Þiðreks saga af Bern - Kvánfang Sigurðar ok Gunnars

Velg språk	Norrønt	Islandsk	Norsk	Dansk	Fornsvensk	Færøysk
Denne teksten finnes på følgende språk ►

Þiðreks saga af Bern

GUÐNI JÓNSSON

bjó til prentunar

Kvánfang Sigurðar ok Gunnars

225. Kappar Þiðreks setjast at ríkjum sínum.

   (319) Nú er Þiðrekr konungr ok allir hans menn hafa reynt sik at því, at engi maðr í veröldu er sá, er nú þori skjöld at bera þeim í gegn á hólm, þá vilja þeir nú setja sín ríki ok borgir stórar höfðingjum til forráða ok stjórnar. Ferr Hornbogi jarl heim til Vindlands ok með honum Ömlungr, son hans, með sína konu, Fallborg, ok ráða þeir sínu ríki langa stund með veg ok sæmd. Nú ferr Sistram austr í Fenidi ok gerist þar hertogi ok er inn frægsti maðr, sem hans ættmenn hafa verit. Nú ferr Herbrandr heim til síns ríkis, ok er hann inn ríkasti hertogi.

226. Sigurðr fær Grímhildar.

   Nú ríðr Þiðrekr konungr ok með honum allir þeir, er eftir váru hans kappar heim með Gunnari konungi til Niflungalands, ok er nú þat ráð gert, er síðan er orðit harðla frægt, at Sigurðr sveinn skal ganga at eiga Grímhildi, systur Gunnars konungs ok Högna, ok taka með henni hálft ríki Gunnars konungs. Ok nú er þar fengit at veizlu allmikilli ok til boðit öllum inum beztum mönnum ok inum tignustum, er í þessu landi váru, ok þessi veizla stendr fimm daga ok er forkunnar veglig fyrir allra hluta sakir.
   Ok nú er þeir sitja allir saman, Þiðrekr konungr ok Gunnarr konungr ok Sigurðr sveinn, mælti Sigurðr sveinn til Gunnars, mágs síns: "Ek veit þá eina konu, er umfram er allar konur í veröldu at frægð ok kurteisi allri. Ok þó er hún umfram allar aðrar konur at vitrleik ok kurteisi ok allri speki ok skörungsskap ok stórráða, en sú heitir Brynhildr. Hún ræðr fyrir þeiri borg, er heitir Sægarðr. Þessa konu skyldir þú fá til eiginkonu, ok má ek því þar til stoða, fyrir því at ek veit þangat allar leiðir."
   Nú svarar Gunnarr konungr ok lézt vera þessa ráðs inn fúsasti.

227. Gunnarr konungr biðr Brynhildar.

   Nú ríða þeir af veizlu Þiðrekr konungr ok Gunnarr konungr ok Högni ok Sigurðr sveinn ok allra þeira félagar ok fara svá langan veg, at eigi létta þeir fyrr en þeir koma til borgar Brynhildar. Ok er þeir koma þar, þá tekr hún vel við Þiðreki konungi ok Gunnari konungi, en heldr illa við Sigurði svein, því at nú veit hún, at hann á sér konu. It fyrra sinn, er þau höfðu hitzt, þá hafði hann því heitit henni með eiðum, at hann skyldi engrar konu fá nema hennar, ok hún it sama at giftast engum manni öðrum.
   Ok nú gengr Sigurðr sveinn til tals við Brynhildi ok segir henni allt þeira erendi ok biðr nú, at hún skal ganga með Gunnari konungi.
   En hún svarar á þessa lund: "Ek hefi þat spurt at sönnu, hversu illa þú hefir haldit þín orð við mik, þau er vit hófðum við mælzt, at þótt um alla væri at velja í veröldinni, þá kaus ek þik mér til manns."
   Ok nú svarar Sigurðr sveinn: "Svá verðr nú at vera sem áðr er ráðit, en fyrir því at þú ert in tignasta kona ok mestr skörungr, er ek vita, ok nú má þetta eigi vera okkar á meðal, sem ætlat var, þá hefi ek því til eggjat Gunnar konung, at hann er inn mesti maðr ok forkunnar góðr drengr ok ríkr konungr, ok þykkir mér þat vel saman sóma, þú ok hann. Ok nú fyrir því fekk ek hans systur heldur en þín, at þú átt engan bróður. En hann ok ek hefi þess svarit, at hann skal minn bróðir vera, en ek hans."
   Nú svarar Brynhildr: "Ek sé nú, at ek má eigi þín njóta, en þó vil ek taka af þér heil ráð um þetta mál ok Þiðreks konungs."
   Nú gengr Þiðrekr konungr ok Gunnarr konungr á þessa málstefnu, ok eigi skilja þau sitt tal, áðr en þat var ráðit, at Gunnarr konungr skal fá Brynhildar.

228. Gunnarr fær ekki vilja sinn við Brynhildi.

   Ok nú er til efnat mikillar veizlu, ok er þessi er albúin ok saman kominn mikill fjöldi tiginna manna, skal nú Gunnarr konungr ganga at eiga Brynhildi. Ok it fyrsta kveld skal Gunnarr konungr hvíla hjá Brynhildi í sinni sæng, ok skal engi inn þriði maðr þar sofa í því húsi, en varðmenn skulu úti vörð halda.
   Ok nú er þau eru tvau saman, vill konungr eiga lag við konu sína, en hún vill þat víst eigi. Ok svá þreyta þau þetta sín á millum, at hún tekr sitt belti ok svá hans ok bindr fætr hans ok svá hendr, ok nú festir hún hann upp á einn nagla með fótum ok höndum, ok þar er hann náliga til dags. Ok þá er at líðr deginum, þá leysir hún hann, ok ferr hann í sína hvílu ok liggr þar, þar til er menn hans ganga í gegn honum, ok skal hann þá upp standa, ok menn skulu fara at drekka, ok segir hann þetta engum manni ok eigi hún. Ok aðra nótt ferr á sömu leið ok svá ina þriðju nótt, ok nú er Gunnarr konungr allókátr ok veit eigi, hversu hann skal fara með þessu máli.
   Ok nú gerir hann þetta í hug sér, at Sigurðr, mágr hans, hefir unnit þessa eiða, at hann skal honum vera fyrir bróður í alla staði ok hann var allra manna spakastr, at honum verðr hann til trúa þessa máls ok láta hann vita ok taka af honum ráð, hve haga skal. Ok nú heimtir hann Sigurð á eintal ok segir lionum it sanna.
   Ok nú svarar Sigurðr: "Ek mun segja þér, hvat til berr, er á þessa lund ferr. Hún hefir þá náttúru, at á meðan hún fær haldit sínum meydómi, mun varliga fást sá karlmaðr, er afl hafi við henni, ok þegar er því er brugðit, þá er hún ekki sterkari en aðrar konur."
   Nú svarar Gunnarr: "Fyrir sakir okkarrar vináttu ok mágsemdar þá trúi ek engum manni jafnvel sem þér, þó at þat mál sé, er mikit liggi við, at leynt sé, ok ek veit, at þú ert svá sterkr maðr, at þú mátt fá hennar meydóm, ef nokkurr maðr er sá í veröldunni, ok helzt má ek þér til trúa, at þat skal aldrigi upp koma fyrir engan mann, þótt á þenna veg sé gert."
   Nú svarar Sigurðr ok lézt svá gera vilja seni hann vill. Ok nú er þetta ráðit.

229. Sigurðr sængaði með Brynhildi.

   Ok nú er kveld kemr ok Gunnarr skal fara til sinnar hvílu, ok er þat í fyrsta lagi, þá er svá til hagat, at Sigurðr sveinn ferr í rekkjuna, en Gunnarr ferr í braut með klæði Sigurðar, ok hyggja þat nú allir menn, at þar sé Sigurðr sveinn. Ok nú kastar Sigurðr klæðum á höfuð sér ok lætr allómáttuliga ok liggr svá þar til, er allir menn eru sofnaðir ok á braut farnir. Ok þá tekr hann til Brynhildar ok fær skjótt hennar meydóm. Ok er morgnar, þá tekr hann af hennar hendi eitt fingrgull ok lætr á annat í staðinn. Ok nú kemr út hundrað manna í móti honum, ok er þeira inn fyrsti Gunnarr konungr, ok hann gengr til sængrinnar, ok Sigurðr gengr nú í gegn honum, ok svá fá þeir til hagat, at aftr er skipt þeira búnaði öllum, ok veit nú engi maðr, at þetta hefir svá farit.

230. Kappar halda heim eftir brúðkaup Gunnars.

   Nú hefir þessi veizla staðit sjau daga ok nætr, ok nú búast þeir heim at ríða. Nú setr Gunnarr konungr yfir þá borg höfðingja at ráða fyrir, en hann ríðr heim til Niflungalands með konu sína, Brynhildi. Ok er hann kemr heim, sitr hann í sínu ríki ok stjórnar ok stýrir nú í friði ok mágr hans, Sigurðr sveinn, ok bræðr hans, Högni ok Gernoz. En Þiðrekr konungr ok allir hans menn ríða heim til Bernar ok skiljast inir beztu virktavinir.