Þáttr Eymundar ok Ólafs konúngs

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Fornmanna Sögur

Eptir gömlum handritum

Fimta bindi.

Útgefnar að tilhlutun hins

Norræna Fornfræða Félags

Kaupmannahöfn 1830

Þáttr Eymundar ok Ólafs konúngs

Hér hefr upp þátt Eymundar ok Ólafs konúngs.

Hringr hefir konúngr heitit, er réð fyrir Upplöndum í Noregi; þat fylki var kallat Hringaríki, er hann var konúngr yfir; hann var vitr ok vinsæll, góðgjarn ok vellauðigr; hann var Dagson, Hringssonar, Haralds sonar hins hárfagra; ok þótti sú ætt bezt ok göfgust í Noregi, at eiga til hans at telja. Hríngr átti 3 sonu, ok voru allir konúngar: einn hét Hrærekr, hann var þeirra elztr; annar hét Eymundr; þriði Dagr. Þeir voru allir harðfengir menn, ok voru í útgerðum fyrir föður sínum ok í víkíngum, ok öfluðu sér svá metorða. Þetta var í þann tíma, er Sigurðr konúngr sýrr réð fyrir Upplöndum; hann átti, Ástu Guðbrandsddttur, móður Ólafs konúngs hins helga, Þorný hét systir hennar, móðir Hallvarðs hins helga, en önnur Ísríðr, móðurmóðir Steigar-Þóris. Þeir voru fóstbræðr, er þeir óxu upp, Ólafr Haraldsson ok Eymundr Hringsson, þeir voru ok mjök jafnaldra. Þeir vöndust við íþróttir allar þær, er kallmann bætti, ok voru ýmist með Sigurði konúngi eðr með Hríngi konúngi, föður Eymundar. En þá er Ólafr konúngr fór til Englands, þá fór Eymundr með honum; har var ok með þeim Ragnar Agnarsson, Ragnars sonar rykkils, Haralds sonar hárfagra, ok mart annarra ríkra manna. Voru þeir þvi ágætari ok víðfrægri, sem þeir fóru víðara, sem nú hefir raun á vorðit um Ólaf konúng hinn helga, at hans nafn er kunnigt vorðit um alla Norðrhálfuna; ok þá er hann fékk vald yfir Noreg, lagði hann undir sik allt land, ok eyddi öllum fylkiskonúngum, sem segir í sögu hans, með ýmsum atburðum, sem fróðir menn hafa ritat; þvíat þat er jafnan sagt, at hann tók ríki af fimm konúngum á einum morgni, en alls tæki hann ríki af 9 konúngum þar innan lands, eptir sögn Styrmis hins fróða; lét hann drepa suma, en suma meiða, suma rak hann or landi. Í þessu flóði urðu þeir Hringr ok Hrærekr ok Dagr, en Eymundr ok Ragnar jarl Agnarsson voru þá í víkíngu, er þessi tíðindi gerðust. Fóru þeir or landi, Hringr ok Dagr, ok voru lengi í hernaði; síðan fóru þeir austr í Gautland, ok réðu þeir þar lengi síðan. En Hrærekr konúngr var blindaðr, ok var með Ólafi konúngi, þar til er hann sveik hann, ok rægði saman hirðmenn hans, svá at þeir drápust; en hann veitti Ólafi konúngi tilræði Uppstigningardag í kórnum í Kristkirkju, ok skárust pellsklæðin, er konúngrinn var í, en guð barg er konúngrinn varð ekki sár; en síðan varð Ólafr konúngr honum reiðr, ok sendi hann til Grænlands, ef byri gæfi, með Þórarni Nefúlfssyni; en þeir komu til Íslands, ok var hann með Guðmundi ríka á Möðruvöllum í Eyjafirði, ok dó hann á Kálfskinni.

Frá Eymundi ok Ragnari.

2. Nú er þat fyrst at segja, at þeir Eymundr ok Ragnar komu til Noregs litlu síðar með mörgum skipum. Þá var Ólafr konúngr hvergi nær. Þeir spyrja nú þessi tíðindi, er fyrr var frásagt. Eymundr stefnir þíng við landsmenn, ok talar á þá lund: hér hafa orðit mikil tíðindi í landi, síðan vér fórum í brott: höfum mist frændr vora, en sumir or landi reknir með harmkvælum; höfum. vér bæði skömm ok skaða eptir vora göfga frændr ok ættstóra; er nú einn konúngr yfir Noreg, þar er áðr voru margir; ætla ek þat ríki vel komit, er Ólafr konúngr, fóstbróðir minn, stýrir, þóat þat þiki nú nokkut með ofsa ganga um hans ríki; vænti ek mér af honum góðrar sæmdar, utan konúngs nafn. Nú lögðu til vinir hvorratveggju, at hann skyldi hitta Ólaf konúng, ok reyna ef hann vildi gefa honum konúngsnafn. Eymundr svarar: eigi mun ek bera herskjöld í móti Ólafi konúngi, ok eigi vera í andskota flokki í móti honum, en eigi nenni ek af þessum sökum hinum miklum, er nú eru vorðnar vor í meðal, at ganga nú á hans miskun, ok leggja niðr mitt tignarnafn; en hvat ætli þér þá fyrirliggja, ef vér viljum eigi til sætta leggja, nema koma ekki á hans fund. Veit ek, at hann mun mér mikla sæmd veita, ef við finnumst, þvíat eigi mun ek gánga á ríki hans; en hitt þiki mér ósýnna, at þér standizt jafn vel, er mínir menn eruð, ef þér sjáið frændr yðra svívirða mjök; en ef þér eggið mik fram, þá þiki mér þat skapraun, þvíat vér mundum áðr verða eiða at sverja, ok hæfir oss þá vel at halda, þá mæltu liðsmenn Eymundar: hvat hyggr þú, ef eigi skal til sætta gánga, nema koma ekki á konúngs fund, ok fara útlægr af eignum sínum, enda koma ekki í andskota flokk konúngs. Ragnar mælti: mjök hefir Eymundr talat eptir því sem mér er í skapi, ok eigi treysti ek vorri hamingju ímóti giptu Ólafs konúngs; en svá þiki mér vér verða fyrir at sjá, ef vér skulum flýja jarðir vorar, ef vér þikim þá vera meiri enn aðrir kaupmenn. Eymundr mælti: ef þér vilið þat ráð upptaka, sem mér er í skapi, ok mun ek segja yðr mína ætlan, ef þér vilið þat: ek hefi frétt andlát Valdamars konúngs austan í Garðaríki, ok hafa nú þat ríki synir hans þrír, hinir ágætastu menn; en hann skipti með þeim ríkinu varla at jafnaði, þvíat nú hefir einn meira ríki enn hinir 2, ok heitir einn Burisleifr, er mest hefir af föðurleifðinni, ok er hann þeirra elztr; annar heitir Jarisleifr; hinn þriði Varnlaf. Burisleifr hefir Kænugarð, ok er hans bezt ríki í öllu Garðaríki; Jarisleifr hefir Hólmgarð, en hinn þriði Palteskju, ok þat ríki allt er þar liggr til; en þeir verða nú eigi ásáttir um ríkin sín á milli, ok unir sá nú sízt sínum hlut, er mest hefir, ok bezt haft or skiptum, ok þikir honum þat minka sitt ríki, er hann hefir minna enn faðir hans, ok þikist hann af því minni sínum foreldrum. Nú kemr mér þat í hug, ef yðr synist svá, at sækja þángat ok vitja þessa konúnga, ok vera með öðrumhvorum ok heldr með þeim, er sínu ríki vilja halda, ok una því, er faðir þeirra hefir skipt meðal þeirra; man oss þat verða gott, bæði til fjár ok virðíngar; nú skal; ek festa þetta ráð með oss; ok er þetta allra þeirra vili. Voru þar margir þeir menn, er sér vildu fjár afla, en áttu at reka harma sína í Noregi; vildu þeir heldr rýma land, enn eptirsitja ok sæta afarkostum af konúngi ok úvinum sínum; ráðast nú á brott með Eymundi ok Ragnari, ok sigla í brott með miklu liði ok völdu at hreysti ok harðfengi ok héldu í Austrveg. Ok þetta frétti Ólafr konúngr eigi fyrri, enn; þeir voru í brottu, ok hann kvað þat illa vera, er þeir Eymundr höfðu eigi fundizt: þvíat (við) skyldum betri vinir skilizt hafa; ok er þat, sem von er, at hann hafi grimdarhug á oss; en þar er sá maðr farinn or landi, er vér mundum mestar sæmdir veitt hafa í Noregi utan konúngsnafn. Sagt hafði verit: Ólafi konúngi, hvat Eymundr hafði sagt á þínginu; ok sagði konúngr, at hann var líkligr til þess at taka gott orræði. Ok er nú ekki fleira hér frá at segja; víkr nú sögunni aptr til Eymundar ok Ragnars jarls.

Eymundr kom í Garðaríki.

3. Þeir Eymundr léttu nú eigi fyrr sinni 
ferð, enn þeir koma austr í Hólmgarð til 
Jarisleifs konúngs; sækja þeir nú fyrst á fund 
Jarisleifs konúngs, eptir því sem Ragnar beiddi.
 Jarisleifr konúngr var mægðr við Ólaf Svíakonúng; hann átti dóttur hans Íngigerði. Ok er 
konúngr spyrr kvomu þeirra þángat í land, 
sendir hann menn (til) þeirra, þess eyrindis at 
bjóða þeim friðland ok á konúngs fund til friðr
ar veizlu, ok þat þekkjast þeir vel. Ok er þeir 
sitja at veizlunni, spyrja þau konúngr ok drottn
íng vandliga tíðinda or Noregi frá Ólafi kon
úngi Haraldssyni. En Eymundr kvað þar 
margt gott frá honum at segja ok hans háttum; 
sagði þá lengi hafa verit fóstbræðr ok félaga;
 en Eymundr vildi ekki tala þat, er honum 
mislíkaði um þau tilfelli, er fyrr var getit. 
Nú virðist þeim Eymundi ok Ragnari vel allt 
til konúngs, en eigi verr til drottníngar; þvíat 
hún var hinn mesti skörungr ok mild af fé; en 
Jarisleifr konúngr var ekki kallaðr mildr af fé en var stjórnsamr konúngr ok ríklundaðr.

Skildagi Eymundar við Jarisleif konúng.

4. Nú spyrr konúngr, hvert þeir ætla sína ferð eðr farlengð at stofna; en þeir segja svá: vér höfum þat spurt, herra! at þér verðið at mínka nokkut yðvart ríki fyrir bræðrum yðrum, en vér erum flæmdir or landi, ok höfum sótt austr híngat í Garðaríki á yðvarn fund þriggja bræðra; ætlum vér þann yðvarn at athyllast, er mestan gerir vorn sóma at veg ok virðíngu; þvíat vér viljum afla oss fjár ok frægðar, ok þiggja sæmd ok sóma af yðr; kom oss þat í hug, at þér mundið vilja hafa með yðr vaska menn, ef um sæmd yðra er setit af frændum yðrum, þeim hinum sömu, er nú gerast yðr at fjandmönnum. Nú bjóðumst vér til at gerast varnarmenn ríkis þessa, ok gánga hér á mála, ok taka af yðr gull ok silfr ok góð klæði; en ef yðr sýnist eigi þetta ráð með skjótu atkvæði, þá tökum vér þenna sama hlut með öðrum konúngi, ef þér vísið oss frá. Jarisleifr konúngr svarar: mjök þurfum vér yðvars liðsinnis ok ráðagerða, því at þér eruð vitrir menn ok harðfengir Norðmenn; en mér er ókunnigt, hvers þér beiðizt af voru fé í yðra þjónustu. Eymundr svarar: þat er fyrst, at þú skalt fá oss eina höll ok liði voru öllu; ok láta oss öngvan hlut skorta af hinum beztum tilföngum yðrum, þann er vér þurfum at hafa. Þann kost vil ek, segir konúngr. Eymundr mælti: þá er heimilt þetta lið til foristu þér ok framgaungu fyrir liði þínu ok ríki. Hér með skaltu greiða hverjum liðsmanni vorum eyri veginn silfrs, en skipstjórnarmanni hverjum ofaná hálfan eyri. Konúngr svarar; þat megum vér eigi. Eymundr mælti: þat megi þér, herra! þvíat vér skulum taka í þetta fé bjór ok safala, ok þá hluti aðra, er hér eru auðfengir í yðru landi; ok skulu vér þat meta, en eigi liðsmenn vorir; ok ef herfáng verðr nokkut, þá máttu oss uppgreiða féð; en ef vér situm kyrrir, þá skal minka vorn hlut; ok nú játar konúngr þessu; ok skal þessi máli standa 12 mánaði.

Eymundr fékk sigr í Garðaríki.

5. Nú setja þeir Eymundr upp skip sín, ok búa vel um. En Jarisleifr konúngr lætr þeim búa eina steinhöll, ok lét hana vel tjalda með guðvefjarpelli; en þeim var fengit þat, er þeir þurftu at hafa með hinum beztum faungum. Voru þeir nú hvern dag í mikilli gleði ok skemtan með konúngi ok drottníngu. En er þeir höfðu þar eigi lengi verit í góðu yfirlæti, komu bréf frá Burisleifi konúngi til Jarisleifs konúngs, ok segja svá: at hann beiddist nokkurra héraða ok kauptúna af konúngi, er næst liggja ríki hans, ok kvað sér þat tilfalla til aftekta. Jarisleifr konungr sagði nú Eymundi konúngi, hvers bróðir hans beiddi hann. Hann svarar: fátt kann ek til þess at leggja, en heimöl er yðr vor fylgð, ef þér villið þat upptaka; en nauðsýn berr til at vægja við bróður sinn, ef við góðu gengr; en ef hitt er, sem mik grunar, at hann mun beiða meira, ef þetta er tillátit, þá áttu við þik kjörit, hvort þú vill afleggja, eðr eigi, ríki þitt; eðr viltu halda því með drengskap, ok láta sverfa til stáls með ykkr bræðrum, ef þú sér at þú getir haldit þik síðan; er þat óháskasamara at láta jafnan uppi, er hann beiðir, en mörgum mun þat þikja lítilmannligt ok ókonúngligt, þóat þú takir þann upp; veit ek ok eigi, til hvers þú heldr hér útlendan her, er þú skalt ekki á oss treysta; skaltu nú eiga við þik kjörin. Jarisleifr konúngr kveðst eigi nenna, at úreyndu upp at gefa ríki sitt. Eymundr mælti: þá skaltu svá segja sendimönnum bróður þíns: at þú vill verja ríki þitt. Gef honum ok ekki langa tómstund at safna liði móti þér, þvíat þat hafa vitrir mælt, at hamingjusamligra væri, at berjast á sinni jörðu, enn á annarra. Fóru nú sendimenn aptr, ok sögðu konúngi sínum allt sem farit hafði, at Jarisleifr konúngr vildi öngvan hlut miðla af ríkinu við bróður sinn, en vera búinn at berjast, ef hann vill á ríki hans ganga. Konúngr mælti: liðs ok trausts mun hann þikjast vonar eiga, ef hann ætlar sér at keppa við oss, eðr komu nökkurir útlendir menn til hans, þeir er honum gæfi ráð, at styrkja ríki hans. Sendimenn sögðu, at þeir hefði heyrt þat, at þar væri Norðmanna konúngr við 6 hundruð Norðmanna. Burisleifr konúngr mælti: þeir munu honum þetta ráðit hafa. Hann stefnir nú liði at sér. Jarisleifr konúngr lætr fara herör um allt ríki sitt, ok boða nú konúngar út liði sínu. Fór þat nú, sem Eymundr ætlaði, at Burisreifr konúngr fór or ríki sínu móti bróður sínum; ok er þeir hittust, var þar skógr mikill við móðu eina, ok settu sínar tjaldbúðir hvorir svá, at áin var í milli, ok var ok eigi mikill liðsmunr þeirra. Eymundr konúngr ok allir Norðmenn höfðu einir sér tjöld, ok sátu svá fjórar kyrrir nætr, at hvorugir réðu til bardaga við aðra. Þá mælti Ragnar: hvers bíðum vér, eðr hvat merkir seta sjá? Eymundr konúngr svarar: konúngi vorum þikir oflítill flokkr úvina sinna, ok eru lítilsverð ráð hans. Eptir þat hitta þeir Jarisleif konúng, ok spyrja hvort hann ætlar ekki til bardaga at ráða. Konúngr svarar: mér sýnist sem vér hafim góðan liðskost, ok eigim vér mikinn liðskost ok traust. Eymundr konúngr svarar: annan veg lízt mér þat, herra! í fyrstu, er vér komum híngat, þótti mér sem vera mundi lítit herlið í hverju tjaldi, ok meir gervar herbúðir til fjölganar, enn þar mundi mart lið í vera; en nú mun annat vera, at þeir verða at auka tjaldbúðir sínar, eðr byggja utan búða ella, en mikill herr hefir frá yðr hlaupit heim í hérað, ok mun þér ótraustr vera herinn. Konúngr spurði: hvat er nú til ráða? Eymundr svarar: allt er nú óhægra enn fyrr var, ok höfum vér setit or hendi oss sigr þenna; en at höfum vér nokkut hafzt Norðmenn: skip vor öll höfum vér flutt upp eptir móðunni, ok á herklæði, munu vér þángat fara með voru liði, ok koma á bak á þeim, en tjöldin skulu standa auð eptir; en þér skjótið á fylkíng sem hvatligast með yðru liði. Nú var svá gert, ok var blásinn herblástr, ok merki uppsett, ok skipuðu hvorirtveggju til orrostu. Gengu nú saman fylkingar, ok tekst þar hin snarpasta sókn, ok var brátt mikit mannfall, þeir Eymundr konungr ok Ragnar veittu þeim Burisleifi kunúngi hart áhlaup, ok komu honum í opna skjöldu, varð þar hin snarpasta orrosta, ok mikit manntjón; ok eptir þat raufst fylkíng Burisleifs konúngs, ok tók lið hans at flýja, en Eymundr konúngr gekk í gegnum lið hans, ok feldi svá margan mann, at langt er at skrá nöfn þeirra allra; ok nú brestr flótti í liðinu, svá at ekki varð viðnám, ok flýja á merkr ok skóga, þeir er undan komust, ok þágu svá lífit; en í þeirri svipan var þat sagt, at Burisleifr konúngr væri fallinn. Tók Jarisleifr konúngr nú mikit herfáng eptir þenna bardaga. Eigna flestir Eymundi konúngi sigrinn ok Norðmönnum; höfðu (þeir) hér af mikin metnað; ok gekk þat eptir málaefnum, þvíat guð drottinn Jesus Kristus var réttdæmr um þetta, sem um allt annat. Fóru þeir nú heim í ríki sitt, ok hafði Jarisleifr konúngr nú bæði ríki sitt ok herfáng þat, er hann fékk í þessi orrostu.

Ráð Eymundar.

6. Eptir um sumarit ok um vetrinn var kyrt ok tíðindalaust, ok stýrði Jarisleifr konúngr báðum ríkjunum með ráðum ok umsjá Eymundar konúngs. Voru Norðmenn nú í miklum sóma ok virðíng, ok eru nú hlífskjöldr fyrir konúngi at ráðum ok herfángi, en fyrirfórust málagjöldin af konúngi, ok ætlar hann sér nú minni liðs þörf, er konúngrinn var fallinn, ok þikir nú friðvænligt um allt sitt ríki. Ok er eindagi kom málagjaldsins, þá gekk Eymundr konúngr á fund Jarisleifs konúngs, ok mælti svá: hér höfum vér verit, herra! í yðru ríki um hríð; kjósið nú, hvort kaup vort skal standa lengr, eðr viltu nú at skili með oss vort félag, ok leitum vér annars höfðihgja, þvíat tregt hefir féð útgreizt? Konúngr svarar: ek ætla nú eigi jafnmikla nauðsýn tilbera, sem fyrr til yðvars liðsinnis; verðr oss þat mikil fjárauðn, at gefa yðr svá mikinn mála, sem þér kveðið á. Svá er, herra! segir Eymundr konúngr, þvíat nú skal greiða eyri gulls hvörjum manni, enn hálfa mörk gulls hvörjum skipstjórnarmanni. Konúngr mælti: þá kýs ek laust kaup vort. Þat skal á þínu valdi, segir Eymundr konúngr; en viti þér víst, at Burisleifr er dauðr. Þat hygg ek satt vera, segir konúngr. Eymundr spurði: vegliga mun leiði hans búit, eðr hvar er gröftr hans? Konúngr svarar: eigi vitum vér þat glögt. Eymundr mælti: þat byrjar, herra! yðvarri tign at vita um jafngöfgan bróður yðvarn, hvar leg hans er; en hitt grunar mik, at liðsmenn yðrir muni vilhallt sagt hafa, ok eigi viti þér enn sannindi þessa máls. Hvat viti þér sannara af at segja, þat at vér megim því heldr trúa? Eymundr svarar: svá er mér sagt, at Burisleifr konúngr lifi í Bjarmalandi í vetr; ok þat höfum vér spurt með sannindum, at hann eflir her á hendr þér með miklu fjölmenni, ok mun þetta vera sannara. Konúngr mælti: nær mun hann hér koma í vort ríki? Eymundr svarar: svá er mér sagt, at hann muni hér koma á þriggja vikna fresti. Ok nú vill Jarisleifr konúngr eigi missa þeirra liðsinnis; kaupa þeir nú enn saman um 12 mánuði. Þá spurði konúngr: hvat liggr nú fyrir? hvört skulu vér liði safna, ok berjast við þá? Eymundr svarar: þat er mitt ráð, ef þér vilið halda Garðaríki fyrir Burisleifi konúngi. Jarisleifr spurr: hvort skal híngat stefna liðinu, eðr í móti þeim? Eymundr svarar: híngat skal öllu stefna því sem má komast til borgarinnar; ok er liðit kemr, þá munu vér enn leggja til nokkur ráð, þau er oss þikja vænst at dugi.

Bardagi þeirra bræðra.

7. Þessu næst lætr Jarisleifr konúngr senda herboð um allt sitt ríki, ok kemr nú til hans mikill bóndaherr. Eptir þetta sendir Eymundr konúngr menn sína á mörkina, ok lætr fella viðu, ok færa heim at borginni, ok setja upp á borgar armana; hann lætr snúa liminu hvers trés út af borginni, at eigi mætti skjóta upp í borgina. Mikit díki lét hann ok grafa fyrir utan borgina, ok færa brott moldina, ok veita vatni í eptir; síðan lét hann leggja ofan yfir viðu, ok búa svá um, at ekki mætti á sjá, ok sem heil væri jörðin. En er þessi sýslu var lokit, þá spurðu þeir til Burisleifs konúngs, at hann var kominn í Garðaríki, ok stefndi þángat til borgarinnar, sem þeir voru fyrir konúngarnir. Þeir Eymundr konúngr höfðu ok búa látit sterkliga um tvö borgarhlið, ok ætluðu þar at verja, ok svá til brottgaungu, ef þyrfti. Ok um kveldit, þá er hersins var von um morgininn eptir, bað Eymundr konúngr konur ganga út á borgararmana, með alla dýrgripi sína, ok búast um, sem bezt kynni þær, ok festa digra gullhrínga upp á stángir, at þeim mætti sem mest um finnast. Væntir ek, segir hann, at þeir Bjarmar muni gjarnir til gersimanna; munu þeir ríða hvatt ok úvarliga at borginni, er sólin skín á gullit ok á guðvefina hina gullofnu. Nú var svá gert, sem hann sagði fyrir. Burisleifr kemr nú at borginni með her sinn or mörkinni fram; ok sjá þeir nú fegurð til borgarinnar, ok hyggja nú gott til, at engi njósn muni fyrir þeim hafa farit. Ríða nú at hart ok hermannliga, ok fá eigi tilgætt; fellr fjöldi manns í dikit, ok farast þar; en Burisleifr konúngr var síðar í fylkíngu, ok verðr hann nú var við þessar ófarar. Hann mælti svá: vera má, at eigi verði hér jafn auðsótt sem vér hugðum til; ok eru þeir ráðagerðamenn miklir Norðmennirnir. Hyggr hann nú at, hvar bezt mun at at sækja; ok var nú í brotta öll fegurðin, sú er sýnd var; sér hann nú, at öll borgarhlið eru aptrlokin, nema tvö ein, ok er þar ekki auðvelligt inn at komast, þvíat skortir eigi stóran viðbúníng ok fjölmenni; þvínæst var slegit upp herópi, ok eru borgarmenn búnir til bardaga; við sitt borgarhlið var hvorr þeirra konúnganna, Jarisleifr ok Eymundr. Tókst nú harðr bardagi, ok féll mart fólk af hvorumtveggjum. Þar var nú svá mikil atsókn, er fyrir var Jarisleifr konúngr, at þar var uppgánga veitt í því borgarhliði, er hann varði, en konúngr varð særðr á fæti mjök; varð þar mikit mannspell, áðr enn sótt var borgarhliðit. Þá mælti Eymundr konúngr: nú ferr í óvænt efni, er konúngr vor er sár vorðinn, en þeir hafa drepit marga menn fyrir oss, ok komast nú upp í borgina; gjör nú, hvort er þú vill, Ragnar! segir hann, ver þetta borgarhlið, eðr far til með konúngi vorum ok veit honum lið. Ragnar svarar: hér mun ek viðhafast, en þú far til konúngs, þvíat þar mun ráða við þurfa. Fór Eymundr nú þángat með mikit lið, ok ill þjóð; ok þat hefi ek heyrt; at þat sé líkligra, at hann gángi af kristninni, ok hann ætlar at skipa þessi hinni illu þjóð ríkin, ef hann fær unnit Garðaríki undan yðr; en ef svá verðr, sem hann ætlar, þá er þat vænst, at alla yðra frændr reki hann or landi með svívirðingu. Konúngr spyrr: hversu skjótt man hann hér koma með þat hit illa lið? Eymundr svarar: á hálfs mánaðar fresti. Hvat er nú til ráðs? sagði konúngr, þvíat nú megum vér eigi missa yðvarrar forsjó. Ragnar sagði, at hann vildi, at þeir færi þá í brott, ok bað konúng hafa sín ráð. Eymundr mælti: ámælis aflar þat, ef vér skiljumst svá við konúng, í þvílíkum háska, þvíat konúngr var þá í friði, er vér komum til hans; nú vil ek eigi svá við hann skilja, at hann siti eigi í friði eptir, ok munum vér enn heldr kaupa við hann þessa 12 mánuði, ok bæti hann mála vorn, sem skilit var með oss. Er nú at hyggja at ráðagerðum, hvort liði skal safna; eðr vili þér, herra! at vér verjum einir landit, Norðmenn, en þú sitr kyrr hjá vorum viðskiptum, ok takir þá til liðs þíns, er vér erum yfirkomnir. Þat vil ek, segir konúngr. Eymundr mælti: ger eigi svá bráðlitit á þetta, herra! Hinn er til annar, at halda saman herliðinu, ok þat lízt mér sómasamligra, ok eigi skulum vér fyrstir renna Norðmenn; en (þat) veit ek, at margr mun nú þess albuinn verða, þeir sem fyrir spjótsoddum eru hafðir, en hitt veit ek eigi, hversu þeir munu í rauninni gefast, sem nú eggja þessa mest; en hversu skal þat vera, herra! ef vér komumst í færi við konúnginn, hvort skulum vér drepa konúnginn; eðr eigi? Þvíat aldri verðr endir á þessum ófriði, meðan þið lifið báðir. Konúngr svarar: eigi man ek hvorttveggja gera, at eggja menn til bardaga við Burisleif konúng, enda gefa sök á, at hann er drepinn. Nú fara hvorir heim til hallar sinnar, ok létu ekki safna liði ok öngan viðrbúníng veittu þeir, ok þetta þikir öllum mönnum undarligt, er nú er sízt viðbúizt, er mest ógn ferr at hendi. Ok litlu síðar frétta þeir til Burisleifs konúngs, at hann var kominn í Garðaríki með mikinn her, ok marga, illa þjóð. Svá lét Eymundr konúngr, sem hann vissi eigi, hvat um var, ok hann hefði ekki spurt. Margir menn mæltu þat, at hann mundi eigi þora at berjast við Burisleif.

Eymundr drap Burislaf konung.

9. Einn morgun árla kveðr Eymundr með sér Ragnar, frænda sinn, ok tíu menn aðra. Hann lét söðla þeim hesta. Riða nú 12 saman út af borginni, en eigi fleiri, en allt lið annat var eptir. Björn hét íslenskr maðr, er fór með þeim, ok Garða-Ketill, ok Askell hét maðr, ok Þórðar tveir. Þeir Eymundr höfðu með sér lausan hest, ok voru þar á herklæði þeirra ok vist. Nú ríða þeir allir í brott í kaupmanns gerfi, ok vissu menn eigi, hvat er undir bjó þessi ferð, eðr hvat þeir mundu fyrir ætlast í brögðum. Þeir ríða nú í skóg einn, ok fara allan þann dag, þar til er kom at nótt; þá koma þeir or skóginum fram, ok at einni mikilli eik; þar var hjá völlr fagr ok víða sléttr. Þá mælti Eymundr konúngr: hér munum vér stað nema, þat hefi ek spurt, at Burisleifr konúngr mun hér náttstað hafa ok tjaldstað í nátt. Þeir gánga nú umhverfis tréð, ok með rjóðrinu, ok hugðu at, hvar beztr mundi vera tjaldstaðrinn. Þá mælti Eymundr konúngr: hér mun Burisleifr konúngr láta setja herbúðir sínar; mér er sagt, at hann tjaldi jafnan nær skógi, ef því má viðkoma, ok eiga þar þá undanbragð, ef hann þarf til at taka. Eymundr konúngr tók þá einn streng eðr kaðal, ok bað þá gánga í rjóðrit hér at þessu trénu; hann mælti, at einnhverr maðr skyldi fara upp í limarnar, ok bera þar á strenginn; ok svá var gert. Síðan sveigðu þeir tréð, allt til þess er limarnar voru komnar allt at jörðu niðr, ok undu svá tréð allt at rótinni. Þá mælti Eymundr konúngr: þetta líkar mér nú vel, ok má oss þetta koma at góðu gagni. Eptir þat bera þeir strenginn, ok festa endana; ok er lokit var þessu starfi, þá var miðraptan. Nú heyra þeir til liðs konúngsins, hvar þat fór; ganga þeir nú í skóginn til hesta sinna; þeir sjá nú lið mikit ok einn dýrligan vagn, ok fylgja þar margir menn, ok þar var merki fyrir borit. Þeir snúa at skóginum ok í rjóðrit, ok at þángat, er beztr var tjaldstaðrinn, sem Eymundr konúngr gat til; reisa þeir þar landtjaldit, ok svá allt herliðit út í frá með skóginum. Gekk því allt til myrkrs. Konúngs tjaldit var harðla dýrligt ok vel gert; þar voru fjórar stúkur af, ok staung mikil upp or, ok knappr á or gulli ok veðrviti með. Þeir sá öll tíðindi or skóginum til herliðsins, ok létu hljótt yfir sér. Ok er myrkt var orðit, þá voru log kveikt í tjöldunum, ok vita þeir, at nú mun til matar búist í tjöldunum. Þá mælti Eymundr konúngr: vér höfum litlar vistir, ok hæfir oss þat eigi, ok man ek ráða til búðarvarðar, ok fara til herbúða þeirra. Eymundr tekr nú stafkarls búning, bindr sér geitarskegg, ok gengr við tvo stafi; hann ferr í konúngs tjaldit, ok biðr sér matar, ok gengr fyrir hvem mann; hann fór ok í hin næstu tjöld, ok varð gott til fengjar, ok þakkaði vel góðan beina; ferr hann nú í brott frá tjöldunum, ok skortir nú eigi vistir. En er menn höfðu drukkit ok etit, sem menn vildu, þá var hljótt eptir þat. Eymundr konúngr skipti nú liðinu sínu í tvo staði; lét vera eptir 6 menn í mörkinni, at gæta hesta sinna, ok láta búna vera, ef skjótt skal tiltaka. Nú ganga þeir Eymundr í rjóðrit 6 saman til herbúðanna, ok láta sem ekki sé at vandræðum. Þá mælti Eyrmundr: Rögnvaldr og Björn, ok þeir hinir íslenzku menn skulu gánga til trésins, þar sem vér höfum þat niðrsveigt. Hann selr sína bolöxi í bendr hverjum þeirra: þér eruð menn stórhöggir, ok neytið nú vel þess í þörf. Þeir gánga þá þar til sem limarnar voru niðrsveigðar, Ok enn mælti Eymundr konúngr: hér skal hinn þriði maðr standa á leiðinni til rjóðrsins; sá skal ekki gera, nema hafa strenginn í hendi sér, ok láta gánga sem vér heimtum, en vér böfum annan enda, ok, er vér höfum umbúizt, sem vér viljum, þá skal sá drepa öxarskapti á snærit, er ek hefi tilætlat; en sá skal vita, er á strenginum heldr, hvort hann skelfr af því, er vér hrærum hann, eðr af högginu. Ok þá er vér höfum gert þessa bendíng, er fram skal koma, ok oss liggr við, ef hamingjan veitir oss, þá skal sá segja, er strenginn hefir, ok skal þá höggva limar trésins, ok mun þat þá hart ok skjótt uppspretta. Nú gera þeir, sem þeim var fyrirsagt. Björn ferr með þeim Eymundi konúngi ok Ragnari, ok gánga nú at tjaldinu ok gera rúmsnöru á strenginn ok hafa við spjótsköptin, ok færa á veðrvitann, er upp var af stönginni á landtjaldi konúngsins, ok rann hún upp at knappinum, ok var kyrt at farit; en menn svófu fast í öllum tjöldum, er þeir voru farmóðir ok mjök drukknir. En er þetta var gert, þá heimta þeir endana, ok stytta svá strenginn, ok gera ráð sín. Gengr Eymundr konúngr nú nærr tjaldi konúngsins, ok vill vera eigi fjarri, er kipt er tjaldinu. Er nú drepit á snærit, ok kennir þá þess, sá (er) á hélt, at skalf strengrinn; segir sá þeim, er höggva skulu. Nú höggva þeir tréð, ok sprettr þat hart ok hátt upp, ok kippir upp öllu landtjaldi konúngsins, ok lángt á skóg á burt; login sloknuðu öll í því. Eymundr konúngr hafði glögt miðat á um kveldit, hvar konúngrinn hvíldi í tjaldinu; snýr hann nú þángat, ok veitir konúnginum bráðan bana, ok svá mörgum öðrum. Hann hefir nú með sér höfuð Burisleifs konúngs; hleypr hann nú í skóginn, ok menn hans, ok verða eigi fundnir. Þeir verða nú óttafullir, er eptir eru af mönnum Burisleifs konúngs, af þessum tíðindum hinum miklum; en þeir Eymundr konúngr ríða nú í brott, þar til er þeir koma nú heim snemma morgins, ok ferr nú á fund Jarisleifs konúngs, ok segir honum sannliga fall Burisleifs konúngs: ok lít nú á, herra! á höfuðit, ef þér megið kenna. Konúngr roðnar, er hann sá höfuðit. Eymundr mælti: þessu völdu vér Norðmenn hinu mikla þrekvirki, herra! ok búttu nú til graftrar líkama bróður yðvars vel ok sæmiliga. Jarisleifr konúngr svarar: bráðráðin tíðindi hafi þér gert ok oss nálæg, en þér skuluð gröft hans búa; eðr hvert ráð munu þeir taka nú, er honum hafa fylgt? Eymundr svarar: þess get ek, at þeir eigi þíng, ok mun hverr þeirra annan gruna um þetta verk; þvíat þeir urðu ekki við oss varir; ok munu þeir skiljast með sundrþykki, ok mun engi öðrum trúa, ok fara saman sveitum; ok þess væntir mik, at fátt af þeirra mönnum veiti umbúníng konúngi sínum. Ná fara Norðmenn or borginni, ok ríða hinn sama veg um mörkina, ok þar til er þeir koma til herbúðanna; ok gekk eptir því, sem Eymundr konúngr gat til, at lið Burisleifs konúngs var allt í brottu, ok skildist með sundrþykki. Ferr Eymundr konúngr nú í rjóðrit, ok lá þar lík konúngsins, ok öngvir menn hjá. Búa þeir nú um lík hans, ok setja þeir nú höfuðit við bolinn, ok fóru heim með. Var hans gröftr þá á margra manna vitorði. Gekk nú allt landsfolk á hönd Jarisleifi konúngi með svörðum eiðum, ok er hann nú konúngr yfir því ríki, sem þeir höfðu áðr báðir haft.

Eymundr fór frá Jarislafi ok til bróður hans.

10. Nú líðr sumarit ok vetrinn, ok verðr ekki til tíðinda; ok verðr enn ekki greiddr málinn. Þat var ok fyrir konúnginum tjáð af sumum mönnum, at mikils var at minnast um bróðurdrápit, ok sögöu svá, at þeir þættist nú konúngi æðri vera Norðmennirnir. Ok nú kemr sá dagr, er málinn skyldi greiðast; þá gánga þeir til konúngs herbergja. Hann fagnar þeim vel, ok spyrr hvat þeir vilja svá snemma morgins. Eymundr konúngr svarar: þat kann vera, herra! at þér þurfið ekki vors liðs lengr, ok greiði þér nú vel af hendi þann mála, er vér eigum at hafa. Konúngr mælti: mikit hefir afgerzt yðvarri hegatkvomu. Satt er þat, herra! segir Eymundr, þvíat fyrir laungu værir þú af ríki rekinn, ef eigi nytir þú vor við; en um fráfall bróður þíns er nú, sem þá er þú gaft þat kvitt. Konúngr mælti: hvert ráð taki þér nú upp? Eymundr svarar: hvert mundir þú sízt vilja? eigi veit ek þat, segir konúngr. Eymundr svarar: ek veit þó gerla: sízt vildir þú, at vér færim til Varnlafs konúngs, bróður þíns, en vér munum nú þó þángat fara, ok veita honum allt þat, er vér megum; ok sit nú heill, herra! Ganga þeir nú út skjótt, ok til skipa sinna, er þá voru albúin. Jarisleifr konúngr mælti: skjótt fóru þeir nú í brott, ok eigi at vorum vilja. Drottníng svarar: svá mun fara, ef þið Eymundr konúngr eigið ráðum at skipta, at hann mun verða yðr þúngr í skauti. Konúngr mælti: þat væri gott ráð, ef þeir yrði afráðnir. Drottníng svarar: fyrr mun hitt at hendi koma, at þér munuð fá af þeim nokkura sneipu. Síðan fór hún til skipa, ok Rögnvaldr jarl Úlfsson við nokkura menn, þar er þeir Eymundr lágu við land; ok var þeim sagt, at drottníng vill finna Eymund. Konúngr mælti: trúum henni ekki, þvíat hún er konúngi vitrari, en eigi vil ek varna henni viðtals, þá vil ek fylgja þér, segir Ragnar. Nei, segir Eymundr, ekki er þetta úfriðarför, enda er ekki ofrefli liðs tilkomit. Eymundr hafði tuglamöttul ok sverð í hendi, þau settust niðr á bakka einum, þar sem leira var undir niðri, þau settust nær honum drottníng ok Rögnvaldr jarl, ok náliga á klæði hans. Drottníng mælti: þat er illa, er þið konúngr skuluð svá skilja; vilda ek gjarna hlut í eiga, at betr færi með ykkr enn verr. Þá hafði hvorki þeirra hendr sínar kyrrar; hann leysti möttulbönd sín, en hún drá af sér glófann ok brá upp yfir höfuð sér. Hann sér nú at eigi er svikalaust; ok þat var raunar, at hún hafði sett menn til at drepa hann, ok hafa þat at marki, er hún brygði upp glófanum, ok þegar hlaupa þeir menn fram. Eymundr sá þá, fyrri enn þeir komu at honum; sprettr hann þá upp skjótt, ok fyrr enn þeir hugðu, varð möttullinn eptir; áttu þeir hans þá ekki kosti. Ragnar sá þetta, ok hljóp á land af skipunum, ok svá hverr at öðrum, ok vildu drepa menn drottníngar; en Eymundr kvað eigi skyldu svá vera. Hrundu þeir þeim ofan fyrir leirbakkann, ok höfðu á þeim hendr. Ragnar mælti: nú munum vér eigi meta við þik, Eymund! ráðin; skulu vér nú flytja þau í burt með oss. Eymundr svarar: eigi byrjar oss þat, ok skulu þau heim fara í friði, þvíat eigi vil ek svá slíta vináttu við drottníngu. Ferr hún nú heim, ok eigi eyrindi fegin; en þeir sigla í burt, ok létta eigi fyrr enn þeir koma í ríki Varnlafs konúngs, ok sækja á hans fund; en hann tekr við þeim vel, ok spurði þá tíðinda; en Eymundr sagði allt sem gengit hafði, bæði upphaf ok skilnað þeirra Jarisleifs konúngs. Hvat ætlizt þér nú fyrir? segir konúngr. Eymundr svarar: því hét ek Jarisleifi konúngi, at vér mundum hingat leita til yðvar, þvíat mik grunar, at hann muni minka vilja ríki þitt, sem bróðir hans gerði við hann; ok sjái þér nú ráð yðvart, herra! hvort þér kjósið oss til yðvar eðr frá, eðr hvort þú þikist nokkut þurfa vors gengis. Já, segir konúngr, fúsir værum vér til yðvars fylgis, eðr til hversmælit þér? Eymundr svarar: hinn sama kost viljum vér hafa, sem vér höfðum með bróður þínum. Konúngr mælti: gef mér stund til at ráðast um við mína menn, þvíat þeir leggja féð fram, þó at ek greiða af hendi. Þessu játar Eymundr konúngr. Varnlafr konúngr stefnir þíng við menn sína, ok segir þeim, hvör frétt komin var af Jarisleifi konúngi, bróður hans, at hann sitr um ríki hans; ok segir, at Eymundr konúngr er þar kominn ok býðr þeim sitt traust ok forstöðu. Þeir fýsa konúng mjök at taka við þeim; ok við þetta kaupa þeir saman, ok skilr konúngr sér ráðagerðar hans, þvíat ek er minni ráðagerðamaðr enn Jarisleifr kónúngr, bróðir minn, ok varð yðvar þó í milli gengit; viljum vér opt eiga ræður við yðr, enn gjalda yðr allt eptir skildögum. Nú eru þeir þar í miklum sóma ok góðu yfirlæti af konúngi.

Sætt þeirra bræðra Jarisleifs ot Varnlafs.

11. Sá atburðr varð at sendimenn komu frá Jarisleifi konúngi, at beiða þorpa ok borga, er lágu við ríki hans af Varnlafi konúngi. Hann berr nú upp þetta fyrir Eymundi konúngi; en hann svarar svá: þér eigið þessa ráð, herra! Konúngr mælti: nú er til þess at taka, er skilit var, at þér leggið ráðin til með oss. Eymundr svarar: svá lizt mér, herra! sem vera muni fángs von at frekum úlfi; heimt man brátt hit meira, ef þetta er tillátit; ok fari sendimenn aptr í friði, segir hann, sjá munu þau þikjast vor ráð; eðr hversu lengi þarftu liði at safna? Hálfan mánuð, segir konúngr. Eymundr mælti: kveð nú á, herra! hvar þér skuluð finnast til orrostu, ok seg sendimönnum, at þeir megi segja konúngi sínum; ok var nú svá gert, ok fara sendimenn heim. Býst nú hvorrtveggi herinn til orrostu, ok koma saman í ákveðnum stað at landamæri; setja þeir nú herbuðir sínar, ok eru þar nokkurar nætr. Varnlafr konúngr mælti: hvat skulum vér hér sitja til einskis? höfum eigi sigrinn or hendi oss! Eymundr mælti: lát mik fyrir ráða, þvíat frest eru ills bezt, ok er eigi enn komin Íngigerðr drottníng, er ráð hefir fyrir þeim öll, þó at konúngr sé foríngi liðs þeirra; ok skal ek nú vörð halda, herra! Konúngr svarar: svá sem þér vilið. Þeir sitja nú þar 7 nætr með herinn. Ok eina nótt var veðr íllt ok myrkt mjök, þá hvarf Eymundr konúngr frá liði sínu ok Ragnar; þeir fóru í skóg ok á bak herbúðum Jarisleifs konúngs, ok setjast niðr hjá götu einni. Þá mælti Eymundr konúngr: þessi gata mun vera riðin af mönnum Jarisleifs konúngs, ok ef ek vilda leynast, þá munda ek nú fara, ok verum nú hér fyrst; ok er þeir höfðu setit um stund, þá mælti Eymundr konúngr: óvitrliga sitjum vér þvínæst heyra þeir, at riðit var, ok svá þat, at kona var í ferðinni; urðu þeir þess varir, at maðr reið fyrir konunni, enn annar fór síðar. Þá mælti Eymundr konúngr: þar mun drottníng fara, ok skipumst vér nú tveim megin götunnar; ok er þeir koma at oss, þá særi þér hestinn undir henni, en þú, Ragnar! tak við henni. Ok er þessir ríða fram hjá, finna þeir eigi fyrr enn hestrinn féll niðr dauðr, enn drottníng öll í brottu. Annar segir, at hann sá svipinn mannsins, er stökk yfir götuna, ok þorðu eigi at hitta konúnginn, þvíat þeir vissu eigi, hvört þessu olli menn eðr tröll; leyndust nú heim at fara, ok gera eigi vart við sik. Drottníng mælti við þá fóstbræðr: seint létti þér Norðmenn svívirðíng við mik. Eymundr mælti: vel skulu vér við yðr gera, drottníng! en eigi veit ek, hvort þú kyssir nú fyrst konúnginn at sinni. Fara þeir nú til herbúða Varnlafs konúngs, ok segja honum, at drottníng er þar komin; hann fagnar því; ok vakir sjálfr yfir henni. En um morguninn biðr hún Eymund konúng koma til sín, ok er þau hittust, þá mælti drottníng: þat er bezt ráð, at vér sættumst, ok vil ek bjóðast til at gera á milli yðvar; vil ek því lýsa áðr, at ek mun Jarisleif konúng mest meta. Eymundr konúngr svarar: konúngr á hér vald yfir. Drottníng svarar: þín ráð muna þó mest höfð. Eptir þat hittir Eymundr Varnlavum konúng, ok spyrr, ef hann vill at drottníng geri þeirra á milli. Konúngr svarar: eigi kalla ek þat ráðligt, er hún hefir þó því heitit at mínka vorn hlut. Eymundr mælti: muntu una því, at hafa þat, er þú hefir áðr? Já! segir konúngr. Eymundr mælti: ekki kalla ek þat gerð, ef eigi er aukinn þinn hlutr, þvíat jafnt áttu at taka arf eptir bróður þinn sem hann. Konúngr svarar: þess ertu fúsari at ek kjósa hennar gerð á, ok sé þat þá. Eymundr konúngr segir nú drottníngu, at því er játat, at hún skal gera sætt milli konúnganna. Þat mun þá þín ráð, Segir hún, ok muntu sjá, á hverjum minnst mein eru, eðr hver gerð vera skal. Eymundr konúngr mælti: ekki latta ek, at yðvar sómi væri gerr. Þá var blásit til móts, ok sagt at Íngigerðr drottníng vill tala við konúnga ok liðsmenn þeirra; ok er liðit kom saman, þá sjá menn, at Íngigerðr drottníng er í flokki þeirra Eymundar konúngs ok Norðmanna. Er nú boðit af hendi Varnlafs konúngs, at drottníng skuli gera. Hún segir Jarisleifi konúngi, at hann skal hafa hinn æztá hlut Garðaríkis, en þat er Hólmgarð; en Varnlafr skal hafa Kænugarð; þat er annat bezt ríki með sköttum ok skyldum; þat er hálfu meira ríki, enn hann hefir áðr haft; enn Pallteskju, ok þat ríki, er þar liggr til, skal hafa Eymundr konúngr, ok vera þar konúngr yfir, ok hafa allar landskyldir úskerðar, þær er þar liggja til: þvíat vér viljum hann eigi í brott or Garðaríki. Ef Eymundr konúngr á erfíngja eptir sik, þá sé þeir erfíngjar eptir hann at því ríki; en ef hann á öngan son eptir sik, þá skal hverfa aptr til þeirra bræðra. Eymundr konúngr skal ok hafa landvörn fyrir þeim bræðrum ok öllu Garðaríki, en þeir skulu efla hann at liði ok sínum styrk; Jarisleifr konúngr skal vera yfir í Garðaríki. Rögnvaldr jarl skal hafa Aldeigjuborg, eptir því sem hann hefir áðr haft. Var þessi sætt ok ríkjaskipti samþykt ok staðfest af öllum landslýð. Skyldu þau Eymundr konúngr ok Íngigerðr drottníng gera um öll vandamál. Fór nú hverr heim til síns ríkis. Varnlafr konúngr lifði eigi lengr enn 3 vetr; tók hann þá sótt ok andaðist, ok var hinn vinsælasti konúngr. Eptir hann tók ríki Jarisleifr konúngr, ok stýrði nú einn báðum ríkjunum. En Eymundr konúngr réð fyrir sínu ríki, ok varð eigi gamall. Hann andaðist erfíngjalaus, ok varð sóttdauðr, ok þótti þat hinn mesti mannskaði öllu landsfólki, þvíat eigi hefir verit meiri spekíngr útlendr í Garðaríki enn Eymundr konungr; en eigi varð herskátt í Garðaríki, meðan hann hafði landvörn fyrir Jarisleif konúng. En í sótt Eymundar konúngs, þá gaf hann ríki sitt Ragnari, fóstbróður sínum, þvíat hann unni honum bezt at njóta; var þat í leyfi Jarisleifs konúngs ok Íngigerðar drottníngar. Rögnvaldr Úlfsson var jarl yfir Aldægjuborg; þau voru systrabörn ok Íngigerðr drottníng. Hann var höfðíngi mikill, ok var skattgildr undir Jarisleif konung, ok varð gamall. Ok þá er hinn heilagi Ólafr Haraldsson var í Garðaríki, þá var hann með Rögnvaldi Úlfssyni, ok var þeirra vinátta hin mesta, þvíat allir göfgir menn virðu Ólaf konúng mikils, meðan hann var þar, en þó aungir meira enn þau Rögnvaldr jarl ok Íngigerðr drottníng; þvíat hvort þeirra unni öðru með leyndri ást.

---

Athugasemdir: