan arva af loglegri spuso. Þæir vilia honum alldregi þióna ne hafa hann fyrir hofðingia oc herra. nema hann gere þat æftir raðom oc rœðom þæirra. Sem hann hafðe rœðor oc rað þæirra hœyrt. þa iatte hann þui er þæir reðu. at pusa ser æigna kono æftir forsio þæirra. En nu se þer fyrir huar þat scal vera. at þat mege loglega vera.

9. Granni kuaðo þæir þer scamt ifra oss byr æinn dyrrlegr maðr rikr herra oc goðr hofðingi. oc hævir hann rœtt við oss. hann a æina dottor er arfi hans er. Með hænni mattu æignazt oc auðgazt morgum oc rikum æignum. En su hin friða iungfrú dottor hans hæitir Hæsla. i ollu þesso lande er ængi friðari henni. fyrir þui skalltu nu skifta æskionni i hæsli. at askr berr alldri alldin ne huggan. en hasl berr netr oc skæmtan. Nu skulo ver at visu sysla þer þetta kuanfang. oc gærðu þæir þa sua mykit at af huarratvæggia holfu var þetta trygt oc staðfest iattat oc fæstum bundit. En nu er þat harmr oc hormung at hinn goðe maðr væit æigi huat titt er um þænna atburð. þui at baðar þær ero dœtr hans oc tviburur. su er herra Gurun hævir fengit oc hin er nu er raðen at hann scal fa. Eskia var nu lœynd oc brott send. En nu hævir unnasti hænnar pusat systur hænnar. Sem hon fra at unnasti hænnar hafðe aðra pusat. þa let hon ækki a finnazc at hænni fyrir þotte. hon þionaðe herra sinom með hinu sama litillæti oc goðlyndi. oc tignaði allt hyski hans oc hirðlið. Marger varo þæir innan hirðar er mikinn harm hofðu at þæir skylldo aðra fru fa en hana oc hænni um skifta.

10. Nv er at kom þæim degi er æindagr var til brullaupsens. sændi herra Gurun æftir sinum riddarom oc frændom oc boðmonnum at fylgia ser til brullaups sins. oc biuggu þæir ser rikan bunað vapna oc goðra klæðna. þui at erkibyscop var þar fyrir. Nu samnazc allt i Dools borg. Þa kom faðer bruðarennar. oc moðer hænnar fylgði hænni oc ottaðizc mioc at frilla hans væri nokkot i návist hans. með þui at hann unni hænni sua mikit at af þui myndi spillazc dottor hænnar ast oc hiuskapr. Oc fyrir þui ihugaði hon at hon skal raða herra sinom at koma hænni ifra honom oc gifta hana nokkorom manni sem fyrst ma hann. oc með þæssom hætti ætlazc hon at skilia þau. oc koma frillu hans sua i fiarska.

11. Brullaup var þa væitt væl oc rikulega oc var þar allzskonar skæmtan er huggar þætta lif með margfallegri oc goðri goðgæt. En frilla herra Gúruns þionaði i svæfnlofti með þæim er þar varo sua litillatlega oc miklu bliðlæti. sem hænni væri hinn mæsti fagnaðr a þæirra hiuskap. sua at engi fann a hænni at nokot væri hænni mislikandi af ollu þui er hon sa þar værandi. oc alldri ræiddizc hon ne angraðezc. iamnan gloð oc bliðlát. þionaði með goðom vilia oc buenni þionosto frunni moðor bruðarennar. sua kurtæislega oc myklo goðlyndi oc litillæte. at aller þæir er þar i þæirri hinni myklo samkund varo samnaðer. undraðo hœversko hænnar oc margfallæik goðgærðar oc goðra meðfærða. En fruen hugði oft at hænni oc fæsti længi auge a athævom hænnar. oc hugnaðizt hænni sua vel sœmelæikr hænnar oc siðer at hon gærðe ser at fullu i hug. at ef hon hæfði fyrr vitað hana sua kurtæisa oc goðlynda. at alldregi skylldi hon lata buanda sinn sakar dottor hænnar. Nu er at kom svæfns tima oc rækkiokonor oc svæfnburs svæinar biuggu oc gærðu rækkiu bruðarennar. þa kastaðe hon skikio sinne oc gecc þannog oc kallaðe til sin rækkiosvæina. oc kændi þæim rækkio at gæra. sua sem hon vissi herra sinom bæztt lika oc hœgst at sofa. þui at hon hafðe oftazt sét oc gœrst vissi oc bazt villdi. Sem þæir hofðu rækkiona buet þa kastoðo þæir yvir æitt fornt pæll. En hon þægar fann at þat samði æigi tign herra hænnar. oc fyrir kunni hon oc mislikaði henni svivirðing boanda sins ef hann svæfi undir sliku pelli. sua sviuirðilego abræizle. Tok hon þægar kistil sinn oc drog or þat hit agæta pell sitt. oc yvir bræiddi rækkio herra sins. at tigna sœmd hans. þui at hon vissi at herra erkibyscop myndi þar koma at signa rekkio þæirra. sua sem samði tign hans oc vigslu. Þui nest sem aller varo brotgengner or svæfnloptino. þa kom fruen oc læiddi með ser dottor sina til suæfns. oc mællti at hon skylldi af klæðazt. Sem hon læit pellit yvir bræitt rækkiona. sua dyrlegt at alldregi sa hon annat þæsso likt. nema æitt er hon sendi með dottor sinni. er hon brott sændi at lœyna. oc kom hænni þa mœyen sua mioc i hug at allr skalf hugr hænnar. Oc kallaðe hon þa rækkiusvæinenn til sin. Sæg mer svæinn sagðe hon upp a tru þina. huar var þetta hit goða pell funnit. Fru sagðe hann þu skallt þat brátt vita. Su hin hygna kona yvirbræiddi rækkiona þætta pæll. þui at hænni syndizc of sviuirðelegt þat sem undir liggr. æftir þui sem ec hygg þa a hon þetta pell at viso. Oc let hon þegar kalla hana til sin oc mællti. Þu hin friða oc hin kurtæisa. lœyn mec æigi. huar var þetta hit friða pell fengit. huaðan kom þer eða huerr gaf þer. seg mer satt huerr fecc þer. Hon afklæðdis skikkio sinni. oc knióm standande fyrir hænni suaraði henni bliðom orðom litillatlega. Fru min kuað hon frendkona min er fostraði mec fru abbadis er pellit fecc mer bauð mer. at ec skyllda þetta pell vel varðvæita. þui at þæir er þangat sændo mec til fostrs leto fylgia mer æitt fingrgull oc þætta pæll.

12. Þa suaraðe hænni fruen. Hin friða min sagðe hon mattu syna mer fingrgullet. Ja fru min kuað hon væl likar mer at þer seð. oc fœrðe hon hænni þægar fingrgullit. oc kændi hon þægar hvartvæggia fingrgullit oc pællit. er hon hafði aðr seet vandlega at hyggiande. kændi at fullo oc ivazc hon æigi. hælldr væit hon at sonnu. at su hin friða oc hin kurtæisa Æskia er at visu dotter hænnar. Oc mæler hon þa allum a hœyrandi. oc lœyndi allz ækki. Hin kæra vina min kuað hon ec em at sonnu moðer þin. Oc af þæim mykla (harm oc) hormung er hon fecc. at hon fann dottor sina er hugðizc hava tynt. þa fell hon til iarðar i ovit. Siðan sem hon vitkaðezt. þa sændi hon sem skiotast æftir herra sinom oc boanda. oc kom hann þægar allr sturllaðr. vissi æigi huat þesso gegndi. Sem hann kom i svæfnloptit. þa fell hon iamnskiott til fota hans oc bað hann miskunnar af misverkum sinum. En hann er æigi var vitende huat titt var mællti. Fru sagðe hann huat kærer þu. með þui at vit erom satt oc samþykk oc engi lutr með okr til angrs oc uroar. Allt se upp gævet þat er þer þykkir at vera. Sæg mer vilia þinn. oc huat þu kærer.

13. Herra minn sagðe hon. með þui at þer havet upp gævet saker minar oc syndir. þa lyðit þui er ec sægi yðr. Miok longu saker hæimsku minnar amællta ec graunno minni oc mismællta ec um tviburur hænnar. oc mistok ec imote mer sialfre. Þui at þui nest tek ec við hofn. oc fœdda ec tvær dœtr. en aðra lœynda ec. oc let ec kasta hana fyrir kirkiudyrr. oc þetta yðart pell um let ec fylgia henni. oc þat fingrgull er þer gavot mer. þa i fyrstunni er þer rœðdoð við mec um hiuscap okkarnn. Oc ma yðr æigi lengr þetta lœynazc. þui at nu er pellit oc fingrgullit fundit oc dotter okkor er ec hugðumc hava tynt. þæssor iungfru er at sonnu okkor dottir. er þæssi riddari hævir mioc ælscat. frið oc kurtæis allom sœmelegom siðom lærð oc lofsæl. er nu hævir pusat systor hænnar. Sem faðer hænnar hafðe þætta spurt. þa varð hann mioc feginn oc mællti. Með þui kuað hann at guð gaf oss þetta at vita fyrr en syndin aukaðezc oc tvæfalldaðizc. þa gacc með mer dotter min. Oc fagnaði þa mioc su hin unga frú þæssom atburð er hon hœyrði. En faðer hænnar gecc þægar skyndelega æftir magi sinom. oc ærkibyskop hafðe hann þangat með ser. oc taldi þæim þænna allan atburð. Sem riddarenn hafðe þætta spurt þa var hann alldri fyrr sua feginn. En ærkibyscop sagði at honum samði at skilia þau um morgonenn. oc siðan pusa honum unasto sina. Faðer hænnar gaf mage sinom halfar allar æigner sinar með goðvilia. þui at hann var honum hinn kærasti oc hinn kurtæisazti herra. oc væitti þa moðer hennar brullaup með mikilli sœmð oc goðem fagnaðe. Siðan sem þau komo hæim i fylkit oc fostrland sitt. þa hofðu þau með ser Hæslu dottur sina. oc var hon siðan rikolega gift auðgom oc agætom herra. Nu sem [þessi atburðr upp kom oc spurðizc. um allt Brætland. þa likaði Brættom at koma þessa sogu i strenglæiks lioð. oc kallaðo þætta æskio lioð. en i valsko lai de fræðni.

---

Fotnoter