Sjúrður drepur Fávnir (úr Völsunga sögu)
| Velg språk | Norrønt | Islandsk | Norsk | Dansk | Svensk | Færøysk |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Denne teksten finnes i flere utgaver på følgende språk ► |  |
 |
 |
 |
||
|
|
Lesibók
Tórshavn 1911
Sjúrður drepur Fávn
Reginn hét fóstri Sigurðar ok var Hreiðmars son; hann kendi honum íþróttir, tafl ok rúnar ok tungur margar at mæla, sem þá var títt konungasonum, ok marga hluti aðra. Eitt sinn spurði Reginn Sigurð, er þeir váru báðir saman, ef hann vissi, hversu mikit fé faðir hans hefði átt, eða hverir þat varðveittu. Sigurðr svarar ok segir, at konungar varðveittu. Reginn mælti: »trúir þú þeim allvel?« Sigurðr svarar: »þat samir, at þeir varðveiti, þar til er oss haldkvæmisk, því at þeir kunnu betr at gæta en ek.« Annat sinn kemr Reginn at máli við Sigurð ok mælti: »kynligt er þat, er þú vill vera hestasveinn konunga eða fara sem hlauparar.« Sigurðr svarar: »eigi er þat, því at vér ráðum öllu með þeim; er oss ok heimult þat, er vér viljum hafa.« Reginn mælti: »bið hann gefa þér einn hest!« Sigurðr svarar: »þegar mun þat, er ek vil.« Sigurðr hittir nú konunga; þá mælti konungr við Sigurð: »hvat villtu af oss þiggja?« Sigurðr svarar: »einn hest viljum vér þiggja oss til skemtanar.« Konungrinn mælti: »kjós þér sjálfr hest ok slíkt, er þú vill hafa af várri eigu.« Annan dag eptir fór Sigurðr til skógar og mætir einum gömlum manni með síðu skeggi; sá var honum úkunnigr; hann spyrr, hvert Sigurðr skyldi fara. Hann svarar: »hest skyldum vér kjósa; ráð um með oss!« Hann mælti: »förum ok rekum til árinnar, er Busiltjörn heitir.« Þeir reka hrossin út á djúp árinnar, ok leggjask at landi nema einn hestr, hann tók Sigurðr; hann var grár at lit ok ungr at aldri, mikill vexti og vænn; engi hafði honum á bak komit. Skeggmaðrinn mælti: »þessi hestr er kominn frá Sleipni, ok skal hann vandliga upp fœða, því at hann verðr hverjum hesti betri;« maðrinn hverfr þá. Sigurðr kallar hestinn Grana, ok hefir sá hestr beztr verit. Óðinn hafði hann hittan. Enn mælti Reginn til Sigurðar: »oflítit fé eigu þér; þat harmar oss, er þér hlaupið sem þorpara sveinar, en ek veit mikla féván at segja þér, ok er þat meiri ván, at þat sé sómi at sœkja ok virðing, ef þú næðir.« Sigurðr spyrr, hvar væri, eða hverr varðveitti. Reginn svar: »sá heitir Fáfnir, er hér liggr skamt heðan á brott, þat heitir Gnitaheiðr; ok er þú kemr þar, þá muntu þat mæla: alđri sáttu meira fé í gulli í einum stað, ok eigi þarftu meira, þóttu verðir allra konunga ellstr ok frægstr.« Sigurðr svarar: »kann ek kyn þessa orms, þótt vér sém ungir, ok hefi ek spurt, at engi þorir at koma á mót honum fyrir vaxtar sakir ok illsku.« Reginn svarar: »þat er ekki; sá vöxtr er eptir hætti lyngorma, ok er gert af miklu meira, en er, ok svá mundi þótt hafa enum fyrrum frændum þínum; ok þótt Völsunga ætt sé at þér, þá muntu eigi hafa þeira skaplyndi, er fyrst eru talðir til alls frama.« Sigurðr svarar: »vera má, at eigi höfum vér mikit af þeira kappi eða snild, en eigi berr nauðsyn til at frýja oss, er vér erum enn lítt af barns aldri; eða hví eggjar þú þessa svá mjök?« Reginn svarar: »saga er til þess, ok mun ek segja þér.« Sigurðr mælti: »lát mik heyra!«
»Þat er upphaf sögu þessar, at Hreiðmarr hét faðir minn, mikill ok auðigr; son hans hét Fáfnir, en annarr hét Otr, ok var ek enn þriði, ok var ek minstr fyrir mér um atgervi ok yfirlát; kunna ek af járni gera ok af silfri ok gulli, ok af hverjum hlut gerða ek nökkvat nýtt. Otr bróðir minn hafði aðra íðn ok náttúru; hann var veiðimaðr mikill ok um fram aðra menn ok var í otrs líki um daga ok var jafnan í ánni ok bar upp fiska með munni sér; veiðiföngin fœrði hann feðr sínum, ok var honum þat mikill styrkr; mjök hefir hann otrs líki á sér, kom síð heim ok át blundandi ok einn saman, því at hann mátti eigi sjá, at þyrri. Fáfnir var miklu mestr ok grimmastr ok vildi sitt eitt kalla láta alt þat, er var. Einn dvergr heitir Andvari — segir Reginn —; hann var jafnan í forsinum, er Andvarafors heitir, í geddu líki ok fekk sér þar matar, því at þar var fjölði fiska í þeim forsi. Otr bróðir minn fór jafnan í þenna fors ok bar upp fiska í munni sér ok lagði einn senn á land. Óðin, Loki, Hœnir fóru leiðar sinnar ok kómu til Andvarafors. Otr hafði þá tekit einn lax ok át blundandi á árbakkanum. Loki tók einn stein ok laust otrinn tll bana. Æsir þóttusk mjök hepnir af veiði sinni og flógu belg af otrinum. Þat kveld kómu þeir til Hreiðmars ok sýndu honum veiðina; þá tóku vér þá höndum ok lögðum á þá gjald ok fjörlausn, at þeir fyldi belginn af gulli ok hylði hann utan með rauðu gulli. Þá sendu þeir Loka at afla gullsins. Hann kom til Ránar ok fekk net hennar, fór þá til Andvarafors ok kastaði netinu fyrir gedduna; en hon hljóp í netit. Loki sér gull þat, er Andvari átti; en er hann hafði fram reitt gullit, þá hafði hann eptir einn hring, ok tók Loki þann af honum. Dvergrinn gekk í steininn ok mælti, at hverjum skyldi at bana verða, er þann gullhring ætti, ok svá alt gullit. Æsirnir reiddu Hreiðmari féit ok tráðu upp otrbelginn ok settu á fœtr; þá skyldu æsirnir hlaða upp hjá gullinu ok hylja utan; en er þat var gert, þá gekk Hreiðinarr fram ok sá eitt granahár ok bað hylja. Þá dró Óðinn hringinn af hendi sér Andvaranaut ok hulði hárit. Síðan drap Fáfnir föður sinn — segir Reginn — ok myrði hann, ok náða ek øngu af fénu. Hann gerðisk svá illr, at hann lagðisk út, ok unni øngum at njóta fjárins nema sér ok varð síðan at enum versta ormi ok liggr nú á því fé. Síðan fór ek til konungs ok gerðumk ek smiðr hans; ok er þessi rœða til minnar sögu, at ek mista föðurarfsins ok bróðurgjaldanna.« Gullit er síðan kallat otrsgjöld, ok hér dœmi af tekin. Sigurðr svarar: »mikit hefir þú látit, ok stórillir hafa þínir frændr verit. Ger nú eitt sverð af þínum hagleik, þat er ekki sé jafngott gert, ok ek mega með vinna stórverk, ef hugr dugir, of þú vill, at ek drepa þenna enn mikla dreka.« Reginn segir: »þat geri ek með trausti, ok muntu mega drepa Fáfni með því sverði.«
Reginn gerir nú eitt sverð ok fær í hönd Sigurði. Hann tók við sverðinu ok mælti: »þetta er ilt smíði, Reginn!« ok høggr í steðjann, ok brotnaði sverðit; hann kastar brandinum ok bað hann smíða annat betra. Reginn gerir annat sverð ok fær Sigurði; hann leit á. »Þetta mun þér líka, en vant mun yðr at smíða.« Sigurðr reynir þetta sverð ok brýtr sem et fyrra. Þá mælti Sigurðr til Regins: »þú munt líkr vera enum fyrrum frændum þínum ok vera útrúr;« gekk nú til móður sinnar; hon fagnar honum vel; talask nú við ok drekka. Þá mælti Sigurðr: »hvárt höfum vér rétt til spurt, at Sigmundr konungr seldi yðr sverðit Gram í tveim hlutum?« Hon svarar: »satt er þat.« Sigurðr mælti: »fá mér í hönd! ek vil hafa.« Hon kvað hann líkligan til frama ok fær honum sverðit. Sigurðr hittir nú Regin ok bað hann þar gera af sverð eptir efnum. Reginn reiddisk ok gekk til smiðju með sverðsbrotin, ok þikkir Sigurðr framgjarn um smíðina. Reginn gerir nú eitt sverð; ok er hann bar ór aflinum, sýndisk smiðjusveinum, sem eldar brynni ór eggjunum; biðr nú Sigurð við taka sverðinu ok kvezk eigi kunna sverð at gera, ef þetta bilar. Sigurðr hjó í steðjann ok klauf niðr í fótinn, og brast eigi né brotnaði; hann lofaði sverðit mjök ok fór til árinnar með ullarlagð ok kastar í gegn straumi, og tók í sundr, er hann brá við sverðinu; gekk Sigurðr þá glaðr heim. Reginn mælti: »efna muni þér heit yður nú, er ek hefi gert sverðit, ok hitta Fáfni.« Sigurðr svarar; »efna munum vér, ok þó annat fyrr, at hefna föður míns.« Sigurðr var því ástsælli, sem hann var ellri, af öllu fólki, svá at hvert barn unni honum hugástum.
Grípir hét maðr og var móðurbróðir Sigurðar; en lítlu síðar, en sverðit var gert, fór hann á fund Grípis, því at hann var framvíss og vissi fyrir ørlog manna. Sigurðr leitar eptir, hversu ganga mun ævi hans; en hann var þó lengi fyrir ok sagði þó loksins við ákafliga bœn Sigurðar öll forlög hans, eptir því sem eptir gekk síðan. Ok þá er Grípir hafði þessa hluti sagða, sem hann beiddi, þá reið hann heim. Ok brátt eptir þat finnask þeir Reginn; tá mælti hann: »drep Fáfni, sem þér hétuð!« Sigurðr svarar: »gera skal þat, ok þó annat fyrr, at hefna Sigmundar konungs ok annarra frænda várra, er þar fellu í þeiri orrostu.«
Nú hittir Sigurðr konunga ok mælti til þeira: »hér höfum vér verit um hríð, ok eigum vér yðr ástsemð at launa ok mikla virðing; en nú viljum vér ór landi fara ok finna Hundings sonu; ok vilda ek, at þeir vissi, at Völsungar væri eigi allir dauðir; viljum vér hafa þar til yðvarn styrk.« Konungar kváðusk alt vilja til fá, þat er hann beiddisk. Er nú búit lið mikit ok alt vandat sem mest, skip og allr herbúnaðr, svá at hans ferð væri þá vegligri en áðr. Sigurðr stýrir dreka þeim, er mestr var ok ágætligastr; segl þeira váru mjök vönduð ok ítarlig at sjá. Sigla þeir nú góðan byr; ok er fá dœgr váru liðin, þá kom á veðr mikit með stormi, en svá var sjárinn, sem í roðru sæi. Eigi bað Sigurðr svipta seglunum, þótt rifnaði, heldr bað hann hæra setja en áðr. Ok er þeir sigldu fram fyrir bergnös nakkvara, þá kallaði maðr upp á skipit ok spyrr, hverr fyrir liðinu eigi at ráða. Honum var sagt, at þar var höfðingi Sigurðr Sigmundarson, »er nú er frægstr ungra manna.« Maðrinn svarar: »allir segja þar eitt frá honum, at engir megi konungasynir jafnask við hann; vilda ek, at þér feldið seglin á nökkuru skipinu, ok tœki þér við mér.« Þeir spurðu hann at nafni. Hann svarar. Þeir viku at landi ok tóku karl á skip sín; þá tók af veðrit, ok fara, unz þeir koma at landi í ríki Hundings sona; þá hvarf Fjölnir. Þeir láta þegar geisa eld ok járn, drepa menn, en brenna bygðina ok eyða, þar sem þeir fara; støkkr fjölði undan á fund Lyngva konungs, ok segja, at herr er kominn í landit ok ferr með meira geysingi, en dœmi finnisk til; kváðu Hundings sonu eigi langsýna, þá er þeir sögðusk eigi mundu hræðask Völsunga, »en nú stýrir þessum her Sigurðr Sigmundarson.« Lyngvi konungr lætr nú fara um alt sitt ríki herboð, vill eigi á flótta leggjask, stefnir til sín öllum þeim mönnum, er honum vilja lið veita; kemr nú á mót Sigurði með allmikinn her, ok brœðr hans með honum; teksk þar en harðasta orrosta með þeim; mátti þar á lopti sjá mart spjót ok örvar margar, øxi hart reidda, skjöldu klofna ok brynjur slitnar, hjálma skífða, hausa klofna ok margan mann steypask til jarðar. Ok er orrostan hefir svá staðit mjök langa hríð, sœkir Sigurðr fram um merkin ok hefir í hendi sverðit Gram; hann høggr bæði menn ok hesta ok gengr í gegnum fylkingar ok hefir báðar hendr blóðgar til axlar, ok stökk undan fólk, þar sem hann fór, ok helzk hvárki við hjálmr né brynja, ok engi maðr þóttisk fyrr sét hafa þvílíkan mann. Þessi orrosta stóð lengi með miklu mannfalli ok ákafri sókn; ferr þar, sem sjaldnar kann henda, þá er landherrinn sœkir til, at þat kom fyri ekki; fell þar svá mart fyrir Hundings sonum, at engi maðr vissi töl á. Ok er Sigurðr var framarla í fylkingu, þá koma á mót honum synir Hundings konungs. Sigurðr høggr til Lyngva konungs ok klýfr hjálm hans ok höfuð ok brynjaðan búk, ok síðan høggr hann Hjörvarð, bróður hans, sundr í tvá hluti, ok þá drap hann alla Hundings sonu, er eptir lifðu, ok mestan hluta liðs þeira. Ferr Sigurðr nú heim með fögrum sigri ok miklu fé ok ágæti, er hann hafði fengit í þessi ferð; váru nú veizlur gørvar í mót honum heima í ríkinu.
Ok er Sigurðr hefir skamma stund heima verit, kemr Reginn at máli við Sigurð ok segir: »nú munu þér vilja steypa hjálminum Fáfnis, svá sem þér hétuð, því at nú hefir þú hefnt föður þíns ok annarra frænda þinna.« Sigurðr svarar: »efna munu vér þat, sem vér höfum þar um heitit, ok ekki fellr oss þat ór minni.« Nú ríða þeir Sigurðr ok Reginn upp á heiðina á þann farveg, er Fáfnir var vanr at skríða, er hann fór til vatns, ok þat er sagt, at sá hamarr var þrítugr, er hann lá at vatni, þá er hann drakk. Þá mælti Sigurðr: »þat sagðir þú, Reginn! at dreki sjá væri eigi meiri en einn lyngormr, en mér sýnask vegar hans æfar miklir.« Regin mælti: »ger gröf eina ok sezk þar í; ok þá er ormrinn skríðr til vatns, legg þá til hjarta honum ok vinn honum svá bana; þar fyrir fær þú mikinn frama.« Sigurðr mælti: »hversu mun þá veita, ef ek verð fyrir sveita ormsins?« Reginn svarar: »eigi má þér ráð ráða, er þú ert við hvatvetna hræddr, ok ertu úlíkr þínum frændum at hughreysti.« Nú ríðr Sigurðr á heiðina, en Reginn hverfr í brott yfrit hræddr. Sigurðr gerði gröf eina; ok er hann er at þessu verki, kemr at honum einn gamal maðr með síðu skeggi ok spyrr, hvat hann gerir þar; hann segir; þá svarar enn gamli maðr: »þetta er úráð; ger fleiri grafar ok lát þar í renna sveitann, en þú sit í einni ok legg til hjartans orminum!« Þá hvarf sá maðr á brottu; en Sigurðr gerir grafar eptir því, sem fyrir var sagt. Ok er ormrinn skreið til vatns, varð svá mikill landskjálfti, svá at öll jörð skalf í nánd; hann fnýsti eitri alla leið fyrir sik fram, ok eigi hræðisk Sigurðr né óttask við þann gný. Ok er ormrinn skreið yfir gröfina, þá leggr Sigurðr sverðinu undir bœxlit vinstra, svá at við hjöltum nam. Ok er enn mikli ormr kendi síns banasárs, þá laust hann höfðinu ok sporðinum, svá at alt brast í sundr, er fyrir varð. Þá hleypr Sigurðr upp ór gröfinni ok kippir at sér sverðinu ok hefir allar hendr blóðgar upp til axlar.
Ok er Fáfnir sér banamann sinn, spurði hann: »hverr ertu, eða hverr er þinn faðir, eða hver er ætt þín, er þú vart svá djarfr, at þú þorðir at bera vápn á mik?« Sigurðr svarar: »ætt mín er mönnum úkunnig, ek heiti göfugt dýr, ok á ek engan föður né móður, ok einn saman hefi ek farit.« Fáfnir svarar: »ef þú átt engan föður né móður, af hverju undri ertu þá alinn? ok þótt þú segir mér eigi þitt nafn á banadœgri mínu, þá veiztu, at þú lýgr nú.« Hann svarar: »ek heiti Sigurðr, en faðir minn Sigmundr.« Fáfnir svarar: »hverr eggjaði þik þessa verks, eða hví leztu at eggjask? hafðir þú eigi frétt þat, hversu alt fólk er hrætt við mik ok við minn œgishjálm? enn fráneygi sveinn! þú áttir föður snarpan.« Sigurðr svarar: »til þessa hvatti mik enn harði hugr, ok stoðaði til, at gert yrði, þessi en sterka hönd ok þetta et snarpa sverð, er nú kendir þú, ok fár er gamall harðr, ef hann er í bernsku blautr.« Fáfnir segir: »veit ek, ef þú œxir upp með frændum þínum, at þú mundir kunna at vega reiðr; en þetta er meiri furða, er einn bandingi hertekinn skal þorat hafa at vega at mér, því at fár hernuminn er frœkn til vígs.« Sigurðr mælti: »bregðr þú mér, at ek væra fjarri mínum frændum; en þótt ek væra hernuminn, þá var ek þó eigi heptr, ok þat fanntu, at ek var lauss.« Fáfnir svarar: »heiptyrði tekr þú hvatvetna þat, er ek mæli, en gull þetta mun þér at bana verða, er ek hefi átt.« Sigurðr svarar: »hverr vill fé hafa alt til ens eina dags, en eitt sinn skal hverr đeyja.« Fáfnir mælti: »fátt vill þú at mínum dæmum gera, en drukna muntu, ef þú ferr um sjá úvarliga, ok bíð heldr á landi, unz logn er.« Ok enn mælti Fáfnir: »Reginn, bróðir minn, veldr mínum dauða, ok þat hlœgir mik, er hann veldr ok þínum dauða, ok ferr þá, sem hann vildi.« Enn mælti Fáfnir: »ek bar œgishjálm yfir öllu fólki, síðan ek lá á arfi míns bróður, ok svá fnýsta ek eitri alla vega frá mér í brott, at engi þorði at koma í nánd mér, ok engi vápn hræddumk ek, ok aldri fann ek svá margan mann fyrir mér, at ek þœttumk eigi miklu sterkari, en allir váru hræddir við mik.« Sigurðr mælti: »sá œgishjálmr, er þú sagðir frá, gefr fám sigr, því at hverr sá, er með mörgum kemr, má þat finna eitthvert sinn, at engi er einna hvatastr.« Fáfnir svarar: »þat ræð ek þér, at þú takir hest þinn ok ríðir á brott sem skjótast, því at þat hendir opt, at sá, er banasár fær, hefnir sín sjálfr.« Sigurðr segir: »þetta eru þín ráð, en annat mun ek gera; ek mun ríða til þíns bóls ok taka þar þat et mikla gull, er frændr þínir hafa átt.« Fáfnir svarar: »ríða muntu þar til, er þú finnr svá mikit gull, at œrit er um þína daga, ok þat sama gull verðr þinn bani ok hvers annars, er þat á.« Sigurðr stóð upp ok mælti: »heim munda ek ríða, þótt ek mista þessa ens mikla fjár, ef ek vissa, at ek skylda aldri deyja, en hverr frœkn maðr vill fé ráða alt til ens eina dags; en þú, Fáfnir! ligg í fjörbrotum, þar er þik Hel hafi;« ok þá deyr Fáfnir.
Eptir þetta kom Reginn til Sigurðar ok mælti: »heill, herra minn! mikinn sigr hefir þú unnit, er þú hefir drepit Fáfni, er engi varð fyrr svá djarfr at á hans götu þorði sitja, ok þetta fremðarverk mun uppi, meðan veröldin stendr.« Nú stendr Reginn ok sér niðr í jörðina langa hríð; ok þegar eptir þetta mælti hann af miklum móði: »bróður minn hefir þú drepit; ok varla má ek þessa verks saklauss vera.« Nú tekr Sigurðr sitt sverð Gram ok þerrir á grasinu, ok mælti til Regins: »fjarri gekktu þá, er ek vann þetta verk, ok ek reynda þetta snarpa sverð með minni hendi, ok mínu afli atta ek við orms megin, meðan þú látt í einum lyngrunni, ok vissir þú eigi, hvárt er var himinn eða jörð.« Reginn svarar: »þessi ormr mætti lengi liggja í sínu bóli, ef eigi hefðir þú notit sverðs þess, er ek gerða þér minni hendi, ok eigi hefðir þú þetta enn unnit ok engi annarra.« Sigurðr svarar: »þá er menn koma til vígs, þá er manni betra gott hjarta, en hvast sverð.« Þá mælti Reginn við Sigurð af áhyggju mikilli: »þú drapt minn bróður, ok varla má eg þessa verks saklauss.« Þá skar Reginn hjartat ór orminum með því sverði, er Riðill hét. Þá drakk Reginn blóð Fáfnis ok mælti: »veit mér eina bœn, er þér er lítit fyrir : gakk til elds með hjartat ok steik, ok gef mér at eta.« Sigurðr fór ok steikði á teini; ok er freyddi ór, þá tók hann fingri sínum á ok skynjaði, hvárt steikt væri; hann brann ok brá fingrinum í munn sér; ok er hjartablóð ormsins kom á tungu honum, þá skilði hann fuglarödd; hann heyrði, at igður klökuðu á hrísinu hjá honum: »þar sitr Sigurðr ok steikir Fáfnis hjarta; þat skyldi hann sjálfr eta, þá mundi hann verða hverjum manni vitrari.« Önnur segir; »þar liggr Reginn ok vill véla þann, sem honum trúir.« Þá mælti en þriðja: »höggvi hann þá höfuð af honum, ok má hann þá ráða gullinu því enu mikla einn.« Þá mælti en fjórða: »þá væri hann vitrari, ef hann hefði þat, sem þér hafið ráðit honum, ok riði síðan til bóls Fáfnis ok tœki þat et mikla gull, er þar er, ok riði síðan upp á Hindarfjall, þar sem Brynhildr sefr, ok mun hann nema þar mikla speki, ok þá væri hann vitr, ef hann hefði yður ráð ok hygði hann um sína þyrft, ok þar er mér úlfsins ván, er ek eyrun sá.« Tá mælti en fimta: »eigi er hann svá horskr, sem ek ætlaða, ef hann vægir honum, en drepit áðr bróður hans.« Þá mælti en sétta: »þat væri snjallræði, ef hann dræpi hann ok réði einn fénu.« Þá mælti Sigurðr: »eigi munu þau úsköp, at Reginn sé minn bani, ok heldr skulu þeir fara báðir brœðr einn veg;« bregðr nú sverðinu Gram ok høggr höfuð af Regin; ok eptir þetta etr hann suman hlut hjartans ormsins, en sumt hirðir hann; hleypr síðan á hest sinn ok reið eptir slóð Fáfnis ok til hans herbergis ok fann, at þat var opit, ok af járni hurðirnar allar ok þar með allr dura-umbúningrinn, ok af járni allir stokkar í húsinu, ok grafit í jörð niðr. Sigurðr fann þar stórmikit gull og sverðit Hrotta, ok þar tók hann œgishjálm ok gullbrynjuna ok marga dýrgripi. Hann fann þar svá mikit gull, at honum þótti ván, at eigi mundi meira bera tveir hestar eða þrír; þat gull tekr hann alt ok berr í tvær kistur miklar ok klyfjar þar með Grana; tekr nú í tauma hestinum Grana; hestrinn vill nú eigi ganga, ok ekki týr at keyra. Sigurðr finnr nú, hvat hestrinn vill, hleypr hann á bak ok lýstr hann sporum, ok rennr sjá hestr, sem lauss væri.
