Af Einari Skúlasyni

Fra heimskringla.no
Hopp til navigering Hopp til søk
Velg språk Norrønt Islandsk Norsk Dansk Svensk Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ► Original.gif Dansk.gif
Original.gif Dansk.gif
Original.gif


Fornmanna Sögur

Eptir gömlum handritum

Sjöunda bindi.

Útgefnar að tilhlutun hins

Norræna Fornfræða Félags

Kaupmannahöfn 1832


Af Einari Skúlasyni.


Einarr Skúlason var með þeim brøðrom, Sigurði oc Eysteini, oc var Eysteinn konúngr mikill vin hans, oc Eysteinn konúngr bað hann til at yrkja Olafsdrápo, oc hann orti oc førþi norþr í Þrándheimi í Kristzkirkjo sjálfri, oc varþ þat með miclom jartegnom, oc kom dýrligr ilmr í kirkjona, oc þat segja menn at þær áminníngar urþo af konúnginom sjálfum, at honom virþiz vel qveþit. Eysteinn konúngr virþi Einar mikils, oc eitt sinn er þat sagt at konúngrinn Eysteinn var cominn í seti, en Einarr var eigi cominn. Eysteinn konúngr hafþi þá gört hann stallara sinn, en þetta var norþr í Þrándheime. Hafþi Einarr verit til nunnosetrs á Bacca. Þá mælti konúngr: víttr erlu nú scáld, er þú kömr eigi undir borþ, ok ert þó konúngs scáld. Nú monom við eigi sáttir, nema þú yrkir nú víso, áþr ec drecca af kerino. Þá qvaþ Einarr víso:


Oss lét abbadissa
ángri firðum svángan
dygg, þótt víf en vígþo
víti fyr þat gyrþa:
en til átz með nunnom
ógnar raks á Bacca,
drós gladdit vin vísa,
varat[1] stallarinn kallaþr.


Nú líkar konúngi allvel.

2. Þat er oc sagt, þá er Sigurþr konúngr var staddr í Björgyn, varþ sá atburþr at í bønoin voro leicar, oc hét annarr jarlmaðr, oc hann jarlmaðr tóc kið eitt oc át frjádag, oc konúngr vill þat refsa honum, ok lét taca hann oc hýða, oc er Einarr kömr at, þá mælti hann: hart vili þer nú búa við jarlmann, felaga várn. Konúngr mælti: þú mont nú ráþa; víso scaltu yrkja, oc meþan þú yrkir, scal hann hýþa. Einarr mælti: þat mondi hann vilja, jarlmaþr, at mer yrþi eigi alltorfynt; en fim högg lusto þeir hann, þá mælti Einarr: nú er vísan ort:


Austr tóc illa cristinn
jarlmaþr frá búcarli
(gróþr var kjötz á kauþa)
kiþlíng, hinn er slær fiðlu:
vöndr hröcc, vámr lá bundinn
velmáll á scip þillar (þular?)
song leikara lengi
limi barþan prima.


3. Þat barsc at eitt sumar, at sú cona com til Björgynjar, er Ragnhildr hét, dýrlig kona. Hana átti Poll Scoptason. Hon hélt eino lángscipi, fór svá, vegliga sem lendir menn, dvalþiz þar í bønom; oc er hon bjóz í brot, þá sá konúngr ferþ hennar, oc mælti: hvat er nú scálda meo oss? segir konúngr. Þar var Snorri Bárþarson; honom var ekki auþfynt, oc tóc hann ekki svá scjótt til, sem konúngr vildi. Þá mælti konúngr: eigi mondi svá fara, ef Einarr væri her með oss; hann var þá nacqvat svá fráscili orþinn konúngi fyr ógá, oc spyrr konúngr ef hann veri í bønom, oc mælti at fara scyldi eptir honom, oc er hann com á bryggjornar, mælti konúngr: velkominn scáld! se nú hversu vegliga ferþ kona þessar er búin, yrc nú víso, oc haf lokit áþr scipit gengr út for Hólm! Einarr svarar: eigi mon þat cauplaust. Konúngr spurþi, hverjo scal caupa? Einarr svarar: þú scalt scyldr til oc hirðmenn þinir 7 út í frá, at sitt orþ muni hverr yðarr í vísonni, oc ef þat brestr, gefit mer jafmarga aska hunángs, sem þer munit eigi orþin. Konúngr játti því. Þá qvaþ Einarr víso:


Hola báro ristr hlýrom
hreystisprund at sundi
bless elreki of ási
Utsteins vefi þrútna :
varla heldr und vildra
vicmarr á jarþríki,
breiþau við brimsgáng suþum
barmr lyptíngar farmi.


Þá mælti konúngr: þat ætla ec at ec muna; „Hola báro ristr hlýrom;“ já veit guð: „barmr lyptíngar farmi.“ Aldregi munþo þeir þat er í milli var. Einarr var þá í konúngssveit oc í öllu samlagi við konúngsmenn.




Athugasemdir:

  1. lagf. f. rarat M.