Forskjell mellom versjoner av «Hrafns saga Sveinbjarnarsonar»

Fra heimskringla.no
Hopp til navigering Hopp til søk
(Hrafns saga Sveinbjarnarsonar (Takk til Тимофей Ермолаев som korrekturleste))
 
Linje 37: Linje 37:
 
<br>&nbsp;&nbsp; Loftr hafði orð tygilig við Hrafn ok þingmenn hans, kvaðst aldri hirða, hvárt þeim þætti vel eða illa hans byggð.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Loftr hafði orð tygilig við Hrafn ok þingmenn hans, kvaðst aldri hirða, hvárt þeim þætti vel eða illa hans byggð.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Þá fór Hrafn á Mýrar með fjölmenni.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Þá fór Hrafn á Mýrar með fjölmenni.
<br>&nbsp;&nbsp; Þá kom þar Þorvaldr Snorrason með sétta mann ok bauð Hrafni lið sitt ok gekk í flokk Hrafns. Síðan var leitat um sættir, ok var Loftr tregr. Þá fóru þeir Hrafn til ok veittu í brott Iæk þann, er inn fell í húsin á Mýrum. Þá grunaði Loft, at þeir myndi ætla at bera eld at húsum ok brenna bæinn. Leitaði Haukr þá um sættir. Ok þat varð, at þeir sættust á þat, at Sighvatr Sturluson skyldi gera með þeim.
+
<br>&nbsp;&nbsp; Þá kom þar Þorvaldr Snorrason með sétta mann ok bauð Hrafni lið sitt ok gekk í flokk Hrafns. Síðan var leitat um sættir, ok var Loftr tregr. Þá fóru þeir Hrafn til ok veittu í brott læk þann, er inn fell í húsin á Mýrum. Þá grunaði Loft, at þeir myndi ætla at bera eld at húsum ok brenna bæinn. Leitaði Haukr þá um sættir. Ok þat varð, at þeir sættust á þat, at Sighvatr Sturluson skyldi gera með þeim.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Eftir þenna fund ýfðust þeir Loftr ok Haukr við Þorvald fyrir þat, er hann hafði gerzt berr í liðveizlu við Hrafn. Um sumarit eftir á alþingi hljóp Haukr til Þorvalds ok hjó milli herða honum, en Þorvaldr skeindist eigi, því at hann var í brynju. Þá hjó Haukr til förunauts Þorvalds, þess er Teitr hét, — hann var sonr Árna rauðskeggs. Þat högg kom á hönd Teiti, ok var kallat í fyrstu eigi mikit sárit, en höndin fell af honum síðan í hreifanum.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Eftir þenna fund ýfðust þeir Loftr ok Haukr við Þorvald fyrir þat, er hann hafði gerzt berr í liðveizlu við Hrafn. Um sumarit eftir á alþingi hljóp Haukr til Þorvalds ok hjó milli herða honum, en Þorvaldr skeindist eigi, því at hann var í brynju. Þá hjó Haukr til förunauts Þorvalds, þess er Teitr hét, — hann var sonr Árna rauðskeggs. Þat högg kom á hönd Teiti, ok var kallat í fyrstu eigi mikit sárit, en höndin fell af honum síðan í hreifanum.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Á þau mál var sætzt þar á þinginu.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Á þau mál var sætzt þar á þinginu.
Linje 74: Linje 74:
 
Í þenna tíma tók at vaxa mjök sundrþykki með þeim Hrafni ok Þorvaldi af þeim ágangi, er Þorvaldr tók at hafa á hendr þingmönnum Hrafns.
 
Í þenna tíma tók at vaxa mjök sundrþykki með þeim Hrafni ok Þorvaldi af þeim ágangi, er Þorvaldr tók at hafa á hendr þingmönnum Hrafns.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Þorvaldr færði ómaga þingmanni Hrafns. Sá fór at finna Hrafn ok bað hann af sér flytja ómagann.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Þorvaldr færði ómaga þingmanni Hrafns. Sá fór at finna Hrafn ok bað hann af sér flytja ómagann.
<br>&nbsp;&nbsp; Þá safnar Hrafn Iiði ok ferr við átta tigu manna norðr til Ísafjarðar ok færði ómagann þeim manni, er Jósep hét. Hann bjó í Súðavík.
+
<br>&nbsp;&nbsp; Þá safnar Hrafn liði ok ferr við átta tigu manna norðr til Ísafjarðar ok færði ómagann þeim manni, er Jósep hét. Hann bjó í Súðavík.
<br>&nbsp;&nbsp; Þorvaldr varð varr við ferð hans ok tók skútu þar í Súðavík ok lagði í einn leynivág ok var þar, meðan Hrafn var í Súðavík. Hrafn Iét þar eftir ómagann. Þetta kváðu förunautar hans:
+
<br>&nbsp;&nbsp; Þorvaldr varð varr við ferð hans ok tók skútu þar í Súðavík ok lagði í einn leynivág ok var þar, meðan Hrafn var í Súðavík. Hrafn lét þar eftir ómagann. Þetta kváðu förunautar hans:
  
 
::Færum gildan
 
::Færum gildan
Linje 105: Linje 105:
 
::snákranns, of lið manna,
 
::snákranns, of lið manna,
 
::verit hefk norðr it nyrðra,
 
::verit hefk norðr it nyrðra,
::návaldr, of far aldar.<ref>Fagnak því, es ógnir glymja. Þjóðar böl ymr. Allr svarmr tekr at svella. Svellr þats hrellir mannkyn. Snákranns návaldr, niunk fara suðr it syðra of Iið manna. Hefk verit norðr it nyrðra of far aldar: ''Eg fagna því, er ógnir glymja. Þjóðar böl kveður viðю Mikil ókyrrð tekur að magnast. Það magnast, sem hrellir mannkynið. Maður, eg mun fara suður um land yfir fólkið. Eg hefi verið nyrðra og mótað aldarfarið.''</ref>
+
::návaldr, of far aldar.<ref>Fagnak því, es ógnir glymja. Þjóðar böl ymr. Allr svarmr tekr at svella. Svellr þats hrellir mannkyn. Snákranns návaldr, niunk fara suðr it syðra of lið manna. Hefk verit norðr it nyrðra of far aldar: ''Eg fagna því, er ógnir glymja. Þjóðar böl kveður viðю Mikil ókyrrð tekur að magnast. Það magnast, sem hrellir mannkynið. Maður, eg mun fara suður um land yfir fólkið. Eg hefi verið nyrðra og mótað aldarfarið.''</ref>
  
 
Eyjólfr hét maðr. Hann var Snorrason. Hann dreymdi, at hann þóttist út koma. Hann þóttist sjá tungl svá mörg sem stjörnur á himni, sum full, sum hálf, sum meir eða minnr vaxandi ok þverrandi. Ok er hann undraðist þessa sýn, þá þóttist hann sjá mann standa hjá sér. Sá kvað:
 
Eyjólfr hét maðr. Hann var Snorrason. Hann dreymdi, at hann þóttist út koma. Hann þóttist sjá tungl svá mörg sem stjörnur á himni, sum full, sum hálf, sum meir eða minnr vaxandi ok þverrandi. Ok er hann undraðist þessa sýn, þá þóttist hann sjá mann standa hjá sér. Sá kvað:
Linje 204: Linje 204:
 
<br>&nbsp;&nbsp; Til þess fundar kom Hrafn, en Þorvaldr eigi.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Til þess fundar kom Hrafn, en Þorvaldr eigi.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Þá fór Hrafn á Barðaströnd til brúðkaups þess, er Haukr Þorgilsson gekk at eiga Oddnýju, dóttur Steinólfs prests. Þar var ok Eyvindr prestr Þórarinsson.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Þá fór Hrafn á Barðaströnd til brúðkaups þess, er Haukr Þorgilsson gekk at eiga Oddnýju, dóttur Steinólfs prests. Þar var ok Eyvindr prestr Þórarinsson.
<br>&nbsp;&nbsp; Eyvindr fór frá boðínu út yfir heiði til Arnarfjarðar. Ok er þeir fara með Forsfirði, sáu þeir eld brenna ór sævarbökkunum, svá víðan sem stakkgarðsvídd. Þeir sáu lengi ok ætluðu til at fara, en flóð var í ánni niðri. Fara þeir síðan upp með ánni ok sáu jafnan eldinn. Þetta var um kveld, ok var fjúkviðri ok áin upp gengin. En er þeir kómu yfir ána, var horfinn eldrinn. Menn váru rónir á sæ í Selárdal. Þeir sáu eld á sænum út til hafs. Ok Iitlu eftir þetta sáu þeir blóð á klæðum sínum ok vissu eigi, hvaðan at var komit.
+
<br>&nbsp;&nbsp; Eyvindr fór frá boðínu út yfir heiði til Arnarfjarðar. Ok er þeir fara með Forsfirði, sáu þeir eld brenna ór sævarbökkunum, svá víðan sem stakkgarðsvídd. Þeir sáu lengi ok ætluðu til at fara, en flóð var í ánni niðri. Fara þeir síðan upp með ánni ok sáu jafnan eldinn. Þetta var um kveld, ok var fjúkviðri ok áin upp gengin. En er þeir kómu yfir ána, var horfinn eldrinn. Menn váru rónir á sæ í Selárdal. Þeir sáu eld á sænum út til hafs. Ok litlu eftir þetta sáu þeir blóð á klæðum sínum ok vissu eigi, hvaðan at var komit.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Blóð sást víða þar, sem menn vissu enga ván til.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Blóð sást víða þar, sem menn vissu enga ván til.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Þorbjörn hét maðr. Hann var Magnússon. Hann bjó í Valþjófsdal. Hann gekk út um nótt fyrir Ambrósíusmessu þann veg, er Hrafn lézt. Hann sá í landsuðr í loftinu, hvar eldr fór ór landsuðri í vestr. En eftir eldinum sá hann mann ríða hvítum hesti í standsöðli. Hann hafði skjöld hvítan ok hjálm á höfði, höggspjót mikit í hendi ok lagði spjótit fram millum eyrna hestinum. Ok sá hann, at spjótit tók lengra fram en hestrinn ok svá aftr. Ok þar eftir sá hann annan mann ríða. Sá hafði hest rauðan ok hálflitan skjöld, hálfan rauðan, en hálfan hvítati. Sá hafði ok hjálm á höfði ok gyrðr sverði ok spjót mikit í hendi ok fór svá með sínu spjóti sem inn fyrri. Hann sá ríða inn þriðja mann með slíkum hætti sem ina fyrri, utan hann hafði brúnan hest ok svartan skjöld ok öll kolmerkt klæði. Hann hafði á höfði sem byskupsmítr væri. Þenna atburð sá Þorbjörn svá gerla, at hann sá allan fótaburð hestanna ok svá þat, at menninir stóðu í stigreipin.
 
<br>&nbsp;&nbsp; Þorbjörn hét maðr. Hann var Magnússon. Hann bjó í Valþjófsdal. Hann gekk út um nótt fyrir Ambrósíusmessu þann veg, er Hrafn lézt. Hann sá í landsuðr í loftinu, hvar eldr fór ór landsuðri í vestr. En eftir eldinum sá hann mann ríða hvítum hesti í standsöðli. Hann hafði skjöld hvítan ok hjálm á höfði, höggspjót mikit í hendi ok lagði spjótit fram millum eyrna hestinum. Ok sá hann, at spjótit tók lengra fram en hestrinn ok svá aftr. Ok þar eftir sá hann annan mann ríða. Sá hafði hest rauðan ok hálflitan skjöld, hálfan rauðan, en hálfan hvítati. Sá hafði ok hjálm á höfði ok gyrðr sverði ok spjót mikit í hendi ok fór svá með sínu spjóti sem inn fyrri. Hann sá ríða inn þriðja mann með slíkum hætti sem ina fyrri, utan hann hafði brúnan hest ok svartan skjöld ok öll kolmerkt klæði. Hann hafði á höfði sem byskupsmítr væri. Þenna atburð sá Þorbjörn svá gerla, at hann sá allan fótaburð hestanna ok svá þat, at menninir stóðu í stigreipin.

Revisjonen fra 7. apr. 2013 kl. 13:09

Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif


Sturlunga saga

Hrafns saga Sveinbjarnarsonar

GUÐNI JÓNSSON

bjó til prentunar


11. Frá Hrafni, Guðmundi byskupi ok Þorvaldi.

Nú er þar ril máls at taka, er fyrr var frá horfit, at þá er þeir Guðmundr byskup ok Hrafn Sveinbjarnarson kómu út ok höfðu einn vetr verit í Nóregi, fór Hrafn vestr í Arnarfjörð á Eyri til bús síns. Ok áðr þeir skildu, gaf Guðmundr byskup Hrafni stóðhross góð ok sólarstein.
   Ok er Hrafn hafði eigi lengi heima verit, fór hann í Vatnsfjörð at heimboði til Þorvalds Snorrasonar ok þá af honum stóðhross góð, — ok mæltu þá af nýju til vináttu. Litlu síðar fór Þorvaldr at heimboði á Eyri ok þá af Hrafni góðar gjafir.


12. Frá hvalreka.

Ragnheiðr hét kona, dóttir Arons Bárðarsonar ins svarta. Hon bjó í Selárdal. Þar kom reyðarhvalr. Ok er Þorvaldr frétti þat, fór hann ok bað Ragnheiði selja sér hval. En hon lét hann hafa tólf vættir ok mælti, at hann skyldi gjalda henni jafnmikinn, þá er ræki á fjörur hans. Þann hval galt Þorvaldr aldri síðan.
   Ok er hann fór brott ór Selárdal, gisti hann á þeim bæ, er heitir í Lokinhömrum. Þar var stolinn í brott sumr hvalrinn. Sá stuldr reyndist síðan á hendr þingmanni Hrafns, þeim er bjó á Sléttanesi.
   Ok er Hrafn varð þess varr, bauð hann Þorvaldi at gjalda fyrir þingmann sinn slíkt, sem Þorvaldr vildi gera fyrir tökuna.
   Þorvaldr vildi eigi þiggja fébætr af Hrafni, ok rænti hann þann mann, er hvalinn tók. Gekk Þorvaldr þá at öðru hverju á þingmenn Hrafns.


13. Frá Víga-Hauki ok Lofti Markússyni.

Maðr hét Haukr, er kallaðr var Víga-Haukr, sonr Orms Fornasonar. Hann var norðlenzkr at kyni. Hann kvángaðist vestr á Rauðasandi ok fekk Hallberu, dóttur Markúss Gíslasonar, ok fór þangat vistafari til Lofts.
   Þá er Gísli var fulltíða Markússon, beiddi hann Loft, bróður sinn, gjalda fé þau, er þeir Magnús bræðr áttu. Loftr greiddi sem Gísli beiddi bæði lönd ok lausa aura, því at Loftr var laungetinn.
   Nú er Loftr var staðfestulauss, þá fór hann norðr í Dýrafjörð á Mýrar. Þar bjó sá maðr, er Mögr hét, þingmaðr Hrafns, ok átti Hrafn mála á Mýralandi. Loftr keypti svá landit, at hann spurði Hrafn eigi at, ok fór þangat búi sínu. Víga-Haukr réðst á Mýrar með Lofti.
   Hrafni mislíkaði landkaupit Lofts ok búgerð, því at Loftr var hávaðamaðr ok ódæll.
   Loftr hafði orð tygilig við Hrafn ok þingmenn hans, kvaðst aldri hirða, hvárt þeim þætti vel eða illa hans byggð.
   Þá fór Hrafn á Mýrar með fjölmenni.
   Þá kom þar Þorvaldr Snorrason með sétta mann ok bauð Hrafni lið sitt ok gekk í flokk Hrafns. Síðan var leitat um sættir, ok var Loftr tregr. Þá fóru þeir Hrafn til ok veittu í brott læk þann, er inn fell í húsin á Mýrum. Þá grunaði Loft, at þeir myndi ætla at bera eld at húsum ok brenna bæinn. Leitaði Haukr þá um sættir. Ok þat varð, at þeir sættust á þat, at Sighvatr Sturluson skyldi gera með þeim.
   Eftir þenna fund ýfðust þeir Loftr ok Haukr við Þorvald fyrir þat, er hann hafði gerzt berr í liðveizlu við Hrafn. Um sumarit eftir á alþingi hljóp Haukr til Þorvalds ok hjó milli herða honum, en Þorvaldr skeindist eigi, því at hann var í brynju. Þá hjó Haukr til förunauts Þorvalds, þess er Teitr hét, — hann var sonr Árna rauðskeggs. Þat högg kom á hönd Teiti, ok var kallat í fyrstu eigi mikit sárit, en höndin fell af honum síðan í hreifanum.
   Á þau mál var sætzt þar á þinginu.
   En þat kom upp síðan, at þeir Loftr ok Gísli hefði verit í fjörráðum við Þorvald ok þeir hefði heitit at halda fébótum upp fyrir Hauk, ef hann ynni á Þorvaldi. En er Loftr vissi, at Þorvald hafði eigi sakat, þá vildi hann ekki gjöldum upp halda. En Hauki þótti þeir bæta eiga, þar sem hann réð til Þorvalds.
   Nú sýndist Lofti sér óvarligt at sitja í Dýrafirði fyrir ófriði Þorvalds, Því fór hann suðr um land, er menn kómu af þingi, til Eyjólfs ins óða Þorsteinssonar, mágs síns, föður Álfdísar, konu hans, ok var þar um sumarit ok öndverðan vetr.
   Þetta sumar fór Þorvaldr vestr í Dýrafjörð til leiðar at vita gjalda þeira, er gjaldast skyldi fyrir Hauk. En féin kómu eigi fram. Þá beiddi Þorvaldr Hrafn, at hann skyldi fara með honum á Mýrar at ræna þar. En Hrafn vildi eigi í þeiri för vera, kvaðst veita mundu Þorvaldi til laga, en eigi til ólaga, — mælti, at Þorvaldr skyldi sækja Loft eða Gísla at lögum um fjörráð eða fjárhald, ok kvaðst mundu veita honum til þess.
   Eftir þat fór Þorvaldr á Mýrar ok rænti þar mörgu, en lagði ámæli til við Hrafn. Þá var þetta kveðit:

Rækir, frák, at ræki,
ráð vas þat mikit, dáða,
kynnisk kappgirnd manna,
kýr tuttugu af Mýrum.
Nú hefr hrynbirkis hvárki
hlynr, veitk á því skynjar,
illr mun kostr sá kallaðr,
kýr né land á Mýrum.[1]

Um vetrinn eftir jól fór Loftr vestr á Mýrar at ráði Sighvats Sturlusonar ok Eyjólfs, mágs síns.
   Ok er Þorvaldr frá þat, fór hann á Mýrar við fjölmenni.
   Vinir Lofts spurðu til ferða Þorvalds ok söfnuðu liði ok kómu á Mýrar, er Þorvaldr var nýkominn, ok leituðu um sættir. Ok er Þorvaldr sá, at Loftr hafði þar fleiri fulltingsmenn en hann, þá sættist hann við Loft ok fór í brott síðan.
   Ok er Þorvaldr var í brott farinn, treystist Loftr eigi at vera á Mýrum. Fór hann þá til Hrafns á Eyri ok kvað Sighvat hafa orð til sent ásjá við sik. En þá var Sighvatr kallaðr vinr Hrafns. Tekr Hrafn nú við Lofti. Þetta líkar Þorvaldi illa.
   Eftir þat sendir Þorvaldr Hrafni orð, at hann skyldi koma til fundar við hann í Dýrafjörð á þann bæ, er á Granda heitir.
   Þar kom Hrafn við þriðja mann fyrr en Þorvaldr ok beið hans inni. Þorvaldr kom við marga menn ok bað Hrafn út ganga. Ok er Hrafn gekk út ok hans förunautar, Tómas Ragnheiðarson ok Sturla Bárðarson, þá höfðu menn Þorvalds skipazt fyrir durunum, en Þorvaldr stóð stund frá durunum ok hafði brugðit sverð á miðjar slíðrir. En þeir Hrafn gengu eftir kvínni at Þorvaldi, ok heilsaði Hrafn Þorvaldi ok minntist til hans, en Þorvaldr tók kveðju hans.
   Þorvaldi varð ekki at orðum við Hrafn, ok þótti honum þat undarligt, ok eigi sá hann erendi við sik í þat sinn.
   Loftr keypti síðan bæ þann á Rauðasandi, er at Stökkum heitir, ok gerði þar bú.
   Víga-Hauki ok Hallbera, kona hans, fóru brott af landi, fyrst til Nóregs ok þaðan til Grænlands. Ok þótti hann mikill maðr fyrir sér, hvargi er hann kom.
   Magnús Markússon fór ok til Grænlands, ok kom ekki þeira aftr síðan. Guðmundr hét maðr ok var Hallsson. Hann var einhleypingr ok hávaðamaðr. Hann gerðist fylgdarmaðr Gísla Markússonar.
   Galti hét vinr Lofts. Hann átti hest góðan. Þann föluðu þeir Gísli ok Guðmundr. En hann vildi eigi þeim selja ok gaf Lofti. En er Guðmundr vissi þat, ætlaði hann at taka brott hestinn. Loftr sá, at Guðmundr tók hestinn hjá garði, ok fór eftir honum við fjórða mann. Þeir Loftr vágu Guðmund.
   Þat vígsmál var lagt undir Sighvat Sturluson. En hann gerði fyrir víg Guðmundar Loft í brott ór Vestfirðingafjórðungi ok förunauta hans, þá er at höfðu farit með honum, ok þar með mikil fégjöld.
   Fór Loftr þá í brott ór Vestfjörðum ok suðr um land til Eyjólfs, mágs síns, ok var lengi síðan undir trausti Oddaverja.


14. Frá ágreiningsmálum ok fyrirburðum.

Í þenna tíma tók at vaxa mjök sundrþykki með þeim Hrafni ok Þorvaldi af þeim ágangi, er Þorvaldr tók at hafa á hendr þingmönnum Hrafns.
   Þorvaldr færði ómaga þingmanni Hrafns. Sá fór at finna Hrafn ok bað hann af sér flytja ómagann.
   Þá safnar Hrafn liði ok ferr við átta tigu manna norðr til Ísafjarðar ok færði ómagann þeim manni, er Jósep hét. Hann bjó í Súðavík.
   Þorvaldr varð varr við ferð hans ok tók skútu þar í Súðavík ok lagði í einn leynivág ok var þar, meðan Hrafn var í Súðavík. Hrafn lét þar eftir ómagann. Þetta kváðu förunautar hans:

Færum gildan
grepp Jóseppi.
Sá skal ráða
ríkr Súðavík.[2]

Eftir þat fór Hrafn heim.
   Þá urðu í Vestfjörðum mörg kyn í draumum ok sýnum. Einu sinni, er Hrafn hafði verit á kynnisleitan í Selárdal, fór hann brott snemma um morgin ok tveir menn við honum. Þá sáu þeir ljós mikit fara ór austri í móti sér frá bænum á Eyri. Hrafn sá í ljósinu þrjá menn. Þar þóttist hann kenna sik í ljósinu ok tvá menn aðra. Þessa sýn sagði hann fáum mönnum.
   Þórðr hét maðr. Hann var heimamaðr í Selárdal. Hann dreymdi, at maðr kæmi at honum, svartr ok illiligr. Þórðr þóttist spyrja, hverr hann væri. Hann kvað:

Faraldr ek heiti,
ferk of aldar kyn,
emka ek sættir svika.
Döprum dauða
ek mun drengi vega
ok nýta mér nái.[3]

Guðmundr hét maðr, er dreymdi, at maðr kom at honum, svartr, mikill ok illiligr. Hann þóttist spyrja, hvat manna hann væri.
   Sá svarar: "Hér er nú kominn Ingólfr, sá er þér vitraðist fyrir vígi Markúss."
   Guðmundr spurði: "Ferr þú nú með jafnillum tíðendum sem þá?"
   Hann kvað:

Fagnak því, es ógnir,
ymr þjóðar böl, glymja.
Allr tekr svarmr at svella.
Svellr þats mannkyn hrellir.
Fara munk suðr it syðra,
snákranns, of lið manna,
verit hefk norðr it nyrðra,
návaldr, of far aldar.[4]

Eyjólfr hét maðr. Hann var Snorrason. Hann dreymdi, at hann þóttist út koma. Hann þóttist sjá tungl svá mörg sem stjörnur á himni, sum full, sum hálf, sum meir eða minnr vaxandi ok þverrandi. Ok er hann undraðist þessa sýn, þá þóttist hann sjá mann standa hjá sér. Sá kvað:

Sé þú, hvé hvarfla,
heima í milli
syndauðigra
sálir manna.
Kveljask andir
í orms gini.
Skelfr rammr röðull.
Ræðk þér at vakna.[5]

Hann mundi vísuna, er hann vaknaði.
   Jón hét maðr Þorsteinsson. Hann var heimamaðr á þeim bæ, er á Kúlu heitir. Þar bjó sá maðr, er Kjartan hét.
   Símon hét maðr ok var Bjarnason, heimamaðr Hrafns. Símon átti frillu ok barn á Kúlu. Jón fífldist at þeiri konu.
   Einn helgan dag fór Símon til fundar við frillu sína ok sat á tali við hana. En Jón gekk at honum ok hjó hann banahögg.
   Fyrir víg þat gerði Hrafn Jón sekan skógarmann.
   Nökkuru síðar færði Jón Hrafni höfuð sitt, en hann gaf honum höfuðit. Jón varð illu höfði feginn ok þakkaði Hrafni gjöfina. Hrafn bætti síðan fé fyrir víg Símonar frændum hans ok færði sjálfr fram sýknu hans.


'15. Atför Þorvalds við Hrafn.

Þat var eitt vár, er Þorvaldr fór til Arnarfjarðar með fjölmenni. Ok er þeir kómu ofan í heiðarbrún í Arnarfjarðarbotn, þá sá för þeira kona sú, er Astríðr hét. Hon var dóttir Gunnars Bárðarsonar svarta. Hon bjó á einum litlum bæ. Ok er hon sá mannaförina, sendir hon son sinn í Eyri at gera Hrafn varan við.
   Ok þegar hann spurði þat, sendir hann menn til Selárdals sonum Rágnheiðar, Eyvindi ok Tómasi, at þeir kæmi til fulltings við hann með þá menn, er þeir fengi.
   Þeir söfnuðu þegar mönnum ok flotuðu skipum.
   Þorvaldr kom litlu síðar á Eyri við flokki miklum. Hrafn skipaði mönnum fyrir í húsum með vápnum ok lét vera opnar dyrr allar ok skaut slám fyrir innan. Hrafn hafði boga ok skaut. Þorvaldr bar eld at húsum ok kveikti fyrir þeim durum, er honum þótti minnst vörn fyrir vera, ok í þekjunni víða. En þeir, er inni váru, báru vatn ok sýru í eldinn ok slökktu sem þeir máttu.
   Hrafn spyrr, hverr fyrir eldinum réði.
   Þorvaldr svaraði ok sagði, at hann réði fyrir.
   Hrafn spurði at sökum, er hann bar eld at húsum hans.
   Þorvaldr kvað Hrafn verit hafa í fjörráðum við sik, þá er hann færði ómagann í Súðavík.
   Hrafn kvað þat eigi satt vera, — "því at ek vissa, hvar skipit var eða þú, er ek var í Súðavík, ok hafða ek svá mikit fjölmenni, at ek átta alls kosti við þik, þess er ek vilda. Svá vissa ek ok, er þú vart í Holti í Önundarfirði, ok hafða ek enn nógt fjölmenni at gera á þinn hlut slíkt, er ek vilda. Nú er á hitt at líta, hvat vér skulum til þess vinna, at þú brennir eigi bæinn."
   Þorvaldr svaraði: "Þú skalt handsala mér sjálfdæmi fyrir þá hluti alla, er ek vil gert hafa þér á hendr."
   Hrafn sagðist eigi þat sjálfdæmi handsala mundu, — "því at mik mun eigi skorta menn af stundu."
   Þeir háðust við um stund, ok gátu þeir Þorvaldr eigi bæinn brenndan fyrir varnar sakir. Sáu þeir þá, hvar skip fóru utan eftir Arnarfirði, skipuð mönnum ok vápnum.
   Þorvaldr spurði þá Hrafn, ef hann vildi mál þeira í nökkurs manns gerð leggja.
   En Hrafn gerðist til þess tregr, því at hann vissi sér liðs ván.
   Þá áttu margir menn hlut at, at þeir sættist ok hefði Hrafn þá nefnu um þeira mál, er honum þætti góð. Þorvaldr var þá fúss til sátta. Þau urðu málalok, at Þórðr Sturluson skyldi gera um öll þeira mál.
   Eftir þetta fór Þorvaldr brott með skyndingu.
   Drífr þá lið at Hrafni, bæði Seldælir ok aðrir margir. Þeir váru sumir, at þess fýstu, at ríða skyldi eftir Þorvaldi ok drepa hann, svá berr sem hann varð at fjörráðum við Hrafn. Þat vildi Hrafn eigi. Hér af fekk Hrafn mikit ámæli, svá sem Guðmundr Galtason sagði Guðrúnu, systur hans, er hon spurði, hvat hann heyrði rætt um málaferli Hrafns:

Heyrik Hrafni fjarða
hyrtælendr ámæla,
þjóð es til lymsk á láði,
línspöng, of atgöngu.
Raun mun segja sína
seimhrjóðandi góða:
Vígs es Ullr at öllu
eitrþvengs fyrirleitinn.[6]

Þá er Þorvaldr kom til Ísafjarðar, sagði hann allt annat frá fundi þeira Hrafns en verit hafði.


16. Þorvaldr tók hval.

Um sumarit eftir riðu þeir Hrafn ok Þorvaldr með fjölmenni miklu til alþingis. Á þingi váru kníuð mál þeira, ok váru í fyrstu öll vitni borin í hag Hrafni. En Þorvalds menn báru með honum allir nema einn maðr. Sá hét Vermundr. Hann bar með Hrafni. Ekki varð gert um mál þeira á þingi.
   Um vetrinn eftir kom hvalr norðr á Strandir á land þat, er Hrafn átti. En sá maðr, er fann hvalinn, sagði Þorvaldi hvalkvámuna.
   Þá gerði Þorvaldr þat ráð, at sá, er fundit hafði hvalinn, skyldi segja, at hvalrinn hefði komit á almenningar ok hefði hann þar fest lögfesti. Þá fór Þorvaldr til ok lét skera hvalinn ok flytja heim.
   Nú er Hrafn spurði þetta, sendir hann menn suðr um land til Halls lögsögumanns, mágs síns, ok Þorvalds Gizurarsonar, bróður Halls, ok hafði ráð við þá, hversu hann skyldi þetta mál leiðrétta við Þorvald.
   En þeir lögðu þat til, at hann byggi mál til á hendr Þorvaldi ok þeim mönnum, er neytt höfðu af hvalnum, til Dýrafjarðarþings ok sæki þar at lögum.
   Sendimenn kómu aftr ok sögðu Hrafni þessi tillög.


17. Önnur atför Þorvalds við Hrafn.

Um várit eftir bjó Hrafn mál til á hendr Þorvaldi ok þeim mönnum öllum, er neytt höfðu hvalsins. Sturla, sonr Bárðar Snorrasonar ok Þórdísar Sturludóttur, hafði mál á hönd Þorvaldi. Á því þingi varð Þorvaldr sekr skógarmaðr ok níu menn aðrir, þeir er at hvaltökunni höfðu verit.
   Um sumarit eftir reið Þorvaldr til alþingis með fjölmenni.
   Þat sumar fór Hrafn eigi til þings. Sturla Bárðarson fór til þings fyrir hönd Hrafns ok var í flokki Þórðar Sturlusonar. Sturla segir til sektar Þorvalds ok þeira manna, sem sekir höfðu orðit um hvalmálit. Þat sumar fór Hrafn norðr til Ísafjarðar ok tók upp sektarfé fyrir mönnum Þorvalds, er sekir váru.
   Ok er Þorvaldr kom heim af þingi, safnar hann brátt mönnum um allan Ísafjörð ok fekk hundrað manna. Margir fóru nauðgir í þá för. Kolbeinn hét fylgdarmaðr Þorvalds. Hann sendi Þorvaldr til fundar við einn fátækan bónda, er Ámundi hét. Hann var ómagamaðr mikill ok þingmaðr Hrafns. Þorvaldr mælti svá við Kolbein ok hans förunauta, at þeir skyldi beiða Ámunda at fara með þeim ok vera í heimsókn með Þorvaldi til fundar við Hrafn. En ef hann vildi eigi þat, þá mælti Þorvaldr, at þeir skyldi taka hann af lífi. Þeir Kolbeinn fundu Ámunda á heyteig, þar er hann sló, en kona hans rakaði ljá eftir honum ok bar reifabarn á baki sér, þat er hon fæddi á brjósti sér. Þeir Kolbeinn beiddu Ámunda, at hann færi með Þorvaldi á Eyri til Hrafns.
   Ámundi kveðst í engri þeiri för mundu vera, er Hrafni væri til óþykktar.
   Þá vágu þeir Kolbeinn Ámunda ok fóru síðan til fundar við Þorvald ok sögðu honum vígit.
   Þá er Þorvaldr kom í Dýrafjörð, fór kona nökkur af skyndingu til Eyrar ok sagði Hrafni til ferða Þorvalds. Ok þegar sendi Hrafn menn Eyvindi í Selárdal ok bað hann koma til liðs við sik. Hrafn sendi ok menn á Barðaströnd Steinólfi presti Ljótssyni ok Gelli Þorsteinssyni. Þeir kómu með þá menn, er þeir fengu. Hrafn hafði látit gera virki ór grjóti um bæ sinn.
   Síðan kom Þorvaldr á Eyri með hundrað manna, ok er hann sér viðbúning Hrafns, leizt honum torsóttligr. Settist hann þá niðr með flokk sinn á brekku einni skammt frá virkinu.
   Eyvindr Þórarinsson hafði safnat liði um Tálknafjörð ok dali í Arnarfirði ok fór skipaliði til Eyrar.
   Nú er Þorvaldr sér, hvar skipin fara, ferr hann til sævar með flokk sinn.
   Eyvindr sér, hvar flokkr Þorvalds er í vörum fyrir, ok mælti við sína menn, at þeir skyldi eigi at landi leggja.
   Þorvaldr spyrr, hverr fyrir skipunum réði. En honum var sagt, at Eyvindr Þórarinsson réð fyrir.
   Þorvaldr kallaði á Eyvind ok bað hann leggja at landi skipin, — "ok vil ek tala við þik."
   Eyvindr bað hann þaðan tala, ef hann ætti nökkut vanmælt við hann, — "en ekki á ek við þik vanmælt."
   Þorvaldr svarar þá engu.
   Ok er þeir sáu, er í virkinu váru, flokk Þorvalds ok svá skipamennina, þá ganga þeir bræðr Eyvindar, Tómas ok Halldórr, ór virkinu með miklum flokki á móti Eyvindi.
   Ok er Þorvaldr sér þeira för, gengr hann brott ór fjörunni.
   Þá leggja þeir Eyvindr at landi ok ganga í flokk þeira Tómass ok fara með þeim í virkit til Hrafns. Hafði hann þá þrjú hundruð manna.
   Þá mæltu nökkurir við Hrafn, at þeir skyldi ganga at Þorvaldi ok drepa hann, kváðu eigi komast mundu í betra færi.
   En Hrafn kvaðst virða vilja til inn heilaga Jakob postula at berjast eigi við Þorvald. Þetta var um aftaninn fyrir Jakobsmessu.
   Þá kallaði Þorvaldr á Steinólf prest, at hann skyldi koma til hans.
   Hann fór til fundar við hann, ok töluðu þeir lengi hljótt. Síðan fór Steinólfr prestr í virkit ok leitaði þaðan frá um sættir. Um morgininn eftir kom Áli Oddsson inn auðgi ok leitaði um sættir með Steinólfi. Ok þá sættust þeir Hrafn ok Þorvaldr.
   Sú var sætt þeira, at um öll þeira málaferli skyldi gera Þorvaldr Gizurarson ok Þórðr Sturluson.
   Þorvaldr þakkaði þá öllum mönnum, þeim er um sættir höfðu leitat. "Em ek," sagði Þorvaldr, "feginn orðinn, er vit erum sáttir. Sýnist mér sem vit munim eigi uppnæmir fyrir einum höfðingja, ef vit erum báðir at einu ráði."
   Þeir Þorvaldr höfðu þar allir dagverð at boði Hrafns. Hann fekk þeim fararskjóta norðr til heiði til Dýrafjarðar. Þorvaldr minntist til Hrafns, áðr þeir skildu.
   Þá váru málaferli þeira kyrr um sumarit ok vetrinn eftir.


18. Frá fyrirburðum.

Um várit eftir fór Hrafn suðr til Borgarfjarðar í Reykjaholt til sáttarfundar þess, er þeir Þorvaldr ok Hrafn höfðu ákveðit með sér. Til þess fundar kom Þorvaldr eigi. Þar kom Þorvaldr Gizurarson ok Þórðr Sturluson, er gera skyldi um mál þeira Hrafns ok Þorvalds. En þeim sýndist sem ekki myndi stoða at gera um þeira mál, er Þorvaldr var eigi við staddr. Sýndist þeim Þorvaldr rjúfa sætt, er hann kom eigi, sem ákveðit var.
   Um haustit eftir sendi Þórðr Sturluson orð þeim Hrafni ok Þorvaldi, at þeir skyldi koma á Skarðsströnd í Fagradal, ef þeir vildi sættast.
   Til þess fundar kom Hrafn, en Þorvaldr eigi.
   Þá fór Hrafn á Barðaströnd til brúðkaups þess, er Haukr Þorgilsson gekk at eiga Oddnýju, dóttur Steinólfs prests. Þar var ok Eyvindr prestr Þórarinsson.
   Eyvindr fór frá boðínu út yfir heiði til Arnarfjarðar. Ok er þeir fara með Forsfirði, sáu þeir eld brenna ór sævarbökkunum, svá víðan sem stakkgarðsvídd. Þeir sáu lengi ok ætluðu til at fara, en flóð var í ánni niðri. Fara þeir síðan upp með ánni ok sáu jafnan eldinn. Þetta var um kveld, ok var fjúkviðri ok áin upp gengin. En er þeir kómu yfir ána, var horfinn eldrinn. Menn váru rónir á sæ í Selárdal. Þeir sáu eld á sænum út til hafs. Ok litlu eftir þetta sáu þeir blóð á klæðum sínum ok vissu eigi, hvaðan at var komit.
   Blóð sást víða þar, sem menn vissu enga ván til.
   Þorbjörn hét maðr. Hann var Magnússon. Hann bjó í Valþjófsdal. Hann gekk út um nótt fyrir Ambrósíusmessu þann veg, er Hrafn lézt. Hann sá í landsuðr í loftinu, hvar eldr fór ór landsuðri í vestr. En eftir eldinum sá hann mann ríða hvítum hesti í standsöðli. Hann hafði skjöld hvítan ok hjálm á höfði, höggspjót mikit í hendi ok lagði spjótit fram millum eyrna hestinum. Ok sá hann, at spjótit tók lengra fram en hestrinn ok svá aftr. Ok þar eftir sá hann annan mann ríða. Sá hafði hest rauðan ok hálflitan skjöld, hálfan rauðan, en hálfan hvítati. Sá hafði ok hjálm á höfði ok gyrðr sverði ok spjót mikit í hendi ok fór svá með sínu spjóti sem inn fyrri. Hann sá ríða inn þriðja mann með slíkum hætti sem ina fyrri, utan hann hafði brúnan hest ok svartan skjöld ok öll kolmerkt klæði. Hann hafði á höfði sem byskupsmítr væri. Þenna atburð sá Þorbjörn svá gerla, at hann sá allan fótaburð hestanna ok svá þat, at menninir stóðu í stigreipin.
   Þann sama vetr varð sá atburðr á Eyri átta aftan jóla, at sá maðr, er Þórarinn hét, sá mann standa fyrir matborði Hrafns. Hann var mikill ok hafði hjálm á höfði ok sverð í hendi ok studdi niðr blóðreflinum í borðit fyrir hann ok stóð þar um stund ok gekk í brott síðan. Þórarinn sat it næsta Hrafni, þá er hann sá þenna atburð.
   Hallkatla Einarsdóttir sá ok ljós mikit eitt sinn, er hon var at kirkju, heim undir virkit.
   Jón hét maðr, er þar sá ok ljós, ok enn fleiri menn sáu ljós þenna sama vetr.
   Um vetrinn eftir jól fóru þeir Pétr ok Sturla Bárðarsynir norðr í Súðavík ok tóku þar höndum bónda þann, er Jósep hét, ok Einar, son hans. Þeir höfðu sekir orðit um hvalmál. Þeir Sturla færðu þessa menn Hrafni. En hann gaf þeim báðum grið ok kunni enga þökk, er þeir höfðu þangat verit færðir.


19. Þorvaldr tók Hrafn af lífi.

Um langaföstu um várit fór Þorvaldr norðan ór Ísafirði með tvá menn ins fjórða tigar. Þeir fóru Glámuheiði til Arnarfjarðar. Ok er þeir kómu ofan í Arnarfjarðarbotn til byggða, þá bundu þeir menn alla á bæjum, þar sein þeir kómu, at eigi væri njósn borin fyrir þeim til Eyrar. En þeir báru illa sín meinlæti, börn grétu, en mæðr eða feðr máttu þeim eigi duga, þar sem váru bundnir allir.
   Á einum bæ hétu þeir, sem bundnir váru, á inn heilaga Þorlák byskup, at þeir skyldi lausir verða, söngum nökkurum. Ok er þeir höfðu fast heitit, spruttu bönd af einum þeira, er bundnir váru. Sá leysti aðra, ok fóru þeir síðan á aðra bæi ok leystu alla ór böndum.
   Hrafn var vanr at láta halda vörð hverja nótt. Ok þann aftan, er þeir Þorvaldr kómu af heiðinni, spurði Hrafn heimamenn sína, hverr þá heldi vörð.
   En þeir kváðu þá eigi þurfa mundu at halda vörð, er vánt veðr var úti ok fjúk, sögðu engan mann fara mundu millum heraða í því illviðri, er þá var úti, — sögðu ok, at menn myndi eigi til þeira gera um langaföstu.
   Hrafn kvaðst sýnast, at haldinn væri.
   Þessa nótt var eigi vörðr haldinn, en allar þangat til.
   Þá er Hrafn var kominn í rekkju, mátti hann eigi sofa. Hann bað þann mann, er Steingrímr hét, kveða Andréasdrápu. Ok eftir hvert erendi ræddi Hrafn margt um þá atburði, er gerzt höfðu í pínsl heilags Andréass postula.
   Þá sömu nótt dreymdi Tómas í Selárdal, at hann sæi pínsl Andréass postula. Ok þat sama dreymdi hann alla þá nótt, jafnan er hann sofnaði.
   Þá sömu nótt kom Þorvaldr á Eyri. Ok er þeir kómu at virkinu, settu þeir mann þann, er Bárðr hét, á skjöld ok lyftu skildinum upp á spjótsoddum, svá at hann mátti klífa af skildinum í virkit. Síðan fór Bárðr til virkisdura ok renndi frá lokunum. Þeir Þorvaldr gengu þá í virkit.
   Í því reis Hrafn upp, því at hann mátti eigi sofa, ok sá út. Ok er hann lauk upp hurðina, sá hann, at menn váru komnir í virkit með vápnum. Hrafn lauk aftr hurðu ok gekk inn ok sagði mönnum til, at margir menn váru komnir með vápnum í virkit, — "ok hafið þér eigi vel haldit vörðinn í nótt."
   Þeir Þorvaldr viðuðu fyrir dyrr öll ok lögðu eld í ok svá víða í þekjuna. Ok er menn Hrafns váru komnir í klæði sín, þá gengu þeir til dura, ok spurði Hrafn, hverr fyrir eldi réði.
   En honum var svarat, at þeir réði fyrir, er kveiktu, en Þorvaldr væri höfðingi þeira.
   Hrafn spurði, ef Þorvaldr vildi taka nökkurar sættir af þeim, kvað Þorvald ráða skyldu sjálfan fyrir sættum, ef hann vildi gefa mönnum grið, öllum þeim er þar váru fyrir.
   Menn Þorvalds svöruðu, kváðu Hrafn ómakligan griða ok hans menn.
   Þorvaldr svarar þá engu, en menn Þorvalds höfðu mörg heimsklig orð um þetta mál þeira.
   Hrafn spurði, hvar Þorvaldr væri eða hví hann svaraði engu, — "vænti ek af honum bezts yðvar, því at ek þykkjumst frá honum góðs makligr vera."
   Þorvaldr svaraði engu.
   Þá mælti Hrafn við prest sinn, þann er Valdi hét, ok klerka þá, er með honum váru, at þeir skyldu ganga í stofu ok syngja óttusöng. Ok þá söng Hrafn óttusöng við þeim. En er sunginn var, gerðist reykr mikill í húsunum.
   Þá gekk Hrafn til dura ok beiddi Þorvald gefa grið konum ok börnum til útgöngu, — "en ek vil bjóða þér fyrir mik slíka sætt, sem þú vill gert hafa, ok ek mun handsala þér at fara af landi á brott ok ganga suðr til Róms til hjálpar báðum okkr ok koma aldri til Íslands, ef þér þykkir þá meiri þinn sómi en áðr."
   [Þorvaldr neitaði þessu.
   Þá bauð Hrafn at gefa sik upp til friðar öllum mönnum öðrum, þeim er þar váru í bænum, at hann væri eigi brenndr.]
   Þorvaldr svarar: "Ek mun lofa hér öllum mönnum út at ganga, ef þér selið áðr af höndum vápn yður ok leggið á mitt vald, ok gera ek slíkt af hverjum yðrum, sem mér líkar."
   Þá seldu þeir Hrafn af höndum vápn sín öll, ok gengu út síðan karlar ok konur.
   Þá er Hrafn kom út, var hann þegar tekinn ok haldinn, Sturla Bárðarson, systursonr Sturlusona, var ok haldinn, — þriði maðr Þórðr Vífilsson. En allir menn aðrir, karlar ok konur, váru leiddir í kirkju ok byrgðir þar.
   Þá lýsti Þorvaldr yfir því, at Hrafn skyldi taka af lífi.
   Ok er Hrafn heyrði þann dóm, þá beiddist hann at ganga til skriftar ok taka þjónustu. Ok síðan gekk hann til skriftar við Valda prest ok mælti fyrir honum trúorð ok skriftagang ok tók corpus domini ok fell til bænar ok felldi tár með mikilli iðran.
   Þá kvaddi Þorvaldr Kolbein Bergsson til at vega at Hrafni, en hann vildi eigi. Þá mælti Þorvaldr við Bárð Bárðarson, at hann skyldi vega Hrafn. Lagðist Hrafn þá niðr á ölnbogana ok lagði hálsinn á eitt rekatré. En Bárðr hjó af honum höfuðit við trénu.
   Þessi atburðr varð þar undir virkinu, er ljósit hafði sézt áðr um vetrinn.
   Þorvaldr lét höggva fót undan Sturlu Bárðarsyni ok svá Þórði Vífilssyni.
   Þessir atburðir urðu annan dag viku í annarri viku langaföstu, átta nóttum eftir Matthíasmessu, allan einn vetr ok veginn var Hallr Kleppjárnsson á jólaföstu.
   Þá er Hrafn var veginn, ræntu þeir Þorvaldr bæinn á Eyri öllu lausafé, því er innan veggja var, vápnum ok klæðum, húsbúningi ok mat. Í því ráni tóku þeir Þorvaldr sólarsteininn, er Guðmundr byskup hafði gefit Hrafni. Þeir tóku skip, er kirkjan átti á Eyri, ok báru þar á þann fjárhlut, er þeir höfðu rænt. Ok er þeir váru á brott farnir, fundu heimamenn á Eyri sólarsteininn í flæðarmáli, þar sem þeir höfðu skipit hlaðit. Þann atburð virðu svá margir, at því máttu þeir Þorvaldr eigi sólarsteininn með sér hafa, at Guðmundr byskup hefði áttan.


20. Gert um víg Hrafns.

Um várit eftir páska fór Þorvaldr annat sinn til Arnarfjarðar ok rænti þá marga þingmenn sona Hrafns.
   Pétr Bárðarson lét drepa þingmann Þorvalds, þann er Hermundr hét. Sá hafði oft verit í andskotaflokki Hrafns.
   Þorvaldr sendi orð Kár munki, at hann skvldi leita um sættir við frændr Hrafns. Þá var lagðr sáttarfundr at ráði Þórðar Sturlusonar ok Kárs munks á Þingeyri í Dýrafirði. Þá var sætzt á þessi mál at því, at Þórðr skyldi gera eftir því, sem hann vildi. Tólf menn handsöluðu fégjöld fyrir Þorvald, slík sem Þórðr vildi gera, ok til þeirar sýknu Þorvalds, sem Þórðr vildi vera láta.
   Annat sumar á alþingi lauk Þórðr upp gerðum. Sú var sektargerð Þórðar Sturlusonar á hendr Þorvaldi Snorrasyni, at Þorvaldr skyldi fara utan samsumars ok vera utan fimm vetr, nema hann færi á fund páfa ok sættist við hann ok fengi af honum lausn ok at hann væri á brott þrjá vetr. En ef hann kæmi út ok hefði svá á brott verit, þá væri heimil vist hans í Vatnsfirði, bústaðr ok þingmannavarðveizla. En Þorvaldr skyldi óheilagr vera milli Vatnsfjarðarár í Breiðafirði ok Stiga í Ísafirði. Ok allir þeir menn, er með honum fóru til aftöku Hrafns, þeir skyldu aldri koma í þetta takmark, nema þeir yrði sæhafa nauðgir, þá skyldi þeir fara á brott sem fyrst með spekt fullum dagleiðum. Allir skyldu vera ór þingi frá Þorvaldi, því er hann hafði átt, þeir er byggðu í þessu takmarki. Þessir menn skyldi fara af landi brott ok koma aldri út: Þorgils Austmaðr, Steingrímr Ásgeirsson, Þórðr Gunnarsson, Bárðr Bárðarson, — ok vera brott ór Vestfirðingafjórðungi á inum næsta hálfum mánuði þaðan í frá, er þeir spyrði. Bjarni djákn skyldi vera sekr um allt land [nema í Austfjörðum]. Ormr Skeggjason skyldi hvárki vera í Arnarfirði né í Ísafirði ok svá Þórðr Steinsson. En allir menn aðrir skyldu hafa heraðssektir sem Þorvaldr — án utanför, — ok gjalda þó fé fyrir alla, þrjú hundruð fyrir mann, til þess at þeir ætti landvært. Með þessum mannsektum gerði Þórðr Sturluson hundrað hundraða fyrir víg Hrafns. Þat fé skyldi gjalda í vöru, gulli eða brenndu silfri, því ateins annat fé, ef þeim, er við skyldi taka, þætti þat eigi verra en annat fé. Fyrir afhögg við Sturlu váru gervir sex tigir hundraða, — fyrir fjörráð við Pétr þrír tigir hundraða. Fyrir aðild vígsakar eftir Hrafn váru gervir þrír tigir hundraða til handa Magnúsi Þórðarsyni, systursyni Hrafns, er vígsakaraðili var eftir Hrafn, því at synir Hrafns váru svá ungir, at þeir váru eigi vígsakaraðilar. En þó mun nökkut verða sagt frá þeim síðar. Þessi tvau hundruð hundraða guldust, sem ger váru. Rán þau, er Þorvaldr rænti á Eyri ok annars staðar í Arnarfirði, váru aftr goldin, sem Þórðr skildi fyrir.
   Þorvaldr fór utan ok gekk suðr til Róms ok var utan þrjá vetr.
   Meðan Þorvaldr var utan, lét Pétr Bárðarson drepa Íma Þorkelsson ok höggva fót af Jóni Þorsteinssyni fyrir þat, er þeir höfðu eigi fé fyrir sik goldit.
   Þorvaldr kom út, þá er hann hafði þrjá vetr utan verit, ok bjó í Vatnsfirði.




Kvæðaskýringar:

  1. Frák, at dáða rækir ræki tuttugu kýr af Mýrum. Þat vas mikit ráð. Kappgirnd manna kynnisk. Nú hefr hrynbirkis hlynr hvárki kýr né land á Mýrum. Veitk skynjar á því, sá kostr mun illr kallaðr: Eg frétti, að kappimi ræki tuttugu kýr frá Mýrum. Það var mikið afrek. Kappgirni manna verður augljós. Nú hefir hann hvorki kýr né land á Mýrum. Eg veit skyn á því, að sá kostur mun vera kallaður illur.
  2. Færum Jóseppi gildan grepp. Sá skal ríkr ráða Súðavík: Færum Jóseppi hinn gilda mann. Sá ríkismaður skal ráða Súðavik.
  3. Ek heiti Faraldr, ferk of aldar kyn, emka ek sættir svika. Ek mun vega drengi döprum dauða ok nýta mér nái: Eg heiti Faraldur, eg fer yfir mannkynið, eg er ekki sættir manna í sviksamlegum málum. Eg mun veita mönnum dapran dauða og eta hræ þeirra.
  4. Fagnak því, es ógnir glymja. Þjóðar böl ymr. Allr svarmr tekr at svella. Svellr þats hrellir mannkyn. Snákranns návaldr, niunk fara suðr it syðra of lið manna. Hefk verit norðr it nyrðra of far aldar: Eg fagna því, er ógnir glymja. Þjóðar böl kveður viðю Mikil ókyrrð tekur að magnast. Það magnast, sem hrellir mannkynið. Maður, eg mun fara suður um land yfir fólkið. Eg hefi verið nyrðra og mótað aldarfarið.
  5. Sé þú, hvé sálir syndauðigra manna hvarfla milli heima. Andir kveljask í orms gini. Rammr röðull skelfr. Ræðk þér at vakna: Sjá þú, hvernig sálir syndugra manna sveima milli heima. Sálirnar kveljast í gini höggormsins (djöfulsins). Hin máttuga sól skelfur. Eg ræð þér að vakna.
  6. Heyrik fjarða hyrtælendr ámæla Hrafni of atgöngu. Þjóð es til lymsk á láði, línspöng. Seimhrjóðandi mun segja sína góða raun: Vígs eitrþvengs Ullr es at öllu fyrirleitinn: Eg heyri menn ámæla Hrarfni fyrir atgönguna. Fólkið á jörðinni er mjög undirförult, kona. Eg mun segja frá minni góðu reynslu: Hrafn er að öllu leyti gætinn.