Helreið Brynhildar

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes i flere utgaver på følgende språk ►

Eddukvæði
Sæmundar-Edda

GUÐNI JÓNSSON
bjó til prentunar

Helreið Brynhildar

Eftir dauða Brynhildar váru gör bál tvau, annat Sigurði, ok brann þat fyrr, enn Brynhildr var á öðru brennd, ok var hon í reið þeiri, er guðvefjum var tjölduð. Svá er sagt, at Brynhildr ók með reiðinni á helveg ok fór um tún, þar er gýgr nökkur bjó. Gýgrin kvað:

1.

"Skaltu í gögnum

ganga eigi

grjóti studda

garða mína,

betr semði þér

borða at rekja

heldr en vitja

vers annarrar.

 

2.

Hvat skaltu vitja

af Vallandi,

hvarfúst höfuð,

húsa minna?

Þú hefir, Vár gulls,

ef þik vita lystir,

mild af höndum

manns blóð þvegit."

 

Brynhildr kvað:

3.

"Bregðu eigi mér,

brúðr ór steini,

þótt ek værak

í víkingu;

ek mun okkur

æðri þykkja,

hvars menn eðli

okkart kunna."

 

Gýgrin kvað:

4.

"Þú vart, Brynhildr

Buðla dóttir,

heilli verstu

í heim borin;

þú hefir Gjúka

of glatat börnum

ok búi þeira

brugðit góðu."

 

Brynhildr kvað:

5.

"Ek mun segja þér

svinn ór reiðu

vitlaussi mjök,

ef þik vita lystir,

hvé gerðu mik

Gjúka arfar

ástalausa

ok eiðrofa.

 

6.

Hétu mik allir

í Hlymdölum

Hildi undir hjalmi

hverr er kunni.

 

7.

Annar hét Agnarr,

Auðu bróðir,

er véttr engi

vildi týja.

 

8.

Lét hami vára

hugfullr konungr

átta systra

undir eik borit;

var ek vetra tolf,

ef þik vita lystir,

er ek ungum gram

eiða seldak.

 

9.

Þá lét ek gamlan

á Goðþjóðu

Hjalmgunnar næst

heljar ganga;

gaf ek ungum sigr

Auðu bróður;

þar varð mér Óðinn

ofreiðr of þat.

 

10.

Lauk hann mik skjöldum

í Skatalundi

rauðum ok hvítum,

randir snurtu;

þann bað hann slíta

svefni mínum,

er hvergi lands

hræðask kynni.

 

11.

Lét hann um sal minn

sunnanverðan

hávan brenna

her alls viðar;

þar bað hann einn þegn

yfir at ríða,

þanns mér færði gull,

þats und Fáfni lá.

 

12.

Reið góðr Grana

gullmiðlandi,

þars fóstri minn

fletjum stýrði;

einn þótti hann þar

öllum betri

víkingr Dana

í verðungu.

 

13.

Sváfu við ok unðum

í sæing einni,

sem hann minn bróðir

of borinn væri;

hvárki knátti

hönd yfir annat

átta nóttum

okkart leggja.

 

14.

Því brá mér Guðrún

Gjúka dóttir,

at ek Sigurði

svæfak á armi,

þar varð ek þess vís,

er ek vildig-a-k,

at þau véltu mik

í verfangi.

 

15.

Munu við ofstríð

alls til lengi

konur ok karlar

kvikvir fæðask;

við skulum okkrum

aldri slíta

Sigurðr saman.

Sökkstu, gýgjar kyn."