Lausavísur (Þjóðolfr Arnórsson)
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes på følgende språk ► |  |
Udvalg af norske og islandske skjaldekvad ved Finnur Jónsson
G.E.C. Gads Forlag - København 1929
Lausavísur
1.
Menn eigu þess minnask,
manna Sveins, at kanna,
víga Freys, sízt váru,
vef-Gefn, þríar stefnur;
ván es fagrs á Fjóni
fljóðs (dugir vápn at rjóða)
verum með fylkðu folki
framm í vápna glammi.
2.
Ek hef ekki at drekka
annars nema sæ þanna
(sýgk ór söltum ægi
sylg) es jöfri fylgik;
liggr fyr oss, en ugga
allítt Svía köllumk,
(drýgt höfum vás fyr vísa)
víð Skáneyrar síða.
3.
Nú 's valmeiðum víðis,
veit drótt mikinn ótta,
(skeiðr hefr herr fyr hauðri)
hætt góðs friðar vætta;
mildr vill Magnús halda
morðs hlunngotum norðan,
ítr en önnur skreytir
unnvigg Haraldr sunnan.
4.
Leiða langar dauða
limar illa mik stillis,
bárut menn hinn mæra
Magnús í gröf fúsir.
5.
Varp ór þrætu þorpi
Þórr smiðbelgja stórra
hvápts eldingum höldnum
hafra kjöts at jötni;
hljóðgreipum tók húða
hrøkkviskafls ór afli
glaðr við galdra smiðju
Geirrøðr síu þeiri.
6.
Sigurðr eggjaði sleggju
snák váligan brákar;
en skapdreki skinna
skreið af leista heiði;
menn sáusk orm, áðr ynni,
ilvegs búinn kilju,
nautaleðrs á naðri
neflangr konungr tangar.
7.
Skeið sák framm at flœði,
fagrt sprund, ór á hrundit;
kend hvar liggr fyr landi
löng súð dreka hins prúða;
orms glóar fax of farmi
fráns, sízt ýtt vas hánum,
báru búnir svírar
brunnit goll, af hlunni.
8.
Eigu skjól und skógi
skafnir snekkju stafnar,
læsir leiðangr vísa
lönd herskipa bröndum;
almenningr liggr innan,
eið láta sér skeiðar
hábrynjaðar hlýja,
hverja vík í skerjum.
9.
Skalka frá, þótt fylkir
falli sjalfr til vallar,
(gengr sem goð vill) ungum
grams erfingjum hverfa;
skínnat sól á sýnni,
snarráðs, an þá báða,
Haralds eru haukar görvir
hefnendr, konungs-efni.
10.
Öld hefr afráð goldit
ilt, nú kveðk her stiltan,
bauð þessa för þjóðum
þarflaust Haraldr austan;
svá lauk siklings ævi
snjalls, at vér róm allir
(lofðungr beið hinn leyfði
lífs grand) í stað vöndum.
