Fjörutíu Íslendinga þættir: Kvæði Sighvats skálds Þórðarsonar
Hopp til navigering
Hopp til søk
Fjörutíu Íslendinga þættir
Kvæði Sighvats skálds Þórðarsonar
Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
---|---|---|---|---|---|---|
Denne teksten finnes på følgende språk ► |
Kvæði Sighvats skálds Þórðarsonar
Þórleifur Jónsson gaf út
Reykjavík, 1904
Innhold
- 1 Brot ór kvæði um Ólaf helga (Ort 1014.)
- 2 Brot ór Nesja-vísum (ort 1015)
- 3 Austrfarar-vísur
- 4 Brot ór kvœði um Ólaf Helga
- 5 Brot ór kvæði um Ívar hvíta
- 6 Brot ór Vestrfarar-vísum
- 7 Brot ór flokk um fall Erlings Skjálgssonar
- 8 Stök vísa um Erling á Jaðri
- 9 Brot ór Togdrápu um Knút hinn ríka
- 10 Vísur um Ástríði drottningu
- 11 Bersöglisvísur
- 12 Ýmsar vísur
Brot ór kvæði um Ólaf helga (Ort 1014.)
- 1. Langr bar út hinn unga
- jöfra-kund at sundi
- (þjóð uggði sér síðan)
- sjámeiðr (konungs reiði);
- kann’k til margs, enn manna
- minni, fyrsta sinni
- hann rauð œztr fyr austan
- úlfs fót við sker Sóta.
- 2. Þat vas enn, at önnnr
- Áláfr (né svik fálusk)
- odda-þing í eyddri
- Eysýslu gekk heyja;
- sitt áttu fjör fótum
- (fár beið ór stað sára)
- enn þeir’s undan runnu,
- allvaldr! búendr gjalda.
- 3. Hríð varð stáls í stríðri
- ströng Herdala göngu
- Fiunlendinga at fundi
- fylkis niðs hin þriðja;
- enn austr við lá leysti
- leið víkinga skeiðar;
- Balagarðs at borði
- brimskíðum lá eiða.
- 4. Enn kváðu gram gunnar
- galdrs upphöfum valda
- (dýrð frá’k, þeim’s vel varðisk,
- vinnask) fjórða sinni;
- þá’s ólítill úti
- jöfra liðs á miðli
- friðr gekk sundr í slíðri
- Suðrvík Dönum kuðri.
- 5. Víg vannt, hlenna hneigir,
- hjálmum grimmt hit fimmta
- (þoldu hlýr) fyr hári
- (hríð) Kinnlima-síðu:
- þá’s við rausn, at ræsis
- reið herr ofan skeiðum,
- enn í gegn at gunni
- gekk hilmis lið rekkum.
- 6. Rétt’s, at sókn hin sétta
- (snarr þengill bauð Englum
- at) þar’s Ólafr sótti
- (yggs) Lundúna-bryggjur;
- sverð bitu völsk, enn vörðu
- víkingar þar díki,
- átti sumt í sléttu
- Súðvirki lið búðir.
- 7. Enn lét sjaunda sinni
- sverðþing háit verða
- endr á Úlfkels landi
- Áláfr, semk ferr máli;
- stóð Hringmaraheiði
- (herfall vas þar) alla
- Ellu kind, enn olli
- arfvörðr Haralds starfi.
- 8. Veit’k, at víga mœtir
- Vindum háttr hinn átta
- (styrkr gekk vörðr at virki
- verðungar) styr gerði,
- sinn mátt-ut bœ banna
- borg Kantara (sorgar
- margt fekk prúðum Pörtum)
- portgreifar Óleifi.
- 9. Vann ungr konungr Englum
- ótrauðr skarar rauðrar
- endr (kom brúnt á branda
- blóð) í Nýjamóðu;
- nú hef’k orrostur, austan
- ógnvaldr, níu taldar;
- herr fell danskr, þar’s dörrum
- dreif mest at Óleifi.
- 10. Tögr vas fylldr í fögrum
- fólkveggs drífa hreggi
- (helt sem hilmir mælti)
- Hringsfirði (lið þingat);
- ból lét hann á Hœli
- hátt (víkingar áttu;
- þeir báðu-t sér síðan
- slíks skotnaðar) brotna.
- 11. Óláfr, vannt, þar’s jöfrar,
- ellifta, styr tellu
- (ungr komtú af því þingi
- þolls) í Gríslupollum;
- þat frá’k víg at víttu
- Vilhjálms fyr bœ hjálma
- (tala minnst es þat telja)
- tryggs jarls háit snarla.
- 12. Tönn rauð tólfta sinni
- tírfylgjandi ylgjar
- (varð) í Fetlafirði,
- (fjörbann lagit mannum).
- 13. Þrettánda vann Þrœnda
- (þat vas flótta böl) dróttinn
- snjallr í Seljupollum
- sunnarla styr kunnan;
- upp lét gramr í gamla
- Gunnvaldsborg of morgin
- (Geirfiðr hét sá) gerva
- gengit, jarl of fenginn.
- 14. Málms vann Mœra hilmir
- munnrjóðr, es kom sunnan,
- gang, þar’s gamlir sprungu
- geirar, upp at Leiru;
- varð fyr víga-njörðum
- Varrandi sjá fjarri
- brenndr á byggðu landi —
- bœr heitir svá — Peitu.
- 15. Ríkr kvað sér at sœkja
- Sauðungs konungr nauðir
- fremdar-gjarn í forna
- fund Hákonar sundi;
- strangr hitti þar þengill
- þann jarl, es varð annarr
- œztr ok ætt gat bezta,
- ungr, á danska tungu.
Brot ór Nesja-vísum (ort 1015)
- 1. Fór ór Vík á vári
- válaust konungr austan,
- þeir knúðu blá báðir
- borð, enn jarl kom norðan;
- kann’k sigrviðum segja
- sunds, hvé þeira fundir,
- œrin skil, því at órum,
- at bárusk, þar, váru.
- 2. Veitti sókn, þar’s sótti
- siklingr firinmikla
- (blóð fell rautt á róða
- rein) í höfn at Sveini;
- snjallr helt at, þar’s olli,
- eirlaust konungr, þeira,
- enn Sveins liðar, sýnnm,
- saman bundusk skip, fundi.
- 3. Þat erum’k kunnt, hvé kennir
- Karlhöfða lét jarli
- Odda frosts fyr austan
- Agðir nær af lagðan.
- 4. Hirð Áláfs vann harða
- hríð (enn svá vark bíða)
- [Peitneskum félt ek] (páska)
- pálm-sunnudag [hjálmi].
- 5. Vas-a sigmána Sveini
- sverða-gnýs at frýja
- gjóðs né gerrar hríðar
- gunnreifum Áleifi;
- þvít kvistingar kostu
- (kom at herr í stað verra)
- óttu sín, þar’s sóttusk,
- seggir hvárirtveggja.
- 6. Teitr sá’k okkr í ítru
- allvalds liði falla
- (gerðisk harðr) of herðar
- (hjördynr) svalar brynjur;
- enn mín at flug fleina
- falsk und hjálm inn valska
- (okkr vissa’k svá sessa)
- svört skör (við her görva).
- 7. Stöng óð gyllt, þar’s gengum,
- göndlar serks, und merkjum,
- gnýs með göfgum ræsi
- greiðendr á skip reiðir;
- þá-gi vas sem þessum
- þengila á jó strengjar
- mjöð fyr málma kveðju
- mær heiðþegum bæri.
- 8. Vér drifum hvatt, þar’s heyra
- hátt vápna-brak knátti
- (rönd klufu roðnir brandar)
- reiðir upp á skeiðar;
- enn fyr borð, þar’s börðumk
- (búin fengusk skip) gengu,
- nár flaut fút við eyri
- ófár, búendr sárir.
- 9. Öld vann ossa skjöldu
- (auðsætt vas þat) rauða
- (hljóms), þá’s hvítir kvámu
- (hringmiðlöndum) þingat;
- þar hykk ungan gram göngu
- (gunnsylg), enn vér fylgdum
- (blóðs fekk svörr, þar’s slœðusk
- sverð) upp í skip gerðu.
- 10. Sjálfr bað svartar kylfur
- Sveinn harðliga skeina;
- nær vas áðr í œra
- auðván róit hánum;
- þá’s til góðs, enn gjóði,
- gört fengum, hræ svörtum
- yggs lét herr of höggvit,
- hrafni, skeiðar stafna.
- 11. Þess get ek meirr at missi
- morðárr, sá’s kom norðan
- harða margr í hörðum
- heimkvámu styr þeima;
- Sökk af syndiblakki
- sunnu margr til grunna
- (satt es at Sveini mœttum)
- samknúta (vér úti).
- 12. Frýr-at oss í ári
- Innþrœnzk, þót lið minna,
- (gert hugðak svá) snertu
- snotr mær, konungs væri:
- Brúðr man heldr at háði
- hafa drótt, þá’s ’fram sótti-t’
- feld ’ruðum skers’, ef skyldi
- skeggi, aðra-tveggju.
- 13. Afli vex, því at efla
- Upplendingar sendi
- (Sveinn fnndut þat) þenna
- þilblakks, konungs, vilja.
- Raun er hins at Heinir
- hrælinns megu vinna
- (þeir áttu’ flug) fleira
- fjölrekks en öl drekka.
- 14. Þat frá’k víg á vatni
- verðung jöfurs gerðu,
- nadda él enn, nýla,
- næst tel (ek) öng hin smæstu.
Austrfarar-vísur
Eru í þættinum (2.-3. k.).
Brot ór kvœði um Ólaf Helga
- 1. Áláfr réð it efra
- andprútt höfuð landi
- fulla vetr áðr felli
- fimmtán á því láni.
- Hvar hafi hers inn nörðra
- heims-enda sér kendan
- (skjöldungr helzk enn skyldi
- skemr) landreki in fremri.?
- 2. Upplönd fekk til enda
- ósgneista, ok þar reisti
- kristnihald, þat’s heldu
- hverr, veitir, sverðs beita;
- áðr stýrðu því eyðar
- ellifu fyrr hella
- mildings máls, enn guldu
- menn vísliga gísla.
- 3. Lyngs bar fiskr til fengjar
- flugstyggs sonar Tryggva
- gjolnar golli mölnu
- (Goð vildi svá) roðnar;
- annan lét á unnir
- Áláfr búinn hála
- (lögr þó drjúgt) inn digri
- (dýrs horn) Vísund sporna.
- 4. Vissi helzt, þat’s hvössum
- hundmörgum lét grundar
- vörðr með vápnum skerða
- víkingum skör, ríkis.
- Mildr lét mörgu valdit
- Magnúss faðir gagni.
- Fremd Áláfs kveðk frömdu
- flestan sigr hins digra.
- 5. Gull buðu oft, þeir’s ollu
- úthlaupum, gram kaupask
- rautt, enn ræsir nítti,
- ríklunduðum, undan;
- skör lét hann með hjörvi
- (herland skal svá verja)
- [ráns biðu rekkar sína
- refsing] firum efsa.
- 6. Fœddi mest sá’s meiddi
- margdýrr konungr varga
- hvinna ætt ok hlenna,
- hann stýfði svá þýfðir.
- Þýðr lét þermlast bæði
- þjóf hvern konungr erna
- (frið bœtti svá) fóta
- (fylkis lands) ok handa.
- 7. Tólf frák tekna elfar
- tállaust viðu bála,
- olli Áláfr falli
- eirlaust konungr þeira.
- Svía tiggja leit’k seggi
- sóknstríðs fyrrum ríða
- (böl vas brátt) til heljar
- (búit mest) Sigars hesti.
- 8. Loftbyggir, mátt leggja
- landrétt þann es skal standask
- unnar, allra manna,
- eikihliðs á miðli.
- 9. Þórð frák þat sinn herða
- (þreifsk, sókn) með Áleifi
- [góð fóru þar] geirum
- gört víg [saman hjörtu].
- Stöng bar hatt fyr hringa
- hjaldr-móðum gram bróðir
- (fullt vann) fagrla gylta,
- framlundaðr Ögmundar.
- 10. Mest frák merkjum næstan
- minn dróttinn fram sínum
- (stöng óð fyrir gram) gengu
- [gnógr styrr vas þar] fyrri.
- Öld vann Áláfr felda
- öflgan sigr hinn digri,
- gekk söknþorinn sœkja
- sinnjór fram í brynju.
- 11. Sumir trúðu á Goð gumnar
- grein vas liðs á miðli,
- folkorrustur fylkir
- framráðr tjogu háði.
- Frægr bað hann á hœgri
- hönd kristit lið standa;
- feðr Magnúss biðk fagna
- flóttskjarrum Goð dróttinn.
- 12. Enn þeirs austan nenna
- (óx hildr) með gram mildum
- [mart segik bert] í bjarta
- blóðröst Svíar óðu.
- 13. Ólmr esumk harmr sás hilmir
- hafði (golli vafðan
- jöfurr kreisti) sá austan
- aflfátt (meðalkafla).
- Gagn fengu því þegnar
- þeir at hálfu fleiri,
- hvötuð tældi þat hildar,
- hvárungi frák váru.
- 14. Fór í fylking þeira
- fram [iðrask nú] miðri
- (snarir fundusk þar) Þrœnda
- [þess verks búendr] merki.
- 15. Vítt varð fold und fótum
- (friðbann vas þar) mannum
- [þá réð í böð bráða
- brynjað folk] at dynja,
- þá es árliga ærir
- álms með bjarta hjálma
- (mikill varð á stað Stikla
- stálgustr) ofan þustu.
- 16. Ekl vas ógn á Stikla
- óblíð stöðum síðan . . .
- 17. Geirs hykk grimmligt váru
- gunnreifum Áleifi
- logrœtöndum líta
- lóns í hvassar sjónir;
- þorðut þrœnzkir virðar
- (þótti hersa dróttinn
- œgiligr) í augu
- ormfrán séa hánum.
- 18. Rauð í rekka blóði
- rönd ’með gumna höndum’
- dreyrug sverð þars dýran
- drótt þjóðkonung sótti;
- ok at ísarnleiki
- Inn-Þrœndum lét finnask
- rœkinn gramr í reikar
- rauðbrúnan hjör túnum.
- 19. Mildr fann gerst hvé galdrar
- gramr sjálfr meginrammir
- fjölkunnigra Finna
- fullstórum barg Þóri;
- þá es hyrsendir Hundi
- húna golli búnu
- (slœtt réð sízt at bíta)
- sverði laust um herðar.
- 20. Þollr dylr saðrar milli
- seims, enn þat veit, heiman
- (hverr sæi Hunds verk stœrri?)
- hug stórs es frýr Þóri,
- es þvergarða þorði
- þróttr hinn’s fram of sótti
- glyggs í gegn at höggva
- gunnranns konung-manni.
- 21. Björn frá’k ok af œrnu
- endr stallarum kendu
- hug hvé halda dygði
- (hann sótti fram) dróttinn;
- fell í her með hollum
- hann verðungar mannum
- (leyfðr es) at hilmis höfði
- hróðrauðigs (sá dauði).
- 22. Hörð es, síz hermenn gerðu
- (hlíf raufsk fyr gram) lífi,
- auðn at Engla-stríði,
- ómjúk, konung sjúkan;
- ör brá Óláfs fjörvi
- öld, þar’s herr klauf skjöldu,
- (folks odda gekk fylkir
- fund) enn Dagr helt undan.
- 23. Áðr vitu eigi meiðar
- ógnar skers né hersa
- (þjóð réð þengils dauða)
- þann styrk búand-manna:
- es slíkan gram sóknum
- sárelds-viðir feldu
- (mörg lá dýr í dreyra
- drótt) sem Áláfr þótti.
- 24. Undr láta þat ýtar
- eigi smátt es mátti-t
- skænjörðungum skorðu
- skýlauss röðull hlýja;
- drjúg varð á því dœgri
- (dagr náðit lit fagrum)
- [orrustu frák austan
- atburð] konungs furða.
- 25. Geit es þeim’s gótt bar hjarta
- gullskrín af veg mínum
- (hrósa ek helgi rœsis)
- [hann sótti goð] dróttni,
- ár gengr margr frá mæru
- meiðr þess konungs leiði
- hreins með heilar sjónir,
- hrings, es blindr kom þingat.
- 26. Lýg ek nema Aláfr eigi
- ýfs, sem kvikir tívar,
- (gœðik ’helzt’ í hróðri
- hárvöxt konungs) árar;
- enn helzk (þeim es sun seldi)
- svörðr (þann’s óx í Görðum)
- [hann fekk læs] á ljósum
- [lausn] (Valdimar) hausi.
- 27. Oss dugir Áláfs messu
- (jöfur magnar Goð) fagna
- meinalaust í mínu,
- Magnúss föður, húsi;
- skyldr em ek skilfings halda
- skoll-laust (þess es bjó golli)
- helgi (handar tjalgur)
- harmdauða (mér rauðu).
- 28. Dánar dróttni mínum
- dœgn of sent at hendi . . .
- 29. Lát auman nú njóta
- Nóregs ok gef stórum
- (mál halt) svá sem sælan,
- sinnjór, laga þinna!
Brot ór kvæði um Ívar hvíta
- Eigi sátut ítrum,
- Ívarr, meginfjarri,
- orð þá’s ossum fœrða’k
- at, sóttisk lof, dróttni;
- þér’s, alls hann réð hlýða
- hróðr sínu, lofi þínu
- (hljóðs hefði’k beitt á báða
- bekki) vant at hnekkja.
Brot ór Vestrfarar-vísum
Eru í þættinum (9. k.).
Brot ór flokk um fall Erlings Skjálgssonar
- 1. Erlingr, vas svá, jarla
- átt, es skjöldungr máttit,
- Ólafs mágr at œgði,
- aldyggs sonar Trvggva,
- næst gaf sína systur
- snarr búþegna harri
- Úlfs nið (vas þat) aðra
- (aldrgifta) Rögnvaldi.
- 2. Erlingi, vas engi
- annarr lendra manna
- örr sá’s átti fleiri
- orrustur stóð þorrinn;
- þrek bar seggr til sóknar
- sinn, þvít fyrst gekk innan,
- mildr, í marga hildi,
- mest, enn ór á lesti.
- 3. Út réð Erlingr skjóta
- eik, sá’s rauð hinn bleika,
- (iflaust es þat) jöfri
- arnar fót, í móti;
- skeið hans lá svá síðan,
- siklings í her miklum,
- snarir börðusk þar sverðum,
- síbyrð við skip, fyrðar.
- 4. Rakkr þengill hjó rekka;
- reiðr gekk hann of skeiðir;
- valr lá þröngt á þiljum;
- þung vas sókn fyr Tungum;
- bragningr rauð fyr breiðan
- borðvöll Jaðar norðan;
- blóð kom varmt í víðan,
- vá frægr konungr, ægi.
- 5. Öll vas Erlings fallin,
- ungr fyr norðan Tungur
- skeið vann skjöldungr auða,
- skip-sókn við þröm Bóknar;
- einn stóð, sonr á sínu
- snarr Skjálgs, vinum fjarri,
- í lyftingu lengi
- læ-trauðr, skipi auðu.
- 6. Réð eigi grið, gýgjar
- geðstirðr, konungs firða,
- skógs þótt skúrir væxi,
- Skjálgs hefnir sér nefna;
- enn varðkeri virðir
- víðbotn né kemr síðan
- glyggs á gjálfri leggðan
- geirs ofrhugi meiri.
- 7. Öndverða bað, jarðar
- Erlingr, sá’s vel lingi
- geymdi, lystr, (né lamdisk
- landvörn) klóask örnu;
- þá’s hann at sig sönnum,
- sá vas áðr búinn ráða,
- snjallr við Útstein, illra,
- Áláfr of tók málum.
- 8. Erlingr fell; enn olli
- allríkr skipan slíkri
- (bíðr-at betri dauða
- bragna konr) með gagni;
- mann veit engi annan
- allbrátt, at fjörláti
- einn þann’s allan kunni
- aldr fullara at halda.
- 9. Áslákr hefir aukit,
- es vörðr drepinn Hörða
- (fáir skyldu svá) foldar,
- frændsekju (styr vekja);
- ættvígi má hann eigi,
- (á líti þeir) níta,
- frændr skyli bræði bindask
- bornir, (málin fornu).
- 10. Drakk eigi ek drekkju
- dag þann, es mér sagðu
- Erlings tal, at jólum,
- allglaðr, þess es réð Jaðri;
- hans mun dráp of drúpa,
- dýrmennis, mér kenna,
- höfuð bárum þó hæra,
- (hart morð vas þat), forðum.
Stök vísa um Erling á Jaðri
- Einn vissa’k þér annan
- jálks bríktöpuð glíkan;
- vítt réð gumna gætir
- (Guðbrandr hét sá) landum;
- ykkr kveð’k jafnan þykkja,
- ormláðs hati, báða;
- lýgr hinn, at sér, lægir
- linnsetrs, es telsk betri.
Brot ór Togdrápu um Knút hinn ríka
- 1. Ok senn sonu
- sló hvern ok þó
- Aðalráðs, eða
- út flœmdi Knútr.
- 2. Knútr es und himnum —
- Hykk ætt at frétt
- Haralds í her
- hug vel duga;
- lét lýrgötu
- lið suðr ór Nið
- Áláfr jöfurr
- ársæll fara.
- 3. Þurðu norðan
- (namsk þat) með gram
- til stétts svalir
- Silunds kilir;
- enn með annan
- Önundr Dönum
- á hendr at há
- herr sœnskan ferr.
- 4. Lét um lönd lokit
- liðs gramr saman
- marbeðjum með
- mörg nefbjörgum,
- gnúði fyr gnoð
- grá hjálmunlá.
- Þreifsk brims þrima
- Þundar umb öndr.
- 5. Mátt-ut dróttnar
- Danmörk spanit
- und sik sökum
- snarir herfarar;
- þá lét skjótla
- Skáney Dana
- hlöðr herjaða
- — höfuðfremstr jöfurr.
- 6. Knútr es und himnum
- Her austan ferr
- fríðr filkis niðr
- fráneygr Dana;
- skreið vestan viðr
- varrglœstr, sá es bar
- út andskota
- Aðalráðs þaðan.
- 7. Oft báru í byr
- blá segl við rá
- (dýr var döglings för)
- drekar landreka;
- enn þeir’s kómu
- Kilir vestan til
- um leið liðu
- Limafjarðar brim.
- 8. Létat af jöfurr
- (ætt manna fannsk)
- Jótlands etask
- ílendr (at því);
- vildi foldar
- fæst rán Dana
- hlífskjöldr hafa
- — höfuðfremstr jöfurr.
- 9. Knútr es und himnum . . .
- 10. Kvámu fylki
- farlystir, es bar
- hervíg í hug,
- hafanda staf;
- rauf ræsir af
- Rúms veg sunnan
- kær keisara
- Klús-Petrúsi.
- 11. Svá mun fár feril
- fetum suðr metinn
- hringdrífr hafa
- — höfuðfremstr jöfurr.
- 12. Ok Ellu bak
- at lét hinn’s sat
- Ívarr ara
- Jórvík skorit.
Vísur um Ástríði drottningu
- 1. Hrein getum hála launa
- hnossfjöld lofi ossu
- Áláfs dœttr, es átti
- jöfurr sigrhvatastur digri;
- þings beið herr á Höngrum
- hundmargr Svía grundar
- austr, es Ástríðr lýsti
- Áláfs sonar málum.
- 2. Máttit hon við hættna
- heilráð Svía deila
- meirr, þótt Magnús væri
- margnenninn sonr hennar;
- olli hon því, at allri
- áttleifð Haralds knátti,
- mest með máttkum Kristi,
- Magnús konungr fagna.
- 3. Mildr átt menneku at gjalda,
- Magnús, enn því fagnum,
- (þat gerði vin virða
- víðlendan) Ástríði;
- hon hefir svá komit sínum
- (sönn) at fá mun önnur
- (orð gerik drós til dýrðar)
- djúpráð kona stjúpi.
- 4. Ástríði láttú œðri,
- Álfhildr, en þik sjálfa,
- þér þótt þinn hagr, stórum
- (þat vildi Goð) batni.
Bersöglisvísur
(Ortar 1038 til Magnúsar góða).
- 1. Vask með gram, þeims gumnum
- goll bauð dróttinhollum;
- nafn fekk hann, en hröfnum
- hræ þess konungs ævi.
- Fullkerska sák falla
- (fráneygum sunr gránum
- gaf margan val vargi)
- verðung (konungs sverðum).
- 2. Fylgdak þeim es fylgju
- fémildum, gramr! vildi
- (nú þegnar frið fagna)
- feðr þínum vel mína;
- varat í hæl með hjörvi
- hlið þars stóðk í miðjum
- (hræsinn skal með hrísi)
- hers flokki (við þjokkva).
- 3. Gekk við móð enn mikla,
- Magnús! allt í gagnum
- ferð, þars flokkar börðusk,
- faðir þínn liði sínu.
- Varði hart, en hjörtu
- hugfull við þat skullu,
- (Óláfr réð svá) jöfra
- erfðir (fram at hverfa).
- 4. Hét sás fell á Fitjum
- fjölgegn ok réð hegna
- heiftarrán, enn hánum,
- Hákun, firar unnu.
- Þjóð helt fast á fóstra
- fjölblíðs lögum síðan
- (enn eru af því minni)
- Aðalsteins (búendr seinir).
- 5. Rétt hykk kjósa knáttu
- karlfólk ok svá jarla,
- af þvít eignum lofða
- Óláfar frið gáfu.
- Haralds arfi lét haldask
- hvardyggr ok sunr Tryggva
- lög, þaus lýðir þágu
- laukjöfn af þeim nöfnum.
- 6. Ungr vask með þér, þengill!
- þat haust er komt austan;
- einn stillir! mátt alla
- jörð hegna (svá fregnisk).
- Himin þóttisk þá heiman
- hafa, es landa krafðir,
- lofðunga burr! ok lifðir,
- landfólk tekið handum.
- 7. Föður Magnúss létk fregna,
- fólgin jöfurs dólga
- orð þaus eyru heyrðu
- ór, á svik hvé fóru;
- mál bark hvert af heilum
- hug því at eigi brugðumk,
- (ek vissa þó) ossum
- (ótta) lánardróttni.
- 8. Skulut ráðgjöfum reiðask
- (ryðr þat, konungr) yðrum,
- (dróttins orð til dýrðar)
- döglingr við bersögli.
- Hafa kveðask lög, nema ljúgi
- landherr, búendr verri
- endr í Úlfasundum
- önnur, en hézk mönnum.
- 9. Fregnk at suðr með Sygnum;
- Sighvatr hefir gram lattan
- folkorrustu at freista;
- ferk ef þó skulum berjask.
- Ferum í vápn ok verjum
- vel (tyst) konung lystir
- (hvé lengi skal) hringum
- (hans grund?) til þess fundar.
- 10. Hverr eggjar þik, harri
- heiftarstrangr! at ganga
- (oft reynir þú) þínum
- (þunn stál) á bak málum?
- Fastorðr skyli fyrða
- fengsæll vesa þengill;
- hœfir heit at rjúfa,
- hjaldrmögnuðr! þér aldri.
- 11. Hverr eggjar þik höggva,
- hjaldrgegninn! bú þegna?
- Ofrausn es þat jöfri
- innanlands at vinna.
- Engr hafði svá ungum
- áðr bragningi ráðit;
- rán hykk rekkum þínum,
- (reiðr es herr) konungr! leiðask.
- 12. Gjalt varhugs, veltir,
- viðr þeims nú ferr hiðra,
- þjófs! (skal hönd í hófi)
- hölda kytt (of stytta).
- Vinr es sás, varmra benja,
- vörnuð býðr, enn hlýðið,
- tármútaris teitir!
- til hvat búmenn vilja.
- 13. Hætt es þats allir ætla
- (áðr skalt við því ráða)
- hárir menn, es heyrik,
- (hót) skjöldungi at móti.
- Greypt es þats höfðum hnepta
- heldr ok niðr í feldi
- (slegit hefr þögn í þegna)
- þingmenn nösum stinga.
- 14. Eitt es mál, þats mæla,
- minn dróttinn leggr sína
- eign á óðul þegna,
- öfgast, búendr göfgir.
- Rán mun seggr, es sína
- selr út, í því telja,
- flaums at fellidómi
- föðurleifð konungs greifum.
- 16. Syni Óláfs biðk snúðar
- (síð kveða aftans bíða
- óframs sök; meðal okkar
- allt er háligt) svá mála.
- Esumk, Magnús, vægnir;
- vildak með þér mildum
- (Haralds varðar þú hjörvi
- haukey) lifa ok deyja.
- 16. Óláfr létumk jöfra
- órýrr framast dýrða;
- urðu drjúg ens digra
- dróttins þing með hringum.
- Goll bark jafnt of allan
- aldr ok herverk sjaldan
- hrygg á hvárritveggja
- hendi flotna sendis.
- 17. Sighvats hugir, es hittik,
- Harða-Knúts í garði,
- mildr nema mjök vel skáldi
- Magnús konungr fagni.
- Fórk með feðrum þeira
- (fekk mér ungum tunga
- golls; vask enn með öllu
- óskeggjaðr þá) beggja.
Ýmsar vísur
- 1. Sverð standa þar [sunda
- sárs leyfum vér árar]
- (herstillis þarf ek hylli
- hollust) búin golli;
- við tœkja ek (víka
- vas endr með þér sendir
- elds) ef eitthvert vildir,
- allvaldr, gefa skaldi.
- 2. Ek tók lystr, nék lasta
- (leyfð ið es þat) síðan
- sóknar-njörðr við sverði
- (sá es minn vili) þínu;
- þollr fekkstu húskarl hollan
- (höfum ráðit vel báðir)
- láttrs, enn ek lánardróttinn,
- linns blóða, mér góðan.
- 3. Áðr hefk gótt við góða
- grams stallara alla
- átt, þás ossum dróttni
- ógndjarfs fyr kné hvarfla.
- Björn, faztú oft at árna,
- íss, fyr mér at vísa
- góðs megut gótt of ráða
- gunnrjóðr, því at vel kunnut.
- 4. Jór renn aftanskæru
- allsvangr götur langar
- (völl kná hófr) til hallar
- [höfum lítinn dag] (slíta).
- Nú es þata blakkr of bekki
- berr mik Dönum ferri;
- fákr laust drengs í díki
- (dœgr mœtask nú) fœti.
- 5. Út munu ekkjur líta
- allsnúðula prúðar
- (fljóð sjá reyk) hvar ríðum
- Rögnvalds í bý gögnum;
- keyrum hross, svá at heyri
- harða langt ór garði
- hesta rás ór húsum
- hugsvinn konan innan.
- 6. Fjándr ganga þar þengils
- (þjóð býðr oft) með sjóða
- (höfgan málm fyrir hilmis
- hans ófalan) lausa.
- Sik veit hverr, es harra
- hollan selr við golli
- (vert es slík) í svörtu,
- sinn, Helvíti innan.
- 7. Kaup vas daprt þats djúpan
- dróttin rækt of sóttu,
- þeir es, heim á himni
- hám ells, svikum beldu.
- 8. Gerðusk hilmis Hörða
- húskarlar þá jarli
- es við Áláfs fjörvi
- of vægir fé þægi;
- hirð esa hans at verða
- háligt fyrir því máli;
- dælla es oss ef allir
- erum vér of svik skírir.
- 9. Hrafna sék til hafnar
- (hræs minnask þeir) sinna,
- þar es flaut und nið nýtum
- Norðmanna skip forðum;
- gjalla hátt fyrir Hillar
- hvern dag frekir ernir
- endr þeir es Áláfr grendi,
- innan, mörgu sinni.
- 10. Há þótti mér hlœja
- höll um Noreg allan
- (fyrr vask kendr á knörrum)
- klif meðan Áláfr lifði;
- nú þykkja mér miklu
- (mitt stríð es svá) hlíðir
- [jöfurs hylli varð ek alla]
- óblíðari síðan.
- 11. Endr réð engla senda
- Jórdanar gramr fjóra,
- fors þó hann á hersi
- heilagt skoft ór lofti.