Lausavísur (Þórmóðr Kolbrúnarskáld)
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
Udvalg af norske og islandske skjaldekvad ved Finnur Jónsson
G.E.C. Gads Forlag - København 1929
Lausavísur
1.
Þarf sás þér skal hvarfa
þengill fyr kné lengi
(svarar hógliga hverju)
hugborð (konungr orði);
fáir erum vér, né frýju,
frændr, órum þó vændir,
(minnumk meir á annat
mitt starf) konungdjarfir.
2.
Betr lézk beita skutli,
Baldr hœlir því skjaldar,
(þollr hleypr hart of hellur
hlunnjós), an vér kunna;
gørr mank hitt, hveim harri
hugdyrstr skipar fyrstum
(veitti oss, sás átti,
orms torg) í skjaldborgu.
3.
Örvendi trezk undir
(opt finnumk þess minni)
öll es fremð of fallin,
fjörneppr, í strá greppi,
ef hreggboða höggvit
hefk vart í skör svarta,
nadda borðs þvít Nirði,
nættings, bana vættik.
4.
Undr 's hví eigi kendu
élbörvar mik görva
stáls (hefk mark) á máli
(mart) ok skopt hit svarta;
burgumk, langs þvít lengra
líf vas Tý skapat drífu
þremja svells, en þolli
þeim aldrtili seima.
5.
Éls, hefk illan díla,
Ekkils, þeims mik sekðu,
geig vank gervidraugum,
Grœnlendingum brendan;
sá munat sœkitívum
sverðéls frömum verða
hrings á hryggjar tanga
hóggrœddr, nema mér lógi.
6.
Hafa þóttumk ek, hættinn
happsœkjandi, ef tœkir,
hreins, við haldi mínu,
hvert land þegit, branda;
ríkr, vilk með þér, rœkir
randar linns hinn svinni
(rönd berum út á andra
eybaugs) lifa ok deyja.
7.
Þér munk eðr unz öðrum,
allvaldr, náir sköldum
(nær vættir þú þeira)
þingdjarfr, fyr kné hvarfa;
braut komumk vér, þó at veitim
valtafn frekum hrafni,
(víksk eigi þat) vága
viggruðr eða hér liggjum.
8.
Ört vas Áleifs hjarta,
óð framm konungr (blóði
rekin bitu stál) á Stiklar
stöðum; kvaddi lið böðvar;
élþolla sák alla
Jölfuðs nema gram sjalfan
(reyndr vas flestr) í fastri
fleindrífu sér hlífa.
9.
Emka rjóðr, né rauðum
ræðr grönn Skögul manni
hauka setrs hin hvíta;
hyggr fár of mik sáran;
hitt veldr, mér at, meldrar
morðvenjanda Fenju,
djúp ok danskra vápna
Dags hríðar spor svíða.
10.
Undrask öglis landa
eik, hví vér róm bleikir;
fár verðr fagr af sárum,
fank örvadrif, svanni;
mik fló malmr hinn døkkvi
magni keyrðr í gögnum,
hvast beit hjarta hit næsta
hættligt járn es vættik.
