Ór Hamborgar historíu
Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
---|---|---|---|---|---|---|
Denne teksten finnes på følgende språk ► | ||||||
Bind I
Reykjavík
1944-1945
Svá segir í Hamborgar historíu, - ok kallast sá meistari, er gört hefir bókina, flest hafa ritat eftir fyrirsögn Sveins konungs Úlfssonar af tíðendum Dana ok Svía, - at Otto keisari hinn rauði, hinn fyrsti með því nafni, þá er hann hafði aftr unnit öll þau ríki undir keisaradóminn, sem undan höfðu gengit, síðan Karlamagnús keisari andaðist, þá fór hann með her upp á Dani á tólfta ári ríkis síns, ok þegar hann kom norðr um Slésvík, þar sem Danmörk tók til, eftir því sem þeir höfðu löndum skipt, Heinrekr keisari, faðir hans, ok Gormr konungr gamli, í sætt sinni, eyddi hann landit með eldi ok járnum, hvar sem hann kom, allt þar til er hann kom þar, sem síðan heita Óttusund. Síðan snerist hann suðr aftr, ok þá er hann kom til Slésvíkr, kom í mót honum Haraldr Gormsson ok hélt orrostu við hann ok varð sigraðr ok flýði til skipa. Eftir þat gaf hann sik í keisara vald, ok fékk keisarinn honum aftr ríki sitt, ok hét Haraldr að láta skírast ok at kristna alla Danmörk. Var þá Haraldr konungr skírðr ok kona hans, Gunnhildr drottning, ok son hennar ungr, er keisari veitti guðssifjar ok lét kalla Svein Otto. Þá var skipt Jótlandi í þrjú biskupsríki, ok vígði Aðaldagr erkibiskup ór Brimum þrjá biskupa, Harald í Slésvík, Leifdag til Rípa, Reginbrand til Áróss. Haraldr konungr blátönn hélt vel trú sína, meðan hann lifði. Hann sendi son sinn til Englands, þann er Hringr hét, með her, því at Danir höfðu haft þar vald hundrað vetra, síðan Guðröðr vann England. Ok er Hringr hafði unnit landit, var hann svikinn af Norðimbrum. Haraldr konungr kom ok Hákoni blótjarli til Noregs ríkis, er áðr var burt rekinn, og gerði hann sáttan við kristna menn. En þá er Haraldr konungr eldist, vildi Sveinn, son hans, taka ríki af honum. Styrktu hann til þess þeir höfðingjar, er Haraldr konungr hafði nauðgat til kristni. Tóku þeir Svein til konungs, en köstuðu kristni. Þeir lögðu bardaga við Harald konung. Konungr fór til orrostu nauðigr í mót syni sínum svá sem Davíð í mót Absaloni. Ór þessi orrostu flýði Haraldr konungr mjök sárr til Vindlands ok andaðist í Jómsborg á allra heilagra messudag. Lík hans var flutt til Hróiskeldu ok jarðaðr í Kristskirkju þeirri, er hann lét sjálfr gera. Hann var konungr fimm tigi ára.
Eftir Harald konung blátönn tók ríki Sveinn, son hans, ok hélt illa kristni. Hann var hertekinn tvá tíma af Vindum ok leystr út síðan með miklu fé. Eirekr hinn sigrsæli, Svíakonungr, kom í Danmörk með allmikinn her ok barðist við Svein konung margar orrostur á skipum, þar til er minnkaði styrk Dana, svá at Sveinn varð landflótti ok flýði fyrst til Noregs, ok vildu Norðmenn ekki við honum taka. Fór hann þaðan til Englands, ok vildi Aðalráðr konungr ekki við honum taka sakir ófriðar þess, er Danir höfðu þar jafnan gört. Eftir þat fór hann til Skotlands, ok tók Skotakonungr vel við honum. Var hann þar til dauða Eireks konungs. Svá hefir Sveinn konungr Úlfsson sagt, at Sveinn konungr, móðurfaðir hans, tæki makliga hefnd fyrir þat, er hann hafnaði réttum guði, er faðir hans hafði tignat. Eirekr konungr réð bæði Svíum og Dönum ok var heiðinn ok óvin kristinna manna. Þá herjaði Otto keisari, hinn þriði með því nafni, í Danmörk ok sigraði Eirek konung.
Keisarinn hafði sent þangat Poppo biskup af Slésvík at boða Eireki konungi kristni, en konungr bað biskup sýna sér nokkurn mátt guðs síns. Þá bar biskup glóanda járn í hendi sér ok sýndi konungi óbrunna hönd sína, ok áðr allan grun tæki af heiðnum mönnum, lét biskup vexa kyrtil sinn ok fór í, lét síðan slá í eldi. Stóð hann heill, þá er kyrtillinn var brunninn. Eftir þat lét Eirekr skírast ok mörg þúshundruð manna. Þá váru sendir menn til Svíþjóðar at boða kristni. En Sveinn konungr Úlfsson segir svá, at Eirekr konungr hafi kastat kristni ok dáit heiðinn. Í þessum ófriði hefir verit Hákon jarl, sem segir í Velleklu, ok veitt lið Eireki konungi, mági sínum. Eftir Eirek konung tók ríki í Svíþjóð Ólafr, son hans. Sveinn fór þá aftr í Danmörk. Hann skildi þá, at guð var honum reiðr, ok hét að snúast til kristni ok boða rétta trú. Eftir þat sættust þeir Ólafr konungr ok Sveinn konungr svá, at Sveinn konungr skyldi hafa ríki sitt ok fá Sigríðar hinnar stórráðu, móður Ólafs konungs. Síðan skyldu þeir báðir láta kristna lönd sín. Síðan eggjaði Sigríðr hin stórráða, at þeir skyldi ráða frá löndum Ólaf Tryggvason, er Danir kölluðu krakalegg eðr krakabein, sem þeir gerðu síðan. Skiptu þeir þá Noregi með sér þrír höfðingjar, Ólafr sænski, Sveinn konungr ok Eirekr jarl Hákonarson.