Atlamál in grænlenzku
Hopp til navigering
Hopp til søk
Eddukvæði
Sæmundar-Edda
Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
---|---|---|---|---|---|---|
Denne teksten finnes i flere utgaver på følgende språk ► | ||||||
Sæmundar-Edda
GUÐNI JÓNSSON
bjó til prentunar
- 1.
- Frétt hefir öld óvu,
- þá er endr of gerðu
- seggir samkundu,
- sú var nýt fæstum,
- æxtu einmæli,
- yggr var þeim síðan
- ok it sama sonum Gjúka,
- er váru sannráðnir.
- 2.
- Sköp æxtu skjöldunga,
- - skyldu-at feigir, -
- illa réðsk Atla,
- átti hann þó hyggju;
- felldi stoð stóra,
- stríddi sér harðla,
- af bragði boð sendi,
- at kvæmi brátt mágar.
- 3.
- Horsk var húsfreyja,
- hugði at mannviti;
- lag heyrði hon orða,
- hvat þeir á laun mæltu;
- þá var vant vitri,
- vildi hon þeim hjalpa,
- skyldi of sæ sigla,
- en sjalf né komsk-at.
- 4.
- Rúnar nam at rísta,
- rengdi þær Vingi
- - fárs var hann flýtandi -,
- áðr hann fram seldi;
- fóru þá síðan
- sendimenn Atla
- um fjörð Lima,
- þar er fræknir bjuggu.
- 5.
- Ölværir urðu
- ok elda kyndu,
- hugðu vætr véla,
- er þeir váru komnir;
- tóku þeir fórnir,
- er þeim fríðr sendi,
- hengðu á súlu,
- hugðu-t þat varða.
- 6.
- Kom þá Kostbera,
- kvæn var hon Högna,
- kona kapps gálig,
- ok kvaddi þá báða;
- glöð var ok Glaumvör,
- er Gunnarr átti,
- fellsk-at saðr sviðri,
- sýsti of þörf gesta.
- 7.
- Buðu þeir heim Högna,
- ef hann þá heldr færi,
- sýn var svipvísi,
- ef þeir sín gæði;
- hét þá för Gunnarr,
- ef Högni vildi,
- Högni því nítti-t,
- er hinn of réði.
- 8.
- Báru mjöð mærar,
- margs var alls beini;
- fór þar fjölð horna,
- unz þótti fulldrukkit.
- 9.
- Hjú gerðu hvílu
- sem þeim hægst þótti;
- kennd var Kostbera,
- kunni hon skil rúna,
- innti orðstafi
- at eldi ljósum;
- gæta varð hon tungu
- í góma báða,
- váru svá villtar,
- at var vant at ráða.
- 10.
- Sæing fóru síðan
- sína þau Högni;
- dreymði dróttláta,
- dulði þess vætki,
- sagði horsk hilmi,
- þegars hon réð vakna:
- 11.
- "Heiman gerisk þú, Högni,
- hyggðu at ráðum,
- fár er fullrýninn,
- far þú í sinn annat;
- réð ek þér rúnar,
- er reist þín systir,
- björt hefir þér eigi
- boðit í sinn þetta.
- 12.
- Eitt ek mest undrumk,
- mák-at ek enn hyggja,
- hvat þá varð vitri,
- er skyldi villt rísta;
- því at svá var á vísat,
- sem undir væri
- bani ykkarr beggja,
- ef it bráðla kvæmið;
- vant er stafs vífi,
- eða valda aðrir."
Högni kvað:
- 13.
- "Allar ro illúðgar,
- ákk-a ek þess kynni
- vilk-a ek þess leita,
- nema launa eigim;
- okkr mun gramr gulli
- reifa glóðrauðu;
- óumk ek aldregi,
- þótt vér ógn fregnim."
Kostbera kvað:
- 14.
- "Stopalt munuð ganga,
- ef it stundið þangat;
- ykkr mun ástkynni
- eigi í sinn þetta;
- dreymdi mik, Högni,
- dyljumk þat eigi;
- ganga mun ykkr andæris,
- eða ella hræðumk.
- 15.
- Blæju hugða ek þína
- brenna í eldi,
- hryti hár logi
- hús mín í gögnum."
Högni kvað:
- 16.
- "Liggja hér línklæði,
- þau er lítt rækið,
- þau munu brátt brenna,
- þau er þú blæju sátt."
Kostbera kvað:
- 17.
- "Björn hugða ek hér inn kominn,
- bryti upp stokka,
- hristi svá hramma,
- at vér hrædd yrðim;
- munn oss mörg hefði,
- svá at vér mættim ekki;
- þar var ok þrömmun
- þeygi svá lítil."
Högni kvað:
- 18.
- "Veðr mun þar vaxa,
- verða ótt snemma,
- hvítabjörn hugðir,
- þar mun hregg austan."
Kostbera kvað:
- 19.
- "Örn hugða ek hér inn fljúga
- at endlöngu húsi,
- þat mun oss drjúgt deilask,
- dreifði hann oss öll blóði,
- hugða ek af heitum
- at væri hamr Atla."
Högni kvað:
- 20.
- "Slátrum sýsliga,
- séum þá roðru,
- oft er þat fyr öxnum,
- er örnu dreymir;
- heill er hugr Atla,
- hvatki er þik dreymir."
- Lokit því létu,
- líðr hver ræða.
- 21.
- Vöknuðu vel borin,
- var þar sams dæmi,
- gettisk þess Glaumvör,
- at væri grand svefna
- -- -- -- við Gunnarr
- at fáa tvær leiðir.
Glaumvör kvað:
- 22.
- "Görvan hugða ek þér galga,
- gengir þú at hanga,
- æti þik ormar,
- yrða ek þik kvikvan,
- gerðisk rök ragna;
- ráð þú, hvat þat væri."
Gunnarr kvað:
- 23.
- . . . . . . . . . . .
Glaumvör kvað:
- 24.
- "Blóðgan hugða ek mæki
- borinn ór serk þínum
- - illt er svefn slíkan
- at segja nauðmanni, -
- geir hugða ek standa
- í gögnum þik miðjan,
- emjuðu ulfar
- á endum báðum."
Gunnarr kvað:
- 25.
- "Rakkar þar renna,
- ráðask mjök geyja,
- oft verðr glaumr hunda
- fyr geira flaugun."
Glaumvör kvað:
- 26.
- "Á hugða ek hér inn renna
- at endlöngu húsi,
- þyti af þjósti,
- þeystisk of bekki,
- bryti fætr ykra
- bræðra hér tveggja,
- gerði-t vatn vægja;
- vera mun þat fyr nökkvi."
Gunnarr kvað:
- 27.
- . . . . . . . . . . .
Glaumvör kvað:
- 28.
- "Konur hugðak dauðar
- koma í nótt hingat,
- væri-t vart búnar,
- vildi þik kjósa,
- byði þér bráðliga
- til bekkja sinna;
- ek kveð aflima
- orðnar þér dísir."
Gunnarr kvað:
- 29.
- "Seinat er at segja,
- svá er nú ráðit;
- forumk-a för þó,
- alls þó ar fara ætlat;
- margt er mjök glíkligt,
- at mynim skammæir."
- 30.
- Litu er lýsti,
- létusk þeir fúsir,
- allir upp rísa,
- önnur þau löttu,
- fóru fimm saman,
- fleiri til váru
- halfu húskarlar,
- hugat var því illa.
- Snævarr ok Sólarr,
- synir váru þeir Högna,
- Orkning þann hétu,
- er þeim enn fylgði,
- blíðr var börr skjaldar
- bróðir hans kvánar.
- 31.
- Fóru fagrbúnar,
- unz þau fjörðr skilði;
- löttu ávallt ljósar,
- létu-at heldr segjask.
- 32.
- Glaumvör kvað at orði,
- er Gunnarr átti,
- mælti hon við Vinga,
- sem henni vert þótti:
- "Veitk-at ek, hvárt verðlaunið
- at vilja ossum;
- glæpr er gests kváma,
- ef í gerisk nakkvat."
- 33.
- Sór þá Vingi,
- sér réð hann lítt eira:
- "Eigi hann jötnar,
- ef hann at yðr lygi,
- galgi görvallan,
- ef hann á grið hygði."
- 34.
- Bera kvað at orði,
- blíð í hug sínum:
- "Sigli þér sælir
- ok sigr árnið;
- fari sem ek fyr mælik,
- fæst eigi því níta."
- 35.
- Högni svaraði,
- hugði gótt nánum:
- "Huggizk it, horskar,
- hvégi er þat gervisk;
- mæla þat margir,
- missir þó stórum,
- mörgum ræðr litlu,
- hvé verðr leiddr heiman."
- 36.
- Sásk til síðan,
- áðr í sundr hyrfi,
- þá hygg ek sköp skiptu,
- skilðusk vegir þeira.
- 37.
- Róa námu ríki,
- rifu kjöl halfan,
- beystu bakföllum,
- brugðusk heldr reiðir,
- hömlur slitnuðu,
- háir brotnuðu,
- gerðu-t far festa,
- áðr þeir frá hyrfi.
- 38.
- Litlu ok lengra,
- - lok mun ek þess segja -,
- bæ sá þeir standa,
- er Buðli átti;
- hátt hriktu grindr,
- er Högni kníði.
- 39.
- Orð kvað þá Vingi,
- þats án væri:
- "Farið firr húsi,
- - flátt er til sækja,
- brátt hefi ek ykkr brennda,
- bragðs skuluð höggnir,
- fagrt bað ek ykkr kvámu,
- flátt var þó undir -
- ella heðan bíðið,
- meðan ek hegg yðr galga."
- 40.
- Orð kvað hitt Högni,
- hugði lítt vægja,
- varr at véttugi,
- er varð at reyna:
- "Hirða þú oss hræða,
- hafðu þat fram sjaldan,
- ef þú eykr orði,
- illt muntu þér lengja."
- 41.
- Hrundu þeir Vinga
- ok í hel drápu,
- öxar at lögðu,
- meðan í önd hixti.
- 42.
- Flykkðusk þeir Atli
- ok fóru í brynjur,
- gengu svá görvir,
- at var garðr milli;
- urpusk á orðum
- allir senn reiðir:
- "Fyrr várum fullráða
- at firra yðr lífi."
- 43.
- "Á sér þat illa,
- ef höfðuð áðr ráðit,
- en eruð óbúnir,
- ok höfum einn felldan,
- lamðan til heljar,
- liðs var sá yðvars."
- 44.
- Óðir þá urðu,
- er þat orð heyrðu,
- forðuðu fingrum
- ok fengu í snæri,
- skutu skarpliga
- ok skjöldum hlífðusk.
- 45.
- Inn kom þá andspilli,
- hvat úti drýgðu,
- halir fyr höllu,
- heyrðu þræl segja.
- 46.
- Ötul var þá Guðrún,
- er hon ekka heyrði,
- hlaðin halsmenjum,
- hreytti hon þeim gervöllum,
- slöngði svá silfri,
- at í sundr hrutu baugar.
- 47.
- Út gekk hon síðan,
- yppði-t lítt hurðum,
- fór-a fælt þeygi
- ok fagnaði komnum,
- hvarf til Niflunga,
- sú var hinzt kveðja,
- fylgði saðr slíku,
- sagði hon mun fleira:
- 48.
- "Leitaða ek í líkna
- at letja ykkr heiman,
- sköpum viðr manngi,
- ok skuluð þó hér komnir."
- Mælti af mannviti,
- ef mundu sættask;
- ekki at reðusk,
- allir ní kváðu.
- 49.
- Sá þá sælborin,
- at þeir sárt léku,
- hugði á harðræði
- ok hrauzk ór skikkju;
- nökðan tók hon mæki
- ok niðja fjör varði,
- hæg var-at hjaldri,
- hvars hon hendr festi.
- 50.
- Dóttir lét Gjúka
- drengi tvá hníga,
- bróður hjó hon Atla,
- bera varð þann síðan,
- skapði hon svá skæru,
- skelldi fót undan.
- 51.
- Annan réð hon höggva,
- svá at sá upp reis-at,
- í helju hon þann hafði,
- þeygi henni hendr skulfu.
- 52.
- Þjörku þar gerðu,
- þeiri var við brugðit,
- þat brá of allt annat,
- er unnu börn Gjúka;
- svá kváðu Niflunga,
- meðan sjalfir lifðu,
- skapa sókn sverðum,
- slítask af brynjur,
- höggva svá hjalma
- sem þeim hugr dygði.
- 53.
- Morgin mest vágu,
- unz miðjan dag líddi,
- óttu alla
- ok öndurðan dag;
- fyrr var fullvegit,
- flóði völlr blóði,
- átján áðr fellu,
- efri þeir urðu.
- Beru tveir sveinar
- ok bróðir hennar.
- 54.
- Röskr tók at ræða,
- þótt hann reiðr væri:
- "Illt er um litask,
- yðr er þat kenna;
- várum þrír tigir,
- þegnar vígligir,
- eftir lifum ellifu,
- ór er þar brunnit.
- 55.
- Bæðr várum fimm,
- er Buðla misstum;
- hefir nú Hel halfa,
- en höggnir tveir liggja.
- 56.
- Mægð gat ek mikla,
- mák-a-k því leyna,
- kona váliga,
- knák-a ek þess njóta;
- hljótt áttum sjaldan,
- síz komt í hendr ossar,
- firrðan mik frændum,
- féi oft svikinn,
- senduð systur helju,
- slíks ek mest kennumk."
Guðrún kvað:
- 57.
- "Getr þú þess, Atli,
- gerðir svá fyrri,
- móður tókt mína
- ok myrðir til hnossa,
- svinna systrungu
- sveltir þú í helli,
- hlægligt mér þat þykkir,
- er þú þinn harm tínir;
- goðum ek þat þakka,
- er þér gengsk illa."
Atli kvað:
- 58.
- "Eggja ek yðr, jarlar,
- auka harm stóran
- vífs ins vegliga,
- vilja ek þat líta;
- kostið svá keppa,
- at klökkvi Guðrún,
- séa ek þat mætta,
- at hon sér né ynði-t.
- 59.
- Takið ér Högna
- ok hyldið með knífi,
- skerið ór hjarta,
- skuluð þess görvir,
- Gunnar grimmúðgan
- á galga festið,
- bellið því bragði,
- bjóðið til ormum."
Högni kvað:
- 60.
- "Ger, sem til lystir,
- glaðr munk þess bíða,
- röskr munk þér reynask,
- reynt hefi ek fyrr brattara;
- höfuð hnekking,
- meðan heilir várum,
- nú erum svá sárir,
- at þá mátt sjalfr valda."
- 61.
- Beiti þat mælti,
- bryti var hann Atla:
- "Tökum vér Hjalla,
- en Högna forðum,
- högum vér halft yrkjum,
- hann er skapdauði,
- lifir-a svá lengi,
- löskr mun hann æ heitinn."
- 62.
- Hræddr var hvergætir,
- helt-a in lengr rúmi,
- kunni klökkr verða,
- kleif í rá hverja;
- vesall lézk vígs þeira,
- er skyldi váss gjalda,
- ok sinn dag dapran
- at deyja frá svínum,
- allri örkostu,
- er hann áðr hafði.
- 63.
- Tóku þeir brás Buðla
- ok brugðu til knífi,
- æpði illþræli,
- áðr odds kenndi,
- tóm lézk at eiga
- teðja vel garða,
- vinna it vergasta,
- ef hann við rétti,
- feginn lézk þó Hjalli,
- at hann fjör þægi.
- 64.
- Gættisk þess Högni
- - gerva svá færi -,
- at árna ánauðgum,
- at undan gengi:
- "Fyrir kveð ek mér minna
- at fremja leik þenna.
- Hví mynim hér vilja
- heyra á þá skræktun?"
- 65.
- Þrifu þeir þjóðgóðan,
- þá var kostr engi
- rekkum rakklátum
- ráð enn lengr dvelja;
- hló þá Högni,
- heyrðu dagmegir,
- keppa hann svá kunni,
- kvöl hann vel þolði.
- 66.
- Harpu tók Gunnarr,
- hrærði ilkvistum,
- sláa hann svá kunni,
- at snótir grétu,
- klukku þeir karlar,
- er kunnu görst heyra;
- ríkri ráð sagði;
- raftar sundr brustu.
- 67.
- Dó þá dýrir,
- dags var heldr snemma,
- létu þeir á lesti
- lifa íþróttir.
- 68.
- Stórr þóttisk Atli,
- sté hann of þá báða,
- horskri harm sagði
- ok réð heldr at bregða:
- "Morginn er nú, Guðrún,
- misst hefir þú þér hollra;
- sums ertu sjalfskapa,
- at hafi svá gengit."
Guðrún kvað:
- 69.
- "Feginn ertu, Atli,
- ferr þú víg lýsa,
- á munu þér iðrar,
- ef þú allt reynir;
- sú mun erfð eftir,
- ek kann þér segja:
- Ills gengsk þér aldri,
- nema ek ok deyja."
Atli kvað:
- 70.
- "Kann ek slíks synja,
- sé ek til ráð annat
- halfu hógligra,
- - höfnum oft góðu -,
- mani mun ek þik hugga,
- mætum ágætum,
- silfri snæhvítu,
- sem þú sjalf vilir."
Guðrún kvað:
- 71.
- "Ón er þess engi,
- ek vil því níta;
- sleit ek þá sáttir,
- er váru sakar minni;
- afkár ek áðr þótta,
- á mun nú gæða,
- hræfða ek um hotvetna,
- meðan Högni lifði.
- 72.
- Alin vit upp várum
- í einu húsi,
- lékum leik margan
- ok í lundi óxum,
- gæddi okkr Grímhildr
- gulli ok halsmenjum;
- bana muntu mér bræðra
- bæta aldrigi
- né vinna þess ekki,
- at mér vel þykki.
- 73.
- Kostum drepr kvenna
- karla ofríki;
- í kné gengr hnefi,
- ef kvistir þverra;
- tré tekr at hníga,
- ef höggr tág undan;
- nú máttu einn, Atli,
- öllu hér ráða."
- 74.
- Gnótt var grunnýðgi,
- er gramr því trúði,
- sýn var sveipvísi,
- ef hann sín gæði;
- kröpp var þá Guðrún,
- kunni of hug mæla,
- létt hon sér gerði,
- lék hon tveim skjöldum.
- 75.
- Æxti hon öldrykkjur
- at erfa bræðr sína,
- samr lézk ok Atli
- at sína gerva.
- 76.
- Lokit því létu,
- lagat var drykkju,
- sú var samkunda
- við svörfun ofmikla;
- ströng var stórhuguð,
- stríddi hon ætt Buðla,
- vildi hon ver sínum
- vinna ofrhefndir.
- 77.
- Lokkaði hon litla
- ok lagði við stokki,
- glúpnuðu grimmir
- ok grétu þeygi,
- fóru í faðm móður,
- fréttu, hvat þá skyldi.
Guðrún kvað:
- 78.
- "Spyrið lítt eftir,
- spilla ætla ek báðum,
- lyst várumk þess lengi
- at lyfja ykkr elli."
Sveinarnir kváðu:
- "Blótt, sem vill, börnum,
- bannar þat manngi,
- skömm mun ró reiði,
- ef þú reynir görva."
- 79.
- Brá þá barnæsku
- bræðra in kappsvinna,
- skipti-t skapliga,
- skar hon á hals báða.
- Enn frétti Atli,
- hvert farnir væri
- sveinar hans leika,
- er hann sá þá hvergi.
Guðrún kvað:
- 80.
- "Yfir ráðumk ganga
- Atla til segja;
- dylja munk þik eigi,
- dóttir Grímhildar;
- glaða mun þik minnst, Atli,
- ef þú görva reynir;
- vakðir vá mikla,
- er þú vátt bræðr mína.
- 81.
- Svaf ek mjök sjaldan,
- síðans þeir fellu,
- hét ek þér hörðu,
- hefi ek þik nú minntan;
- morgin mér sagðir,
- man ek enn þann görva,
- nú er ok aftann,
- átt þú slíkt at frétta.
- 82.
- Maga hefir þú þinna
- misst, sem þú sízt skyldir,
- hausa veizt þú þeira
- hafða at ölskálum,
- drýgða ek þér svá drykkju,
- dreyra blett ek þeira.
- 83.
- Tók ek þeira hjörtu,
- ok á teini steikðak,
- selda ek þér síðan,
- sagðak, at kalfs væri:
- einn þú því ollir,
- ekki réttu leifa,
- töggtu tíðliga,
- trúðir vel jöxlum.
- 84.
- Barna veiztu þinna,
- biðr sér fár verra;
- hlut veld ek mínum,
- hælumk þó ekki."
Atli kvað:
- 85.
- "Grimm vartu, Guðrún,
- er þú gera svá máttir,
- barna þinna blóði
- at blanda mér drykkju;
- snýtt hefir þú sifjungum,
- sem þú sizt skyldir,
- mér lætr þú ok sjalfum
- millum ills lítit."
Guðrún kvað:
- 86.
- "Vili mér enn væri
- at vega þik sjalfan,
- fátt er fullilla
- farit við gram slíkan;
- drýgt þú fyrr hafðir
- þat, er menn dæmi vissu-t til,
- heimsku, harðræðis
- í heimi þessum;
- nú hefir þú enn aukit,
- þat er áðan frágum;
- greipt glæp stóran,
- gört hefir þú þitt erfi."
Atli kvað:
- 87.
- "Brennd muntu á báli
- ok barið grjóti áðr,
- þá hefir þú árnat
- þatstu æ beiðisk."
Guðrún kvað:
- "Seg þér slíkar
- sorgir ár morgin,
- fríðra vil ek dauða
- fara í ljós annat."
- 88.
- Sátu samtýnis,
- sendusk fárhugi,
- hendusk heiftyrði,
- hvártki sér unði;
- heift óx Hniflungi,
- hugði á stórræði,
- gat fyr Guðrúnu,
- at hann væri grimmr Atla.
- 89.
- Kómu í hug henni
- Högna viðfarar,
- talði happ hánum,
- ef hann hefnt ynni.
- Veginn var þá Atli,
- var þess skammt bíða,
- sonr vá Högna
- ok sjalf Guðrún.
- 90.
- Röskr tók at ræða,
- rakðisk ór svefni,
- kenndi brátt benja,
- bands kvað hann þörf enga:
- "Segið it sannasta,
- hverr vá son Buðla,
- emk-a ek lítt leikinn,
- lífs tel ek ván enga."
Guðrún kvað:
- 91.
- "Dylja mun þik eigi
- dóttir Grímhildar,
- látumk því valda,
- er líðr þína æfi,
- en sumu sonr Högna,
- er þik sár mæða."
Atli kvað:
- 92.
- "Vaðit hefir þú at vígi,
- þótt væri-t skaplikt,
- illt er vin véla,
- þanns þér vel trúir;
- beiddr fór ek heiman
- at biðja þín, Guðrún.
- 93.
- Leyfð vartu ekkja,
- létu stórráða,
- varð-a ván lygi,
- er vér of reyndum;
- fórtu heim hingat,
- fylgði oss herr manna,
- allt var ítarligt
- um órar ferðir.
- 94.
- Margs var alls sómi
- manna tíginna,
- naut váru ærin,
- nutum af stórum,
- þar var fjölð féar,
- fengu til margir.
- 95.
- Mund galt ek mærri
- meiðma fjölð þiggja,
- þræla þría tigu,
- þýjar sjau góðar,
- sæmð var at slíku,
- silfr var þó meira.
- 96.
- Léztu þér allt þykkja,
- sem ekki væri,
- meðan lönd þau lágu,
- er mér leifði Buðli,
- gróftu svá undir,
- gerði-t hlut þiggja;
- sværu léztu þína
- sitja oft grátna,
- fann ek í hug heilum
- hjóna vætr síðan."
Guðrún kvað:
- 97.
- "Lýgr þú nú, Atli,
- þótt ek þat lítt rekja;
- heldr var ek hæg sjaldan,
- hóftu þó stórum;
- börðuzk ér bræðr ungir,
- báruzk róg milli;
- halft gekk til heljar
- ór húsi þínu;
- hrolldi hotvetna
- þat er til hags skyldi.
- 98.
- Þrjú várum systkin,
- þóttum óvægin,
- fórum af landi,
- fylgðum Sigurði,
- skæva vér létum,
- skipi hvert várt stýrði,
- örkuðum at auðnu,
- unz vér austr kómum.
- 99.
- Konung drápum fyrstan,
- kurum land þaðra,
- hersar oss á hönd gengu,
- hræðslu þat vissi;
- vágum ór skógi
- þanns vildum syknan,
- settum þann sælan,
- er sér né átti-t.
- 100.
- Dauðr varð inn húnski,
- drap þá brátt kosti,
- strangt var angr ungri
- ekkju nafn hljóta;
- kvöl þótti kvikri
- at koma í hús Atla,
- átti áðr kappi,
- illr var sá missir.
- 101.
- Komt-a-ðu af því þingi,
- er vér þat frægim,
- at þú sök sættir
- né slekðir aðra;
- vildir ávallt vægja
- en vætki halda,
- kyrrt of því láta,
- -- -- -- -- -- --"
Atli kvað:
- 102.
- "Lýgr þú nú, Guðrún,
- lítt mun við bætask
- hluti hvárigra,
- höfum öll skarðan.
- Gerðu nú, Guðrún,
- af gæzku þinni
- okkr til ágætis,
- er mik út hefja."
Guðrún kvað:
- 103.
- "Knörr mun ek kaupa
- ok kistu steinda,
- vexa vel blæju
- at verja þitt líki,
- hyggja á þörf hverja,
- sem vit holl værim."
- 104.
- Nár varð þá Atli,
- niðjum stríð æxti,
- efndi ítrborin
- allt þats réð heita;
- fróð vildi Gudrún
- fara sér at spilla,
- urðu dvöl dægra,
- dó hon í sinn annat.
- 105.
- Sæll er hverr síðan,
- er slíkt getr fæða
- jóð at afreki,
- sems ól Gjúki;
- lifa mun þat eftir
- á landi hverju
- þeira þrámæli,
- hvargi er þjóð heyrir.