Fjörutíu Íslendinga þættir: Kvæði Ívars Ingimundarsonar

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Svensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Fjörutíu Íslendinga þættir

Kvæði Ívars Ingimundarsonar

Sigurðar-bálkr slembidjákns

Þórleifur Jónsson gaf út
Reykjavík, 1904

---

1. Óx í œsku

við Aðalbrikti

. . . . . .

2. Vas með jarli

afkárlyndum

vargs verðgjafi

vestr í eyjum,

unz siklingar

sóknar hvatir

fóstra Þorkel

. . . rufu.

3. Sótti síðan

Sigurðr af eyjum

dýrr at ráðum

Davíð konung;

vas með vísa

Viljams bani

fleinþinga-samr

fimm misseri.

4. Þótti dýrum

Davíðs liðum

öngr maðr kominn

œðri þangat,

bœtti vísi

verðungar lið,

hafði ungr konungr

almanna lof.

5. Ól hertogi

hrafna í fjörðum,

skulfu skeyti,

í Skota blóði;

þar’s fyr jöfri.

austan komnum,

morðáls metendr,

merki báru.

6. Bar Sigurði

sigr at hendi,

ór orrustu

inn frá Stauri;

háði hilmir

hervíg fjögur

skýrstr at öllu

í Skotaveldi.

7. Vann Róms götu

ræsir Þrœnda

fœti farna,

sá’s frama drýgði;

sótti síðan,

ok syndum hrauð,

hers oddviti

helga dóma.

8. Sótti breiða

borg Jórsala

örr oddviti

út í löndum;

áðr í vatni,

því’s vígði Guð,

Sigurðr af sér

syndir þvægi.

9. Gerðu skýrslu

um Skjöldungs kyn

fimm biskupar

þeir’s tramarst þóttu;

svá bar raunir,

at ríks konungs

þess vas hinn mildi

Magnús faðir.

10. Létu síðan

súðvigg búin,

œstisk œgir

útan ór Grikkjum;

sótti Frakka

fremdar ræsir,

áðr Saxa sjót

Sigurðr kannaði.

11. Helt snarr konungr

snekkju einni

vígligr um ver

vestr í eyjar.

12. Tóku síðan

Sigurð til landa

Hörðar ok Sygnir

at Harald fallinn;

svörðusk margir

menn á þingi

buðlungs syni

í bróður stað.

13. Risu við vísa

vestan komnum

Þrœndir ok Mœrir

þeir’s þrifum níttu;

brugðusk höldar

í huga sínum

mennsku mildum

Magnússsyni.

14. Drifu til reipa

í róðu veðri

reyndir at risnu

ræsis þegnar;

urðu seggir

segls at gæta;

þá vas svalt á sæ,

enn sumir jósu.

15. Skók veðrvita

í vátum byr

gulli glæstan

um grams skipi;

klökkar urðu,

enn konungr stýrði,

snekkju sneisar

of Sigurði.

16. Hratt hvasst skipi

í hvötu veðri

röst ríðandi

ok rammir straumar;

festu seggir

snekkju langa

kynstórs jöfurs

við Kalmar-nes.

17. Sér framliga

friðar leitaði

ilrjððr ara

við Jóta gram.

18. Mœtti Vindum

sá’s vega þorði

sókndjarfr Sigurðr

suðr við Erri.

19. Hrauð ungr konungr

átta snekkjur,

vargr gein um val,

Vinda ferðar;

hné fyr eggju

óþjóðar lið.

20. Enn lét aðra

austr fyr Mœri

gramr geirþorinn

gunni háða;

neytti vápna,

þá’s Vindr hnigu,

örr oddviti

öðru sinni.

21. Vann í Elfi

þar’s jöfurr barðisk,

fall fólkskara

til föðurleifðar;

skulfu skeyti,

skot mögnuðusk,

hnigu hringviðir

hvárratveggja.

22. Vann leyfðr konungr

af liði Þóris

þrjú skip hroðin

í þeiri för;

settu undan

Ólafs liðar

þeir’s ór Elfi

eltir váru.

23. Helt á Lista

lofðungr skipum

örr fyrr Agðir

austan af Nesjum;

hné hersa kyn,

herr vas í landi,

brunnu bygðir

fyr buðlungi.

24. Dreif til skógar

fyr sköldungi

landmanna lið,

þar’s logar brunnu;

vöktu drengir

með dörr roðin

blóð Benteini

áðr bana fengi.

25. Fátt eitt fylgir

furu háleyskri

svipar und segli

sinbundit skip.

26. Þann vas hinn næsta

naðra deyði

hugfullr konungr

með Háleygjum;

olli falli

feðga þriggja

úlfs angrtöpuðr

út í Vágum.

27. Þat vas hit næsta

norðr í Vágum

vápna-skifti

es Viljalmr fell.

28. Mœtti síðan

suðr við Byrðu

gramr gunnþorinn

Glœsirófu;

olli stillir

Styrkárs bana,

bar benþiðurr

blóðga vængi.

29. Veitti vísi

fyr Valsnesi

sökn snarpliga

Svína-Grími;

hann lét missa

mildings-nefa

hœgri handar

áðr hjaldr lykisk.

30. Mœtti Finni

fremdargjörnum

örr oddviti

austr á Kvildrum;

létu nýtan

naddveðrs-boða

Úlfs arfþegja

öndu týna.

31. Vann fyr Mœri

mildingr taka

Héðin höndum

ok hans liða;

hann lét Kálfi

kringlu-auga

heldr harðliga

heiftir goldnar.

32. Herskildi fór

harri Sygna

allt hið ytra

eyjar ok strandir.

33. Sjá knátti þar

fyr Sigurði

bitra branda,

brynjur höggnar,

skarða skjöldu,

sköft blóðroðin,

veðrblásin vé

of vegendum.

34. Fýstisk sunnan

Sigurðr á lesti

með lítit lið

lönd at sœkja:

bjósk með honum

til herfarar

margs andvani

Magnús konungr.

35. Helt þrim tugum

þjóðnýtr konungr

snekkjum sunnan

við sókn búinn;

uggðu lýðir

lið Sigurðar;

lék skjöldr við skjöld

á skipum vísa.

36. Fóru leyfðir

með liði miklu

Haralds hróðr-synir

herstefnu til

þá’s at mildum

Magnússyni

atróðr á sjó

Ingi knúði.

37. Hraut í stöngum

þar’s hildingar

við víg vanir

vápna neyttu;

friðr slitnaði

frænda á millum;

guðr geisaði,

gekk hildr saman.

38. Stundu seggir,

stál roðnuðu,

skaut bjartr konungr

báðum höndum;

hörð spjót bitu,

benjar sviðu,

herskip hruðusk

hvárratveggja.

39. Flugu hundruðum

herstefnu til

sárgögl um sjó

sveita at drekka,

eyddu oddar

jöfurs fulltrúum;

morð miklaðisk,

þá’s Magnúa fell.

40. Flýðu Jótar

átján skipum,

þeir’s Sigurði

sunnan fylgdu;

raufsk ræsis lið,

þá’s ríkr konungr,

vanr vásförum,

vápna neytti.

41.Hrauðsk und jöfri,

austan komnum,

(bitu slög suðrœn)

snekkja með stöfnum;

þá’s skjöldungs son

af skipi sínu,

sóknfœrr á sjá

sunds kostaði.

42. Varð á vatni

víkingr tekinn,

sás’ manna vas

mestr fullhugi.

43. Þat tel’k illa

es jöfurr skyldi

kynstórr koma

í kvalar slíkar;

tekr Sigurði

síðan engi

maðr röskvari

um meðalkafla.

44. Söng salltara,

meðan Sigurð píndu

jöfurs óvinir,

ýta drottinn;

bað fyr brögnum

böðfrœkn jöfurr,

þeim’s vellskata

veittu píslir.

46. Frá’k at léti

líf sitt konungr,

þá’s salltara

sungit hafði;

vildi ganga

gramr til skriftar,

enn því þjóðkonungr

þeygi náði.