Krákumál
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
 |
 |
|||
|
|
Udvalg af norske og islandske skjaldekvad ved Finnur Jónsson
G.E.C. Gads Forlag - København 1929
1.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hitt vas æ fyr löngu,
es á Gautlandi gingum
at grafvitnis morði.
Þá fingum vér Þóru,
þaðan hétu mik fyrðar,
es lyngölun lagðak,
Loðbrók at því vígi;
stakk á storðar lykkju
stáli bjartra mála.
2.
Hjoggum vér með hjörvi.
Heldr vask ungr, es skífðum
austr í Eyrasundi
undarn frekum vargi.
Ok fótgulum fogli
fingum vér, þars sungu
við háseymða hjalma
hörð járn, mikils verðar;
allr varð ægir sollinn,
óð hrafn í valblóði.
3.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hátt bárum þá geira,
es tvítøgir tölðumk,
ok tjör ruðum víða.
Unnum átta jarla
austr fyr Dínu mynni;
gera fingum þá gnóga
gisting at því vígi;
sveiti fell í sollinn
sæ, týndi lið ævi.
4.
Hjoggum vér með hjörvi.
Heðins kvánar varð auðit,
þás Helsingja heimtum
til heimsala Óðins.
Lögðum upp í Ívu,
oddr náði þá bíta,
öll vas unda gjalfri
á sú roðin heitu;
grenjaði brandr við brynjur,
bensildr klufu skjöldu.
5.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hygg engan þá frýðu,
áðr á Heflis hestum
Herrøðr í styr felli.
Klýfrat ægis öndrum
annarr jarl in frægri
lunda völl til lægis
á langskipum síðan;
sá bar siklingr víða
snart framm í styr hjarta.
6.
Hjoggum vér með hjörvi.
Herr kastaði skjöldum,
þás rægagarr rendi
ræstr at gumna brjóstum.
Beit í Skarpa-skerjum
skœrubíldr at hjaldri;
roðinn vas randar máni,
áðr Rafn konungr felli;
dreif ór hölda hausum
heitr á brynjur sveiti.
7.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hátt grenjuðu rottar,
áðr á Ullarakri
Eysteinn konungr felli.
Gingum golli fáðir
grundar vals af bröndum,
(rækyndill smó rauðar
rítr) at hjalma móti;
svíra virtr ór sárum
sveif of hjarna kleifar.
8.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hafa gátu þá rafnar
fyr Inndyris-eyju
œrna bráð at slíta.
Fingum fálu hestum
fullan verð at sinni,
(ilt vas eins at gæta)
með uppruna sólar;
strenghömlur sák stíga,
stökk malmr á skör hjalmi.
9.
Hjoggum vér með hjörvi.
Háðum rendr í dreyra,
þás benstara bræddum
fyr Borgundarholmi.
Hreggský slitusk hringa,
hratt almr af sér malmi;
Völnir fell at vígi,
vasat einn konungr meiri;
val rak vítt of strandir,
vargr fagnaði tafni.
10.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hildr vas sýnt í vexti,
áðr Freyr konungr felli
í Flæmingja veldi.
Náði blár at bíta
blóði smeltr í gyltan
Högna kufl at hjaldri
harðr bengrefill ferðum;
mær grét morginskœru
mörg, en tafn fekkst vörgum.
11.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hundruðum frák liggja
á Eynæfis öndrum,
þars Englanes heitir.
Siglðum vér til snerru
sex dœgr, áðr lið felli;
áttum odda messu
við uppruna sólar;
varð fyr várum sverðum
Valþjófr í styr hníga.
12.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hrunði -dögg af sverðum
brún í Barðafirði
bleika ná- fyr hauka.
Umði almr, þars oddar,
allstrítt bitu skyrtur
at slíðrloga sennu
Svölnis hamri þœfðar;
rendi ormr til unda,
eitrhvass drifinn sveita.
13.
Hjoggum vér með hjörvi.
Heldum Lakkar tjöldum
hátt at Hildar leiki
fyr Hjaðninga vági.
Sjá knáttu þá seggir,
es sundruðum skjöldu
at hræsíldar hjaldri,
hjalm slitnaðan gotna;
vasat sem bjarta brúði
í bing hjá sér leggja.
14.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hörð kom ríð á skjöldu,
nár fell niðr til jarðar
á Norðimbralandi.
Vasat of eina óttu
öldum þörf at frýja
Hildar leiks, þars hvassir
hjalmstofn bitu skjómar;
vasat sem unga ekkju
í öndvegi kyssa.
15.
Hjoggum vér með hjörvi.
Herþjófi varð auðit
í Suðreyjum sjálfum
sigrs á várum mönnum.
Varð í randar regni
Rögnvaldr fyrir hníga,
sá kom harmr of hölða
hæstr at sverða gusti;
hvast kastaði hristir
hjalms strenglágar palmi.
16.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hverr lá þverr of annan;
glaðr varð geira hríðar
gaukr at sverða leiki.
Léta örn né ygli,
sás Írlandi stýrði,
(mót varð malms ok rítar)
Marstan konungr fasta;
varð í Veðrafirði
valtafn gefit hrafni.
17.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hundmargan sák falla
morginstund fyr mæki
mann at odda sennu.
Syni mínum hneit snimma
slíðra þorn við hjarta;
Egill lét Agnar ræntan
óblauðan hal lífi;
glumði geirr við Hamðis
gránserk, bliku merki.
18.
Hjoggum vér með hjörvi.
Haldorða sák brytja
ekki smátt fyr ulfa
Endils niðja bröndum;
vasat á Víkaskeiði,
sem vín konur bæri;
hroðinn vas ægis asni
ófár í dyn geira;
skorin vas Sköglar kápa
at skjöldunga hjaldri.
19.
Hjoggum vér með hjörvi.
Háðum sverðs at morgni
leik fyr Lindiseyri
við lofðunga þrenna.
Fár átti því fagna
(fell margr í gin ulfi,
haukr sleit hold með vargi,
at heill þaðan kœmi;
Íra blóð í ægi
œrit fell of skœru.
20.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hárfagran sák røkkva
meyjar dreng of morgin
ok málvini ekkju.
Vasat sem varmar laugar
vínkers Njörun bæri
oss í Álasundi,
áðr Örn konungr felli;
böðmána sák bresta,
brá því fira lífi.
21.
Hjoggum vér með hjörvi.
Há sverð bitu skjöldu,
þás gollhroðinn glumði
geirr við Hildar næfri.
Sjá mun í Önguls-eyju
of aldr mega síðan,
hversu at lögðis leiki
lofðungar framm gingu;
roðinn vas út fyr eyri
ár flugdreki sára.
22.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hví sé drengr at feigri,
at hann í odda éli
öndurðr látinn verði?
Opt sýtir sá ævi,
es aldrigi nistir,
(ilt kveða argan eggja)
örn at sverða leiki;
hugblauðum kømr hvergi
hjarta sitt at gagni.
23.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hitt telk jafnt, at gangi
at samtogi sverða
sveinn í móti einum.
Hrøkkvit þegn fyr þegni,
þat vas drengs aðal lengi,
æ skal ástvinr meyja
einarðr í dyn sverða.
24.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hitt sýnisk mér raunar,
at forlögum fylgjum,
fár gengr of sköp norna.
Eigi hugðak Ellu
at aldrlagi mínu,
þás blóðvali bræddak
ok borð á lög keyrðak;
vítt fingum þá vargi
verð í Skotlands fjörðum.
25.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hitt lœgir mik, jafnan
at Baldrs föður bekki
búna veitk at sumblum.
Drekkum bjór af bragði
ór bjúgviðum hausa;
sýtira drengr við dauða
dýrs at Fjölnis húsum;
eigi kømk með æðru
orð til Viðris hallar.
26.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hér vildi nú allir
burir Áslaugar bröndum
bitrum hildi vekja,
ef vandliga vissi
of viðfarar ossar,
hvé ófáir ormar
eitrfullir mik slíta;
móðernis fekk mínum
mögum, svát hjörtu dugðu.
27.
Hjoggum vér með hjörvi.
Harðla líðr at ævi,
grimt stendr grand af naðri,
góinn byggvir sal hjarta.
Væntum hins, at Viðris
vöndr í Ellu standi;
sonum mínum man svella
sinn föður ráðinn verða;
munuat snarpir sveinar
sitt kyrt vesa láta.
28.
Hjoggum vér með hjörvi.
Hefr fimm tøgum sinna
folkorrostur framðar
fleinþings boði ok eina.
Minst hugða ek manna,
at mér vesa skyldi
(ungr namk odd at rjóða)
annarr konungr fremri;
oss munu æsir bjóða,
esat sýtandi dauði.
29.
Fýsumk hins at hætta,
heim bjóða mér dísir,
sem frá Herjans höllu
hefr Óðinn mér sendar.
Glaðr skalk öl með ásum
í öndvegi drekka,
lífs eru liðnar stundr,
læjandi skalk deyja.
